คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ความรักของคนบ้า...........................บทที่ 5 (จุดจบ)
ทำไมมันเ็บปวเ่นนี้ เป็นวามเ็บทาใึ่หลบลี้หนีหลียัไม่ไ้ วามร้าวลึัร่อนแผ่่านไปามร่าายและิวิา เธอะรู้ไหมว่าเ้าวันนี้อาะเป็นวันสุท้ายอเธอสำหรับเพื่อนผอเหล่านี้ เสียหัวเราะและรอยยิ้มะไม่มีอีแล้ว วัน่อไปมีไอ้บ้านหนึ่นั่เหาหอยอยู่ับแปลุหลาบอย่าโเี่ยวเียวาย
ูเหมือนว่าเธอะสัเเห็นวามผิปิ เธอลุึ้นและเินมานั่้า ๆ วามือบนหลัมืออผม
“ไม่สบายหรือเปล่าะ”
น้ำเสียนั่นเ็มไป้วยวามห่วไยโยปราศาารเสแสร้ปปิใ ๆ ในสัมนบ้าอย่าพวเรา ไม่ำเป็น้อมีมรรยาทอะไรมามายนอาวามริใ
“ผมไม่เป็นไร...สบายีรับ”
“แูุ่เหา ๆ อย่าไรอบล”
“อย่าัวลเลยรับ”
สายามวาวู่นั้น้อมอมาอย่า้นหาและาั้น ผมไม่ไ้หลบสายาอย่าวระระทำ เพราะรู้ว่าเวลาอเราะใล้ิันแบบนี้เหลือน้อยเ็มทีแล้ว ิู็น่าแปล แทนะีใับีวิใหม่ โลใหม่อเธอ ลับมานั่ิเศร้าบ้าบออแอะไร็ไม่รู้
เสียุหลาบส่เสียแวป่วนแว่วมาอย่าสนุสนาน แ่รั้นี้ฟัแล้วไม่ไ้เิอาารเินอายอย่าแ่่อน
“พรุ่นีุ้ะำพวเราไ้ไหม”
ผมถามึ้นลอย ๆ เธอยิ่้อหน้าอย่าสสัยมาึ้นไปอีพลาย้อนถามว่า
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะะ”
“ผมเพียถามูเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอรับ พรุ่นี้วามริะมีอะไรเิึ้นยัไม่รู้เลย”
ใบหน้าาว ๆ ับแ้มเนียน ๆ อยู่ห่าเพียืบเียว ลิ่นามธรรมาิอบร่ำนแทบทำให้ใฟุ้่านรัวน แ่ไม่หรอ.. ผมะไม่วยโอาสทำอะไรไม่เหมาะสมอย่าแน่นอน สายไยอันสวยามแห่วามรัสมวรถัร้อยประสาน้วยวามละเมียละไมแห่ิใมาว่า
“ทำไม้อลืม้วยล่ะะ พวเรายัมีสัา่อันในารร่วมมือร่วมใสร้าแนวรั้วอุหลาบล้อมรอบบริเว ยัมีอะไรอีมามายะ้อทำ ะลืมไ้อย่าไร!”
ผมถือแ้วน้ำสำเร็รูปแบบใ้แล้วทิ้มา้วย ่อย ๆ แะพลาสิปิปาแ้วออ และส่เม็ยาที่ไ้รับาุหมอให้ เธอมอหน้า แล้วหยิบยาใส่ปา ยแ้วน้ำึ้นื่มามลไปแบบเ็ีว่านอนสอน่ายปราศาารลัเลใแม้แ่น้อย สายาเ็มไป้วยวามไว้เนื้อเื่อใ ไม่แม้แ่ะถามว่ายาอะไร ทำไม เพราะหลายเือนผ่านมาเรารู้ัประสานวามสัมพันธ์้วยวามไว้เนื้อเื่อใันเินว่าะสสัยเลือบแลใัน
ผมรู้สึเ็บปวเหลือเิน เ็บปวในวามรู้สึนไม่อยามีีวิอยู่่อไป
........
