คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ABO STORY 1
"กรี๊ดดดดดดดดดดด ด!”
“กรี๊ดดดด!พี่ฮาร์ทเก่งจังเลยค่ะ ! สู้เขานะค๊า! กรี๊ดดดดด !”
“ว้ายยย ! พี่ฮาร์ทๆๆ เท่ห์จังเลยๆๆ มองมาทางนี้ด้วยแหละ กรี๊ด! สู้ๆน๊าค๊า!”
เอิ่ม...เอาเข้าไป ยัยพวกนี่=_= ฉันอยากจะบอกจริงๆเลยว่าถ้าฉันจะแพ้น่ะ ก็ตรงที่พวกเธอมายืนโหวกเหวกตะโกนเสียงดังกันตรงนี้นั้นละ ตอนนี้ ฉัน...ฮาร์ท กำลังแข่งบาสซึ่งเป็นกีฬาที่”ผู้หญิง”มักไม่เล่นกันอยู่ ซึ่งฉันก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในทีมซะด้วย เหอะๆ นี่ฉันผิดปกติหรือผู้หญิงพวกนั้นผิดแปลกกันแน่นะ
ปี้ดดดดดดดดด ดดดด!
เสียงนกหวีดดังขึ้นบ่งบอกว่าหมดเวลาการแข่งขัน เหอะๆๆ ในที่สุด! เวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง !เกมจบซักที จะบ้าตายเพราะเสียงยัยพวกชะนีพวกนั้นอยู่แล้ว-_- ^^
“ฝ่ายฮาร์ทชนะ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด! พี่ฮาร์ทเก่งจังเล๊ยยยย !
กรรมการพูดพลางยกมือของเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งฉันขึ้น เอ่อ...ประกาศชื่อฉันแต่ดันไปยกมืออีกคนขึ้นเนี่ยนะ โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย แล้วยังมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงมากมายพวกนั้นอีก ฉันเป็นผู้หญิงนะเว้ย !มากรี๊ดฉันทำไม ทำไมไม่ไปกรี๊ดพวกผู้ชายกันละวะ !
“พี่ฮาร์ทเก่งที่สุดดดด!อ๊า !กรี๊ดดดดดดดดด! มองฉันอีกแล้ว อ๊าๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดด !”
“โอ้ววววว ! ฮาร์ทจร๊า! หัวใจฉันอยู่กับเธออออ!”
เอิ่ม...เอากันเข้าไป ฉันผู้หญิงทั้งแท่งนะคะ =_=^^ ไม่ใช่ทอมหรือไบท์อย่างพวกเธอ ถึงใครหลายๆคนจะชอบบอกว่าฉันเหมือนผู้ชายก็เหอะ มันก็แค่ทรงผมที่ซอยสั้นแบบผู้ชายและก็ความสูงที่สูงเกินหญิงไปหน่อยเท่านั้นเอง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว หน้าฉันก็ไม่ใช่ว่าจะหล่อ เข้ม ถ้าฉันไว้ผมยาวมันก็คงจะสวยเหมือนกันละวะ(หวังว่านะ=*=)
“นี่ ! ฮาร์ท ! เย็นนี้ว่างปะ !”
หนึ่งในเพื่อนสนิทของฉันนามว่าดิสนียดังขึ้นพร้อมๆกับ รอยยิ้มอันสุดแสนจะน่ารักเพราะมันบังเอิญมีเคี้ยวนั้นเอง ดิสนีย์ หรือที่ใครๆมักจะเรียกว่า ชายหน้าหวานผู้เป็นที่หมายปองของหญิงและชาย = = ควรน่าจะดีใจกับชายาดีมั้ยเนี่ย ?
“ไร ไอ้ดิสนีย์แลนด์แดนพิศโหวง =_=”
“อ๊ากกกกก ! ชื่อฉันมันออกจะเท่ห์ ยัยทอมบ้า !อย่ามาเรียกให้มันเสียหายนะ !”
