คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ABO STORY 3
“นี่ๆ เก็บของเร็วๆสิ เก็บช้าจริงๆเลย! สู้ฉันก็ไม่ได้...”
“ที่ยัดๆเข้ากระเป๋าเหมือนป่าอเมซอลอะเรอะ ไม่ละ เกรงใจ” ฉันพูดกับนายบอลที่มายืนเร่งรอฉันอยู่ข้างๆโต๊ะเรียน ตอนนี้ทุกๆสิ่งรอบตัวของฉันกลับมาเป็นปกติแล้ว เพราะว่า...หลังจากที่ฉันเดินวนไปวนมาประมาณครึ่งชั่วโมง ยัยนางฟ้าก็มาโผล่ตรงหน้าฉันพลางพูดว่า
“อุ๊ยต๊าย! ลืม ฮ่าๆๆๆ”
แล้วทุกๆอย่างก็เป็นปกติ =_=^ กวนมั้ยละ? เหอะๆฉันละแทบจะพุ่งไปชกยัยนั้นเลยละ เกือบชั่วโมงเลยนะ!!! ที่ต้องเดินวนอยู่อย่างนั้นน่ะ อ๊ากๆๆๆ! คิดแล้วก็คลั่งๆๆ
“โอ้ววว!เสร็จซะที ไปกันได้แล้วๆๆ พวกนั้นรอนานละๆๆๆๆ เดี๋ยวฉันก็โดนว่าอีก” แล้วบอลก็ลากฉันไปเลย... ทำไมคนรอบข้างคนแต่ละคน...มารยาทดีกันอย่างนี้เนี่ย~~~!
“เฮ้! ทำไมนานจัง ฮาร์ท!เธอตกถังน้ำยาถูพื้นหรอ!”
“ไม่กลัวตายใช่มั้ย=_=+”
และนั้นคือประโยคทักที่ทันทีฉันมาถึงยังรถตู้ของไอ้ท๊อปปิ้ง บ้านมันรวยค่ะ พ่อแม่มันต้องบอกให้คนขับรถมารอรับมันทุกๆวัน ไม่ว่าจะไปไหนก็ต้องไปด้วย ครั้งนี้เช่นกัน ปกติมันจะต้องเป็นรถเบนซ์นะเนี่ย ครั้งนี้มารถตู้สงสัยมันจะ โทรฯไปบอกพ่อแม่เรียบร้อยแล้วว่าต้องไปไหนกัน ถึงได้หอบรถตู้มาอย่างนี้น่ะ
“ดิสนีย์อา~ นายก็รู้นี่ ว่าฮาร์ทน่ะ เดือดง่ายขนาดไหน ครีมว่านะ...เรารีบขึ้นรถกันดีกว่า เกรงใจคนขับรถของท๊อปปิ้งเขานะ”
ครีม ผู้ไม่ทิ้งคราบผู้ดี พูดห้ามก่อนที่ฉันจะพุ่งไปชกหน้าไอ้ดิสนีย์ เหอะๆ เค้าว่ากันว่า ผู้ชายยิ่งแกล้ง ยิ่งแหย่แปลว่ารักเราใช่มั้ย? แต่อีหมอนี่...=_=++
“อ...เอ่อ ครีมพูดถูกๆไปกันเหอะเนอะ ^-^”
อย่ายิ้ม...ท๊อป...เพราะนายจะสวยกว่าฉัน = = มันเป็นเรื่องจริ๊ง ! อ๊ากกกกกกกกกก!!! เคยมีครั้งหนึ่ง ฉันไปเดินห้างสรรพสินค้ากับนายนี้ แล้วก็เจอเพื่อนของยัยพี่ฮาร์พ พี่สาวแสนบ้าของฉันเข้า รู้มั้ยว่าเพื่อนพี่ฉันทักว่าไง...
