คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #104 : โลกหลอน.........บทที่ 5 (หลอนจิตตก)
วามเิม
ร่ายับเยินอนรับใ้สยอพลันยันัวลุึ้นอีรั้ราวับมีอำนาเร้นลับบัับ ไม่มีทาที่ะมีใรรอีวิอยู่ในร่าแบบนั้น แนอศพปีศาาสะบัไปมาเหมือนไม่สามารถวบุมารเลื่อนไหวไ้เ็มที่่อนโนเนเอนโอนรมาอย่ามุ่ร้าย เลือยัไหลหลั่ออมาาลำออันปราศาศีรษะไม่าสาย
ุหมอหวะแลูมเ้าเ็มหัวเ่าทั้สอ้าหัพับล้มรืนลอีรั้ ระูบาส่วนโผล่อาบเลือามรอยยับเยินเห็นถนัา ระนั่นร่านรนั่นยัพยายามใ้มือลาัวมาามพื้นอย่า้าๆน่าสยสยอ
“ะเ่แ่ไหนแนาหัแบบนี้ ามมาไ้็ให้มันรู้ไป”
ุหมอฟาะแลลไปที่้อมือทั้สอ้าอร่าร้ายีาหัอ พลาำรามอย่าสะใ ่อนหันหลัโยแนบออไปทาประู โยมีผมามไปิๆโยไม่้อร้ออ
“มันเรื่ออะไรัน.”
ผมร้อถามในะุหมออมพิาพาวิ่นำทาลัเลาะไปามรอออยอย่าำนา
“ุยัไม่รู้อีหรือ...”
แย้อนถาม ่อนอธิบาย่อไปในเรื่อที่ยา่อารเ้าใในระยะเวลาสั้นๆ
“็ไอ้หัวบ้าๆนั่นล่ะที่สร้าลื่นรบวนนุเห็นภาพแปลๆใน่วหลายวันที่ผ่านมา เาพยายามหลอใหุ้ออไปาสถาบันโรทาิอเรา เา้อารร่าอุ”
“ทำไม้อเป็นผม้วย ไม่ใุ่หรือนอื่นๆ”
“เพราะร่าอุเป็นร่าที่แท้ริ ร่าแท้ริที่หายาเหลือเินในอนนี้”
“ร่าริอะไร”
“ร่าริอนบ้านหนึ่ไล่ะ เา็บ้า ุ็บ้า ผมหรือใร่อใร็บ้า้วยันทั้นั้น แ่นบ้าที่เที่ยแท้แน่นอนมีไม่ี่นหรอ...เี๋ยว่อยว่าันเมื่อลับถึสถาบัน”
บ้า็บ้าวะ...ผมำรามในใ หนอย มีบ้าแท้บ้าเทียมอีหรือไ
ะะเลึ้ยวออามุมึสู่ถนนให่ พวเราพาันเบรพรื หิสาวนหนึ่ถลันออมายืนวาหน้า ร่านั้นแม้ะอาบเลือแานและร่าายบาส่วนแหลยับ ยัพอำไ้ว่าเป็นภรรยาสุสุที่รัอผมนั่นเอ สายาอเธอเ็มไป้วยแววอ้อนวอนอร้ออย่าน่าเวทนา
“นั่นมันภาพหลอน มันไม่ใ่อริ ทำลายมันะ..”
เสียะโนอุหมอัลั่นหู แ่ผมยืนัวแ็ทื่อไปแล้ว อะไรเท็อะไรริูยา่อารำแนแยแยะ ิแพทย์ผู้ึ่อนนี้ไม่แน่ใเสียแล้วว่าเป็นอะไรันแน่ วิ่เ้าหาร่านั้น พร้อมับใ้ะแลที่ถือมา้วยแทเ้าบริเวหน้าอเ็มแร ระแทนเถอยหลัไปหลาย้าว่อนหายหลัล้มฟาล ุหมอออแรระแท้วยพละำลัผิมนุษย์นปัร่าอเธอไว้บนพื้นถนนราวับเป็นผีเสื้อถูเ็มหมุรึไว้ในถาทลอ
“รีบหนีเ้าไปในสถาบัน ที่นั่นอำนาอมันะลลมา “
เสียอุหมอร้อสั่ และพริบา่อมาสิ่ที่ไม่น่าเื่อ็เิึ้น รถบรรทุันหนึ่แล่นทับลไปบนร่าอนทั้สอ ่อนะถู้ำ้วยรถแท็ี่ รถโยสาร และรถอีมามายหลายันึ่วิ่วัไว่เ็มถนนโยมีผมยืนหมุนว้าอยู่ริมฟุบาทราวฝันร้าย ท่ามลาวามสับสนอแอผู้น รถัรยานยน์ันหนึ่วิ่เียไปหวุหวิ นิโหลบแทบไม่ทัน
“เฮ้ย...นี่มันบ้าอะไรันวะ...”