สาบานสิว่ามันเพราะ นั้นมันชื่อผู้หญิงไม่ใช่เรอะ แถวบ้านฉันเรียกว่างั้นนะ -_-^^^ แล้วแค่ฉันเรียกชื่อที่เติมแต่งเข้าไปให้ใหม่นิดเดียว มันถึงกับชักดิ้นชักงอเป็นแต๋วเลยรึไงวะ รู้แล้วละว่าทำไมใครหลายๆคนถึงบอกว่าฉันแมน ก็...ฉันคบเพื่อนที่ฉันมีเปอร์เซ็นแมนกว่ายังไงละ =*= ช่วยบอกฉันที...ว่าไอ้นี่มันเป็นผู้ชาย
“ตกลง...แกมาถามฉันหรือจะมาแสดงความเป็นหญิงให้ฉันดูกันแน่ฮะ ฉันยังไม่อยากได้เพื่อนเป็นกระเทยความตอนนี้นะ”
“ไอ้ทอม !ไม่ต้องมาพูดมากเลย ชิชะ!ชื่อเค้าดีๆมาเปลี่ยนได้ ตกลงว่าเย็นนี้ว่างหรือไม่ว่าง ตอบมาแค่นี้ ไม่ต้องมาขยายความยาวเลย”
ห...โห ...พูดได้ไม่อายปาก=_= ฉันเนี่ยนะขยายความยาว สงสัยสมองกลับ แค่เรียกชื่อมันเพิ่มเติมเนี่ยนะ ขยายความ ตูอยากบ้า
“เหอะๆๆๆ พูดมาน่ะ อายปากมั้งมะ เย็นนี้จะว่างไม่ว่างเกี่ยวไรกะนายด้วยละ”
“ก็ตอบๆมาเหอะน้า~ พูดมากอยู่ได้=*=”
“นายว่าฉันงั้นเรอะ =_=++”
“ไม่ได้ว่าโว้ย ! แค่พูดให้ฟัง !”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน ห๊า !”
“เอะ ! เธอนี่มัน...”
“โอ้ยยย ! พอได้แล้ว ! มองอยู่นานละ... จะเถียงกันอีกนานมั้ย ? ดิส ฉันส่งนายมาถามฮาร์ทนะ ว่าว่างมั้ยเย็นนี้ไม่ใช่ให้มาทะเลาะกันเป็นเด็กอย่างนี้”
เสียงของเพื่อนชายผู้แสนโหดอีกคนหนึ่งของฉันดังขึ้น นายบอส อดีตประธานนักเรียนของโรงเรียน ปัจจุบันเป็นได้แค่หัวหน้าห้อง เนื่องจากแก่เกินที่จะเป็นประธานนักเรียน(โรงเรียนฉันประธานนักเรียนต้องอยู่ได้ไม่เกินม.5เท่านั้น มันเลยอด)
“บอส มาถึงก็บ่นพวกนี้เป็นชุด ไม่กลัวแก่หรือไง”
และเสียงต่อมาคือ...คุณท๊อปปิ้ง คุณชายหน้าหวานมากกกกก ของโรงเรียน หน้าไอ้นี่น่ะ ถ้าปล่อยไปเดินคนเดียวตอนกลางคืน อาจโดนพวกเด็กแว้นแถวซอยเปลี่ยวๆลากไปรุมโทรมได้เลยละ =_=^^ เนื่องจากอาจโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง ซึ่งแน่นอนว่าตั้งแต่เกิดมา ผู้หญิงอย่างฉันไม่เคยโดนอะไรอย่างนั้นเลย
“ใช่ๆๆๆ บอส~ดูอย่างฉันสิ เกิดหลังนายแค่0.13วินาที ยังดูเด็กกว่าตั้งเยอะ ก็เพราะนายบ่นเยอะยังไงละ ^_^”
เสียงนายแฝดนรกของนายบอสดังขึ้นเป็นทัพเสริมอวดสรรพคุณของตัวเองทันที เหอะๆๆ นิสัยของสองคนนี่น่ะ แตกต่างอย่างกะอะไรดี สงสัยพระเจ้าคงให้มาเกิดผิดสถานะเป็นแน่ มันเลยถึงได้ออกมาแบบแตกต่างกันอย่างนี้
“เงียบไปเลย ไอ้บอล การบ้านน่ะ นายได้ทำหรือยัง? เอาแต่พูดมากอยู่ได้”