“แหม...ฮาร์ท ไม่เจอกันสามเดือน มีแฟนเป็นผู้หญิงซะแล้วนะ ^ ^ เปลี่ยนรสนิยมซะแล้ว อ๊าๆ เสียดายเธอจังเลย มาคบกับฉันก็ได้นะ ถ้าเบื่อน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคนี้ละ...ทำเอาฉันแทบหน้าคมำ ผ...ผู้หญิง เหอะๆๆ ให้ตายเหอะ ฉันดูแมนขนาดนั้นเลยเรอะ! นาย
ท๊อปมันสูงกว่าฉันอีกนะ ทำไม๊ ทำไม! คนอื่นถึงคิดอย่างนี้ได้ไงเนี่ย อนาทจิตโดยแท้
ตอนนี้ รถประจำบ้านของนายท๊อปได้วิ่งมาถึงจุดหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศภายในรถเมื่อกี้...แน่ใจหรอว่านั้นคือภายในรถ=_= วุ่นวายยิ่งกว่าสนามเด็กเล่นซะอีก เหอะๆๆ ความวุ่นวายนำทีมโดยไอ้บอล และตามมาด้วยไอ้ดิสนีย์ และคนที่ไม่ทำอะไรเลย ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย เอาแต่นั้งฟังเพลงในเอ็มพีสาม ซึ่งฉันเคยเปิดฟังแล้ว...เหมือนมีเยอะ แต่จะบอกว่า...มีอยู่แค่สามเพลงค่ะ ท่านผู้อ่าน แล้วมันก็นั้งฟังอยู่ได้เป็นชั่วโมง สองชั่วโมงอ่ะ โคตรอยากจะน้อมสักการะเลย!
ส่วนยัยครีม...ยัยนี้ก็เอาแต่นั้งโทรศัพท์ค่ะ ลืมบอกไป ครีมโรเห็นอย่างนี้ แต่ที่จริงมันก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วน๊า ขอบอกว่ารักกันปานจะกลืนกินมากมาย เวลาคุยโทรศัพท์กันทีไร ฉันเหมือนไม่มีตัวตนเลย เพราะฉะนั้นอย่าไปยุ่งกับยัยนี่เวลาคุยโทรศัพท์เป็นอันดีที่สุด-*-
“ครีม! เลิกคุยได้แล้ว ถึงแล้ว ชิ! คุยกันอยู่ได้ กะไอ้เซนติเมตนนั้นน่ะ”
“ไม่ใช่นะๆ เขาชื่อเซนวูต่างหากละ อ๊า! อย่าพูดชื่อเซนผิดสิ”
เอ่อ...เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน ชิ! เอาเหอะๆ ช่างมันไปก่อน นานๆทีมันจะมีความสุขอย่างนี้ ตอนนี้พวกเรา เหล่าชาวโรงเรียนเกือบอินเตอร์ใส่ชุดนักเรียนสุดเด่นเดินเข้าไปในร้านอาหารลาภเป็ด เลือดลอย ชื่ออันสุดแสนจะเพราะ(ประชด) บรรยากาศาภยในร้านนี้...ช่างแตกต่างจากชื่อ มันเป็นบรรกาศแบบแนวฝรั่งเศสผสานกับแนวเอเชียตะวันออก ขอบอกว่าสวยมาก แต่ชื่อร้าน=_=^^ ปรับปรุงหน่อยจะดีมากมายเลย
“พี่ฮาร์พอยู่ไหนเนี่ย ยัยนั้นกลมกลืนจริงๆ” – บอล
“พี่เค้ากลมกลืนกะคนแก่จริงๆนะเนี่ย อยู่ไหนน๊าๆๆ” – ดิสนีย์
ฉันอยากจะอัดเทปเก็บไว้ให้ยัยพี่สุดบ้านั้นฟังจริงๆ เห็นบอกว่ายัยสองคนนี้ ดีอย่างนู้น หล่ออย่างนี้ แต่สงสัย พอได้ยินประโยคนี้ปั๊ป...คงอยากจะประทานพรโดนTEENให้เลยทันทีแน่ๆ
“เดี๋ยวถ้าเจ้ฮาร์พได้ยิน พวกนายของโดนประทานพรชัวส์เลย” นายบอสพูดด้วยน้ำเสียงประชดเล็กน้อย ถูกของมัน ประทานพรแน่
“อยู่นู้น”
ซัลฟาที่ยังพูดน้อยจนน่าหมั่นไส้เอามือซ้ายล่วงกางเกงพลางเอามือขวาชี้ไปข้างหลัง...เท่ตายละ...เท่จริงๆนั้นละ
พวกเราชาวเด่นโคตรๆเดินยกโขยงไปยังโต๊ะที่มียัยป้า เอ๊ย! พี่สาวคน(เกือบ)สวยของฉันนั้งยิ้มหน้าบานอยู่ พลางนั้งโบกมือยิ้มหน้าสแหล่นมาทางพวกฉันอย่างน่าขนลุก
“หวัดดีจ้า~! เจ๊กลับมาแล้วน้า ทุกคน!” ยัยนั้นตะโกนทักทันทีที่พวกเราเดินเข้ามาในระยะหนึ่งเมตร(เว่อร์) พลางเดินสวมกอดเพื่อนฉันทุกคนยกเว้น...ผู้หญิง อย่างฉันและครีมโร =_=^^ ยัยพี่บ้า! น้องแท้ๆของเธออยู่นี่นะ
“กลับมาทำไม?”
