คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
มื เียบ
และเหน็บหนาว
เบาหวิวราวับร่าายอเลอสรรไร้น้ำหนัและำลัล่อลอยไปามระแสแห่าลเวลา
วามิและระบบสั่ารหยุนิ่ัเ่นหลับใหลเหลือเพียหัวใและหลอเลือที่ยัหล่อเลี้ยให้ร่าายมีีวิ
วบนระทั่วามเียบถูทำลาย้วยเสีย
เสียนั้น ท่วทำนออันแสนุ้นหู
าแผ่วเบามันลับัึ้นเรื่อยๆ
และในที่สุมัน็ัเนนปลุเลอสรรให้ื่นาหลับใหล
แพนาหนาหนัะพริบถี่่อนะลืมาึ้นมา้วยวามัน
สมอที่ถูปิั้นำลัทำานเพื่อทบทวนวามทรำแบบ่วนี๋
เาอยู่ในานลอยระทที่ะโบราีัึ้น
เลอสรรำลัลอยระทแู่่ๆเา็ร่วลไปในสระน้ำ
ถ้ามีใร่วยเาึ้นมาาสระน้ำเล็ๆหน้าะ
อนนี้เา็วระนอนอยู่รไหนสัแห่ใล้ๆบริเวัาน
เลอสรรวระลืมามอเห็นอัยแ้วาน์หรือเพื่อนนอื่นยืนออห้อมล้อม้วยสีหน้าใ
เนื้อัววระเปียุ่มไป้วยน้ำ
หาแ่สิ่ที่ปราอยู่ในอนนี้ทั้หมไม่มีอะไรใล้เียับสิ่ที่วระเป็นแม้แ่อย่าเียว
ลืมาื่นในสภาพนอนหายอยู่บนแท่นยสูาพื้นนาใล้เียับเียนอนในหอพัหาแ่แ็ระ้าแผ่นหลั
สิ่แรที่วามอเห็นือหลัาอสิ่่อสร้าาอิินเผา
เพาน้านบนเปิเป็น่อว่าให้มอเห็นพระันทร์วโส่อแสทรลไม่่าาที่เลอสรร้อมอในานลอยระท
ายหนุ่มรอาไปมาพลาผหัวทีละนิพร้อมับที่ใบหูสับรับฟัเสียสวมน์ที่แสนะัเนพอับระบบอลบี้ในโรภาพยนร์
ราวนี้ัเนแม้ระทั่เสียเราะรับและเสีย้อที่ีให้ัหวะ
แ่ที่สำัเหนือสิ่อื่นใือมนุษย์!
บุรุษาิายอาาไนยยืนหยัส่าอยู่รฝั่ปลายเท้าอเลอสรร
วามปลาบ้อมอเาเบิว้าไปั่วรู่้วยวามประหลาใหาแ่เพียพริบามันลับเปล่แสวาววับราวับสะท้อนแสาหมู่าว
ภายใ้วามมืมิผิแปลาเมือหลวที่เลอสรรุ้นเยเหมือนสถานที่นี้สิ้นไร้แสไฟาึรามบ้าน่อ
แ่เลอสรรลับมอเห็นเานนั้นัเนเหลือเิน
บุรุษหนุ่มที่ยืนอยู่ปลายเท้าสูว่าเลอสรรแน่ๆเมื่อำนวน้วยสายา
ผิวายสีำแอยู่ในวามมื เามีเรือนร่าอุมไป้วยมัล้ามแน่นหนา
สันรามมัมูโ่ละม้ายล้ายพระเอหนัอินเียหล่อรวมเ้าับาวลุ่มน้ำโส่ผลใหู้ีนเรียไ้ว่าถึั้นหล่อเหลาปานเทพบุร
ร่าายแสนะสมบูร์แบบแ่ายล้ายับที่เลอสรรำลัแ่อยู่
หาแ่เทริที่รอบอยู่บนศีรษะนั้นลวลายสลัเสลาามอ่อน้อยยิ่ว่า
และูออในทันทีว่ามันเป็นทอำแท้ๆหาใ่ทอุบอย่าที่เลอสรรสวมใส่
และเมื่อลระับมอที่รออนั้นเล่า
แผ่นทอลุลายแผ่นหนาแผ่เป็นวว้าประับ้วยอัมีเม็ให่อยู่บนท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นลำัวแ็แร่
ท่อนล่าเป็นโผ้าทอเนื้อีผสานับเส้นใยลิบทอและเ็มัยรั้อว้นาล่ำ
ำไลทอหัวพานารัแน่นอยู่บน้นแนล่ำสันนเลอสรรเรว่ามันะปริแ
หาประเมิน้วยสายาแล้วเลอสรรำลัิว่าายหนุ่มผู้นี้น่าะอสเพลย์ถึระับเ้าผู้รอนรในะที่เาทำไ้แ่โลว์อสราห้าเท่านั้น
ที่นี่ือที่ไหน
เิอะไรึ้นับเา แล้วผู้ายรหน้าือใร?
