คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ดวงตาสวรรค์
ไลออไป บนเนินเาัฟ้ารามและหมอหนาสีาว
บุรุษหนุ่มและสรีสาวุาวสะอาา เหมือนปราายมาาม่านหมอและเมแห่วามฝัน เ้าายนัรบแห่เทพับนัรบสาวาเบื้อบนใ้วาสวรร์ไล่ล่าหาร่อรอยอเ้าายแห่วามมืและธิาพายมอย่าไม่ลละ
“้ารู้ำแหน่อพวเาแล้ว”
ธิาสวรร์บอับสหายเริ่มทา วาเป็นประายระยิบะมอึ้นไปบนท้อฟ้าราวรวหาอะไรบาอย่า หรือไม่็ิ่อเื่อมโยบาสิ่ึ่ทรพลัอำนาเร้นลับ
นัรบสาวผู้นี้ทั้สวยามทัู้ล้ายไว้ัว แ่ผสมผสานันแล้วลับลายเป็นบุลิภาพยอเยี่ยมสูส่อีแบบหนึ่ ถ้านัยน์าอธิาพายมเป็นันมเียวเสี้ยวันทร์ วาอธิาสวรร์็เหมือนประายาราเพริแพร้วแพรวพรายไป้วยประายแห่วามีวิ
“พวเาเปิร่อรอยัวเอโยไม่ั้ใ มีอย่าที่ไหน อาบน้ำลาป่า อย่านี้็เสร็เรา”
“เอ้ะ แล้วเี่ยวันอย่าไรล่ะ อาบน้ำ็ส่วนอาบน้ำ แล้ววาสวรร์รวับไ้อย่าไร”
“นาปลเปลื้ออาภร์ออาัวนะสิ อาภร์เสื้อผ้าที่ปิั้นวาสวรร์มาลอ”
“ท่านเห็นเหรอ” อ์ายแห่เทพมอหน้าอย่าสสัยแววาเริมมีแววเ้าเล่ห์
“เห็นัเน”
บุรุษหนุ่มแห่เทพผู้มีรอยยิ้มประับใบหน้าเสมอทำาวาว รีบเอ่ยึ้นทันทีว่า
“ไหนอ้าูบ้าสิ”
ธิาสวรร์อ้อศอระทุ้เ้าายโรอีฝ่ายทันที บุรุษหนุ่มนึไม่ถึว่าะโนศอสวรร์ไร้เาแบบไม่ทันั้ัว ถึับร้อโอ้ย ทำัวอทรุลับพื้นแบบมารยาายเ็มที่
“โอย ะศอ็ไม่บอ เล่นเ็บๆท่านนี่ “ เสียราหิ
“สมแล้ว อยาพูาบ้าบอทำไม มีอย่าทีไหนอูนอื่นเาอาบน้ำ”
“้าพูเล่นนะ แหม ทำริ ๆ ็ผิอสวรร์สิ นอย่า้า่อให้สาวไหนมาถอเสื้อผ้า้าหน้า ็ไม่มีวันมอ”
บุรุษหนุ่มลำเอวป้อย บ่นอุบ ่อน่อยลุึ้น เสยผมสีทอสะบัไป้านหลัามนิสัยเยิน บรรปัฝุ่นและรอยเปื้อนออาเสื้อผ้าอย่าระมัระวันน่าหมั่นใส้
“อย่ามัวแ่เล่น เรียมัวให้พร้อม” ธิาสวรร์บออย่าเป็นานเป็นาร “พวเายัไม่รู้ัว มีแ่ทาแพ้อย่าเียว ”
“ไม่เห็นะ้อมีอะไรัวล พวนั้นไม่ใู่่่อสู้อเราอยู่แล้ว”
เส้นทาเป็นพื้นหินราบเรียบสวยามลััเ้าไปใน่อว่า่ามิิ ผ่านอไม้บานสะพรั่มามายหลายหลาและสายลมเย็นพัพา ันำลีบอไม้ผละออาิ่้าน รวมัวเป็นผีเสื้อบุปผา ับลุ่มโบยบินราวฝูผีเสื้อนานาพันธุ์ ลิ่นหอมเสรรระาย ฟ้ารามามสวย บรรยาาศใสสว่าระ่าั ท่ามลามวลหมู่ลีบอไม้โบยบิน ปราลุ่มวันแห่ทะเลหมอ หมุนวนราวัหันปุยฝ้าย บุรุษหนึ่ สรีหนึ่ ในุาวสะอาา พาัน้าวออมาาประูแห่มิินั้น
