คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ABO STORY 4
(ที่ร้านอาหาร โต๊ะเดิม)
“มาซะทีนะ พวกเธอไปตามไอ้ดิสนีย์กันที่สวนหลังร้านนี้เนี่ยนะ อย่างกะป่าดงดิบ หาทางออกกันมาได้ไงเนี่ย” พี่ฮาร์พพูดทันทีที่ขาสองข้างของฉันก้าวเข้ามาในบริเวณรอบทิศ พี่ท่านพูดเหมือนเคยเดินเข้าไปเลย แต่ก็ถูกอะ ยังกะป่าดงดิบจริงๆนั้นละ เอ่อ...เถียงไม่ได้
“พี่เคยไปหรือไง?”
“เคยสิยะ เจ้าของร้านนี้น่ะ มันแฟนเพื่อนฉันเอง อะโฮะๆๆๆ มื้อนี้ไม่ต้องห่วงนะ กินได้ไม่อั้นเพราะเจ้าของร้านมันไม่กล้าคิดเงินฉัน วะฮ่าๆๆๆ”
เอ่อ...ว่าแล้วไงละ ฉันก็งงว่าทำไมอยู่คนที่ขึ้นชื่อว่าโคตรงกอย่างพี่สาวฉันน่ะ...ถึงได้จะเลี้ยงข้าว น่าเกลียดจริงๆ แต่ในเมื่อ...พี่ฉันพูดอย่างนั้น ก็มิเกรงใจและนะคะ^-^ อะโฮะๆๆ ไม่อั้นๆๆๆ
“นี่! ยัยทอม เธอกินได้น่าเกลียดที่สุดจริงๆเลย” เสียงของดิสนีย์ขัดความสุขในการกินของฉันขัดขึ้น อ๊ากกกๆๆๆ ไม่ๆๆๆ กำลังมันส์(ในการกิน) ทำไมถึงมาขัดกันอย่างนี้ นิสัยไม่ดี !
“หุบปากซะ! เห็นมั้ย ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ มารยาทน่ะมีมั้ย” ฉันถามไปอย่างไม่ต้องการคำตอบเนื่องจากจะกินต่อ จะตอบไม่ตอบก็ช่าง แต่ฉันหิว!
“โห~ ตะกละจริงๆ ทั้งพี่ทั้งน้องเลย =_=^^”
พึ่งรู้หรอ เอ๊ย! ไม่ใช่ มาว่ากันได้ไงฟะ แต่...ไม่สนอะ ช่างเหอะ จะว่าก็ช่างตอนนี้ไม่มีอารมณ์ อิอิ
“มันเลอะน่ะ”
นายบอสพูดพลางเอี่ยวตัวเอากระดาษทิชชูมาเช็ดตรงมุมปากให้ฉัน ฉันมองหน้าหมอนั้น หมอนั้นมองหน้าฉัน แต่มันกลับเป็นฝ่ายเบือนหน้าไปเอง เป็นไรของมันอ่ะ?
