คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ABO STORY 5
“ทู้กคนนนนนนนน!ฮาร์ทมาแล้วววว!!!”
เสียงของบุคคลนามว่าฮาร์พตะโกนลั่นบ้าน โอ้ววว~เป็นสัญญาณให้รู้ได้เลยว่า...เตรียมตัวรับเสียงหัวเราะจากไอ้พวกนั้นได้เลย
ฉันเดินลงมาจากข้างบนเพื่อที่จะมาหาไอ้พวกผู้ชายนั้นอย่างช้าๆ อ๊ากๆๆ อับอายๆ TT6TT
เสียงหัวเราะกำลังจะมาแล้ว
1
2
3
...
อ...อ้าว O.O ทำไมไม่มีเสียงอะไรเลยง่ะ ? หรือว่าขำจนหัวเราะไม่ออก
“เฮ้! พวกนาย!!!”
พี่ฉันตะโกนเรียกไอ้พวกนั้นทันที ถ้าพี่ไม่เรียกฉันก็กะจะเรียกแล้วละ มันอุบาศขนาดพูดไม่ออกเลยเหรอ? แงๆๆ T^T อยากเปลี่ยนชุ๊ดดดดดดด!
“ค...ครับ!”
“ทำไม? อึ้งจนพูดไม่ออกกันเลยหรอ? ฮ่าๆๆ ไปๆ ขึ้นรถกันได้แล้ว ครีมคงรอในรถนานแล้วละ ฮาร์ท เธอหยุดดึงกระโปรงได้ละ ถ้าดึงอีกที ฉันสาบานได้เลย...กระโปรงเธอขาดแน่=_=++”
ยัยพี่ตัวแสบพูดถูกTT^TT ฉันดึงกระโปรงจนมันจะหลุดติดมือมาแล้ว ฮึกๆๆ ทำไมมันโหวงๆข้างล่างพิกลๆวะ แง่งงงงงงง!
“ฮาร์ท...เธอ...”
“มีอะไร?”
ฉันตอบรับคำของอีตาดิสนีย์ที่เดินมาทักฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ ด้วยเสียงห้วนๆ =_=^^ ให้ทำไงได้ละ คนมันยิ่งรู้สึกโล่งๆ แถมยังหนาวช่วงล่างอยู่
“ก็...วันนี้ น่ารักจั...”
“เฮ้!!!สองคนนั้นน่ะ เดินเร็วๆหน่อยสิ! หอยทากที่เดินข้างๆมันจะเดินนำอยู่แล้วนะ”
ดูไอ้บอลมันเปรียบ -*- ฉันอยากให้คนแต่งช่วยแต่งให้มันเป็นคนเงียบแบบครึ่งนึงของไอ้ซัลฟาจริงๆเลย ให้ตายเหอะ ใครเจาะปากมันมาพูดวะเนี่ย
“เออ”
(ในโรงเรียนXXX)
ตอนนี้ฉันและคณะเพื่อนๆที่ร่วมเดินทางทั้งหลายได้มาอยู่หน้าโรงเรียนใหม่ของพวกเราแล้ว ฉันนึกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ถ้ามาอยู่โรงเรียนใหม่ ฉันนึกว่าในโรงเรียนใหม่นี้ จะไม่มีพวกกรี๊ดพวกเราเหมือนเจอสัตว์ปากหายาก =*= แต่ทำไม!!!...ทุกอย่างที่คิดมา! มันผิดหมด!....
“กรี๊ดดดดดดดดดด! นั้นใครน่ะ! เด็กใหม่เหรอ หล่อจังงงๆ!”
“อ๊ากกกก! คนนั้นผู้หญิงหรือผู้ชายเนี่ย ! ไม่เป็นไรหญิงชายไม่สำคัญ หล่ออออ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด! ทางนี้จ๊ะๆๆ”
และอีกมากมายที่ไม่ได้กล่าวถึง ... โฮกกกกกกกกกกกกกกก! นรกยิ่งกว่าโรงเรียนเก่าสิบเท่า!!!
“ฮ่าๆๆ^-^ มาวันแรกก็มีแต่คนกรี๊ดพวกเธอซะแล้ว ดีจริงๆเลยนะๆพวกเธอคงดีใจ” ยัยพี่ฮาร์พพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน(เป็นจานดาวเทียม) ไม่ทราบว่ามันดีตรงไหนเนี่ย!แล้วตรงหน้าฉันเนี่ย มันมีหลีบไหนที่บ่งบอกว่าดีใจเรอะ! อ๊ากกกกกกกก! บอกแล้วไง นรกชัดๆ
“ดีใจบ้าน...”