“เฮ้ยยย !O_O! มีการบ้านด้วยหรอวะ ! ซวยแล้วไง !อ๊ากกกกกกกกกกก !บอส ทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนเช้าวะ !มาบอกอะไรตอนบ่าย ! อ๊ากกกกกกกกกกกกกก !จะทันมั้ยเนี่ย !แย่แน่ๆเลย เอาของนายมาลอกทีเด่ ! อ๊ากกๆๆๆ”
นั้นไงละ =_=^^ ฉันบอกแล้ว ว่ามันแตกต่าง อีตาบอลมันทำหน้าตาแตกตื่นแล้ววิ่งไปยังห้องเรียนทันที คาดว่าน่าจะไปลอกการบ้านของใครซักคนในห้องละมั้ง สงสารคนที่จะมาเป็นแฟนมันจริงๆ ให้ตายเหอะ
“อ๊า...ดิสนีย์จ๊ะ เมื่อกี้ครีมเห็นบอลวิ่งออกไป หน้าตาดูรนรานมากเลยอ่ะ บอลเป็นอะไรรึเปล่า ?”
เสียงสาวหวานของกลุ่มฉันดังขึ้น ครีมโร สาวหน้าตุ๊กตาประจำกลุ่มฉันเอง เธอเดินมาพร้อมเพื่อนฉันอีกสองคนนามว่า ซัน และ ซัลฟา ครีมโรเธอเป็นผู้หญิงที่...แตกต่างกับฉันราวกับหน้ามือเป็นหลังเท้า(คิดเอาเองละกัน ใครเป็นมือใครเป็นเท้า=_=) บ้านครีมเปิดธุรกิจขายขนมส่งออกขนาดใหญ่ เป็นคุณหนูที่สมกับเป็นคุณหนูจริงๆ และ ซัน...ญาติห่างโคตรๆของครีมโร หล่อสไตล์เกาหลี หน้าตาหน้าเจี๊ยมากมายแต่อย่าหลงผิดไปเอามันเป็นแฟนเด็ดขาด กวนประสาทได้โล่ และสุดท้ายซัลฟา ชายอารมณ์ศิลปินประจำกลุ่ม เขาคนนี้คือนิยามของคำว่าคุณชาย เก่งมันซะทุกเรื่อง จนฉันหมั่นไส้ คนไรเก่งเว่อร์ หล่อก็หล่อ
“มันลืมทำการบ้านน่ะ ปล่อยมันไปเหอะ วันๆไม่ทำไรเลย เอาแต่เหล่หญิง” บอสตอบแทนเพราะไอ้ดิสนีย์มัวแต่เซ็นลายเซ็นให้รุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง ที่มาขอถ่ายรูปอย่างกะมันเป็นดาราดัง และคาดว่าอีกไม่นานยัยพวกนั้นต้องเปลี่ยนเป้าหมายมาจนครบทุกคนในกลุ่มแน่นอน ดูจากสายตาของหล่อนทุกๆคนแล้ว =_=^^
“อ๋อ นี่ๆฮาร์ท เมื่อกี้ ครีมว่าฮาร์ทเท่ห์มากๆเลยละ เสียดายจัง ถ้าครีมเล่นเป็น ครีมก็คงจะไปเล่นด้วยแล้ว อยากเล่นเป็นมั้งจัง ถ้าว่างๆฮาร์ทสอนครีมเล่นหน่อยสิ^_^”
เอิ่ม...คิดดีแล้วเหรอฮาร์ทจ๊ะ ให้ฉันสอนเนี่ย ฉันว่าให้ลูกลิงสอนยังรู้เรื่องกว่าเลยนะ ฉันมันเป็นพวกสอนใครไม่เป็นอ่ะ =_=^^ อย่าให้ฉันสอนจะดีกว่า แล้วจะตอบไปยังไงเนี่ย ยัยนี่ก็ทำเป็นไม่รู้ว่าฉันสอนใครไม่เป็น คบกันมาตั้งแต่ประถมยันจะแก่แล้ว
“=*=”
“ดูทำหน้าเข้าสิ ฮ่าๆๆๆ ครีมพูดเล่นน่ะ ครีมว่า ถ้าให้ฮาร์ทสอนครีมยอมให้เคโรโระสอนถ้าจะเข้าใจง่ายกว่านะ”
“ฮ่าๆๆๆ จริงๆๆ ฮาร์ท ครีม วันนี้พวกเธอว่างมั้ย ตอนเย็นน่ะ? เพราะเมื่อกี้...”