ยานั่น..ผมเือบะว้ามันทิ้ไปแล้ว แ่ในที่สุ ิสำนึแห่วามถู้อ็นะวามเห็นแ่ัวอวามรั ไม่ว่าอย่าไร็าม เธอวรลับไปสู่โลแห่วามเป็นริหรืออย่าน้อย็เป็นโลึ่นส่วนให่ิว่ามันเป็นริ เธอะอยู่ที่นี่ลอไปไม่ไ้อย่าแน่นอน
........
เธอหันมาโบมือให้พวเราอย่าร่าเริ สีหน้าท่าทาเ็มไป้วยวามสื่นร่าเริ ่อนเินลับหายไปับมุมึและเาไม้ใน่วสายอวันนั้น ภาพแห่วามทรำามสุท้าย ไม่รู้เพราะอะไรน้ำาอผมหลั่ไหลออมาเป็นสาย ผมวระีใไม่ใ่หรือับารเป็น “ปิ” อเธอ
ยัเหลือยาอีเม็หนึ่ และเป็นเม็สุท้ายอสถาบัน ำพูอหมอยั้ออยู่ในหู
“เรารู้ว่าุลำบาใ แ่อนนี้เราหาใรทำหน้าที่นี้ไม่ไ้อีแล้ว อย่าไร็ี เรามียาอยู่สอเม็ ะใหุ้ฟรี ๆ เม็หนึ่ เป็น่า้า ้วยราาแพมหาศาลอมันถ้าเราไม่ให้ ุไม่มีทาื้อไ้หรอ มันะรัษาุไ้”
+++
หลับา ฟัเสียลมแรพัผ่านใบไม้หวีหวิวร่ำรว เม้อนให่เลื่อนเ้าบบัท้อฟ้านมืมิ ใบไม้ใบห้าปลิวว่อนามลมหวนฝนทำท่าะ แ่ผมยันั่อยู่เ้าอี้หินอ่อนใ้เาสน รอให้สายฝนลมาะล้าิใ ไม่มีเรี่ยวแรแม้ะเินลับห้อพั วล้อแห่รุหลาบ ในที่สุเป็นเพียภาพฝันยัไม่สมบูร์
ืนนั้นฝนหนัลอืน ผมหลับบ้าื่นบ้า ผ่านไปับฝันร้ายยาวนาน
+++
อาาศอนเ้า่อน้าหนาวเย็น ฝนเมื่อืนยัทิ้ร่อรอยไว้ามสุมทุมพุ่มไม้ อาาศเ็มไป้วยวามื้น ผมไปนั่รออยู่ แหล่นัพบประำอเรา้วยวามเยินมาว่าะหวัริันอนสาย พวแพทย์ พยาบาล นไ้ หลายนเินผ่านไปมา แ่ไม่มีแม้แ่เาอเธอ ถ้าหายเป็นปิ ็วรลับมาทัทายเพื่อนเ่าบ้า แ่หาเธอไม่หายเป็นปิย่อมไม่้อสสัยว่าเธอะไม่รีบมาั้แ่เ้าเ่นัน มันเิอะไรึ้นันแน่
ารรออยหรืออะไรบาอย่าูมันยาวนานเหลือเิน ยิ่ารรออยไร้วามหวัยิ่ทรมานใเป็นพิเศษ เหล่าุหลาบวันนี้ไม่สนุสนานส่เสีย เื้อยแ้วเราามปิ ทุ้นมีท่าทาวิัวลใและพูุยัน้วยเสียแผ่วเบา ้นมะามยัทำหน้าที่ผู้สื่อ่าวที่ี เาิ่อับล้วยไม้ริมหน้า่า และบอ่าวให้ผมฟัในะเินลับห้อพัอย่าเหาหอยใล้เที่ย