บุรุษหนุ่มผมยาวสลวยราวเส้นไหมสีทอ ในมือวาวัแว่าบส่ประายสีเินเล่มหนึ่ เล่นไปมาอย่าปราศาวามหมาย แ่ประายสีเินพอพาผ่านไปบริเวใ เหล่าลีบบุปผาที่ำลัโบยบิน พลันแหลสลายเป็นผุยผ ้วยพลานุภาพ แห่าบเทพเ้า
สรีสาวที่เินามมา มีเรือนผมทอประายสีเินยวยาวละเอียอ่อนสยาย เลย่วเอวอิ่ว รูปายทิ้ส่วนโ้ส่วนเว้าอย่าที่วระเป็น และลัวเหมาะสมที่สุ ยิ่ว่าฝีมือิรรเอใๆในใ้หล้า และวามาม่มวามามอมวลหมู่มนุษย์นสุสิ้น
นัรบแห่เทพ และธิาสวรร์อาศัยเส้นทาลััผ่านมิิ ไปยัเป้าหมาย
ท่าทาอโอรสแห่สวรร์เ็มไป้วยวามสบายอสบายใ สสัยว่าอยู่สวรร์นานเินไปเลยเบื่อ ลมาเปลี่ยนบรรยาาศในโลมนุษย์บ้า็ยัี แม้ว่าะมีภาริแห่าร่อสู้รออยู่้าหน้า็าม
ฟ้ารามว้าไล ปุยเมแยออ ปราเหยี่ยวสีำัฟ้ารามมุ่รลมายัทั้สอ แล้วบินวนอยู่เหนือศีรษะราวสัเาร์รู่หนึ่ ่อนโบลถนนเบื้อหน้าห่าออไปไม่มานั สร้าม่านหมอสีำสนิทราวปีแห่รัิาล ่อนาสลายหายไปเป็นหิราุำรุ่มร่าม ผอมูบปราแทนที่
นัรบหนุ่มยมือเป็นสัาบอให้ธิาแห่สวรร์ึ่เินามมาหยุะั และระวััว มอูหิราผู้นั้นรู่หนึ่ ่อนหัวเราะเบา ๆ พยัหน้าเหมือนทัทาย่อนพูั ๆ
“สสัยเป็นนาโลมืล่ะสิ ท่าทาเ็มไป้วยลิ่นไอแห่วามั่วร้ายแบบนี้”
หิราแสยะยิ้มวาในรอบลึลุ้าเป็นประายราวแสไฟ เป็นใรไม่ไ้นอาแม่เ่าเฝ้าประูนรอำ
้าวแห่โลมื ลโทษนาับวามผิ ที่่วยเหลือเ้าายแห่รัิาล โยารให้มายัโลมนุษย์ และอย่วยเหลือุ้มรออยู่ห่าๆ บาทีราันย์แห่วามมื อาทราบว่า สวรร์ส่นที่เ่าและอันรายที่สุู่หนึ่ ลมา็เป็นไ้
แม่เ่าึมือออมาาแนเสื้อยาวรุ่มร่าม ปราไม้เท้าอสรพิษ้ามยาวิมือออมา
้าวายแห่เทพหันไปยิ้มับธิาสวรร์พลาบอว่า
“สสัยเรา้อออแรผ่านนาแม่มนนี้ไป่อนแล้วล่ะ”
“้าไม่ใ่แม่ม ปาอเราะร้ายนันะ”
หิราสวนำทันวัน ลิ่นำมะถันละลุ้ นาเป็นถึผู้เฝ้าประูนรอำ บอว่าเป็นแม่มรู้สึะ่ำ้อยูแลนันไปแล้ว
“เอาล่ะ ล ล ไม่แม่ม็ไม่แม่ม อโทษที่ไปลระับอท่าน แ่ว่าให้พวเราผ่านไปี ๆ เถอะน่า นะ ้าไม่อยารัแนแ่”
เ้าายแห่เทพทำท่าอ้อนวอน แ่วาลับพราวไป้วยรอยยิ้มยั่ว “าร่อสู้ันเป็นเรื่อไม่ี บาปรรมเปล่า ๆ ารใ้ำลัเป็นสิ่ไม่ี มีอะไรพูาันไ้นี่นา”
หิราไม่พูอะไรสัำะที่ยไม้เท้าอสรพิษฟาเปรี้ยลมา
ประายสายฟ้าสว่าวาบ และิาม้วยเสียำรนำรามัมปนาทสะเทือนเลื่อนลั่น สายฟ้าฟาลบนาบแห่เทพ ที่ยึ้นรับไ้ทันท่วที เิเป็นลูไฟระายลับึ้นไปบนท้อฟ้าราวพลุไฟพะเนียแปะทุ ลื่นพลัานระายไปทั่วบริเว บรรยาาศันหนัอึ้อึอลึ้นมาทันที
“โอ้ย....!”
