คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Diary: จุดเริ่มต้น
Diary: จุดเริ่มต้น
ในเมืองที่ห่างไกล
ชายวัยกลางคนนั่งเปิดสมุดบันทึกเล่มเก่าของคนสนิทอ่านอย่างใจจดใจจ่อ
สมุดบันทึกเล่มนี้กระดาษแต่ละหน้าแทบจะเปิดอ่านไม่ได้แล้ว
ด้วยความหวงแหนเขาจึงค่อยๆ เปิด ทั้งๆ ที่อ่านมาหลายรอบแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมสีหน้าของชายผู้นี้ถึงไม่แสดงออกถึงความเบื่อหน่าย
บนใบหน้านี้ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกรำลึกถึงเรื่องราวและคืนวันเก่าๆ
ที่ได้ผ่านพ้นไปจากชีวิตของเขา
จุดเริ่มต้น...
ณ ซอกซอยที่เต็มไปด้วยความโสมม
ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ไม่แตกต่างอะไรไปจากแหล่งเพาะแมลงวันที่แสนโสโครก
กลิ่นควันสีเทาที่ถูกพ่นออกมาใส่เรือนร่างของหญิงสาว
“งานแค่นี้ทำไม่ถึงทำไม่สำเร็จ” แรงเตะทำให้เด็กชายล้มลงไปกองกับพื้น
ด้วยความโกรธชายผู้ตะคอกยังคงไม่หยุดเพียงแค่การเตะครั้งเดียว
“เฮียพอเถอะ ถึงจะทำไม่ดี
แต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันช้ำในตายนะ” หญิงสาวปากแดงใส่ชุดชนชั้นสูงบอกกล่าว
“จำไว้ถ้าแกยังเป็นเหมือนคราวนี้อีก
ก็จะต้องเจ็บแบบนี้” ชายที่ถูกเรียกว่า “เฮีย”
จิกผมของเด็กชายขึ้นมาจากพื้นพร้อมกลับตบสุดแรงอีกครั้งเพื่อเป็นการส่งท้าย
ก่อนที่จะปล่อยร่างนั้นลงไปกองอยู่ที่พื้นอีกรอบ
“รับไป นี่คือค่าตอบแทนของวันนี้” หญิงสาวบอกด้วยความพอใจ
พร้อมทั้งยื่นเงินก้อนโตให้
“ขอบคุณมาก
ไว้คราวหน้ามาอุดหนุนใหม่นะครับคุณนาย” เมื่อหญิงที่ถูกเรียกว่า “คุณนาย”
เดินจากไป โรงแรมที่เงียบงันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ
มุมหนึ่งของโรงแรมอันหรูหรา มีเสียงเด็กชายแหกปากตะโกนโวยวายเสียงดังอยู่
แขนขาถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา ด้วยแรงดิ้นรนเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการนั้น
ทำให้แขนขาเกิดรอยช้ำ
“เฮ้ย...ผ้าปิดปากมันหลุดแล้ว
แกไปทำให้มันเงียบสิ อย่าให้มันโวยวายรบกวนแขก” เฮียสั่งเด็กชายก็ค่อยๆ
ลุกขึ้น ด้วยร่างกายที่บอบช้ำ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากริมฝีปาก
ในแวดตาสีเทาแสนเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึก 2 เท้า เล็กๆ ก็ค่อยๆ
เดินเข้าห้องนั้นไป
“ปล่อยฉันออกไปนะโว้ยยยยยยยยยย”
แอ๊ดๆ....... เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“เฮ้ย...นี่นายนะ ปล่อย...”
เด็กชายเดินเข้าไปหาต้นต่อเสียงอย่างช้าๆ
พร้อมทั้งค่อยๆ เอามือปิดปากเด็กที่อยู่ตรงหน้า
“อืม..เฮ้ย..” ปิดปากฉันทำไม
เอามือออกไปนะโว้ย
“อย่าพูดมาก” ดวงตาสีเทาไร้ความรู้สึกจ้องเขม่นมาที่ผม
พร้อมทั้งหยิบผ้าปิดปากที่เพิ่งดิ้นหลุดขึ้นมาทำท่าจะปิดที่เดิมอีกรอบ
“ปล่อยฉัน”
“เงียบ”
“โอเค เงียบก็ได้” ดุเก่งเป็นหมาบ้าเลยไอ้เจ้านี่
เลือดที่มุมปาก และรอยช้ำที่ตัวไอ้เจ้าบ้านี่ คงโดนไอ้แก่นั้นซ้อมมาสิท่า
มือช้ำๆ คู่นั้นกำลังเอาผ้าโสโครกเลื่อนขึ้นมาปิดปากผม
“...............” ผมส่ายหน้าหนีไปมา
“อยู่นิ่งๆ”
“จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยฉัน”
“...............” ไร้วี่แววเสียงตอบกลับใดๆ มีเพียงมือสั่นเทาที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มผมเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่
.......................................................................................................................