“อ...เอ่อ...ฉันไปเดินเล่นนะ”
บอสพูดพรางเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ฉันมองมันพร้อมกับเครื่องหมายคำถามเต็มที่กับชีวิต พลางหันหน้าไปหาครีมโรประมาณว่ามันเป็นอะไรของมัน ครีมโรก็รีบส่ายหัวอย่างไม่รู้ทันที เออ แฮะ คุยกันรู้เรื่องด้วยฉัน = =
(หลังจากกินข้าวเสร็จ)
“ฮาร์ท เธอจะกลับกับใคร” พี่ฮาร์พถามในขณะเดินออกมานอกร้าน อย่างที่พี่ฮาร์พบอกไป ว่ามันไม่ต้องจ่ายเงิน แต่ฉันไม่นึกว่ามันจะทำจริงนี่หว่า=_=^^ ไม่จ่ายจริงๆด้วยอ่ะ หน้าไม่อายจริงๆเลย เอาไว้วันหลังจะแวะเอามาให้นะคะ
“ไม่รู้อ่ะ กับใครก็คนนั้นละ” ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ แหม...พอถึงเวลาก็หาคนกลับด้วยได้เองนั้นละ
“กวนนัก เดี๋ยวแม่ปล่อยทิ้งไว้ที่นี้เลยซะเลย แล้วไอ้เจ้าซันชงซันไชน์อะไรของเธอน่ะ จะเอากลับด้วยงั้นเรอะ”
พี่ฮาร์พพูดพร้อมชี้ไปยังเจ้าซันไชน์ที่บัดนี้ครีมโรกำลังอุ้มอยู่ ส่วนเจ้าพวกผู้ชายทั้งหลายต่างเดินออกห่าง ไอ้เจ้าพวกนั้นมันกลัวกิ่งก่าเนี่ยนะ-*-
“เออๆๆ กลับกับดิสนีย์ละกัน ครีมๆฉันฝากเจ้าซันไชน?ก่อนนะ ยังหาที่เลี้ยงไม่ได้ เดี๋ยวไว้ซื้อกรงมาเมื่อไหร่จะไปรับคืน ที่บ้านเธอมีเยอะนี้ แบบนี้น่ะ” ฉันหันไปพูดกับครีมซึ่งกำลังหยอกล้อกับซันไชน์พอดี
“อะจ๊ะๆๆ อเล็กซ์จะได้มีเพื่อนเล่นด้วย^-^”
“อ...อ๊า นี่ๆๆ จะไปกันได้หรือยัง? มัวแต่พูดถึงเจ้าตัวนั้นอยู่ได้ ไปๆๆขึ้นรถๆๆ”
เสียงดิสนีย์ตะโกนออกมาจากในรถของบ้านมัน ก็บอกแล้ว เจ้าพวกทั้งหลายเนี่ยมันรวยเว่อ แค่โทรบอกทางบ้านว่าจะเอารถ ที่บ้านก็จัดมาประเคนถึงที่แล้ว มีมาทุกคน ยกเว้นฉันเนี่ยละ ขี้เกลียดขับอะ อีกอย่างโดนจับด้วย ไม่ดีๆ เป็นเยาวชนของชาติต้องทำตามกฎ อะโฮะๆๆ ^-^
“เออๆๆมาแล้วๆ บ๊ายบาย เจอกันที่บ้านนะพี่ฮาร์พ” ฉันพูดพร้อมปิดประตูรถเปิดปะทุนของอีตาดิสนีย์เพื่อจะขึ้นไปนั้ง และทันทีที่ก้นฉันถึงเบาะรถปุ๊ป...
เฟี้ยววววววววววววว !
“อ๊ากกกกกกกกก! นายจะรีบไปตายเรอะ!!!” อีตาดิสนีย์เหยียบแบบว่า กะเอาตายให้ได้! อ๊าก! จะมีชีวิตรอดถึงบ้านมั้ยเนี่ย? พระเจ้า ช่วยลูกด้วย TT^TT
“จะแหกปากทำไมเนี่ย น่ารำคาญจริงๆเลย”
“หุบปากแล้วขับรถไปเลย ชิ! นายจะเหยียบกะตายให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย! เร่งซะ200 อีตาบ้า!” ฉันหันไปว่ามันทันทีที่มันพูด ถ้ามันขับรถชนแล้วฉันตายนะ จะเป็นผีไปหลอกมันคนแรกเลย~!
“ฉันน่ะ...ไม่ปล่อยให้เธอตายหรอกน้า ให้ตายสิ! เธอนี่มันต๊องชะมัด” อะไรของมัน? มาว่าฉันต๊องได้ไงฟะ นายนั้นละ บ้า อายุยังไม่ทัน20ขับรถได้ก็เว่อแล้ว!
“...”
“เงียบทำไม?โกรธหรอ?” นายนั้นไม่พูดเปล่า เอารถจอดข้างทาง พลางเอามือมาบีบแก้มฉันเล่น อ้าว เวร จะจอดก็จอดง่ายงี้เลยหรอวะ
“...” ยังไม่พูดด้วยหรอก ชิ!