ครืดดดด ครืดดดด โครกกกกก
ช่วยบอกฉันทีว่านั้นคือเสียงโทรศัพท์ =*= ทุเรศได้อีก และมันก็ไม่ใช่โทรสัพท์ใครที่ไหนไกลเลย ขอองฉันเนี่ยแหละ
“ฮัลโหล”
(กรี๊ดดดดดดดด ! ว่าไงยะ ! จำฉันได้มั้ย !)
การตอบรับโทรศัพท์แบบนี้...จะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจาก...=_=
“พี่ฮาร์พ =_=^^ จะกรี๊ดทำเพื่อ...?”
(โฮะๆๆๆ นึกว่าจะลืมไปซะแล้วๆๆ ฉันไปอยู่ฝรั่งเศสหลายปี กลัวจะลืมกันซะก่อน เลยโทรมานะซี่~)
“ใคร...”
(อะไร ใคร ใครอะไรยะ)
“ใครถาม?”
(กรี๊ดดดดดดดดดด ! ฉันพี่แท้ๆเธอนะยะ พูดให้มันดีๆหน่อยน่ะ เป็นมั้ย? ชิ!)
“เป็น แต่ไม่ใช่พี่อะ =_= พี่...ค่าโทรจากฝรั่งเศสมาไทยมันแพงนะ”
(อ๊า !จริงด้วย! ให้ตายสิ! ไม่น่าเลย !งั้นแค่นี้ก่อนนะ !...ยัยบ้า ! ฉันไม่ได้งกขนาดนั้นนะ ! อีกอย่าง ตอนนี้ฉันอยู่ไทยย่ะ)
“อยู่ไทย?!” อ๊ากกกกกกกกก ! ยัยพี่สาวบ้ากลับมาตอนไหนเนี่ย !
(ก็ใช่น่ะเซ่ อะโฮะๆๆๆ ตะลึงเลยเหรอๆๆ ออ...ใช่ๆ ฉันจะโทรมาบอกเธอว่า เย็นนี้น่ะ ถ้าว่างให้มาเจอกันที่ร้านอาหารลาภเป็ด เลือดลอยซะหน่อย มีเรื่องสำคัญจะบอก เพื่อนๆเธอก็รู้แล้ว ต้องมาให้ได้นะจ๊ะ แค่นี้ละ บ๊าย ค่าโทรมันแพง)
“เดี๋ยวก่อ...”
ตรู๊ดดดด ๆๆๆ
เออ !ให้มันได้อย่างงี้สิวะ ! ยัยพี่บ้านี่มัน...อะไรกันเนี่ย ยังพูดไม่ทันจบเลย วางไปซะแล้ว ยังไงก็ไม่พ้นคำว่าค่าโทรแพงทุกทีสิน๊า คุยกะยัยนี่ทีไร ไม่เคยจะรู้เรื่องอ่ะ ยกเว้นฉันโทรไปหาถึงจะคุยได้จบ อยากจะบ้า
“อ๊า พี่ฮาร์พโทรมาหรอ?” ท๊อปปิ้งถามพลางส่งยิ้มให้พวกรุ่นน้องที่ยืนชี้ไม้ชี้มือมายังกลุ่มของฉันอย่างตื่นๆ เอ่อ...น้องคะ พี่คนนะคะ พวกน้องทำเหมือนพี่เป็นพวกสัตว์ป่าหายากยังไงก็ไม่รู้ =_=^^
“อืมๆๆ ยัยพี่นั้น บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกฉันให้ไปหาที่ร้านอาหารลาภเป็ด เลือดลอย ชื่อร้านอะไรวะ ทุเรศได้ใจจริงๆ บอกว่าพวกนายก็รู้แล้วด้วยว่าต้องมา”
“เอ่อ...ก็นั้นละ ที่ฉันถามเธอไงว่าว่างมั้ย เธอก็เอาแต่กวนประสาท ชิ!”
