ความทรงจำสีเลือด Bloody Memory

ลำดับตอนที่ #2 : เศษเสี้ยวของความทรงจำ

เศษเสี้ยวของความทรงจำ

ภายในเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ยังคงตกค้างอยู่ในความรู้สึก ใครบางคนกำลังโอบอุ้มตัวผมไว้อย่างอ่อนโยนอุ่นไอแห่งสายใยได้สัมผัสผ่านร่างกายผมอย่างแผ่วเบา ดั่งกับตัวผมในตอนนั้นเปรียบเสมือนสิ่งของสำคัญที่สุดในชีวิตซึ่งหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

       “จงมีชีวิตอยู่ต่อไป และใช้ชีวิตเยี่ยงเด็กหนุ่มธรรมดาอย่างมีความสุขซะ จิน” หลังจากสิ้นสุดคำพูดนั้น สิ่งที่ผมได้รับรู้อีกสิ่งหนึ่ง ก็คือความอุ่นของ น้ำใส ๆ ที่รินไหลลงบนใบหน้าของผม น้ำตาของใครคนนั้นทำลายความหนาวเย็นยามค่ำคืนจนหมดสิ้น

.............ในตอนนั้นเอง ไออุ่นที่แสนจะอ่อนโยนที่โอบอุ้มตัวของผมไว้ในตอนแรกก็กำลังจะจากผมไป

ปัง!!! ความรู้สึกของผมก็ได้หยุดลง พร้อม ๆ กับเสียงปริศนาที่กำลังคืบคลานเข้าปกคลุม

“จิน” ใครกัน...

“จิน ตื่นสิ” นั่น เสียงใคร...

“จิน ลืมตาตื่นเร็วเข้า” ช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคยเสียจริง

ผึบ!  ดวงตาของผมเปิดออกตามแรงเขย่าของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

“ฉันปลุกนายตั้งนาน ทำไมนายถึงไม่ตื่น” ใบหน้าที่พูดอยู่กำลังจ้องมองผมอย่างห่วงใย ข้างในแววตาที่แสนเป็นประกายคู่นี้กำลัง จ้องมองผมอยู่อย่างเป็นห่วง

          “นายเป็นอะไร” เมื่อสิ้นสุดคำพูดนั้น มือเรียวยาวของผมก็ปาดเอาความเปียกชื้นบนใบหน้า คาบน้ำตาที่เกาะอยู่บน
ขอบตาทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวในความทรงจำเมื่อสักครู่นี้เป็นเรื่องจริง ราวกับว่าความรู้สึกทุกอย่างได้ไหลผ่านเข้ามาในชีวิตของผมจริง ๆ

“...............” มีแต่ความเงียบที่จะเป็นคำตอบของคำถามได้ เพราะตัวผมเองก็ไม่อาจบอกได้เช่นกันว่าตัวผมเป็นอะไร ทำไมถึงรู้สึกเหมือนได้สูญเสียอะไรหลายๆ อย่างไปอย่างไม่มีวันกลับ

ส่วนคนที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยผมอยู่ในตอนนี้เขามีชื่อว่า อลัน ครับ หลังจากที่เขารับผมมาเลี้ยง และให้ชีวิตใหม่กับผม เขาก็เปรียบเสมือนเจ้านายที่มีของเล่นมากมาย และผมก็คงเป็นหนึ่งในของเล่นของเขาเช่นกันแค่แตกต่างกันหน่อยตรงที่ผมเป็นของเล่นที่มีชีวิต

         ตัวผมเป็นเด็กที่สูญเสียความทรงจำในวัยเด็กทั้งหมด ผมถูกพบที่ข้างถนนแห่งหนึ่งนั้นคือคำบอกเล่าจากเฮียอ้วนที่ถูกยิงหัวไปเมื่อ 10 ปีก่อน หลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมาภายในโรงแรมที่ดูหรูหราแห่งหนึ่ง ผมทำงานเป็นเด็กรับใช้โดยปรนิบัตรแขกที่มาใช้บริการที่โรงแรมแห่งนั้น หลังจากผ่านมาหลายปีดูเหมือนทุกอย่างมันเลือนลางไปหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่เด่นชัดอยู่ในหัวผม มันเป็นสิ่งที่ผมนึกได้เป็นอย่างแรกหลังจากลืมตาตื่นขึ้น นั้นก็คือเจ้านายคนที่นำผมออกมาจากสถานที่โสมม คนที่มอบชื่อให้ และเป็นคนที่นอนข้างผมมาตลอด 10 ปี

ถ้าถูกใจมิตรภาพนี้ก็แสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะจ๊ะ

TB