“เธอไม่อยู่ห้อ มีนนำัวเธอออไปั้แ่เ้า”
นั่นเป็นสายใยสุท้ายที่รับทราบในวันนั้น
++++++
เ้าวัน่อมาผมยัมารออยู่ที่เิม าลเวลา็เินทาผ่านไปอย่าเื่อ้าและเลือเย็นทิ้ไว้ับวามผิหวั เหล่าุหลาบ็ั้้นั้ิ่รอเ่นัน แ่ละ้นูผิหวัและเหาหอย
“สสัยเธอทิ้พวเราไปแน่เลย”
ุหลาบ้นหนึ่เอ่ยึ้นอย่าเศร้าึม เวลาผ่านมา่อให้เิมิรภาพและวามเยินนเมื่อห่าหายไปเลยทำให้รู้สึเหมือนาอะไรไปสัอย่า
“เธอไม่มีนิสัยแบบนั้นแน่”
อี้นึ่มีอายุมาว่า้านึ้น “ลอเวลาที่เรารู้ัับเธอ นิสัยเป็นอย่าไรพวเราน่าะรู้ รับรอว่าไม่ทิ้พวเราไปแบบไม่สั่ไม่ลาแบบนี้ แน่ะ้อมีอะไรเิึ้นับเธออย่าแน่นอน”
ผมนั่ฟั้วยใเลื่อนลอยนสายโ่ ้าวปลาไม่หิวและไม่มีแ่ในึอยาินอะไร
ทันในั้นหู็ไ้ยินเสีย้นมะามร้อเรียมาแ่ไล รู้สึฟัไม่ถนัึเินรเ้าไปหา้นมะามเพื่อนรั
“ไ้่าวเธอแล้ว” เสียอเาเ็มไป้วยวามื่นเ้น
“อนนี้เธออยู่ประูหน้าสถาบัน ุรีบามไปโยเร็ว”
ไม่้อเือน้ำสอ ผมออวิ่สุีวิทันที ระยะทาไม่ไลนัแ่อนนีู้เหมือนยาวไลเหลือเิน ประูสถาบันทาิปิมัะปิ มียามอยรวอย่าเ้มวแ่วันนี้มีผู้นมามายเ็มไปหม สัเเห็นมีทั้นั่าวและ่าภาพ มีรถำรวสามสี่ันออยู่ใล้ ๆ เ้าหน้าที่อสถาบันหลายนยืนเรียรายเหมือนมีิรรมพิเศษสำัอะไรสัอย่า เสียผู้นะโนโหวเหวฟัไม่ไ้ศัพท์
นั่นไ...ที่รัอผมอยู่รประูริ ๆ และำลัผ่านออไปสู่โลภายนอ
หันมามอผมสันิที่รั...อยาะโนออมาแบบนั้น แ่ำพูทั้หมทำไ้เพียั้ออยู่ในวามรู้สึเท่านั้น
เธออยู่ในวล้อมอำรวและนั่าว ไม่ไ้สวมุนไ้อีแล้ว แ่เป็นุหรูหราราาแพ ส่าามราวเ้าหิ ผู้นท่าทาภูมิานร่ำรวยหลายนรออยู่ บานเ้ามาสวมออย่าื่นเ้นีใ
ไม่้อสสัยอะไรอีแล้วเธอหายเป็นปิอย่าวระปิ