“บ้านใครจ๊ะๆ พูดให้ถูก ฉันบ้านเดียวกับเธอน้า ฮ่าๆๆ ไปละๆ เดี๋ยวเข้าเรียนสาย พี่อยู่มหาลัยข้างๆนะ มันเป็นเครือเดียวกัน มีไรโทรหา แต่ไม่รับหรอก รับเฉพาะเบอร์ผู้ชาย หญิงห้ามโทรถ้าไม่จำเป็น อะโฮะๆๆ ไปละๆ”
“=_=^^”
แล้วยัยตัวแสบนั้นก็ทำการปิดประตูรถตู้ใส่หน้าพวกเราทันที ปิดใส่หน้าไม่เท่าไหร่ เพราะฉันไม่ได้ยืนหน้าประตู แต่ไอ้ที่ขับรถจะเฉี่ยวเท้าหัวแม่โป้งฉันนี่ =_=+++ กลับไปมีเคลียร์ชัวส์
“ง๊า แล้วเอาไงต่ออ่ะ เราต้องไปไหนกันก่อนหรอ?”
นั้นคือเสียงของนายท๊อปปิ้ง ประโยคที่ดูอ้อนๆนั้นจะออกมาเมื่ออับจนหนทาง แปลว่า...ตอนนี้เราคงอับจนและไม่รู้ว่าต้องทำอะไรกันต่อจริงๆแล้วสินะ -8-
“ครีมก็ไม่รู้อ่ะ ซัลฟาจ๊ะ ดูในกระดาษที่พี่ฮาร์พให้มาหน่อยสิ ต้องทำอะไรมั้งในวันแรกหรอ?”
ครีมตอบพลางหันไปหาไอ้ซัลฟาที่ยืนพิงกำแพงปล่อยให้พวกรุ่นน้อง+รุ่นพี่มหาลัย ยืนกรี๊ดกันเหมือนเห็นพี่หมีแพนด้าคลอดลูก = = บอกแล้ว...ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็แบบเดียวกัน
“ครีม...เธอแน่ใจหรอ?ให้ซัลฟาอ่านน่ะ ให้ไอ้บอลอ่านยังดูดีกว่าเลย”
“นายหลอกด่าฉันเรอะ! บอส! เดี๋ยวฟ้องแม่ซะนี่”
“ฉันจะบอกพ่อว่านายไม่มีเหตุผล = =”
เอ่อ...ไอ้แฝดลูกแหง่ จะฟ้องแม่ฟ้องพ่อเนี่ยนะ อุวะ...อายุจะสิบเก้าอยู่แล้วยังทะเลาะกันอีก แต่ก็ถูกของไอ้บอสมัน ให้บอลอ่านยังฟังรู้เรื่องกว่าไอ้ซัลฟาอ่านอีก
“แค่อ่าน พวกนายยังทะเลาะกันอีกเรอะ!มานี่ อ่านเอง!” นายซันพูดพลางดึงกระดาษออกจากมือไอ้ซัลฟาทันที ซี่งแน่นอน มันก็ยังไม่มีปฎิกิริยาใดๆทั้งสิ้น จะผิดมั้ย? ถ้าฉันจะบอกว่า...โคตรหมั่นไส้เลยว่ะ อยากถีบซักป๊าป “พอถึงโรงเรียน ณ ที่หมายอันปลอดภัยแล้ว ให้พวกเธอเดินทางโดยการปีนภูเขาไฟฟูจิไปรายงานตัวที่ห้องสภานักเรียน ... ฮ่วย! บอกบ้าอะไรวะเนี่ย =_=^^ ปีนผู้เขาไฟฟูจิเนี่ยนะ”
เอิ่ม...นั้นสิ เขียนแบบธรรมดาที่คนอื่นเขาเขียนกันก็ไม่ได้ อ๊ากๆๆ พี่ใครวะเนี่ย
“สรุปคือ...เราต้องไปรายงานตัวที่ห้องสภานักเรียนก่อนสินะ แล้วพี่ฮาร์พจะเขียนให้เปลืองหมึกและเนื้อที่กระดาษทำเพื่อ?” นั้นคือคำถามของท๊อปปิ้งซึ่งขนาดฉันที่เป็นน้องสาวแท้ๆยังไม่อาจจะรู้ได้เลย
“อ๊า แล้วห้องสภานักเรียนอยู่ไหนเนี่ย ยัยนี้...บอกมาก็บอกไม่หมด” นั้นคือเสียงของดิสนีย์ที่ร่วมออกความคิดเห็น ถูก ! ยัยพี่บ้า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกๆ!!!