“สรุปฉันผิดใช่มั้ย ไอ้ดิสนีย์-_-+++”
“โอ้วววว เปล๊าน๊า~”’
เนียนได้อีก เห็นชัดๆเลยว่ามันว่าฉัน เหอะๆๆ ช่างมัน แล้วเองไงต่อเนี่ย ยัยพี่บ้านั้น กลับมาเมื่อไหร่ก็ม่เคยบอก ไปอยู่อเมริกาตั้งหลานปีคิดจะกลับก็กลับแล้วงี้ ไอ้เกสนี่มันจะเป็นแบบยัยพีบ้านี่ด้วยรึเปล่าวะ ไอ้เกสที่ฉันพูดถึงคือน้องชายฝาแฝดฉันเอง ตอนนี้มันอยู่เกาหลี อ๋อ มันเป็นนักร้องอยู่ที่นั้นด้วย ไม่รู้ปานี้ลืมฉันไปรึยัง =_=^^
“ครอบครัวเธอนี้ ชอบทำอะไรให้ตกใจอยู่เลื้อยเลย คิดจะกลับก็กลับ เอาซะตั้งตัวไปทันเลย”
นายซันที่นานๆทีมีบทพูดขึ้น ก็จริงอย่างที่นายนี้พูด ทำไรไม่เคยบอก ชิ!ปล่อยฉันไว้ที่บ้านคนเดียวตั้ง6ปี คิดจะกลับก็ไม่เคยบอก
“เออๆ เช่นกัน ว่าแต่...นี่กี่โมงแล้วอ่ะทำไมคนไปไหนหมดเนี่ย”
ฉันหันไปถามซัลฝาที่ยืนเงียบไม่พูดไรเลยอย่างงงๆเมื่อกี้ยังมีรุ่นน้องมายืนชี้พวกเราเหมือนเป็นสัตว์หายากกันอยู่เลย แต่ไปๆมาๆหายไปไหนกันก็ไม่รู้
“ไปกันหมดแล้ว”
“ไปไหน?” ฉันถามด้วยความงงอีกครั้ง ฉันรู้ว่าแกเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด ซัลฟา...แต่ตอนนี้ช่วยพูดให้มันมากหน่อยได้มั้ยยยยยย ~
“เข้าเรียน”
“ข...เข้าเรียน !”
“อืม”
“แล้วทำไมนายไม่บอกพวกเรา!!!”
และเสียงสุดท้ายคือเสียงพวกเราทุกคน อะไรวะ! ทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงกริ่งอะไรเลยแล้วนายนี่! ยืนนิ่งอยู่ได้ตั้งนาน ! ไม่ยอมพูดอะไรเลย อ๊ากกกกกกกก!วิชาต่อไปเป็นวิชาของยัยนกแก้วหลายสีอยู่ด้วยยย! ซวย!!! อ๊ากกกกกกกกก!!!
.
.
.
.
------------------------------------------------------------
คุยกับไรเตอร์
ฮ่าๆๆ และแล้ว...ก็ถึงช่วงที่ทุกๆคนรอคอย(รึเปล่า)
มีแฟนๆบอกให้รีบอัพ หนูก็รีบอัพตามคำขอทันทีเลยค่ะ ฮ่าๆๆ
อิอิ ช่วยๆกันเม้นๆๆโหวตๆๆกันด้วยเน้อ!
ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่านนิยายของไรเตอร์น๊า! อิอิ
รักนักอ่านทุกคนน๊า จุ๊บๆ!
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น