คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : angry brother เด็กเกรียนกับพี่รหัสหน้าโหด[KRIS CHEN]
ก็สามวันแล้วที่ผมเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยคณะวิศวะ มหาลัยที่ผมไม่อยากมา คณะที่ผมไม่อยากจะเรียน สามวันแรกของการมาเรียนแบบนี้ คงหนี้ไม่พ้นกิจกรรมที่น่าเบื่อและไร้สาระอย่างกิจกรรมรับน้อง ผมไม่สนใจหรอก ผมเดินมาที่ตึกเก่าที่อยู่เกือบหลังมหาลัย หลังตึกนี้มีต้นไม้ต้นใหญ่ที่ผมชอบมานั่งเล่นเวลารู้สึกเบื่อๆ ผมทิ้งตัวลงนอนพลางนึกไปถึงจงอิน น้องชายตัวแสบที่หนีออกจากบ้านไปเป็นครูสอนเต้น ทำให้ผมที่ฝันอยากเปิดร้านอาหารของตัวเองเป็นอันต้องโดนบังคับให้เรียนในคณะวิศวะเพื่อสืบทอดอาชีพต่อจากพ่อ ที่ตอนนี้เปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างอยู่ เฮ้อ
"อะไรนะ ไอ้เด็กนั่นโดดอีกแล้วหรอ"
"ใจเย็นก่อนคริส อย่าเพิ่งโวยวายสิ"
"นายจะให้ฉันเย็นลงได้ยังไงชานยอล ไอ้เด็กนั่นมันหยามฉันมากเกินไปแล้วนะ รับน้องสามวัน ก็โดดมันสามวันแบบนี้ฉันรับไม่ได้ ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่มา ฉันไม่ปล่อยไว้แน่"
หือ นี่ผมเผลอหลับไปจนถึงสี่โมงเลยหรอ ผมควรจะกลับหอได้แล้วนะ ผมเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ กะว่าจะหาอะไรไปกินเล่นกับรูมเมทบนหอพักสักหน่อย แต่ขณะที่ผมกำลังเลือกขนมอยู่ ผมก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องผมอยู่ ผมหันหลังกลับไปมองจึงพบกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าจ้องผมไม่ละสายตา ใครกันนะ หน้าตาคุ้นจังเลยแฮะ ผมพยายามนึกว่าเค้าเป็นใคร แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ใครวะ…. ช่างเถอะ
"ไม่คิดจะทักทายรุ่นพี่เลยหรอ คิมจงแด"
".....?"ผมหันกลับไปมองเค้าแบบงงๆ รุ่นพี่?
"ก็ไม่แปลกนะที่นานจะจำฉันไม่ได้ มีรับน้องสามครั้ง เล่นโดนทั้งสามครั้งเลยนี่"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณรุ่นพี่" ผมเอ่ยขึ้นอย่างตัดรำคาญ
"นาย..ฉันเป็นประธานคณะวิศวะนะ นายควรเคารพฉันมากกว่านี้"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณประธาน" ผมหันไปพูดอีกครั้งก่อนจะโค้งให้เก้าสิบองศา
"นายกำลังกวนประสาทฉันใช่ไหม"
"ก็รุ่นพี่บอกให้ผมเคารพรุ่นพี่ ผมก็เคารพแล้วไงครับ"
"หึ ปากเก่งดีนี่ พรุ่งนี้เป็นวันจับสายรหัส ถ้านายไม่ไป..เจอดีแน่"พี่ประธานพูดก่อนจะเดินออกจากร้านไป ขอโทษนะครับคุณรุ่นพี่ แต่ผมไม่ไปหรอก :P
"อะไรนะ!! คิมจงแดโดดอีกแล้วหรอ"
"ฉันก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว อ่าวคริส นายจะไปไหน"
"ไปจัดการกับเด็กดื้อ.. อ่อ ลู่หาน นายล็อกชื่อไอ้เด็กนั่นไว้ให้เป็นน้องรหัสฉันด้วย เด็กแบบนั้นมันต้องเจอฉัน"
"คิมจงแด!"ผมหันไปมองคนที่เรียกชื่อผมอย่างไร้มารยาท หูไม่ได้หนวกโว้ย
"สวัสดีครับ รุ่นพี่"
"ทำไมไม่ไปจับสายรหัส!"