“ถามคน”
นั้นคือประโยคแรกในรอบเช้านี้ของนายซัลฟาที่พ้นออกมาจากปาก - - ให้ตายเหอะ น่าหมั่นไส้จริงๆ
“นายถามเซ่! ฮ่วย เก๊กอยู่ได้ เอ่อ...ขอโทษนะ น้อง ไม่ทราบว่าห้องสภานักเรียนเนี่ย มันอยู่ตรงส่วนไหนของหลีบโลกหรอคะ?” ฉันพูดพลางเดินไปลากตัวเด็กหน้าตาน่ารักคนนึง ที่ยืนขมวดคิ้วจ้องมาทางพวกเรา เอ่อ...ไม่ทราบว่า...ฉันไปทำเธอท้องหรอคะ จ้องซะแบบว่า...
“ไม่ผิดแน่ๆ”
อะไรคือไม่ผิด? ฉันสาบานได้ ให้ผู้อ่านเลื่อนขึ้นไปอ่านบรรทัดข้างบนก็ได้ ฉันถามว่าห้องสภานักเรียนอย่ไหน แล้วดูคุณเธอตอบ
“หืม?”
“เธอ! ประโยคกวนส้นอย่างนี้...หน้าตาอันแสนจะสองเพศอย่างนี้...จอมโวยวาย ไอ้ทอมบ้าดีเดือด! ฮาร์ทใช่มั้ย!!!” โอ้ย! จะตะโกนทำไมวะ อยู่กันแค่นี้ แล้วยัยนี่มารู้จักฉันได้ไงเนี่ย แล้วดูอธิบาย กวนส้น = = นั้นคำชม?
“อะไรของเธอ?”
“นี่! ยัยบ้า เธอจำเพื่อนที่เล่นกับเธอตั้งแต่สามขวบไม่ได้หรอยะ! ฉัน...ลินไงเล่า!”
“ลินไหน?” เออ อยู่ก็มาตะโกนใส่หน้า ใครยังไม่รู้เลย = =
“โอ้ยยย! ไอ้ความจำสั้น!ฉัน...ยัยแสบ ซ่าส์ บ้าบิ่น ยัยลิงไงเหล่า! ทำไมเธอจำไม่ได้เนี่ย!!!”
เอ่อ... ตะโกนอีกแล้ว เดี๋ยวนะ...ลินงั้นเรอะ ยัยแสบงั้นเรอะ ยัยซ่าส์งั้นเรอะ ยัยลิงงั้นเรอะ! อ๊ากกกก!จำได้แล้ว!
“ยัยลิ๊ง!!!”
“เธอจำได้แล้ววววว!TT^TT อ๊ากกกกกกกก!”
และฉันกับยัยลินก็พุ่งเข้ากอดกันทันที อ๊าๆๆ ในที่สุด เพื่อนที่สูญหายไปของฉั๊น! (เว่อ) เอ่อ...อันที่จริง มันก็แค่ย้ายโณงเรียนไปตอนจะขึ้นม.ปลายน่ะ แล้วมันเปลี่ยนเบอร์โทรฯเปลี่ยนเมล์ เปลี่ยนมันทุกอย่าง แล้วกระดาษที่จดพวกเหล่านั้นไว้...บังเอิญฉันทำหาย...มันก็เลย...อะนะ ^-^ แหะๆๆ
“เอ่อ...ลินจ๊ะ พวกฉันก็อยู่ด้วย ขอโอกาสคุยกันฮาร์ทมั้งเซ่” เสียงผู้หญิงคนนึงแทรกขึ้นมาท่ามกลางความงงงักของเหล่าเพื่อนชายฉันทั้งหลาย
“พ...แพท แทน !!!OoO”
“ว่าไง^ ^”
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!”