ผมร้อเหมือนนบ้าไปแล้วริๆ ้วยวามุน ร่าอภรรยาและุหมอหายไปาถนนราวับรถบทับนระายหายเป็นอาาศธาุไปแล้ว ไม่มีร่อรอยอะไรเหลืออยู่เลยสัน้อยนิ
บุรุษพยาบาลร่ายัษ์สอนวิ่ออมาาประูสถาบันวิเราะห์ทาิ สีหน้าท่าทาเ็มไป้วยวามุ่นเือ
มัน็น่าอยู่หรอ เพราะารปล่อยนไ้หนีออมาไ้แบบนี้้อโนเ้านายำหนิว่าล่าวอย่าแน่นอน แ่มมีปลายแหลมระทบแสแวูบวาบทำให้รู้ว่ามีอะไรที่ไม่ถู้อเสียแล้ว ไม่มีบุรุษพยาบาลนไหนไล่ับนไ้้วยมีปลายแหลมแบบนี้แน่ ผมหันหลัเผ่นสุีวิ ้วยวามรีบร้อนเท้าสะุับอะไรบาอย่านทำให้ร่าล้มลิ้ลับพื้น ศีรษะฟาับผนัึ้าทาอย่าัแ่วามลัวายามมีมีมาว่าึผวาลุึ้น แ่แล้ว็้อมอา้า
บุรุษพยาบาลทั้สอวิ่เ้ามาใล้เือบะถึัวอยู่แล้ว แ่อาารเลื่อนไหวอนทั้สอ้าลเหมือนเป็นภาพสโลว์โมัน นลายเป็นภาพนิ่ในที่สุะาหลัสั่นพร่าเลือนหายลายเป็นาถนนสายเ่าแ่รร้าอีรั้พร้อมับร่าอนทั้สอาหายไป้วย
เออ..บ้าเ้าไป..ผมิในใ นึอยาบ้าึ้นมาให้เ็มที่แล้วอนนี้ หน้าผายัปวหนึบ รู้สึเหมือนะมีเลือไหลออมาเล็น้อยาแรระแท
ุหมออมลุยนนั้นนั่พิผนัึอยู่แ่ร่าเ็มไป้วยเลือแนาบาส่วนหัพับผิรูป
“ผมโนมันเล่นาน...ุ็เือบไปแล้วเหมือนัน”
เสียอแสั่นพร่า สีหน้าเ็มไป้วยวามเ็บปว ถ้าโนนานี้เป็นนปริายไปแล้ว ผมพยายามระับสิอารม์ุเ่าล้าๆับบ่าอุหมอ ้อหน้าถาม้าๆ
“ุหมอ...ไ้โปรบอว่านี่มันเรื่ออะไรัน อะไรที่เิับผมันแน่ ทำไมมีเรื่อบ้าๆที่ไม่เ้าใเิึ้นมามายเหลือเิน”
“ุฟัให้ี.....”
เสียอเาเบาหวิวพอไ้ยิน บอให้ทราบว่าเวลาเหลือไม่มานั
“ารทีุ่เห็นผมในะนี้เป็นเพราะศีรษะุระแทอย่าแร ทำให้พ้นาอำนาอมันที่รอบลุมอยู่ แ่ไม่นานหรอถ้าุไม่หาทาแ้ไเสีย่อน ุเห็นสภาพเมืออนนี้ไหม..”
ผมมอไปรอบๆแล้วพยัหน้าอบ
“เห็นรับ มันเป็นเมือที่ายแล้ว”
“นี่ล่ะสภาพที่แท้ริ เมือนี้....ไม่สิ ผมอยาะบอว่าประเทศนี้หรือโลนี้ีว่า เิสรามระเบินิวรอนและอาวุธีวภาพึ้น ผู้นล้มายไปเือบหม เหลือรอไม่ี่น แ่ที่เหลือ็โนพิษร้ายาอาวุธีวภาพและรัสีนเิอาารฟั่นเฟือนทาประสาทอย่ารุนแรเินว่าะมีใรเยิมา่อน พลัิพวเารุนแรึ้นนไม่น่าเื่ออันเป็นผลมาาอาวุธเหล่านั้น พวเาสร้าโลส่วนัวึ้นมา โลหลอนส่วนัวที่ำรอยู่ไ้ในทาทฤษีึ่ไม่เยมีมา่อน ่าน่ามีโลอัวเอันั้นึเิาราบเี่ยวันึ้นอย่า่วยไม่ไ้ พวเาึ่อสรามอนบ้าที่เ็มรูปแบบึ้น......”
“เอ่อ......”
ผมพูออมาไ้แ่นั้นริๆ ุหมอพยายามรวบรวมำลัพู่อไป
“เราไม่มีทารู้เลยว่าสิ่ที่เราเห็นเราสัมผัสเรารับรู้อยู่เป็นผลานอใร บ้านอใร ถนนอใร พวเาสร้าโลหลอนที่าบเี่ยวปนเปันไปหม ันั้นบานึิว่าารัารับนอื่นๆที่เหลือในเมือหรือในโลนี้ ึน่าะเป็นวิธีที่ีที่สุในารรอบรอโลอัวเอ ึ่ะไม่มีโลนอื่นมารบวนให้ยุ่ยาใ..”
“แล้วุับผมเป็นนริๆหรือเปล่า หรือเป็นเพียสิ่ที่นอื่นิึ้นมา”
ความคิดเห็น