"ก็ผมไม่อยากไป"
"นายคิดจะลองดีกับฉัน ใช่ไหม"
"เปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากทำ ผมก็ไม่ทำ ก็แค่นั้น"
"หึ นายนี่มันปากดีจริง ฉันคงต้องจัดการกับนายขั้นเด็ดขาดซะแล้วสินะ...คุณน้องรหัส" ทำไมผมถึงเห็น CG รังสีอัมหิตแผ่ออกมาจากไอ้รุ่นพี่คนนี้หล่ะ ขอให้พรุ่งนี้ผมมีชีวิตรอด อาเมน
ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้หรอก แค่วันนี้ก็ไม่รอดแล้ว
"ต่อไปนี้ผมจะไม่ดื้อกับพี่คริสอีกแล้วครับ!!!"
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"จะไม่ดื้อแล้วโว้ย!!!" ทำไมผมต้องมสก็อตจัมป์หน้าตึกคณะนี่ด้วยว่ะ
"พูดไม่เพราะ ต่ออีกห้าสิบ"
"โว้ยยยย!"
"หกสิบ" ผมมองหน้าพี่คริสก่อนจะส่งสายตาอาคาตแค้นให้เบาๆ อย่าให้ถึงตาฉันนะโว้ย
"ต่อไปนี้จงแดจะไม่ดื้อกับพี่คริสอีกแล้วครับ1!! ต่อไปนี้จงแดจะไม่ดื้อกับพี่คริสอีหแล้วครับ2!!......................ต่อไปนี้จงแดจะไม่ดื้อกับพี่คริสอีกแล้วครับ60!!!"ทันทีที่ผมนับถึงหกสิบผมก็รีบทิ้งตัวลงนั่งพักอยากหมดแรงทันที เหนื่อยก็เหนื่อย ขาก็ปวด
"ดีมากครับคุณน้องรหัส" ผมหันไปมองไอ้พี่คริสที่ยิ้มพร้อมกับยื่นกระป๋องน้ำส้มมาให้ ผมรีบรับน้ำมาดื่มอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เสียหน้าช่างมันก่อนเถอะ จะตายอยู่แล้ว
แต่ทันทีที่ผมกระดกน้ำเข้าปาก ผมก็สัมผัสได้ถึง ความว่างเปล่า.....
"ฝากเอาไปทิ้งด้วยนะครับคุณน้องรหัส บาย "ไอ้รุ่นพี่นั่นพูดก่อนจะเดินจากไป
เคร้ง! ผมบีบกระป๋องในมือแน่น ก่อนจะปาลงพื้นอย่าอารมณ์เสีย
เช้าวันต่อมา
ปวดขาจริงโว้ย อย่าให้ถึงตาผมนะ
กริ้ง~ ใครโทรมาตอนนี้ฟระ!!
"สวัสดีครับ"
(คุณน้องรหัสครับ กรุณามาช่วยงานผมที่ห้องประทานด้วยนะครับ ถ้าไม่มาภายในห้านาที สก็อตจัมป์หกสิบนะครับ)
ปิ๊บ ไอ้พี่รหัสพูดก่อนจะตัดสายทิ้งไป
"ไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!"