“อ้าว~ ฮาร์ท ไหงพูดงั้นอ่ะ พี่อันสุดแสนจะน่ารักกลับมาหาเธอทั้งทีนะ ทำไมไม่พูดจาให้มันดีๆหน่อยละ แหม...มาเจอหน้ากันก็อารมณ์บูดบึ้งเลยนะ อ่ะๆ อย่าพึ่งพูดๆ มานั้งก่อนๆ คงเหนื่อยกันสินะ กว่าจะหาร้านนี้เจอน่ะ นั้งๆๆ ...อ๊ะ ไม่ๆๆๆ ดิสนีย์ บอล มานั้งตรงนี้มา ดิสจ้า มานั้งข้างซ้ายนี่ๆ บอลๆๆมาขวาเลยๆ ฮ่าๆๆ โอเคๆๆ เดี๋ยวๆ ซันๆนั้งตรงกันข้ามกับฉันเลยนะๆ บอสจ้า~ ข้างๆซันเลย ผู้ชายคนอื่นๆก็นั้งให้ตรงฉันนะๆ ส่วนฮาร์ทกับครีม หาที่นั้งเอาเองละกัน^-^”
ดูความไม่ลำเอียงของยัยพี่สุดบ้าของฉันสิคะ เอากะยัยนี่เหอะ แล้วฉันกับครีมก็ต้องระเห็จไปขอเก้าอี้ของพี่พนักงานเพิ่ม ฉันต้องทำตัวลีบๆ เพื่อที่จะได้นั้ง เหอะๆ ชีวิต =_=^
“เอาละๆ ฉันนั้งละ มีอะไรก็รีบพูดมาเลย ถ้ามันไม่มีสาระละก็ พี่โดนหนักแน่ แล้วกลับมาจากฝรั่งเศสทำไมไม่บอก แล้วนี่เกสกับพี่เคนรู้มั้ยเนี่ย? มาไม่บอก บลาๆๆๆ”
(ผ่านไปสิบห้านาที)
“แล้วถ้ามาไม่บอกอีก...”
“โอ้ยยยย! หยุดได้แล้ว ฉันเป็นพี่เธอนะยะ แหม...พูดซะฉันเสียเลย เหมือนแม่เลยนะ เธอเนี่ย...”
“แม่...”
พอฉันพูดคำนั้นจบ ทุกอย่างในบรรยากาศรอบข้างต่างเงียบลง ทุกคนคงรู้...แม่และพ่อของฉัน...ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว...ฉันถามพี่ฮาร์พและก็พี่เคน ทั้งสองคนก็เอาแต่บอกว่า พวกท่านสองคนไม่ว่าง เลยยังกลับมาไม่ได้ แถมยังให้ฉันไปหาก็ไม่ได้ ไม่รู้แม้ว่าอยู่ที่ประเทศไหน... เหอะๆๆ มันน่าตลกดีเนอะ ว่ามั้ย?
