คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7
เวินร่วาแท่นหินไปล้มว่ำอยู่บนพื้น
หัวใอเลอสรรเ้นรัว้วยวามีใเมื่อเห็นพระเ้ารุทรัยวรมันทรยืนทอพระเนรายโอย่าเอาเรื่อ
และยัไม่ทันที่เวินะั้ัว็ทรระทืบพระบาทใส่แผ่นหลัอเวินแล้วเหยียบไว้ับพื้น
เสียร้อลั่นัึ้นาเวินเมื่อลำัวถูเหยียบ้วยพระบาทให่โ
“พี่รุทร”
เลอสรรพยายามะลุึ้นนั่้วยวามยาลำบาเพราะ้อมือยัถูมัิันและยัไม่หายุเสียที่ถูเวินทำร้าย
พระเ้ารุทรัยวรมันทรหันมาทอพระเนร้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรใ่หรือไม่สรัล
หาเอ็เ็บมาว่านี้ ้าะับมันุหัวเสียให้สิ้น”
เลอสรรส่ายหน้าแทนำอบ
เาโล่ใที่นเอยัไม่แปเปื้อนราีาเวิน
พระเ้ารุทรัยวรมันยื่นหัถ์ไปลายปมผ้าที่มัมือให้เลอสรร
แ่วินาทีนั้นเอที่เวินวยโอาสทีเผลอพลิัวลับและยเท้าถีบไปที่พระนาภีนเสียหลั
ายโรีบลุึ้นและถลาไปว้าาบอนเอที่วาไว้บนแท่น่อนะวัแว่าบใส่พระเ้ารุทรัยวรมัน
“พี่รุทร ระวั!!”
เพิ่สัเว่าพระเ้ารุทรัยวรมันมิไ้ทรถือาบมา้วย
อาะเพราะรีบร้อนหรืออย่าอื่นเลอสรร็สุะาเา แ่อนนี้เวินำลัไ้เปรียบ
ใบหน้าโแ่นยิ้มอย่าไ้ใะ้วาบเ้าใส่พระเ้ารุทรัยวรมันที่ไ้แ่หลบมาบอย่าน่าหวาเสียว
พระเ้ารุทรัยวรมันใ้สายพระเนรแหลมม้อมอารเลื่อนไหวอเวินนระทั่หาัหวะไ้
ทรพุ่อ์เ้าใส่แล้วยึ้อมือแย่ิาบาเวินที่็ยื้อยุไม่ยอมแพ้
เลอสรรัปา้วยวามื่นเ้น เาเหลียว้ายแลวาในห้อสี่เหลี่ยมแบๆนี้เพื่อหาทา่วย
และแล้ววาเรียวอเลอสรร็โึ้นเมื่อเห็นอะไรบาอย่าออยู่ที่มุมหนึ่อพื้นเาึถลาไปว้ามาทันที
ั่วเสี้ยววินาทีที่เวินหมวามสนใในัวเาเพราะำลั่อสู้ับพระเ้ารุทรัยวรมัน
เลอสรร้าวไปยัเบื้อหลัอเวินและใ้สิ่ที่อยู่ในมือรอบลไปบนศีรษะเถิ่อนะึนระทั่มันรัไปรอบลำออเวิน
พระเ้ารุทรัยวรมันรีบแย่าบมาาเวินทันที
“อึ อะ อะไร มึทำอะไรู”
“สำหรับนเหี้ยๆอย่ามึไ
อยาปล้ำูนัไม่ใ่เหรอ เอาาเในูไปม่อนเถอะมึ”
เลอสรรออแรึนเวินสำลัอาาศ
แ่แล้วเวิน็ย้อศอแทลับมา้านหลัใส่เลอสรรนสะุ้สุัว
พระเ้ารุทรัยวรมันเห็นันั้น็ทรเื้อาบึ้นและฟันับไปที่ลำออเวินเพียาบเียว
หัวอเวิน็หลุออาบ่า
โลหิสีแานพุ่ออมาราวับสายน้ำ่อนที่ร่าไร้ศีรษะะล้มไปอับพื้น
เลอสรรอ้าปา้า
เาระหนใลัวนหัวใแทบะหยุเ้นับภาพหวาเสียวรหน้า ใบหน้าอเลอสรรีเผือราวับระาษะ้อมอหัวอเวินที่ยัมีาเในอเาสวมอยู่ลิ้หลุนๆอยู่บนพื้น