"อะไรๆๆ เกิดอะไรขึ้น"
"แบคฮยอน ไอ้พี่คริสมันสั่งให้ฉันไปช่วยงานมันอ่ะ โว้ย ทำไมฉันต้องเป็นน้องรหัสมันด้วยว่ะ"
"นายก็ต้องไปช่วยเหมือนกันหรอ ดีเลย พี่ชานยอลก็ให้ฉันไปเหมือนกัน คณะวิศวะก็งานเยอะเงี้ยแหละ"
"หรอ อืมดีเลย ฉันไม่รู้ว่าไอ้ห้องประธานคณะมันอยู่ไหนซะด้วยสิ.... หา!! นายอยู่คณะวิศวะหรอ"
"ก็เออสิ เคยสนใจอะไรบ้างไหมเนี้ย ไปอาบน้ำเลยไป" ผมเดินเข้าห้องน้ำไปแบบงงๆ นี่ไอ้หมาแบคอยู่คณะเดียวกับผมหรอ ดีเลย จะได้มีเพื่อนไว้เกาะงานกลุ่ม อิอิ
ผมกับแบครีบวิ่งมาที่ห้องประธานอย่างรวดเร็ว เพราะมันสายมาห้านาทีแล้ว โดนไอ้ประธานนั่นหาเรื่องแน่เลย
"สายไปห้านาทีนะครับคุณน้องรหัส"
"ขอโทษครับ"
"ไปชงกาแฟให้ทีนะครับคุณน้องรหัส ขอเอารสเข้ม แต่ไม่ขม น้ำตาลน้อยพอประมาณ แต่หวานละมุนลิ้นและกันนะครับ"
"ครับ" แล้วมันเป็นยังไงว่ะ ไอ้รสแบบนั้นหน่ะ
ผมเดินเข้าไปในครัวเล็ก โห ห้องประทานคณะนี่มันไฮโซจริง ผมเดินไปยังเครื่องชงกาแฟ อืม ขอเข้ม แต่ไม่ขม งั้นใส่กาแหสักสามช้อน หวานละมุนลิ้นหรอ เอาน้ำตาลไปห้าช้อนและกัน เยี่ยมมากจงแด นายเจ๋ง
"กาแฟได้แล้วครับ" พี่คริสหันมามองนิดหน่อยก่อนจะรับกาแฟไปดื่ม เยียมครับพี่คริส ยกซดเลย
"แค๊กๆๆ แหวะ ถุย" โอโห สงสัยจะอร่อยจัด
"เป็นไงบ้างครับพี่คริส"
"นาย นี่มันอะไรเนี้ย ทำไมมีกากกาแฟเพียบเลยหล่ะ แถมยังหวานอีก"
"ก็ขอขมๆหวานๆนี่ครับ"
"หนอย เด็กนี่" พี่คริสพูดก่อนจะกระโจนเข้ามาหาผม แต่พี่ชานยอลเข้าไปล๊อกตัวเอาไว้ก่อน
"เฮ้ยคริส ใจเย็น น้องเค้ายังเด็กน่า"
"นั่นสินะ ยังเด็ก หึ ชิมกาแฟฝีมือตัวเองหน่อยไหมจงแด!"
"ไม่หล่ะครับ ผมเกรงใจ" ผมหันไปยิ้มกวนบาทาให้รุ่นพี่
"จงแด นั่นรุ่นพี่เรานะโว้ย"แบคฮยอนกระซิบเตือนผม
"ก็แค่กวนตีนรุ่นพี่นิดหน่อยน่า"ผมหันไปกระซิบตอบ
"แต่ฉันอยากให้นายลองชิมนะ" พูดเจ็บไอ้รุ่นพี่ก็ยกกาแฟขึ้นดืมและก้มลงมาประกบปากกับผมอย่างรวดเร็วทามกลางสายตาตกใจของทุกคน เพราะความตกใจทำให้ผมเผลอเปิดปากให้ไอ้รุ่นพี่ส่งกาแฟรสชาดห่วยแตกเข้ามาให้ปากของผมอย่างง่ายได้ ผมผลักไอ้รุ่นพี่ออกด้วยความโมโหอย่างสุดขีด
"เป็นไงหล่ะ กาแฟฝีมือนาย อร่อยไหม" ผมตวัสสายตาหันไปมองไอ้รุ่นพี่บ้าอย่างโมโหสุดๆ
"ไอ้เวรเอ้ย!"
"พูดไม่เพราะกับพี่รหัสหรอครับ น้องจงแด"
"ฉันไม่ใช้น้องของนาย ไอ้บ้า"
"พอลองดืมแบบนี้แล้ว ก็หวานดีเหมือนกันนะครับ" ไอ้รุ่นพี่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมทำให้ผมรู้สึกโกรธหนักยิ่งกว่าเดิม
"ไอ้พี่คริส!!!"เพราะความโมโหทำให้ผมส่งเท้าใส่ท้องพี่คริสอย่างเต็มแรงจนกระทั้ง
พลัก!!!!ตึ้ง!!โครม!!