“อ...อา บรรยากาศมันเงียบๆนะ ว่ามั้ย? ฮ่าๆๆ พี่ฮาร์พพี่จะพูดอะไรนะ ว่ามาเลย ผมพร้อมฟังแล้ว”
นายซันพูด สงสัยกะจะทำลายบรรนากาศเงียบละมั้ย ส่วนคนรับอย่างพี่ฮาร์พถึงกะรนรานเลยทีเดียว
“อ...เอ่อ จริงด้วยๆ คือว่าๆๆ...ทำใจดีๆก่อนฟังนะ”
ทำอย่างกะจะให้ไปรบที่ไหน =_=^^ ทำใจดีๆก่อนฟัง
“คือว่า...มีเหตุจำเป็นบางอย่าง...ฮาร์ท...เธอต้องย้ายโรงเรียนนะ”
“อืม ฮ...เฮ้ย!!! อะไรนะ!O_O!”
ย้ายโรงเรียน! บ้าหรอ! ทำไมมาย้ายอะไรกลางภาคเรียนอย่างนี้วะ! ย้ายตอนอยู่ม.หกกลางเทอมหนึ่งเนี่ยนะ บ้าแล้ว...แล้วจะให้ย้ายทำไมวะ อยู่โรงเรียนเก่าไม่ดีหรือไง หรือว่าครอบครัวเราตกต่ำมีเจ้าหนี้มาตาม?ก็เลยต้องให้ฉันย้ายโรงเรียนหนี โอ้ววว!ชีวิตอันแสนจะสุขสบายของฉันต้องพังลงหรอเนี่ย ไม่นะๆๆๆๆ อ๊ากๆๆๆ
“ฮาร์ท...ถ้าเธอกำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่โปรดหยุด-__-^”
“อ...อ้าว”
“ที่ฉันให้เธอย้ายเพราะมีเหตุจำเป็นบางอย่าง ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดอยู่แน่นอน แล้วก็...ดูหน้าพวกเพื่อนๆเธอดิ ทำหน้าอย่างกะกินปลาร้ารสเท้าของเธอเข้าไปอย่างนั้นละ” เอ่อ...กินปลาร้ารสเท้าของฉัน พี่เอาส่วนไหนคิดเนี่ย แล้วจะรู้มไหมละ ก็อยู่ๆก็บอกว่าให้ย้ายโรงเรียน ทั้งๆที่ตัวของตัวเองก็พึ่งกลับมาจากฝรั่งเศสแท้ๆ ไม่คิดแบบนั้นก็บ้าแล้ว จริงมั้ยคะ? ท่านผู้อ่าน
“แหม...เจ้ฮาร์พ ไม่อึ้งก็เว่อและ นั้นมันเพื่อนพวกเราทั้งคนนะพี่ อยู่ๆก็จะย้ายไป...มัน...” บอสพูด แต่ประโยคกลับไปจบ มันเว้นไว้ พลางเสหน้ามองไปทางอื่น นั้นสินะ...อยู่ๆก็จะต้องโดนย้ายโรงเรียน ย้ายไปจากเพื่อนเก่า เพื่อนรัก...ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ประถม ที่รักกันมากมาย ที่เข้าใจกัน...
“ก็...”
“โธ่โว้ย!!!”
และนั้นคือเสียงของดิสนีย์ที่ดังออกมา ทุกคนในโต๊ะทำหน้าตกใจเป็นอย่างมาก เพราะคนที่โคตรกวนประสาทและขี้เล่นมากมายอย่างดิสนีย์กลับสบทออกมาอย่างอารมณ์เสีย มัน...แทบไม่มีเปอร์เซ็นเลย นอกจากนั้น หมอนั้นยังเดินออกไปเฉยเลย แต่ดูก็รู้...ว่านั้นมันอารมณ์โกรธชัดๆ
“อ...เอ่อ...เจ้ทำอะไรผิดหรือเปล่า?ทำไมดิสถึง...” พี่ฉันพูดอย่างงงๆพลางชี้มือชี้ไม้มาทางตัวเองอย่างงงๆ