“อ๊า ขี้งอนชะมัดเลย อืม...นี่” หมอนั้นเรียก ทำเอาคนฟอร์มเยอะอย่างฉันหันตามไปเลยทีเดียว สิ่งที่ฉันพบเจอก็คือ...
“นาย!O_O! สวยชะมัดเลย!”
อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ หมอนี่สวยจริงๆนะ หน้านายดิสนีย์ยามต้องแวงไฟอ่ะ ที่จริงมันก็เป็นคนที่มีโครงหน้าหวานมากๆอยู่แล้ว แต่พอมาเจออย่างนี้...อา~ถ้าฉันเป็นผู้ชาย จะต้องเข้าใจผิดแน่ๆ
“ฮ่าๆๆ ว่าแล้วว่าต้องพูดอย่างนี้ หายงอนแล้วนะ กลับๆๆ”
อ...เออ สาบานได้ว่าฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย หายก็หายวะ=_=^
“นี่...ขอจับมือหน่อยดิ”
“บ้า” บ้าอะดิ อยู่ๆมาขอจับมือ ประสาท เป็นใคร ใครจะให้ยิ่งยอดกุลสตรีหน้าหวานอย่างฉันแล้วด้วย อิอิ
“อืม ขอบใจนะ”
ฮ...เฮ้ย ยังไม่ได่อนุญาตเลย มาจับได้ไงวะ=///= แล้วฉันจะหน้าแดงไปทำไมเนี่ย อ๊าๆๆๆ ไม่ๆๆๆ แถวนี้ร้อนเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกๆ
“อีตาบ้า”
“เธอหน้าแดง เป็นอะไรหรือเปล่า? หรือว่า...เขิน?”
“ไม่!!!”
“อ๊า ทำไมต้องตะโกนด้วยอ่ะ ไม่ก็ไม่ดิ แค่นี้ก็ตะโกน ”
และนั้นคือประโยคสุดท้ายที่นายนั้นพูด บรรยากาศในรถเงียบมาตลอดทางเลยทีเดียว แล้ว...จะให้พูดอะไรอ่ะ ปกติ...มันไม่ใช่อย่างนี้นี่นา ฉันจะต้องทะเลาะกับมัน หรือไม่ก็...ต้องพูดคุยกันตลอดทาง แต่...นี้มันพูดไม่ออก มันรู้สุกร้อนๆ หัวใจก็เต้นเร็วไม่หยุด ฉัน...เป็นอะไรไปเนี่ย
(หน้าบ้าน)
“นี่ๆๆถึงแล้ว ยัยทอม”
“งืมๆๆ ขออีกสิบสามนาทีนะคะ ป้าตุ๋ม~”
“ยัยนี่ ขี้เทราชะมัด ฉันไม่ใช่ป้าตุ๋มนะ! ตื่นเซ่ๆๆๆ!!!”
โอ้ยยย! เสียงใครวะ น่ารำคาญจริงๆ เดี๋ยวแม่ถีบชิดตู้เลยนี่
“ฮ...เฮ้ย!ดิส!”
“ก็เออน่ะสิ ตื่นได้แล้ว พวกนั้นถึงบ้านกันหมดแล้วเนี่ย” นายนั้นพูดเสร็จก็เดินหันหลังเข้าบ้าน(ของฉัน)ไปเลย เอ่อ...ทำไมพวกนั้นต้องมาอยู่บ้านฉันด้วยละ ไม่ใช่ว่าพวกนั้นต้องกลับบ้านตัวเองเรอะ?
“เฮ้! ไปทำอะไรกันมาวะ! มาช้าจริง ดิส นายทำเบรกแตกเรอะ!” พอเข้ามาปุ๊ป ก็เจอเสียงเห่าหอนของอีตาบอลเป็นอย่างแรก กวนประสาทจริง
“ไอ้บ้า ปากนะ ถ้าเบรกแตก ฉันก็ไม่มีปัญญามานั้งคุยกะแกหรอก”
“ล้อนิดหน่อยเอง ขึ้นแกเลยหรอ อะจ๊ะๆๆ มานั้งๆๆ พี่ฮาร์พเรียกให้มาดูอะไรก็ไม่รู้”
พี่ฮาร์พอีกแล้ว =_=^^ รู้สึก...พอกลับจากฝรั่งเศสนี่ เรียกพบเยอะจริงๆ
“แล้วเจ้าตัวอยู่ไห...”