"อ๊ากกกกกก" พี่คริสกระเด็นไปชนกับตู้ จนตู้ล้มลงมาทับแขน อาเมน
.
.
.
"โอ้ยย เจ็บ"
"...."
"เจ็บกระดูกไปหมดแล้วโอ้ย"
"...."
"โอ้ย ผมจะตายไหม"
"เข้าเฝือกแค่สองเดือนมันไม่ตายหรอกน่า บ่นจริง"
"นายเป็นคนทำให้พี่เป็นแบบนี้นะ"
"ก็พี่นั่นแหละ มา จะ.."
"หือ จะพูดอะไรนะ" พี่คริสพูดก่อนจะส่งสายตากวนตีนมาให้ผม
"ฮึ้ย... ช่างมันเถอะน่า"
"ไม่พอใจที่พี่จูบ..."
"พูดออกมาทำไมหล่ะ!!" ให้ตายเถอะ นั่นมันจูบแรกเลยนะโว้ย
"ฮะฮะ นายนี่ตลกดีนะ"
"อะไรที่ว่าตลก"ผมถามเสียงขุ่น
"ก็.. ทำเป็นต่อต้านฉันเหมือนจะซ่าส์ แต่ที่จริงแล้ว ว่าง่ายแถมยังน่ารักอีก"
"ใครน่ารักกัน ที่ผมยอมย้ายมาอยู่ที่ห้องนี่กับพี่เพราะรู้สึกผิดหรอกน่า" นึกถึงตอนอยู่โรงพยาบาลแล้วน่าโมโหชะมัด ไม่น่ายอมฟังแบคยอลกับพี่ชานยอลเรื่องที่จะย้ายมาอยู่ดูแลพี่คริสที่ห้องพักนี่เลย ชิ!
"จงแดครับ หิวข้าวแล้ว"
"ก็ไปหาข้าวกินสิครับ ห้องครัวอยู่ท้านนั่นหน่ะ"
"ทำให้กินหน่อยสิ พี่ทำเองไม่ถนัด"
"หิวเองได้ก็ทำเองได้สิครับ"
"นั่นสินะ พี่คงต้องทำเอง"
"....."
"ช่างเถอะ แต่ถ้าพี่ทำกระทะตกใส่เท้าตัวเองจนต้องเข้าเฝือกอีก นายก็อยู่เป็นเบ๊ฉันต่อไปอีกและกัน"
"เออ ทำให้ก็ได้วะ" เป็นรุ่นพี่ที่น่ากระทืบจริงไม่อิงนิยาย ให้ตายเถอะ ผมเดินเข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้าง เนื้อหมู ผัก ไข่ เยี่ยม เมนูครีเอทโดยจงแดคนนี้ ข้าวผัดหมู ผมจัดการผัดข้าวอย่างคล่องแคล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเชฟกระทะเหล็กเลยแฮะ อิอิ
"เอ้า เสร็จแล้วครับคุณรุ่นพี่รหัส"
"ข้าวผัด สิ้นคิดชะมัดเลย"
"จะกินไหมครับ"
"กินสิ" พี่คริสพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าว ถ้าผมมีโอกาศเปิดร้านของตัวเอง และได้มองลุกค้ากำลังทานอาหารที่ผมกินคงมีความสุขไม่น้อยเลยแฮะ
"อร่อยไหมครับ"ผมถามอยากมีความหวัง
"ก็ อร่อยดี"
ผมยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ดีใจ ดีใจที่สุด
"ชอบทำอาหารหรอ"
"ก็ใช่ ทำไมครับ"
"ก็ตอนทำอาหารอยู่เห็นทำไปยิ้มไปยังกะคนบ้า"
"งั้นก็อย่ากินของที่คนบ้าทำมาให้สิครับ"
"ล้อเล่นน่า แค่ตอนนานทำอาหาร นายดูมีความสุข"
"ครับ ที่จริงแล้วผมอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง แต่ พ่อแม่ไม่ยอม"
"ทำไมถึงต้องอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง" พี่คริสพูดขึ้นด้วยเสียงที่เข้มขึ้น อะไรของเค้าอีกนะ
"ก็ผมอยากเห็นสีหน้าที่มีความสุขของคนที่กับลังกินอาหารที่ผมทำนี่"
"แล้วฉันกินข้าวผัดที่นายทำไปร้องไห้ไปรึไง ไม่รู้หล่ะ นายต้องทำอาหารให้ฉันกินคนเดียว ห้ามทำให้คนอื่นกิน"
"อะไรของพี่ พี่มีสิทธิอะไรมาสั่งผมเนี้ย"
"เพราะฉันหวง ไม่อยากให้นายทำอาหารให้ใครกินนอกจากฉะ..."