“อ...เอ่อ ไม่หรอกฮะๆ เจ้านั้น...ก็เป็นอย่างนั้น นั้นละครับ พูดต่อเหอะ เมื่อกี้พี่จะพูดว่าไงนะ”บอสพูดปฎิเสธเป็นพันวันเลยทีเดียว อา...นั้นสิ เจ้านั้น...ก็เป็นอย่างนั้นละ
“ก็...พี่จะบอกว่า ให้พวกเธอย้ายไปด้วยไง พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว พ่อแม่พวกเธอก็อนุญาติแล้ว แต่ดิสนีย์นั้น...พี่ยังพูดไม่ทันจบเลย ไปซะแล้ว”
เอ่อ...ถูก แล้วไงต่อเนี่ย จำเป็นว่าเพื่อนฉันทั้งหมดจะต้องซวย เอ๊ย! จะต้องย้ายไปกับฉันด้วยใช่มั้ยเนี่ย? พี่ฉันก็ง่ายดีเนอะ
“ต...แต่ พี่...ฮาร์พคะ แล้วพวกเราต้องทำไงมั้งเหรอ? แล้วพี่ไปบอกคุณป๋าว่าไงเหรอคะ? ทำไมท่านให้ย้ายง่ายจังเลย อา...ไปโรงเรียนไหนเหรอ แล้วโรงเรียนเป็นยังไงคะ ดีมั้ย โรงเรียนเก่าก็ดีนะ ครีมต้องคิดถึงโรงเรียนเก่ามากแน่ๆเลย ว่ามั้ยๆ ชุดนักเรียนละคะ เป็นยังไงหรอ? อาๆๆ ตื่นเต้นจังๆ”
“เอ่อ...ครีมจ๊ะ=[]= ถามเยอะไปไหม? เดี๋ยวค่อยหลังไมค์กับพี่ละกันนะ เรื่องพวกนี้น่ะ”
ถูก...ยาวจริงๆ ถามเอาซะคุ้มเลย แล้วอีตาดิสนีย์ จะทำไงกับมันดีฟะเนี่ย หาย งอนเป็นตุ๊ดไปละ
ฟึบ!
“จะไปไหนหรอ? ซัลฟา?” ครีมโรเอ๋ยบอกพูดอีกครั้ง ใช่ เป็นใครก็ต้องสงสัย คุณท่านอยู่ๆก็เล่นลุกขึ้นมาอย่างนั้น ไม่ตกใจก็ออกแนวประสาทนิดๆ ถ้าเป็นคุณป้าวัยแปดสิบนั้งอยู่ก็คงหงายเหมือนกัน(เว่อมากมาย)
“ตาม”
“ตาม?” และนั้นคือประโยคของทุกๆคนยกเว้นฉัน...เออ แน่นอนละ ฉันคบกับมันมานาน ฉันก็พอจะรู้ว่าคำที่สั้นกวนส้นของมันแปลว่าอะไรนั้นละ
“ไปด้วยดิ ซัลฟา ปานนี้ไอ้บ้านั้นคงหนีไปลั่นล้าที่ไหนซักแห่งแหงมๆโดยไม่ชวนเพื่อน มันต้องฟอร์มชัวร์ เพราะฉะนั้นไปด้วย ไปๆๆ”
ไม่รอคำตอบ รีบลากมันไปทันที ขืนรอคำตอบคงได้คำที่กวนส้นอีกนั้นละ สู้ลากมันมาเลยดีกว่า นานๆทีจะได้มาในที่แบบนี้อีก อ๋อ...ลืมบอก ร้านอาหารชื่อแปลกประหลาดร้านนี้น่ะ ตั้งอยู่ ณ คล้ายๆนอกเมืองแหละ ฉันยังงงๆอยู่เลย ว่ายัยพี่บ้ามันหาร้านนี้เจอได้ไง แล้วอะไรโดนใจให้นัดมาร้านนี้ =_=^^ แถวๆนี้มีแต่พวกต้นไม้ทั้งนั้นละ สวยๆทั้งนั้น นานๆทีจะได้เจอ อิอิ โอ๊ะ! นั้นมัน...O_O!
“อ๊ากกกกก!กิ่งก่ายักษ์แห่งป่าอเมซอล อ๊ากกกกกก!” ฉันพูดอย่างตกใจ พลางทำท่าดีดดิ้นคล้ายไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวกไปด้วย อ๊ากๆๆๆ
“อะไร? กลัว?”
“น่ารักต่างหากละ!!! อ๊ากกกก! ให้ตายเถอะ น่ารักจังเล๊ย!”