หัวใอเลอสรรเ้นรัว้วยวามสับสน หวาวิ เมื่อพอะรวบรวมสิไ้แล้วเาึรีบยันศอันร่า
หาแ่วามระหน็ยิ่ทวีวามรุนแรมาึ้นเมื่อบุรุษรหน้าเริ่มยับเลื่อนไหว้วยารโน้มายลมาบนแท่นสูที่เลอสรรนอนอยู่
ร่าสูให่ืบายึ้นมาระทั่ร่อมอยู่บนร่าอเลอสรรในที่สุ
“ะ เี๋ยว ะ ุเป็นใร
นี่ะทำอะไร...”
ิะยับถอยหนี
หาเานนี้ลับระแท้อมือล้าหูอเลอสรรนไม่สามารถระทำั่ใิ นที่หลัออเลอสรรลุันเมื่อเห็นนัยน์ามที่เ็มไป้วยวามมั่นใและระหายยามสบา
มันมอเลื่อนลไปามมูและปาอเลอสรร
วามใสุีพลันบัเิเมื่ออยู่ๆผู้ายที่เลอสรรยัไม่รู้ัแม้แ่ื่อ็ู่โมบเบียริมฝีปาลมาทาบทับ
เลอสรริ้นรนหาแ่ลับถูรึ้อมือทั้สอไว้เหนือหัวนิ้นไม่หลุ
“ปละ ปล่อย ปล่อยสิโว้ย
ูเป็นผู้ายเหมือนับมึนะ อย่า อึ”
ลิ้นร้อนสอลึทีเผลอ
ริมฝีปาถููรั้นเ็บแสบไปหม
ร่าายอันเ็มไป้วยพลำลัหนัลมาทับไว้แทนพันธนาาร
และในะที่เลอสรรำลัผวาหนัพลันเสียสวมน์็เร่ัหวะราวับะเร่เร้าอะไรบาอย่า
มันเสียลึเ้าไปในระู้อนทั่โลนภายในหูามที่เลอสรรเยเรียนผ่านเ้าไปในสมอ
เสียทำนอึ้นลนั้นปิั้นวามิทั้หมอเลอสรรลโยับพลัน
สิอเลอสรรเหลือเพียวาที่มอ้ามไหล่ว้าไปยัพระันทร์เบื้อบนที่ยิ่สุสว่าอยู่ลาหาว
และมีเสียสวมนราแทนเสียเห่ล่อมให้เลิบเลิ้มนแริ้นรนลน้อยถอยลนระทั่สบนิ่
วาอเาลอยว้ายามสบาลับับนัยน์ามที่ับ้ออย่าพอใ่อนที่ใบหน้านั้นะใล้เ้ามาเรื่อยๆและลระับ่ำลไป้าับอยู่รอออเลอสรร
“อึ อือ อื้มมม”
ร่าสูให่โถมทับน้ำหนัลมานอึอั
หาแ่วามอึอันั้นสร้าวามรู้สึทรมานราวับมีระแสน้ำวนอยู่ใน่อท้อเมื่อเาเลื่อนายลทีละนิ
ลาปาเปลี่ยนที่บเม้มามมาอย่าอ้อยอิ่่อนะมาหยุแะไล้ลิ้นหยุ่นลไปับยออเม็เล็สีเนื้อสุปลั่
เาแะเล็มมัน่อนะรอบเม้มริมฝีปาามลไปและึมันึ้นมานเนื้อหนัแ่ำเปียื้น
เลอสรรไ้ยินเสียพึมพำผะแผ่วหลุลอออมาาปาเาแ่ับเสียสวมน์ระหึ่มโยรอบ
เหมือนับว่าเาเอ็เป็นอีหนึ่เสียที่เฝ้าพร่ำำสวอันยาวนานเหล่านั้น้วย
