คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ABO STORY 2
“ข...ขออนุญาตค่ะ/ครับ”
ฉันและไอ้พวกเพื่อนๆทั้งหลายเปิดประตูห้องเรียนพลางพูดขออนุญาติยัยนกแก้วหลายสีอย่างยัยไอลิน ซึ่งอายุต่างจากพวกเราไม่ถึง5ปี =_= แล้วยัยนี่ก็ชอบเล่นงานกลุ่มของพวกฉันอยู่เลื้อย!
“ทำไมถึงมาช้ายะ ไม่ได้ยินรึไงเสียงกริ่งน่ะ พวกเธอน่ะนะ หัดทำตัวให้เป็น...บลาๆๆๆ บลาๆๆๆ”
เอิ่ม...อย่าไปฟังมันเลย เพราะฉันเองยังฟังไม่ทันเลย เหอะๆๆ ๆ หลังจากนั้น...ฉันและไอ้พวกเพื่อนๆทั้งหลายก็โดนให้วิ่งรอบสนาฟุตบอลมสามสิบรอบ โฮกกกกกกกกกก !มันไม่ยุติธรรมเลย ยัยนั้นทำกับสาวน้อยตัวดำๆ เอ๊ย ! ตาดำๆคนนี้ได้ยังไง
“ฮ...แฮกๆๆ ๆ เหนื่อยชะมัดเลย !”
นายดิสนีย์พูดพลางเอนหลังพิงกับต้นไม้ในสวนของโรงเรียนที่ประจำของกลุ่มพวกฉันอย่างเหนื่อยล้า แหม...ไม่ล้าก็เว่อร์แล้ว ตั้งสมาสิบรอบแล้วใช่ว่าสนามฟุตบอลโรงเรียนฉันมันจะเล็ก ยัยครีมน่ะ วิ่งได้รอบเดียวก็ปฎิหารแล้ว เพราะรอบที่เหลือยัยนั้นไม่ไหว ยัยนกแก้วหลายสีนั้นต้องสั่งไปนั้งพัก ส่วนฉันอะหรอ หึหึ ไม่เคยมีคำว่าปราณีแม้แต่ปลายของเศษเล็บเท้าที่ติดอยู่ตามซอก =_=^^ จนครบรอบนั้นละ ยัยนั้นถึงบอกให้หยุด คิดแล้วมันน่าเจ็บใจจริงๆ
“ตกลง ยัยนั้นจะมาเป็นครูหรือจะมาฝึกทหารกันแน่ โหดฉิบเลย =_=^^ ดีนะ ที่ยัยครีมไม่เป็นลม ไม่งั้นยัยนั้นคงถูกสั่งย้าย”
แล้วตามด้วยเสียงบ่นของนายบอส ถึงจะมีตำแหน่งใหญ่แค่ไหนในโรงเรียนก็เบื่อยัยนี่เหมือนกันนั้นละ อ๋อ ทุกคนคงสงสัย ว่านายบอลไปไหน นายนั้นมันก็ยิ้มสบายใจเฉิบอยู่บนห้องไงคะ ก็มันขึ้นไปลอกการบ้านนี่ เลยไม่โดน
ยัยนกแก้วหลายสีก็จ้องมันแบบแปลกๆด้วยเหมือนกัน ว่าทำไมคราวนี้มันรอดได้ เหอะๆๆ อ๊า! ส่วนตัวต้นเหตุอย่างไอ้ซัลฟาน่ะหรอ หลับตาพริ้มไปแล้ว ! ชิ ! โชคดีนะ ที่คาบนี้เป็นคาบว่าง ครูไม่เข้า พวกฉันเลยหนีลงมาข้างล่าง ตอนแรกไอ้บอลก็จะตามลงมาด้วยอยู่หรอก แต่เห็นรังสีอัมหิตของพวกเราเกือบทุกคนแล้วก็แทบจะเด้งกลับไม่ทัน
“ครีมว่า อาจารย์คนนั้นประจำเดือนต้องมาไม่ปกติแน่ๆเลย เฮ้อ~ เหนื่อยจังเลยนะ”
“ครีม ได้ข่าวว่าเธอวิ่งแค่รอบเดียวเองไม่ใช่เหรอ -_-++” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาตนิดๆ แหม...วิ่งอยู่รอบเดียว พูดได้เหมือนกับวิ่งครบรอบเลยจริงๆ
“อ๊า...ฮ่าๆๆๆ ๆ เออ จริงด้วยเนอะ ^_^”
“=_=^^^^”
“ฮ่าๆๆ ดูทำหน้าเข้าสิ ฮาร์ทก็... อิอิ อ๊า ! จะหมดคาบแล้ว เราไปกันเหอะนะๆๆ” เอ่อ...ได้ข่าวว่าพึ่งมานั้งกันได้ไม่ถึงห้านาทีเลยนะเนี่ย มั่วเพื่อเอาตัวรอดจริงๆเลย ยัยนี่ =_=^^
“ฮาร์ท...”