“ฮัลโหลลลลล~! มากันครบแล้วเหรอจ๊ะ^-^”
ตายยากจริง เสียงมาก่อนตัวอีก พี่ท่านเดินเข้ามาพร้อมกับแม่บ้านข้างหลังที่แบกชุดอะไรมาด้วยก็ไม่รู้เยอะแยะ
“ตายยาก”
“แน่น๊อนนน! อะๆๆ นี่ๆ เรียกมาไม่มีไรหรอก จะเอาชุดนักเรียนให้น่ะ ไหนๆก็ไหนๆละ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกเธอนอนที่นี่กันเลยสิๆ เนอะๆๆ แต่ครีมโรน่ะสิ ติดต่อไม่ได้เลย สงสัยแบตจะหมด เดี๋ยวค่อยเอาให้พรุ่งนี้ก็ได้ พรุ่งนี้ก็นัดไว้แล้ว เตรียมตัวไปวันจันทร์ได้เลยนะจ๊ะ โรงเรียนใหม่น่ะ อะโฮะๆๆๆ ป้าตุ๋มคะๆๆ จัดห้องด้วยๆๆ”
ว...วุ่นวาย...นี้สินะ นิยามที่เหมาะกับพี่สาวฉันมากที่สุด คนอะไรอ่ะ วุ่นวายซะไม่มี น่าส่งกลับฝรั่งเศสจริงๆเลย โอ้ย! ปวดหัวโว้ย
ในเช้าวันจันทร์ (เร็วเหมือนโกหก ผ่านวันเสาร์ วันอาทิตย์ ได้เร็วมาก)
ยามเช้าอันสดใส นกน้อยทั้งหลายต่างพากันออกหากิน ธรรมชาติมากมายกำลังครื้นเครง ดอกไม้บานรับแสงอาทิตย์ยามเช้า แต่...
“อ๊ากกกกกกกกก! ไม่ใส่เด็ดขาด! เอามันออกไป๊!!!”
และนี่...คือเสียงยามเช้าของฉันเอง- -;
ทำไมฉันถึงตะโกนออกมางั้นเรอะ! ก็ดูชุดนักเรียนโรงเรียนนี้เด่! โทษเถอะนะ นี่มันชุดโรงเรียนหรือจะให้เราแต่งคอสเพลย์กันแน่! มันดูเว่อแถม...สั้นเว่ออีกด้วยน่ะเซ่! แค่เข่า! ไม่คุมเข่าด้วย รู้มั้ย ว่าอยู่โรเรียนเก่าน่ะ ฉันใส่เกือบลากพื้นนะ! อ๊ากกกกกๆๆๆๆ!
“นี่!อย่าโวยวายได้มะ? ใส่ๆไปเหอะน่า ครีมยังใส่เลย น่ารักจะตาย”
“ไม่ใส่ๆๆ เข้าใจมั้ย? พี่ฮาร์พ ฉันไม่ใส่ๆๆๆ”
“ไม่ใส่ใช่มั้ย? ได้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” พูดจบ พี่ฮาร์พก็ควักโทรศัพท์ออกมาพร้อมกดเบอร์อะไรซักอย่างลงไป
“ฮัลโหล คุณจอร์นหรอคะ? ใช่ค่ะ ฉันเอง ฮาร์พ...อา...จะโทรมาเรื่องที่บอกว่าจะดูตัวอ่ะค่ะ...”
“เฮ้ย!!!ไม่ๆๆๆ ฉันยอมแล้วๆๆ พี่ๆๆๆ”
“พูดอย่างนี้ตั้งแต่ทีแรก...เรื่องก็จบ อะโฮะๆๆๆ”
ยัยพี่ฮาร์พ!!!~ แม่มดจอมใจร้ายยยยยยยยยยย!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น