“อยะ อย่า ปล่อย”
ไ้ยินเสียเสียนเอแผ่วเบาแหบพร่า
ใิอยาะผลัไสแ่ท่อนแนลับหมเรี่ยวแรเหมือนเป็นอัมพา
วามรู้สึเย็นวาบสัมผัสับ่วล่าเมื่อผ้าทอเนื้อหยาบที่เลอสรรใส่อยู่ถูระาออาเอวเหลือเพียาเั้นในที่สวมใส่อยู่
ูเหมือนเานนั้นะะัันไปับมันหาแ่ไม่นานนัปราาร่านสุท้ายอเลอสรร็ถูึออพ้นปลายา
นในที่สุเลอสรร็ไม่มีสิ่ใที่ะปิั้นานัยน์าวาววามู่นั้น
“ไม่ ุะทำอะไร...”
เลอสรริว่าเาะโนเสียั
แ่แท้ริแล้วมันแทบะไม่ไ้หลุออาลำอเลยสันิเมื่อใบหน้ามั้มหน้าลไปและ่อยๆลืนวามเป็นายอเลอสรรทีละนิ
ารระทำนั้นยิ่ระุ้นระแสน้ำเี่ยวใน่อท้ออเลอสรรให้ยิ่หมุนวนนเลอสรร้อบิายไปมา้วยวามทรมาน
ายหนุ่มัฟันใบหน้าเหยเเมื่อปลายยออท่อนเนื้อถูระุ้นอย่าที่เาไม่สามารถปัป้อ
เลอสรรยาั้ันอัโนมัิโยไม่รู้เลยว่ายิ่ทำให้นที่ำลัเลื่อนไหวส่เสียทุ้ม่ำอย่าพอใที่ารระทำนั้นเปิทาให้เามอเห็น่อทาที่ยับเปิรออยู่
“อ๊า!”
วามเ็บแปลบพุ่วาบเ้ามาในวามรู้สึอร่าายที่ถูล่วล้ำ
เลอสรรสะุ้เฮือแนาเร็ผวาเ้าอ่ายนระทำพร้อมับเปล่เสียแห่วามเ็บปวนัวาน้อไปทั่วสิ่่อสร้า้วยอิินเผา
และราวับ้นเสียสวแห่มนราทั้หลายะรับรู้
เสียสวนั้น็ยิ่เร่เร้าไปรอบทิศทา
มาถึอนนี้เลอสรริอะไรไม่อออีแล้วเมื่อเามอเห็นเพียใบหน้าอนที่ำลัระแทายเ้ามาในร่าายอเลอสรรและแสาันทราเบื้อบนที่ายัเป็นาหลัอบุรุษที่เ็มไป้วยพลั
ระแสน้ำวนใน่อท้อีึ้นอย่าน่าอัศรรย์
เลอสรรบัเิวาม้อารให้วามแ็แร่ราวับุหนัที่เลื่อนที่ผ่านรอยแยอ่อแบระหน่ำเ้ามาน้อยับยเอวนลอยว้า
ุหนันั้น่ารู้ใเมื่อมันบเบียระแทระทั้นไปามอหลืบปลุเร้านร่าายอเลอสรรร้อนระอุและ่ำื้นไป้วยสายน้ำที่ล้นระอ
“ไ้โปร ่วย้วย
ทรมานเหลือเิน”
ร้ออเพราะไม่อาสัั้นพายุเี่ยวรานั้นไ้
เลอสรรทรมานนถึับิปลายเล็บไปบนแผ่นหลัื้นเหื่อ
บุรุษผู้แ็แร่้อนแนเ้าใ้เอวอเลอสรรเหนี่ยวยร่าอเาให้ึ้นมานั่ทับอยู่บนัที่รอรับ