เธอไ้วามทรำอเธอลับมาแล้ว ไ้เพื่อน ๆ ไ้าิพี่น้อ ไ้สัมภายนอไ้ีวิลับืนมาทุประาร เป็นเรื่อน่ายินีเหลือเิน แ่ทำไมรู้สึใสั่นหวิวระริร้าว็ไม่รู้
ผมพยายามแหวผู้นรไปหาเธอั้ใะทัทายเธอสั่ลาารั้สุท้าย แ่เ้าหน้าที่บานึเอาไว้่อนะเลื่อนประูลูรเหล็ระแทอบประูัึสะเทือนเ้าไปถึวิานปิั้นแยเราสอห่าันลอาล
วามริเธออยู่ห่าออไปไม่ไลเลยแู่ไลแสนไล ไ้โปรเถิที่รั... หันมามอสันิ ่อนุะทิ้พวเราไปอยู่โลแห่วามเป็นปิภายนอ ให้โอาสเพื่อนอุนนี้พูเป็นรั้สุท้ายับุสัสอสามำ
ำอธิษานูเหมือนะไ้ผล ะเาะลูรับ้อมอสีหน้ายิ้มแย้มและเ็มไป้วยวามสุนั้น ัหวะหนึ่เธอบัเอิหันมาสบาพอี
ที่รั.... อย่านั้นล่ะ ผม้อารสั่ลาาุสัสอสามำเท่านั้น.... เท่านั้นริๆอยาแสวามยินีับีวิใหม่ สัมใหม่ โลใหม่อุ อยาอวยพรใหุ้สัสอสามประโย อยาบอลาาัน้วยี ผมรู้สึนลุู่้วยวามีใเมื่อสบาู่าม
แ่ำพูลับไม่สามารถหลุออมาไ้สัำเียว ถ้อยำลืนหายลในหล่มลึมืมนเย็นยะเยียบ สายาู่นั้นมอผมห่าเหินเย็นาเหมือนนแปลหน้า นไม่เยรู้ััน และเ็มไป้วย่อว่าอวามห่าไลสุประมา เหมือนสายาอุลสรีผู้สูศัิ์ มอไอ้บ้า่ำ้อยไร้่าในุนป่วยทาินหนึ่ึ่เาะลูรประูมอแบบหมามอวาวอยู่เท่านั้น
ไม่เหลืออะไรเลยสันิในแววา ไม่มีแววรู้ัำหรือมิรภาพอะไรทั้นั้น หันหลัเินออไป้วยวามมั่นใ
ายหนุ่มแ่ายภูมิาน้าวเ้ามาารถันาม สวมอเธอไว้ในวแน อาเป็นนรั พี่าย หรือสามีอะไร็่าเถิ สมอไม่อยารับรู้อีแล้ว เหมือนทั้ัวลายเป็นแ้วบอบบาถูว้าลับพื้นอย่ารุนแร แม้ว่าัวนยัอยู่แ่ิใแสลายไปหมสิ้น หัวใหวิวไหวล้ายะเป็นลม มือเาะลูรสั่นระริอย่าวบุมไม่ไ้ น้อทรุลอย่าสิ้นสภาพหน้าประูทาออนั่นเอโยปราศานสนใแม้แ่น้อย
มัน็เป็นเรื่อถู้อแล้วไม่ใ่หรือ ผมวระีใับเธอ่าหา แ่ทำไมในเราเป็นเ่นนี้ ?