วามใลัวทำให้เาหน้ามืและหมสิลไปทันที
“สรัล สรัล”
เสียอ่อนโยนวนให้ใสั่นัอยู่แถวๆใบหูนี่เอ
เสียนั้นปลุเลอสรรให้ื่นึ้นมา หาแ่เมื่อใล้ะลืมาื่น
ภาพน่าลัว็พลันปราในมโนสำนึนผวาเฮือ
“โอย อย่ามาหลอหลอนูเลย”
“สรัล สบใ่อนเถิ”
อ้อมอาพระพาหา่วยปลอบโยนให้เลอสรรลายวามลัว
แ่เา็ยัใสั่นเมื่อนึถึภาพที่เวินถูพระเ้ารุทรัยวรมันฟันอาระเ็น่อหน้า่อา
วามหวาหวั่นบนสีหน้าอเลอสรรทำให้พระเ้ารุทรัยวรทอพระเนร้วยวามสสาร
“วัมาอยู่แ่ัวนะเมีย้า
บันี้เรื่อเลวร้ายแห่เนละบสิ้นลแล้ว
วามสุสบอแผ่นินลับืนมาเพราะเอ็โยแท้”
เมื่อั้สิไ้เลอสรรึ่อยลายวามลัวลและล้าเยหน้าสบาเนรมอพระเ้ารุทรัยวรมัน
“มันายแล้วใ่ไหมพี่รุทร
ายแน่ๆใ่ไหม มันะไม่ลุึ้นมาเป็นอมบี้ เอ๊ย ผีมาหลอผมใ่ไหม”
พระเ้ารุทรัยวรมันแย้มสรวลอย่าเอ็นูับิริยาท่าทาอเลอสรร
ทรเยามนไว้ในอุ้หัถ์อพระอ์
“มันายแล้วสรัล
แลหามันะลุึ้นมาเป็นผีสามัน็ะมอไม่เห็นทาเพราะสิ่ที่เอ็ฝาไว้บนหัวมันไ้บบัเสียสิ้น
หรือว่าเอ็อยาะไ้มันืน”
เลอสรรส่ายหน้าพรื
เาไม่นึเสียายาเในที่รอบอยู่บนหัวอเวินแม้แ่นิเียว นึีใที่ในืนวันนั้นพระเ้ารุทรัยวรมันทรถอมันออและโยนทิ้ไว้บนพื้น
นระทั่เาลับมาใ้ประโยน์ามันไ้
“เอ็ลัวแลในสิ้นสิ”
ทรเล่าประทานให้ฟั
“้า้อแบเอ็ึ้นม้าลับมายัวั
ปลุเท่าใ็ไม่ื่นแม้แ่ยามที่นาอัปสรามาล้าายให้็ยัหลับ”
เลอสรรเพิ่ะมีสิ้มไปสำรวร่าายนเอ
อนนี้เาสะอาหมอยู่บนพระราบรรถร์(ที่นอน) มีเพียผ้าผืนบาห่มลุมท่อนล่าไว้หลวมๆ
แ่็ยัเห็นร่อรอยที่เวินทำร้ายร่าายอยู่บนไหล่และเหนือราวนม
พระเ้ารุทรัยวรมันที่ทรมอามถึับัพระทน์รอพลาเอื้อมหัถ์ลูบไล้ไปามร่อรอยนั้นอย่าเ็บพระทัย
“เห็นแล้วยิ่แ้นนั
้านึอยาะไปลาาอมันาสระน้ำที่ปราสาทัมโพสรีึ้นมาโบย้วยแส้อีสัพันรั้ที่มันบัอา่มเหเอ็”
สีพระพัร์โรธริ้วแ้นเือทำให้เลอสรรยิ้มออมาไ้
เาุัวเ้าหาแผ่นอแ็แรอย่าไม่นึระาใอีแล้ว
พระเ้ารุทรัยวรมันแสให้เลอสรรรู้แล้วว่าทรรัและพร้อมะปป้อเาาเหุร้ายทั้ปว
และทำให้เลอสรรอยาะฝาีวิอันโเี่ยวอเาให้บุรุษสูศัิ์ูแลลอไป
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว
พี่รุทรสบายใเถอะ พี่ไป่วยผมทันาไอ้เลวที่มาาที่เียวับผม”
เลอสรรเล่าให้พระเ้ารุทรัยวรมันฟัถึที่มาอเวิน
ทรสับรับฟัอย่าั้พระทัยนระทั่เลอสรรเล่าบ
“หาะล่าวไปแล้ว
เป็นเพราะท่านพรหมส่มันมาเ่นัน