“ว่าไง”
อะไรของมันเนี่ย นายท็อปปิ้ง อยู่ก็ทำเสียงเศร้า ใจหายนะเนี่ย แต่สายตาที่มันมอง มันเศร้ามากเลย หรือว่าจะเป็นอะไร...
“ถ้าวันนึง...ฉันเป็นคนที่เธอคิดไม่ถึง เธอ...ไม่สิ พวกนาย...จะทำยังไง ?”
ทันทีที่ท็อปปิ้งถามคำถามนั้นจบ ราวกับทุกอย่างหยุดลง ทุกสรรพสิ่งรอบตัวของฉันหยุดการเคลื่อนไหว นกน้อยที่กำลังเกาะตามกิ่งไม้หรือแม้กระทั่งน้ำพุเล็กๆตรงสวนหย่อมยังหยุดการทำงาน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น !!!O_O”
ฉันร้องขึ้นเสียงดังทันที ก็อยู่ๆทุกๆอย่างก็หยุดลงอย่างนี้ มัน...ไม่ใช่สิ่งที่แปลกหรือไง ! ฉันเดินวนไปรอบๆเพื่อนทุกๆคน พยายามที่จะเขย่าแล้วเขย่าเล่าเพื่อที่จะให้พวกมันขยับแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !!!
“ว่าไง ^_^ ~”
“ฮ...เฮ้ย !!!”
ฉันร้องอย่างตกใจทันทีที่หันมาตามเสียงใสแล้วก็พบเข้ากับผู้หญิงร่างเล็กผมยาวสีขาว น่าตาที่น่ารักเกินคน -_-^^ แถมยังมีปีกใสๆข้างหลังนั้นอีก ฉันว่า...ไม่ใช่คนแล้วละ ถ้างั้น...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ! บอกฉันที! ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย !
“เธอไม่ได้ฝันอยู่หรอก^-^”
“O_O!” คราวนี้ยัยปีศาจผีน่ารักใช้ปีกเล็กๆนั้นบินมาเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ตรงหน้าฉันพลางนั้งพิงอย่างสบายใจเฉิบ ส่วนฉัน! หัวใจแทบช็อคตาย! นี่มันอะไรกัน อย่าบอกนะว่าฉันหลงมาในมิติที่สี่ เหนือการเวลา อ๊ากกกกกๆๆๆ !!!