"....." ผมมองหน้าพี่คริสอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่รู้หล่ะ ฉันเป็นพี่รหัสนาย เพราะงั้น ห้ามทำให้ใครกิน นอกจากฉัน"พี่คริสพูดก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป
"ไอ้คริส แกพูดอะไรออกไปว่ะเนี้ย"
สองเดืนผ่านไป ไวเหมือนคนเขียนเริ่มขี้เกรียจ
"อะไรกันจงแด ผัดผักอีกแล้วหรอ"
"แล้วในตูเย็นที่ห้องพี่มันมีอะไรบ้างหล่ะ นอกจากผักกับไข่"
"พี่คริส จงแด เลิกเถียงกันก่อนได้ไหม เราต้องรีบทำงานนะ" แบคฮยอนพูดขึ้น
"นั่นสิ คริส จงแด งานมันจะไม่เสร็จนะ"
"พี่ชานยอลก็ดูเพื่อนพี่สิ กวนประสาทผมไม่หยุด สองเดือนมานี่ก็ใช้งานผมเยี่ยงทาส แล้วยังบังคับให้ผมทำอาหารให้อีก"
"นายเป็นคนทำพี่บาดเจ็บ นายต้องรับผิดชอบสิ"
"นี่มันเกินไปแล้ว"
กรี้งงงงง
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา
"ว่าไงคยองซู"
(จงแด วันนี้วันเกิดจงอินอ่ะ เค้าชอบอะไร นายพอจะบอกฉันได้ไหม)คยองซูเป็นแฟนของน้องชายผมเองครับ
"ถ้าเป็นนายก็ได้หมดนั้นแหละ"
(หมายความว่าไงอ่ะ)
"ไม่ต้องมาทำเป็นไม่เข้าใจเลย นายให้อะไรก็ชอบหมดแหละ รักกันขนาดนั้น"
(ไม่คุยกับนายแล้ว คนบ้า ติ้ต) อ่าวตัดสายซะงั้น
"อะไร" ผมหันไปถามพี่คริส ที่มองหน้าผมแปลกๆ
"คุยโทรศัพท์กับใคร"
"เพื่อนครับ ทำไมหรอ"
"เหอะ! เพื่อนหรอ นายจะคุยโทรศัพท์กับใครเป็นชั่วโมงก็เชิญ ฉันไม่ถือ ไม่ต้องเกรงใจ แต่อย่ามาทำให้เสียงงานเหมือนคนไร้ความรับผิดชอบก็แล้วกัน"
อะไรของพี่คริสเค้าว่ะเนี้ย ช่วงนี่พี่คริสอารมณ์แปรปรวนชะมัด
Kris part
"เฮ้ยคริส คืนนี้ไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ มีไรอยากให้ช่วย"
"ดีเลยไอ้ชาน กำลังเซ็งพอดี"
ร้านเหล้าหลัง ม.
"เฮ้ยคริส กูมีบางอย่างจะบอกมึงหว่ะ" ไอ้ชานยอลพูดพร้อมกับทำท่าเขินๆ
"อะไรของมึงว่ะ"
"กู ชอบจงแดหว่ะ" ผมชะงักไป ไอ้ชานยอลชอบจงแดหรอ
"..แล้วไง ก็ชอบไปดิ มาบอกกูทำไม"
"ที่กูบอกมึงเพราะอยากให้มึงช่วย นะๆ" ผมหันไปมองหน้ามัน คริส นั่นมันคนที่เพื่อนชอบ นายควรถอยออกมาซะ ถ้าจงแดชอบชานยอล นายควรถอยออกมา
.