เป็นเพราะมันหลุมาาเวลาอเอ็เพื่อมาสร้าวามเือร้อน ้าึ้ออพราท่านพรหมนไ้เอ็มา่วยปราบมัน
หาไม่มีเอ็ ใระรู้ถึวาม้อลอมันเล่า อบในะสรัล”
ทรพระโอษ์ลไปที่ลาหน้าผาอเลอสรรอย่าอ่อนโยน
เลอสรรึมับมันไว้าบุรุษที่ภายนอูเ้มแ็ุันแ่ลับปิบัิ่อเาอย่าีเลิศ
เลอสรรยอมรับับัวเอแล้วว่าเาหลุมรัพระเ้ารุทรัยวรมันเ้าเสียแล้ว
“ไม่มีราวัลให้ผมบ้าเหรอ”
“เอ็อยาไ้สิ่ใเล่าสรัล
บนแผ่นินเนละ้าัหามาให้เอ็ทุอย่าที่เอ็ประส์”
เลอสรรยแนล้อไปรอบพระศอแล้วึ้อนสายามอ
นัยน์าอเา่ำไป้วยวามในใที่ายออมา
“ไม่ไ้้อารอะไรนอาพี่รุทรนเียวเท่านั้นรับ”
พระเ้ารุทรัยวรมันสรวลออมาอย่าถูพระทัย
ทรยเลอสรรให้ึ้นมานั่อยู่บนบนัพร้อมับทอพระเนรหวานอบลับนเลอสรรัะเินที่ล้าพูวามในใออไป
“พูีเหลือเินเมีย้า
่อให้เอ็ไม่อ้า็ิะยัเยียัว้าให้เอ็อยู่แล้ว”
ปลาย้อพระหัถ์แะไล้อยู่รแ้มนุ่ม
ทรประทานุมพิลไปับเรียวปาอิ่ม่าเรา
ลีบปาล่าอเลอสรรถููเม้มทีละนิ่อนะรอบรอไว้นหม
เมื่อพอพระทัยแล้ว็ถึยอมปล่อยแ่ลับล่วล้ำแทน้วยพระิวหาที่สอเ้าไป้าๆในโพรปาหวาน
“อื้อ
อืมมม”
เลอสรรเอียหน้ารับ
มือที่ล้ออยู่รอบพระศอโอบรัเหนี่ยวรั้ใหู้บนั้นยิ่ล้ำลึ
เาวัลิ้นอุ่นื้นที่แทรึมอย่าไม่ยอมแพ้ เนื้อัวร้อนรุ่มไป้วยเลือลมพลุ่พล่านน้อเป็นฝ่ายผลัให้วรายแ็แร่เอนลไปับพระบรรถร์ เลอสรรโน้มัวลไปเบียแนบแน่นพลายับ้นาร่อมไปับพระโสี(สะโพ)ว้าแร่และเบียให้วามเป็นายไ้ทัทายัน
ผ้าพันายหลุลุ่ยนไม่เหลือสิ่ใวาั้น
ปลายาบถูไถนเิไอร้อน่ำื้น เลอสรรที่อยู่้านบนยับายึ้นให้
แผ่นอเนียนเรียบอเาอยู่พอีับโอษ์อพระเ้ารุทรัยวรมันไ้แะปลายิวหาลบนยอสีน้ำาลและละเลพระเฬะ(น้ำลาย)ลไปนเปียุ่ม
ยออพุ่ันามแรปรารถนานเลอสรรไ้แ่ินิ้วลไปในเส้นเศานพระโมลี(มวยผม)หลุลุ่ย
“อา
ีเหลือเินรับพี่รุทร”
รำพึรำพันน้อห่อปาไว้ เลอสรรยับเอวนเอบเบียไปับท่อนาหนั่นแน่น
ปาทาสัมผัสอยู่ับถุเนื้อแฝอพระเ้ารุทรัยวรมันเริ่มอุ่นระอุเร่เร้าให้เลอสรรเปิทารับูให่ให้เลื้อยเ้าถ้ำ
“อืม
แน่นมาเมีย้า”
พระเ้ารุทรัยวรมันพึมพำอยู่ับแผ่นอที่ยัไม่เลิูุนอย่าิพระทัย
ทรวาหัถ์ทั้สอแนบไปับแ้ม้นนุ่มมืออเลอสรรและยายมันออเพื่อใหู้ยัษ์ยับเ้าถ้ำไ้โยสะว
ถ้ำน้อยับแน่นแ่็่ำื้นให้พระอ์ลอผ่านเ้าไปไ้ไม่ยาเย็นนั
โถถ้ำยับอรัไปรอบูยัษ์นอไม่ไ้ที่ะพุ่พรวเ้าไปเพราะอยาะสัมผัสให้มาว่านี้
“อื้อ
พี่รุทร เสียวรับ”
เลอสรรสูปาเมื่อรู้สึถึวามับแน่นที่ทะลวเ้ามา