“ดูเธอทำหน้าเข้าสิ เฮ้!ฉันไม่ใช่ปีศาจอย่างที่เธอกำลังคิดนะยะ! ฉันน่ะเป็นนางฟ้าที่แสนจะน่ารัก ชิ! อะไรกัน เห็นคนน่ารักอย่างฉันเป็นปีศาจไปได้! อ๊า! แต่ไม่เป็นไร...ยังดีนะเนี่ยที่เธอชมฉันว่าน่ารักน่ะ อะโฮะๆๆๆ ^-^ ยกโทษให้ๆๆ”
เอิ่ม...ฉันเริ่มรู้สึกว่า เธอคนที่อยู่ข้างหน้าฉันนี้...โคตรหลงตัวเองเลย!!! แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็เบาใจได้เปาะหนึ่ง ว่ายัยนี่ไม่ใช่ปีศาจ คงไม่เอาฉันไปปีนต้นงิ้วแหงมๆ แล้วยัยนี่อ่านความคิดฉันออกหรอฟะ? แล้วอ่านออกได้ไงอะ !!!~
“เป็นเวทย์ของนางฟ้าชั้นกลางน่ะ ฉันอ่านออกอยู่แล้ว พวกนางฟ้าระดับต่ำๆเท่านั้นแหละ ถึงจะอ่านไม่ออก ^-^”
“เฮ้ย !!!” เอาอีกแล้ว ฉันจะไม่มีวันร้องเลยนะ ถ้ายัยนี่ไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันน่ะ =_= นี่มันกรรมแต่ชาติปางใดของฉันเนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นยังไม่รู้เลย แล้วยังมาเจอยัยนางฟ้าหลงตัวเองอีก กรรมดีแท้
“เสียมารยาทจริงๆเลย มาว่าคนอื่นเป็นกรรม ! คนที่ทำกรรมก็คือมนุษย์เองนั้นละ ทำก็อะไรผิดก็เอาแต่ HO MY GOD รู้มั้ยว่าพระเจ้าทำงานหนักแค่ไหน นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะพระเจ้าของร้องนะ ไม่มีทางลงมาเด็ดขาดเลย แล้วถ้า...”
“ใครกันแน่ที่เสียมารยาท เธอนั้นละ มาอ่านความคิดคนอื่นได้ไง ยัยนางฟ้าหัวหงอก=_=^^”
ฉันเถียงกลับไปทันทีหนึ่งประโยค ขืนรอทำตามสมบัติผู้ดีที่เขาว่า ควรฟังผู้พูด พูดให้จบก่อนก็เหอะ แต่สำหรับ ยัยนางฟ้านี่ สงสัยยังอีกยาวนาน
“เธอว่าไงนะ!!!ใครหงอกละยะ ! เอาเหอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะมีตำแหน่งสูงกว่านะเนี่ย ชิ !คนอย่างเธอเนี่ย คือคนที่พระเจ้าบอก ไม่น่าเชื่อ ยอมไปเป็นผงธุลีแล้วเกิดเป็นพวกอัลเกรซยังไม่เชื่อเลย” อะไรของยัยนี่เนี่ย อัลกงอัลเกรซอะไรฟะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย =_= พูดอะไรที่เข้าใจหน่อยก็ไม่ได้ ยัยนางฟ้านี่
“นี่ ! พูดให้มันเพราะๆหน่อยสิยะ มาขึ้นยัยกับฉันได้ยังไง!!!” อีกแล้ว...มาอ่านความคิดฉันได้ยังไงฟะ นี่แปลว่าฉันคิดอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย ยัยนางฟ้าไร้มารยาทจะต้องอ่านหมดเลยเรอะ!