ไม่พูดเปล่า รีบวิ่งหลีไปยังสิ่งมีชีวิตสีเขียวแก่เลยทันที อ๊ายๆๆ น่ารักจริงๆเลย ฉันไม่เคยเจอตัวจริงเลยนะเนี่ย ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้ แหม...แล้วในทีวี เวลามีใครเจอเจ้าตัวนี้ทำไมถึงเอาแต่กรี๊ดใส่นะ น่ารักออก อิอิ^-^
“น่ารัก? เธอจับมัน...งั้นหรอ?”
ซัลฟาพูด พร้อมทำหน้าแปลกๆประมาณว่ามองฉันเหมือนตัวอะไรซักอย่าง อา...ทำไมถึงถามงั้นละ ก็มันน่ารักจะตายไป
“อ๊าๆๆๆ อุ้มได้ใช่มั้ย?ซันๆๆ น่ารักเนอะๆๆ อ๊ายๆๆๆ อยากเอากลับไปที่บ้านๆๆๆ”
ฉันรีบอุ้มเจ้ากิ่งก่ายักษ์ตัวนั้นทันที ดูหน้ามันสิ น่ารักจริงๆเลย เหมือนแมวขี้เทราเลยนะ (ตรงไหน?) ฉันจ่อเจ้ากิ่งก่าน้อยน่ารักตัวนั้นไปที่หน้าของซัน ซึ่งดูเหมือนจะค่อยๆขยับออกเรื่อยๆด้วย อะไรงะๆๆ ออกไปทำไม?
“นี่! นายจะขยับออกไปทำไม ห๊า! อย่าบอกนะว่ากลัวมัน มันน่ารักจะตาย เนอะ! เจ้าซันไชน์ อิอิ”
“ซันไชน์?”
“ก็ชื่อมันยังไงละ อ๊าๆๆๆ น่ารักจริงๆเลย ให้ตายสิๆๆๆ”
“จะทำอะไรก็ทำ”
พูดจบ นายซัลฟาก็เดินนำหน้าไปเลยทันที ชิ! จะทำอะไรก็ทำ นิดว่าตัวเองเท่นักเรอะ! แต่...ก็เท่จริงนั้นละ เถียงไม่ได้=.,= ฉันรีบสาวเท้าวิ่งตามนายนั้นพร้อมกับซันไชน์สัตว์เลี้ยงใหม่ของฉันทันที ตอนนี้พวกเราสองคนเข้ามาลึกเรื่อยๆแล้ว อีตาดิสนีย์ไปไหนของมันวะ ถ้าเจอนะ... จะทำอะไรมันได้วะเนี่ยเรา TT^TT
ค...ครืดดๆๆ ครือดดดๆๆ
“ฮ...เฮ้ย! เสียงอะไรฟะ!!!”
ฉันตะโกนออกมาอย่างตกใจ พลางกระโดดเกาะชายเสื้อคลุมของอีตาซัลฟาทันที ซัลฟามองหน้าฉันพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ โธ่เอ๊ย! ก็นึถว่าเสียงไร เข้าป่าทำไมไม่หัดปิดโทรศัพท์ฟะ(เอ่อ...)
“ฮัลโหล”
(นายอยู่ไหนเนี่ย!!!)
อ...เอ่อ...พูดกับใครวะ คนปลายสายนี่ ขอบอกว่ามารยาทจริงๆเลย -_-^^ ตะโกนซะฉันได้ยินด้วย นั้นคือคำรับโทรศัพท์หรอเนี่ย จะได้จำเอาไว้ แปลกจริงๆ สมมุติว่า ถ้าแม่มันโทรมา คงประมาณนี้ด้วยมั้งเนี่ย -_-
“ที่สวนหลังร้าน”
สวนเหรอ...นายพูดผิดแล้วละ ป่าซะมากกว่านะ มันไม่มีคำว่าสวนอยู่ในหัวของฉันเลยละตอนนี้น่ะ แหม...สวนบ้าอะไรจะมีตัวอย่างซันไชน์มาวิ่งเล่นละ จริงมั้ย? อะเหอะๆๆ
“...”
“อืม”
พอประโยคนี้จบปุ๊ป นายนี้ก็ลากฉันกับเจ้าซันไชน์(ที่ฉันอุ้มอยู่)ไปทันที อะร๊ายๆๆๆ นายจะพาฉันกับสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของฉันไปไหน๊!
ความคิดเห็น