วามริ็ือวามริ ไม่ว่าะปปิบิเบือนอย่าไร็ยัเป้นวามริ นาฟ้านีทีหนึ่อผมโบยบินไปสู่โลแห่วามเป็นริแล้ว
เมื่อเธอเป็น”ปิ” ็ลับลายเป็นว่าิใอเธอเปิอ้ารับสัม รับรู้สภาพภายนอ ะโลอผมึ่เธอุ้นเยรู้ัลับถูอปิายลอาล ระทั่วามทรำ็ไม่เหลือ ิใอนเราละเอียอ่อนเินว่าะหาำอธิบายไ้ มันเหมือนพระเ้าเล่นลให้เธอมีทาเลือและทาเินอยู่สอทา และสุท้าย วามเป็น “ปิ” เป็นฝ่ายนะโยมีผมเป็นนเลือทานั้นให้ ผมไ้แ่เาะลูรประูมอูบวน้อนรับารลับสู่ภายนอ มุ่หน้าไปสู่วามสับสนอผู้น ยวยาน ารเลื่อนไหวเปลี่ยนแปลหลาหลายนลับา ้วยหัวใลึร้าวสุบรรยาย
+++++++
บทส่ท้าย
วันเวลาผ่านไปอย่าลาเลือนโศม ผมุเ่าอยู่้า้นุหลาบอย่าเียบ ๆ มือถือเศษไม้ยาวแ่ืบ พรวนินให้พวเธอ้าๆ อย่าเหม่อลอยและไร้วามหมาย เหล่าุหลาบรับรู้เรื่อราวอย่าเศร้าสร้อย
น้ำาอผมไหลรินล มีลีบละเอียอ่อนอุหลาบรอรับับให้ บาหยผ่านลไปึมหายไปในิน ไม่แปลว่านบ้านหนึ่ะร้อไห้ น้ำามันไหลเพราะว่าใมันอยาร้อไห้เท่านั้น พวเรามีมิรภาพพิเศษให้ันและัน มิรภาพละเอียอันอ่อนเินผู้นะรับรู้ พวเธอให้ผมบหน้าลับลีบุหลาบ ึ่พวเธอยินีให้ใ้ลีบละมุนละไมับน้ำา มีส่วนร่วมรับรู้วามเ็บปวับผมอย่าเ็มให่วใย วบนสาแ่ใน้ำาไม่มีะไหล เหล่าอุหลาบึเริ่มปลอบโยน ไม่มีเสียป่วนเสียล้อเลียน นอาวามรัวามเ้าใึ่มี่อัน ้นมะามโน้มิ่อย่าสบ เาไม่ไ้เอ่ยอะไรออมาแ่รู้ว่าเาเสียใไม่น้อยเหมือนัน
ยาเม็สุท้ายทีุ่หมอให้มายัอยู่ในระเป๋า ผมะินมันลไปเพื่อให้ลับืนสู่วาม”ปิ” ีหรือไม่.... ยาเม็นี้ะมีผลนาไหน็ไม่อาทราบไ้ แ่มันเป็นวามหวัในารออไปสู่โลภายนอ บาทีอาะิามหาเธอ แ่โลภายนอสำหรับผมแล้วูอันรายและน่าลัว และเมื่อนึไปว่าถึะามเธอไปนเออย่ามาทำไ้แ่เาะประูรั้วบ้าน มอเ้าไปสัมผัสวามโอ่อ่าอบอุ่นอรอบรัว โยไม่มีปัาทำอะไรไ้
ผมเอ็ไม่แน่ใว่าารัสินใส่เธอลับไปสู่วามปิเป็นสิ่ถู้อหรือไม่ ผมวรให้เธอเป็นนเลือเอ ผมไม่วรไปเลิอัสินทาเินอใร แ่็นั่นล่ะ... เธอไม่ไ้อยู่ในสภาพะัสินใเอไ้ แ่ผม็วรเารพในส่วนอวามไม่ปิอเธอไม่ใ่หรือ ยิ่ิยิ่สับสน ถ้าเิวามผิพลาับเธอในสัมภายนอ ็ะเป็นวามผิอผมแน่นอน
“ุะ”