เ้าายแห่เทพร้อสุเสีย าบในมือหลุลอยระเ็นหมุนว้าึ้นไปในอาาศ ผ่านสูนับสิบวา ร่าอบุรุษหนุ่มล้มฟาลับพื้นอย่ารุนแราแรระแทแห่อสนีบานร
ธิาสรร์ยมือปิหน้า ใ้แนเสื้อป้อันฝุ่นและเศษหินึ่ระายฟุ้ทั่วบริเว เสื้อผ้าอาภร์ไหวสะบัไปมาราวะิปีโบยบิน วบนเสียพึ่บพั่บาหาย าบแห่เทพึหมุนลมาปัพื้นหิน้าายไปเพียนิเียว ปลายาบปัลอย่าแรนเป็นสะเ็ไฟพรายพร่า้ามาบสั่นไหวไปมาไม่หยุยั้
นัรบสาวสวรร์มีสีหน้าราบเรียบ สายาับ้อแม่เ่าไม่วาาะ่อย ๆใ้มือ้าหนึ่ับ้ามาบแห่เทพ และึึ้นมาาพื้นหินอย่า่ายาย ่อนโยนไปให้เ้าายแห่เทพึ่ทำท่าะเป็นะายอยู่บนพื้น ่อนพูึ้น้วยน้ำเสียเบื่อหน่ายว่า
“มุเ่าแบบนี้เลิใ้เถอะ เบื่อแล้ว”
บุรุษหนุ่มพลันระโปราึ้นมาาพื้น ไม่มีอาารเ็บป่วยบาเ็บสัน้อยนิ ว้า้ามาบเอาไว้ พลาหัวเราะ
“แหม นานๆ ทีะมีโอาสออลีลาับเาบ้า ปล่อย ๆ ันไปหน่อย็ไม่ไ้ ”
สีหน้าท่าทาแม่เ่าเร่เรียล ารโมีเมื่อรู่เป็นารโมีอย่าสุแรรั้หนึ่ แ่รู้สึยัสร้าวามเสียหายอะไรให้แ่ฝ่ายร้ามไม่ไ้เลย
ฝ่ายเ้าายแห่เบื้อบน พอับ้ามาบไ้็รู้สึถึวามผิปิอย่าหนึ่ ึยาบในมือึ้นู แล้วพลันยิ้ม้า เพราะผิวอ้ามบริเวรลาถึับมีรอยปริแยเป็นแนวไยแมมุมระายออมา นับว่าารโมีรั้นี้ ไม่สูเปล่าเลยทีเียว
“โอ๊ย......! แย่แล้ว าบมีรอยราีเสียแล้ว ทำไี”
เ้าายอมโวยวายร้อลั่น ใ้มือลูบผิวาบไปมาอย่าสุแสนเสียาย มอาบ มอธิาสวรร์ แถมหันไปมอแม่เ่านรให้อี่าหา แล้วส่ายหน้าเหมือนลัลุ้มเ็มประาราวับสวรร์ะถล่มล่มสลาย
“ไม่สู้แล้ว ไม่อยาสู้ับผู้หิ พวท่าน่อสู้ันไปเถอะ ไม่เอาแล้ว อเป็นผูู้ีว่า “
ว่าพลายาบพาบ่า หันายเินรไปนั่ยัโหินเี้ย ๆ อยู่้าทาอย่าหน้าาเย ่อนยาบพลิูไปมาอยู่อย่านั้นอย่าทะนุถนอม
ธิาสวรร์มอ้อนอย่าหมั่นไส้ับเพื่อนร่วมทา แ่ไม่ว่าระไร เินรมาเผิหน้าับแม่เ่านร
ท่าทาอหิสาว่าย ๆ เรียบ ๆร้อย ๆ แ่แม่เ่านร รู้สึถึพลานุภาพ ที่ไร้สภาพนิหนึ่แผ่่านออมาอย่ารุนแร เหมือนมีมมีนับร้อยนับพันวิ่เียิวร่าาย และอย้ำลไปในวามรู้สึ
้อมือาวราวสลัา้าพลิวูบ าบยาวเบาบาสีปีแมลทับสใสแวววาว ปราในมือวาอธิาเทพทันที
“นาเบื้อล่า ไม่ว่าะเป็นใร็าม ้อัารให้หม”
หิสาวแสนสวยาแนสรว เอ่ยึ้น้วยเสียอบอุ่นนุ่มนวล ราวพูุยับมวลมิริใล้ ไม่เหมือนำลัพูอยู่ับศัรูอันรายสัน้อยนิ ประายาใสแวววาว็ยัเปล่ประายสวยามวนฝันเหมือนเิม ท่าทา็ผ่อนลายเหมือนื่นมอยู่ในทะเลบุปฝา ประมาว่า่อให้เธอปัาบลบนใรสัน ให้ายน ๆ นั้น็ไม่มีทาเื่อว่าะเป็นไปไ้
ผีเสื้อบุปผาบริเวนั้นพลันโบยบินระายออไปทุทิศทา ที่ั้าถูบป่นเป็นผธุลีในสายลม อไม้นานาพันธุ์ล่ออลไปในลีบเลี้ยึู่ึ้นมาปิบัปลอบประโลม อนนี้สภาพาร์เ็มไป้วยวามันไร้สภาพ เปลี่ยนแปลไปาหน้ามือเป็นหลมือ
แม่เ่าำลัเผิหน้าับสอนัรบแห่สรร์ ผู้ไม่เยแพ้ใร แ่หิสาวแสนสวย้าหน้า็ึมือสุแสนแล้ว อย่าว่าแ่ยัมีเทพบุรสุหล่อ ทีุ่มเิอยู่้าน้าอี ึ่ไม่มีใรทายใเาไ้ว่าำลัิะทำอะไร
ารปะทะันระหว่าโลเบื้อบนและโลเบื้อล่าเริ่มปะทุึ้นอีรั้หนึ่แล้ว
ความคิดเห็น