“ยัยนางฟ้าไม่มีมารยาท”
“มาว่าฉันอย่างนั้นได้ไงยะ ถ้าฉันไม่อ่านความคิดเธอฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอเลยนะเซ่! ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะทำอย่างนี้หรอกนะ ชิ!” อยากจะพูดจริงๆเลย...ถ้าไม่อยากจะทำ...แล้วทำ ทำไม=*= แต่คงไม่ต้องพูดหรอก ยัยนางฟ้านี่คงรู้แหละ
“ฉลาดดีนี่ รู้ด้วย อะโฮะๆๆๆ^-^” เห็นมั้ย...ฉันบอกแล้ว=_=^
“เข้าเรื่องดีกว่า คุยแบบนี้กับเธอนานปวดม้ามชะมัดเลย” ยัยนี่มีม้ามด้วยหรอ
“มีเซ่!” เหมือนยัยนางฟ้านี่เป็นบ้าเลยเนอะ คุยอยู่คนเดียว
“โอ้ยยย! เธอหลอกด่าฉันเน่! ไม่คุยแล้ว เข้าเรื่องๆๆ”
“ฉันเห็นเธอพูดประโยคนี้มา2ครั้งละ เรื่องอะไรว่ามา พอพูดเสร็จแล้ว เธอก็ช่วยทำทุกอย่างให้มันกลับมาเหมือนเดิมด้วย”
“ย่ะ ทำมาเป็นบ่น ฉันมาบอกบางอย่างให้ที่เธอควรรู้ให้ฟัง”
ยัยนางฟ้าที่ฉันไม่รู้แม้แต่ชื่อแต่ก็นั้งคุยกันอยู่ตั้งนานนั้นทำท่าเดินคล้ายๆกับตรวจพลทหารเพื่อไปรบชายแดนภาคใต้ พลางเดิมสำรวจมองซ้ายมองขวาตั้งแต่เท้าจนถึงกบาลของฉันอย่างเข้มงวด เอ่อ...หล่อนจะสำรวจไปทำไรยะ ฉันไม่ได้จะไปตัดชุดเพื่อไปรบนะ เสียมารยาทจริง
“โอ้วววว~! เธอก็มีส่วนเหมือนท่านซองจินเหมือนกันนะเนี่ย”
พอเดินได้ซักพัก ยัยนางฟ้าก็พูดประโยคแปลกๆออกมาอีกแล้ว พูดแปลกๆแล้วฉันจะไปเหมือนใครได้ไงฟะ
คนรอบๆข้างฉันน่ะนะ ชอบบอกว่าฉันน่ะ ไม่มีทางมีใครเหมือนแน่ๆ เพราะฉันมันทั้งเหมือนหญิงและชาย ทูอินวัน กันเลยทีเดียว แล้วท่านซองจินที่ว่าน่ะ...ใครกัน?
“ใครคือ...”
“อ๊า! ตาเธอเปลี่ยนสีได้ด้วยหรอเนี่ย?”
อยู่ๆยัยนางฟ้านั้นก็พูดแทรกประโยคที่ยังไม่จบของฉันขึ้นมา ใช่แล้วละ ตาของฉันน่ะ มันเปลี่ยนสีได้ มันเป็นเรื่องแปลกมากมายจริงๆ แต่หมอประจำบ้านที่รักษาตระกูลฉันมาเนิ่นนานบอกว่า มันเป็นเรื่องปกติ เพราะมันเป็นพันธุกรรม แต่ฉันก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ไอ้ญาติฝ่ายไหนของฉันที่มันมีตาเปลี่ยนสีได้ผิดมนุษย์มนาเค้าเนี่ย ก็ทั้งพี่ชาย พี่สาว หรือแม้กระทั่งน้องชายฝาแฝดของฉัน...มันยังไม่เป็นอย่างนี้เลย แล้วฉันมันตัวอะไรเนี่ย=_=^^ แต่ก็ไม่มีใครแตกตื่นหรือมองฉันเป็นตัวประหลาดนะ เพราะฉันใส่คอนแท็คเลนซ์สีปิดเอาไว้ แต่ตอนนี้...สงสัยมันจะหลุดแล้วหล่น (คอนแท็คฯหล่นมันเป็นเรื่องเว่อมากมาย -_-^)
“อืม”
“อ๊ากกกกกกก! งั้นก็ไม่ผิดแน่ๆ เทพีแห่งสวรรค์ ธิดาของท่านซองจิน อ๊ากกกกกกกกกกก!”
ฟึบ!
และยัยนางฟ้านั้นก็หายตัวไปทันที ฮ...เฮ้ย! หาย! O_O! หายไปได้ไงฟะ! แล้วเอาไงกับสิ่งรอบๆตัวที่มันหยุดอยู่ตอนนี้ละ! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก! นี่มันเรื่องอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนน!
.
.
.
.
-----------------------------------------------
ตอนนี้ขอตัดช่วงคุยกับไรเตอร์ออกไปนะคะ ^^
.
.
.
.
.
ขอ
.
ความคิดเห็น