เาเอวรับพาูให้เ้ามาในถ้ำน้อยไ้นหมทั้ัว
ูยัษ์ยับส่ายหัวเสาะหาอีอยู่ในถ้ำนระทั่พบเอเหยื่อ
ูยัษ์ไม่รอ้ามันพุ่เ้าโยพลัน
“โอย
ไม่ทนแล้วโว้ย”
เลอสรรร้อลั่น
เาีัวเ้ผึึ้นมาทรัวอยู่บนพระโสีอพระเ้ารุทรัยวรมัน
เลอสรรเอวลไปแล้วหมุนวนให้วามเป็นายภายในายนั้นไ้วสว่านไปทุส่วน
เาายย้ำลไปับุอ่อนไหวที่ทำให้แอ่น้ำภายในไหลรินเปียื้นเพิ่มวาม้อารนหน้ามื
“สรัล
้าะไม่ไหว ้อารเอ็เหลือเิน ะทำอะไร็ทำเถิเมีย้า”
ทรัโอษ์เมื่อไฟราะุิ
พระเ้ารุทรัยวรมันยื่นหัถ์ไปอบุมบีบเ้นยออที่เ่ึูัน
เลอสรรพริ้มาือปาพร้อมันับที่เาเริ่มย่มเอวลไปเป็นัหวะบนพระโสีที่ยับรุอย่าไม่ยอมแพ้
เสียวาม่ำื้นระอสะท้อนอยู่รอบห้อ
เลอสรรลืนน้ำลายเหนียวหนับลอเมื่อท่อนเนื้อระแทุอ่อนไหว่อสัมผัส
เลอสรรสะุ้เฮือับแรสั่นสะเทือนน้อเร็ท้อน้อยไว้
น้ำเมือาวุ่นพุ่พรวออมาาแ่นายอเารใส่อยู่เ็มพระนาภีอพระเ้ารุทรัยวรมันที่เม้มโอษ์แน่นเมื่อโถถ้ำำลับีบรันูยัษ์ผวา
ทรเ้อ์ึ้นมาาท่านอนและอรัร่าเหนียวหนับ้วยเหื่ออเลอสรรไว้
่อนะฝัพระทน์ลไปที่อออเลอสรร
บั้นพระอ์ทำานอย่าหนัะเร่ระบายวาม้อารอพระอ์นเลอสรรหัวสั่นลอนอยู่ในอ้อมอ
แม้ะเพิ่ปลปล่อยออไปแ่เมื่อเอพายุแห่อารม์โหมใส่เลอสรร็ถึับเลิไปอีรั้
มือหนึ่ล้อพระศอไว้เป็นหลัยึส่วนอีมือ็ว้าวามเป็นายอัวเอไว้และนวเฟ้นไปพร้อมับที่ถูโมีในถ้ำน้อยเปียื้น
“พะ
พี่รุทร โอย มันะแ อีรอบแล้ว”
ราลั่นเสียระเส่าแหบพร่า
พระเ้ารุทรส่เสียำรามลั่น่อนะยันอ์ทรยืนอยู่บนพระแท่นบรรทม
ท่อนพระพาหาโอบรัร่าอเลอสรรที่อเี่ยวท่อนาอเาไว้ับบั้นพระอ์(เอว)ยามที่ถูให้ทาลับถูระแท้วยแราท่อนลำที่ร้อนไป้วยไฟ
“สรัล
เมีย้า เอ็นี่ือสวรร์สำหรับ้าโยแท้ ไปพร้อมันับ้าเถอะนะ”
ระิบเสียแหบ่ำ
ทรุมพิเร่าร้อนนปาอเลอสรรเปียื้น เสียราถููลืนึ่ันและันเหลือไว้เพียเสียเนื้อระทบันัลั่น
พระวรายร้อน่าปวร้าวไปหมยามเมื่อเร่เร้าให้ถึสวรร์
“พี่รุทร
อื้มม”
“สรัลเมียรั
้า...”
พรว
พานาพ่นพิษใส่โถถ้ำพร้อมับลาวาาเลอสรรที่พุ่ในพระนาภีอพระเ้ารุทรัยวรมันอีรั้
ทรหยุนิ่้าไว้เพื่อให้วามสุสมแทรึมไ้อย่าเ็มที่
เสียลมหายใหนัหน่วัานาสิแม้ว่ายัไม่เลิุมพิ้วยเสน่หาาบุรุษที่พระันทร์ส่มา
“สรัล
้ารัเอ็”
“ผม็รัพี่รุทรรับ”
ระิบบอรั่อนที่เลอสรระบหน้าลไปบนพระอัสา
เาอรัพระเ้ารุทรัยวรมันไว้ราวับะถวายีวิให้แ่พระอ์ลอไป
ความคิดเห็น