.
.
ถ้าจงแดชอบชานยอลหล่ะนะ J
"ไม่โว้ย กูก็ชอบจงแดเหมือนกัน ชอบมาก่อนมึง" ผมจ้องตาชานยอลอย่างไม่ยอมแพ้
"กูไม่อยากพูดคำนี้กับมึงนะคริส แต่ ใครดีใครได้"
"น้องจงแดคร้าบ มาช่วยพี่ตรงนี้หน่อย"
"ได้ครับพี่ชานยอล"
"นายจะลุกไปไหนอีก จงแด" ผมหันไปมองหน้าไอ้ชานยอลที่ส่งสายตากวนตีนมาให้ผม
"ก็พี่ชานยอลเรียกให้ผมไปช่วยงานนี่ครับ"
"ใช่คริส ฉันต้องการให้จงแดมาช่วยงานฉันนะ" ผมสะบัดมือจงแดทิ้งอย่างหัวเสียหน่อยๆ
"ช่วยกดตรงนี่ไว้หน่อยนะ พี่กรีดไม่ถนัด" หงุดหงิด
"ได้ครับ"
"ช่วยพี่วัดตรงนี้หน่อยสิ มันดูไม่ค่อยสมดุลเลยอ่ะ"หงุดหงิด
"ครับพี่ชานยอล"
"เห็นจงแดเคยบอกพี่ว่าชอบทำอาหาร ไว้ทำให้พี่กินบ้างสิ" หงุดหงิดโว้ยยยย
"ได้เลยครับ"
ปัง! ผมลืมตัว เผลอทุบโต๊ะอย่างโมโหที่จงแดตอบรับเรื่องที่จะทำอาหารให้ชานยอลกิน "รีบทำงานให้เสร็จ อย่าเอาแต่คุยนอกเรื่อง" น่าโมโห
จุ๊บ "อ๊ะ ขอโทษนะ" อะ ไอ้ชานยอลมัน จูบแก้มจงแดของผม
"ไม่เป็นไรครับ" คำตอบอของจงแดทำให้ผมโมโดหจนควันออกหู ผมเดินตรงไปฉุดแขนจงแดขึ้นมาอย่างลืมตัว รู้ตัวอีกที่ผมก็ลากตัวจงแดออกมาที่หลังหาพักแล้ว
"อะไรของพี่เนี้ย"
"นายทำอะไรของนาย กับไอ้บ้าชานยอลนั่น"
"อะไรของพี่ พี่เค้าไม่ได้ตั้งใจ"
"นายไม่คิดอะไร แต่มันคิด"
"เฮ้ย บ้าไปกันใหญ่แล้ว พี่เค้าจะมาคิดอะไรกับผมได้ไงก็...." ยังไม่ทันที่จดพูดจบผมก็รีบดึงเค้าเข้ามากอดเอาไว้ก่อน
"พะ พี่คริส"
"อย่าชอบชานยอล…อย่าชอบชานยอลนะ"
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆ" จงแดพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของผม แต่ผมกลับรัดให้มันแน่นขึ้นไปอีก
"โอ้ยพี่คริส ผมอึดอัดนะ เลิกกอดผมได้แล้ว ผมจะไปชอบพี่ชานยอลได้ไง พี่ชานยอลเป็นแฟนกับไอ้แบคนะ" คำพูดของจงแดทำให้ผมคลายอ้อมกอดทันที
"หมายความว่าไง" อย่าบอกนะว่า ไอ้ชานยอล…ไอ้เพื่อนตัวแสบ
"พี่นี่ ตลกจริง ไปครับ กลับไปทำงานครับ" จงแดพูดก่อนจะเดินออกไป ะ มาถึงขั้นนี้ พูดเลยสิวะ ไอ้คริส
"พี่ชอบนาย!!" คำพูดของผม ทำให้จงแดหยุดเดิน
"พี่คริส..."
"ไม่อยากให้ใครมาใกล้นาย ไม่อยากให้นายยิ้มให้ใครนอกจากพี่ ไม่อยากให้นายทำอาหารให้ใครกิน นอกจากพี่"
"....." จงแดยังคงเงียบอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกกลัว
" อยากมองนายตอนกำลังทำอาหารให้พี่กิน อยากอยู่ใกล้นาย ชอบที่นายดื้อใส่พี่ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป"
"....."