เอวอเลอสรรถูมือให่ยึรึไว้แน่นยามที่เาเอวอเลอสรรลมาะที่เาระแทหน้าาสวนลับ
“อา... อีนิ ไ้โปร”
เลอสรรผวาอเี่ยวศีรษะนั้นไว้แน่นเมื่อเารอบปาลไปูุนแผ่นออีรั้อย่าิใ
าทั้สออเลอสรรเี่ยวรัเอวแร่ไว้ยามที่ท่อนุหนัเร่ระแทอยู่ในสายน้ำวนไม่หยุยั้
ร่าายอเลอสรรบิเร็นระทั่วาเรียวเบิว้า เาเยหน้า้อมอพระันทร์วโที่เริ่มเลื่อนล้อยและเปล่เสียแห่วามสุสมพร้อมับปลปล่อยรินรอยู่บนหน้าท้อออีฝ่ายที่็เยหน้าำราม่ำพลันสาวเอวอีแ่ไม่ี่รั้
่อทาที่ยับีบรัอเลอสรร็รับรู้ถึแรอัีอันแสนร้อนรุ่มนรินไหลลมา
เสียแห่ารพร่ำสวเบาบาลไปนแทบไม่ไ้ยิน
เหลือเพียเสียหอบหายใทั้หนัและถี่อร่าายที่ยัหยุนิ่อ่ายอยู่้วยัน
วันทร์เลื่อน่ำนถูหลัาแห่สิ่่อสร้าบบัน่อว่านั้นมีเพียสีำสนิทอผืนฟ้า
และอนนี้เอที่สิสัมปัะทั้มวลเพิ่ะลับืนมาสู่เลอสรร
อนนี้เลอสรรรู้ัวแล้วว่ามันหาใ่วามฝันเมื่อท่อนลำนั้นยัฝััวอยู่ในร่าอเา
“ไอ้เหี้ย ปล่อยูนะ
มึปล้ำูทำไม”
เ็บในน้ำาเียนไหลเมื่อเสียเิายให้แ่นแปลหน้า
เลอสรรทุบีผลัไสไปที่ไหล่ว้าแ่้อมืออเาลับถูว้าไว้ให้หยุ
เลอสรรเม้มปาแน่นเมื่อเห็นนัยน์าุนั้น
และแ่เพียหน้าายับเลอสรร็ปวระบมท่อนล่าเหลือเิน
เอวอเลอสรรถูมือให่ับยึแล้วยึ้นนท่อนลำนั้น่อยๆผลุบออ
เลอสรรัฟันไปับวามเ็บแปลบา่อทาที่ถูล่วล้ำเป็นราแรนระทั่มันหลุออหมทิ้ไว้เพียวามโหวว่า
เาหมเรี่ยวแรน้อปล่อยให้บุรุษแปลหน้านั่ระอออยู่บนแท่นสูที่เลอสรรเพิ่ะมีโอาสไ้เหลียวหน้าเหลียวหลัมอไปรอบๆห้อที่ไม่ไ้ว้ามานัและภายในมีเพียแท่นสูที่เาเพิ่สูเสียสิ่สำัไปเมื่อไม่ี่นาทีที่ผ่านมา
วาเรียวเบิว้า
เลอสรร้อมอเสาแ่ละ้น รวมถึุ้มประูทาออ เ็้าน้าประับรูปวิมานลอยล้ายบุษบึ่ทั้หมที่เาเห็นมันือาร่อสร้าปราสาทหินที่เาุ้นาาารออภาสนามเพียแ่อนนี้มันามสมบูร์แบบอย่ายิ่หาใ่าปรัหัพัรายล้อมไป้วยเถาวัลย์อย่าที่เาเยเห็น
ศิลปะแบบสมโบร์ไพรุในอาาัรอมยุเนละ!