“แล้วเธอคิดว่าไงละ ^ ^”
และก็ตามเดิม ฉันรีบวิ่งรวบตัวยัยแทนและแพทกอดทันที อ๋อ รีบบอกไป ทั้งสองคนนี้เนี่ย เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆๆ ของฉันอีกทีละ อันที่จริง ทั้งสองคนนี้น่ะเป็นเพื่อนของยัยลินอีกที แต่ทั้งสองคนก็ย้ายออกไปเรียนที่อื่นตอนอยู่ ม.สี่ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่ายัยสองคนนี้มาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ยังไง อ๊า ! ในที่สุด! ฉันก็เจอเพื่อนทั้งหมดซักที โฮะๆๆ ทีนี่ละ ... โรงเรียนนี้คงได้ป่วนกันอีกแน่ๆ วะฮ่าๆๆๆๆ ๆ
“อ๊ากกกๆๆ ๆ ปล่อยได้แล้วๆๆ ๆพวกฉันอึดอัดนะยะ” ยัยแพทพูดพลางตบไหล่ฉันประมาณว่าเหมือนขาดออกซิเจน โอ้วๆ มือหนักชะมัด ยัยนี่ = =
“ปล่อยแล้วๆ แล้วพวกเธอมาอยู่ที่นี้กันได้ยังไงอ่ะ”
ฉันถามพลางหันไปลากไอ้พวกผู้ชายที่ยืนงงอยู่ในมายืนข้างๆไปด้วย ฉันจับมือใครมาวะเนี่ย
“อ๋อ ก็...เดี๋ยวค่อยเล่าดีกว่านะ ฉันว่าพวกเธอต้องไปรายงานตัวก่อนใช่มั้ยเนี่ย? พวกสภานักเรียนยิ่งเข้มงวดอยู่ด้วย”
“โธ่ ~ มันจะโหดขนาดไหนกัน นี่ ว่าแต่...ไอ้สภานักเรียนบ้าบอนั้น...มันอยู่ไหนเหรอ?”
ป...แป๋ว -*-
“อ...อา ฮ่าๆๆ ดิสนีย์! ฉันนึกว่านายรู้แล้วนะเนี่ย ^ ^ แล้วมาทำเป็นเก่ง ฉันจะบอกให้นะ หัวหน้าสภานักเรียนน่ะ...โหดจริงๆ”
แทนพูดในขณะที่คนอื่นๆต่างหัวเราะกันไม่กลัวเสียภาพพจน์ เอ่อ...ตามจริง ก็ๆไม่มีภาพจะให้เสียหรอก
“เออๆ น่ากลัวยังไงก็ทำดิสนีย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ไม่ได้หรอก”
“=_=^^”
ช่วยบอกฉันที...ว่าไอ้บ้านี่ไม่ได้หลงตัวเอง ยอมรับ! มันเก่ง มันใหญ่ บ้านมันรวย แต่...กฎคือกฎ มันอยู่เหนือกฎของโรงเรียนไม่ได้หรอก เชื่อฉันเหอะ ยิ่งเป็นโรงเรียนที่โคตรใหญ่บรมแบบนี้ด้วยแล้วละก็...มันไม่มีทางหรอก
“อ๊ากๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นกันเซ่! ชิ! คนหล่อเซ็งม้ามเลย ลิน! ตกลงไอ้สภาติ๊งต๊องนั้นมันอยู่ทางไหนกันแน่ ไม่บอกซักที”
“ที่ไม่บอกเพราอยากรู้น่ะสิ ว่าคนปัญญาอ่อนแบบนายจะทำยังไงต่อ ฮ่าๆๆ”
“ยัยบ้า=3=”
“เอาละๆๆ บอกแล้วๆ ฮ่าๆ สภานักเรียนน่ะ อยู่ตรงตึกสีขาวทองๆ ตรงนู้นน่ะ ดูหรูกว่าตึกชาวบ้านเขาอ่ะ”
ดูหรูกว่าตึกชาวบ้าน...ไม่ทราบว่าพวกนั้นเอาตึกนั้นไว้นอนหรือไงวะ ถึงจะต้องหรูกว่าตึกคนอื่นเนี่ย อ๊า ทำไมฉันรู้สึกว่าจะเริ่มไม่ชอบไอ้เจ้าสภานักเรียนบ้าบออะไรนี่ซะแล้วสิ
“อื้มๆ ขอบคุณนะจ๊ะ ลิน งั้น...เดี๋ยวพวกเราไปก่อนนะ แล้วเราจะเจอลิน แทน แพท ได้ที่ไหนอีกอ่ะ^-^”
และครีมสุดน่ารักก็จัดการถามตามประสาคนอัธยาสัยดีแต่...
“โอ้ย! ครีม...เธอไปหาเอาแถวท่อน้ำทิ้งหรือไม่ก็ซอกขยะอ่ะ เจอชัวส์ ไม่ต้องไปถามให้ยุ่งยากหร๊อก”
น่าฆ่ามันจังเลย...
“ไอ้ซัน ไอ้บอล น๊าย!!!”
“ฮ่าๆๆ ยัยถึกบ้าพลัง ตามมาให้ทันละกัน ^ ^แบร่~”
บอกแล้วไง...ว่ามันน่าฆ่า ขอให้ไปสู่ที่ชอบๆเถิด~
ความคิดเห็น