เสียหวาน ๆ ใส ๆ อเธอแว่วเ้าหู
วามีใีวูบึ้นมาเ็มวามรู้สึ หัวใระุวูบ หันไปมอ เพื่อพบับวามว่าเปล่าอเาสวยในใฝัน
ผมถอนใ เป็นเพียอาารหูฝาเผื่อนเท่านั้น เป็นเพราะิถึเธอมาเินไป ผมมอผ่านไปยัวล้อุหลาบึ่รั้หนึ่พวเราร่วมมือร่วมใันสร้ามันึ้นมา ยิ่มอยิ่นึเห็นภาพอเธอลอยเ่นัในวามทรำนแทบปราเป็นัวนออมาไ้
ผีเสื้อบินว่อนอวโม สวยามหลาสี หลายัวโบลมาหยอล้อับุหลาบสวย เป็นภาพามและเ็มไป้วยวามมีีวิีวาเหลือเิน ีวิ็ือีวิ ะสั้นะยาว็ย่อมสามารถมีุ่าไ้ทั้นั้น และทันในั้นผมเห็นแปลุหลาบเหมือนะยาวยายออไปไลสุสายา เาอนาอันเป็นที่รัเหมือนวูบวายสั่นไหวอยู่ามสุมทุมพุ่มไม้รายรอบ
ในวามรู้สึมืมนหนัอึ้สิ้นหวั ผมเริ่มมอเห็นแสสว่าเล็ ๆ ลอออมาาเมหมอมืำ และ่อยยายให่ึ้นทุที แสแห่วามฝัน-วามหวั อบอุ่นอาบและลูบไล้ิวิาอย่าอ่อนโยน ปลอบประโลม ทำไมผม้อไล่ามเาอันไม่มีัวนภายนอนั้น ทำไมผมเพิ่รู้สึว่าหิสาวผู้เินออไปาีวิไม่ใ่ัวนอเธอ ทำไม้อไปยึิับรูปลัษ์ แท้ที่ริแล้วเธอยัอยู่ับพวเราที่นี่ อยู่ามแปลุหลาบ นั่ใ้้นมะาม และสำัอยู่ในใอพวเรานี่เอ
ใ้แนเสื้อับน้ำาัวเอ ใ้มือปัหยน้ำาออาลีบุหลาบเบาบา ลุึ้นยืน หยิบเม็ยาในระเป๋าออมาว้าหนีออไปสุแร ไม่แยแสวามเป็นปิามสายาน้านอ ทำไมผม้อิ้นรนออไปภายนอ้วย ในเมื่อที่นี่มีเพื่อนแสนน่ารัอย่าเหล่า้นุหลาบทั้หลาย มีเพื่อนที่ีอย่า้นมะาม และอีมามายหลายนิ ผมะ”ั”ใทิ้พวเาไปไ้อย่าไรันและีวิภายนอสถาบันอผมไม่ไ้สวยหรูเลอเลิศเลยสันิ ะบ้าายอยู่สถานที่แห่นี้็ให้รู้ไป พลัใและวามเ้มแ็อผมเริ่มลับมาอีรั้
ว้าระป๋อน้ำ อบ เินุ่มออไปอยู่ท่ามลามวลหมู่บุปผาโบยบิน วามฝันสานสร้าไว้ยั้าา ะ้อสาน่อให้บ ล้อุหลาบะ้อเื่อม่อับสะพานแห่ฝันให้ไ้ วามฝันอเราสอนะ้อเป็นริ ผมยัมีานทำอีมามาย แปลุหลาบยัไม่วลับมาบรรบรบรอบ
ผมเริ่ม้นยายแปลุหลาบ่อไป ในใไม่ปวร้าวหนัหน่วสาหัสอีแล้ว เมื่อระหนัว่าเธอยัอยู่ที่นี่ อยู่ในหัวสมออผม อยู่ับพวเรา อยู่ในหัวใ เป็นวามทรำ อยู่ในวามรู้สึทั้ยามหลับยามื่น วามทรำอันแสนาม พอหยิบึ้นมาทบทวนราใ็ล้วนสร้าำลัใให้ับีวิอย่ามหาศาล ระลึถึเธอในยามเศร้าเหาเียวายราใ วามเ้มแ็็ะลับมาะโลมใเสมอ