"พี่บอกชอบนายออกไปแล้ว นายจะตัดพี่ตัดน้องกับพี่รึเปล่า พี่ยังเป็นรุ่นพี่ของนายได้อยู่ไหม"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พี่ชอบผม"
"ไม่รู้ รู้ตัวอีกที่ก็ชอบไอ้เด็กบ้าแบบนายไปแล้ว แต่ช่างมันเถอะ นายคงไม่ได้คิดแบบนั้น ลืมที่ฉันพูดไปซะ"
“พี่คริส...”
“ช่างเถอะ พี่รู้ตัว นายคงมีคนที่นาย...”
"อย่าพูดเองเออเองได้ป่ะ"
"..นายหมายความว่าไง"
"ผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าชอบไอ้รุ่นพี่บ้าแบบไอ้พี่คริสไปได้ไงเหมือนกัน"จงแดพูดก่อยจะหน้าแดงหน่อยๆ นี่ผมไม่ได้ฝันใช้่ไหม
"หมายความว่า นายก็ชอบพี่"
"ก็เออสิ ไม่งั้น จะยอมทนให้พี่จิกหัวใช้รึไง!!"
"แล้วที่บอกจะยอมทำอาหารให้ชานยอลอ่ะ"
"ตอบรับไปงั้นแหละน่า"
"ไม่รู้หล่ะ นายต้องโดนลงโทษนะ" ผมยิ้มมุมปากให้จงแดเล็กน้อย อิอิ เด็กน้อยของผมต้องโดนทำโทษ
"จงแดเป็นของพี่คริสคนเดียว อย่ามายุ่งกับผมนะ!!" ฮิฮิ นี่แหละ บทลงโทษของผม
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"จงแดเป็นของพี่คริสคนเดียว อย่างมายุ่งกับผมนะ1!!! จงแดเป็นของพี่คริสคนเดียว อย่ายึ่งกับผมนะ2!!!" นี่แหละครับ บทลงโทษของผม -..-
"ดีมากจงแด ห้ามหยุดนะ หยุดนับใหม่เลย" จงแดหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมนิดนึงด้วย น่ารักจัง อิอิ
"จงแดเป็นของพี่คริสคนเดียว อย่ามายุ่งกับผมนะ60!!" มองเพลินไปหน่อยแฮะ สก๊อตจัมป์ครบหกสิบแล้วหรอเนี้ย ผมหันไปมองจงแดสงสัยจะเหนื่อยจัด ผมเลยยื่นกระป๋องน้ำส้ม
"ไม่ใช่กระป๋องเปล่าใช่ป่ะ"
"ไม่ใช่หรอกน่า ยังไม่ได้เปิดเลยเนี้ย"
"ขอบใจ แล้วเย็นนี้พี่จะกินอะไรอะ เดี๋ยวผมทำให้กิน"
"อืมม กินจงแดได้ป่ะ"
"กินตีนจงแดก่อนดีไหมครับ"ที่รักของผมพูดก่อนจะเดินหนีไป ที่รักของผมน่ารักเสมอแหละ อิอิ
……………….แล้วทางด้านพ่อกามเทพของเราหละ
“เฮ้อ! จบสักทีคู่นี้ ต้องให้ใช้วิธีนี้ถึงจะยอมพูดสินะ ไอ้คริส”
“……”
“แบคกี้จ๋า~”
“…..นายหอมแก้มจงแด”
“มันคือหนึ่งในแผนการนะจ๊ะ แบคกี้”
“…ไม่รู้หละ ฉันโกรธ คืนนี้ฉันไม่ไปค้างที่ห้องนาย ไอ้พี่รหัสเฮงซวย”
งะ ใครก็ได้ช่วยด้วย แบคกี้โกรธแล้ว เป็นเพราะนายเลย ไอ้คริส!! คอยดูนะ ฉันจะทำให้พวกนายโกรธกันบ้าง ฮืออออออ!! แบคกี้~
555555555555
ความคิดเห็น