ไม่ริ!
เลอสรรอยู่ในรุเทพมหานรในปี2559 ไม่มีปราสาทหินแห่ไหนที่ะใหม่หมนไ้ลิ่นินนานี้
ายหนุ่มหันวับไปมอบุรุษ้าายที่ยันั่นิ่ล้ายรูปปั้นผิับอนที่ับเลื่อนอยู่บนร่าายอเลอสรรราวฟ้าับเหว
หัวิ้วอเลอสรรย่นนเือบะนันะเาลั้นใเอ่ยถามเสียเบาหวิวล้ายะเป็นลมเมื่อวามสัหร์บาอย่าแวบเ้ามา
“ุเป็นใร”
อีฝ่ายเพ่มอ้วยวามสบ
เลอสรรรอำอบนเรว่าอีฝ่ายะฟัที่เาพูไม่รู้เรื่อ พัให่ว่าบุรุษผู้นั้นะเอ่ยนามออมา้วยสำเนียแปร่แ่แปลที่เลอสรรลับฟัออและเ้าใมันไ้
“้า นาม รุทร”
รุทรไหน?
“รุทรัยวรมัน”
ไม่ผิเพี้ยน ัเน แ่มแ้
เลอสรรอ้าปา้าเมื่อสมออเาบอว่า
เาน้ำในสระหน้าะแ่มาโผล่ที่แผ่นินอมในยุสมัยที่เลอสรรำลัหา้อมูลเพื่อยืนยันว่าษัริย์พระอ์นี้เป็นเย์
้อมูลยืนยันไ้้วยร่าายอเลอสรรเอ
เาถูพระเ้ารุทรัยวรมันที่หนึ่พราิไปแล้ว
“ไม่ริ นี่ผมมาที่นี่ไ้ยัไ”
สีหน้าอเลอสรรูระหนมานั
ษัริย์หนุ่มึไ้ทอพระเนร้วยนัยน์าที่อ่อนแสลล้ายะปลอบโยนให้เลอสรรลวามใลบ้า
“เอ็มาเพราะพราันทรา”
อยาะหัวเราะเป็นภาษาโปรุเส
แ่อนนี้ใบหน้าอเลอสรระเฝื่อนเ็มทีับสิ่ที่พระเ้ารุทรัยวรมันำลัรัสให้เาฟัอยู่
“้าเร่ทำพิธีสวมนรา
้วยพลัแห่ันทราให้ส่เมียมาให้้าไ้รอู่”
“ิบหายละ”
เลอสรรราหนั ใบหน้าอเาีเผือ
“ูเนี่ยนะะเป็นเมียเ้า”
พระพัร์ริัอพระเ้ารุทรัยวรมันใ้แทนำยืนยันไ้เป็นอย่าี
เลอสรรอยาะหลับาลไปแล้วลืมึ้นมาใหม่เพื่อพบว่าเายัอยู่ในานลอยระทอะ
หาแ่เมื่อลอทำเ่นนั้นแล้วเลอสรร็ยัเห็นพระเ้ารุทรัยวรมัน้อมอเาอยู่ไม่วาา
แ่ใรสันที่พระันทร์ะมอบให้
แ่นั้น็เพียพอแล้วสำหรับเลอสรร
ฤานี่ะเป็นพราพระันทร์ในืนอมาวสีที่ยิ่ให่ที่สุในรอบพันปี ืนที่ประูทั้สามภพะเปิออพร้อมัน!
ความคิดเห็น