ที่รั... ุห่าไลผมไ้แ่ทาายเท่านั้น ส่วนทาิใุะอยู่ับผมเสมอและลอไปนว่าวาระสุท้าย ผมะไม่เศร้าไม่อ่อนแออีแล้ว ารปล่อยให้ิใเป็นแบบนั้น ไม่เพียทำลายัวเอ ยัทำลายวามทรำอันมีุ่านั้นไป้วย ทำให้สรรพสิ่รอบัวหม่นหมอไป้วยราวโรร้าย ผมะเ้มแ็ ไม่อ่อนแอ ไม่ใหุ้ผิหวัถึุะไม่มีโอาสรู้็าม
และผม็พบำอบในใอัวเอและเริ่มมั่นใว่าัวเอไม่น่าทำผิ ถ้าเธอมีีวิอยู่โลภายนออย่ามีวามสุและอบอุ่นผม้อทำใยินีับเธอ และถ้าเธอรับมันไม่ไ้ สัวันเธอะลับมาหาผมเอ สถานที่แห่นี้เอ ผมมีหน้าที่เพีย “รออย” อย่าไม่รีบร้อนเท่านั้นแม้ว่าะรู้ว่าเป็นารรออยไร้วามหวัลอาล แม้ว่าะ้ออยเฝ้าะเ้อมอทาเินอยู่เสมอ็าม มัน็ไม่แปลอะไรราบใยัมีวามหวัและวามฝัน ่อให้ายไปับวามหวัและวามฝันแห่ารรออยนั้นผม็ไม่เสียในอ่อนล้าไร้ำลัใอี่อไป และถ้าเลือไ้ผม็อยาหลับาพัผ่อนอย่าสบลอาลในุหลาบแห่นี้โยมีลีบุหลาบโรยรายปรายโปรยแผ่วผ่านเป็นารอำลาวามมีีวิโยมีเธอนนั้นิอยู่ในวามินวินาทีสุท้าย
แ่อน้าร้อน ลม่อน้าแร ุหลาบทั้หลายเห็นผมเปลี่ยนไปในทาที่ี็เริ่ม้นส่เสียป่วน่อวนทัทายมาแ่ไล ผมยิ้มให้ับสายลม ีใในารมีส่วนให้เพื่อนแสนน่ารัพลิฟื้นหัวใามสื่นลับมาไ้ มือับอบเหวี่ยลไปบนพื้นินสร้าวล้อุหลาบอย่าั้ใ
“เฮ้......ยันันะะ”
เสียเบา ๆ ใส ๆ ั้าหู ผมหันไปมอู
ผีเสื้อัวน้อยแสนสวยหลายัวัวบินวนอยู่รอบัว บาัวหยอล้อับบรราเหล่าอุหลาบบานสะพรั่ สีหน้าท่าทาื่นเ้นีใและเ็มไป้วยไมรี ผมะลึนิ่ันไปรู่หนึ่่อนยิ้มว้าอย่าีใ .
ในที่สุ็ไ้เพื่อนใหม่เพิ่มึ้นมาอีหนึ่ประเภทแล้วนอาพวพื ผมเริ่มุยับพวสัว์รู้เรื่อ สายไยแห่มิรภาพแผ่โยไยผสมผสานว้าไลไร้พรมแนไม่แปลแย น พื สัว์ เพียเปิหน้า่าพรมแนแห่มิรภาพและมอออไปเท่านั้น
ยินีที่ไ้รู้ัทัทายรับ ุผีเสื้อ”
ผมโ้หัวให้เพื่อนสายพันธุ์ใหม่อย่าื่นเ้นีใ นอาพืแล้วอนนี้ผมเริ่มเ้าใภาษาอสัว์ มิรภาพยายอบเ้ามไปยัอีหนึ่เผ่าพันธุ์แล้ว ไม่มีอะไรมาาั้นวามรัและมิรภาพบริสุทธิ์ริใไ้
ผมะทิ้ที่นี่และทิ้วามบ้าและวามฝันอันแสนามนี้ไปไ้อย่าไรัน
GTW
wititdouble@hotmail.com
ความคิดเห็น