“ว๊ายยยยยยยยย.............”
บอดี้การ์ดชุดดำหลายนายต่างทยอยกันเข้ามาภายในโรงแรมหรูแห่งนี้
ด้วยความโกลาหลทำให้แขกที่ใช้บริการอยู่ต่างร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนก
“แน่ใจนะว่าคุณชาย
ถูกจับมาที่นี่” หัวหน้าบอดี้การ์ดถามลูกน้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะในซอกซอยแห่งนี้
เป็นที่ๆ ถ้าไม่จำเป็นก็คงไม่มีใครอยากเหยียบย้ำเข้ามา ภายในที่เต็มไปด้วยโสเภณี
อบายมุก การพนันทุกรูปแบบ การค้ามนุษย์ ให้กับพวกเศรษฐีที่วิปริต
“แน่ใจครับ สายของเรารายงานว่าคุณชายโดนจับตัวมาที่นี่”
“เฮ้ยๆ...ข้างล่างเอะอะโวยวายอะไรวะ
ไอ้หน้าไหนมันกล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่”
“จับมัน” หัวหน้าบอดี้การ์ดออกคำสั่งให้ลูกน้องจับตัวเจ้าของโรงแรมที่เพิ่งเดินลงบันไดลงมา
“ปล่อยสิวะ
พวกแกเป็นใคร ไม่รักตัวกลัวตายกันใช่ไหม หา...” เฮียอ้วนเจ้าของโรงแรมตะคอกใส่หัวหน้าบอดี้การ์ดด้วยความไม่พอใจ
“แหกตาดูซะ ที่นี่มีเด็กคนนี้อยู่ไหม” หัวหน้าบอดี้การ์ดยื่นรูปเจ้านายตัวเล็กของเขา
ให้กับเจ้าของโรงแรมดู
“อ่อ ไอ้เด็กปากดีขี้โวยวายนั่น...โอ๊ย” ยังไม่ทันที่เจ้าของโรงแรมจะพูดจบ
ก็ถูกกำปั้นทุบเข้าที่พุงย้วยๆ เข้าอย่างแรง
“บอกมา แกเอาตัวคุณชายไปไว้ที่ไหน”
“เอาเงิน...มาซื้อตัวมันไปสิ” หน้าเงิน
แม้ร่างกายจะจุกจนแทบพูดไม่ออกแล้วก็ตาม
“ถ้าแกรู้ว่าแก๊งที่มันจับเด็กมาขายให้ คือคุณชาย
อลัน ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวไป๋ แกยังจะปากดีอยู่ไหม” หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ปราณี
“เจ้าสัว...ไป๋” เฮียอ้วนแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา
เนื่องด้วยอิทธิพลของชื่อนี้ ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่ง
“ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกเอาคุณชายไปซ่อนไว้ที่ไหน”
หัวหน้าบอดี้การ์ดถามด้วยน้ำเสียงที่เหลืออด
“ทางนั้น....” เฮียอ้วนชี้นิ้วขึ้นไปยังห้องด้านบน
“ถ้าคุณชายเป็นอะไรไป
แกตาย...” สิ้นเสียงคำสั่งหัวหน้าบอดี้การ์ดก็มุ่งตรงไปที่ห้องริมสุดด้านบน
ผลัก.....................
“คุณชาย” หัวหน้าบอดี้การ์ด
เดินตรงไปแก้เชือกที่พันธนาการตัวคุณหนูของเขาเอาไว้ พร้อมทั้งปลดผ้าปิดปากออก
“หลง ฉันรอจนเบื่อแล้วนะ”
“ขอโทษครับ พวกผมมาช้า” หัวหน้าบอดี้การ์ดกล่าวขอโทษ
พร้อมทั้งชายตามองเด็กอีกคนที่อยู่ในห้องเดียวกัน
“หลง
นายเอาเด็กคนนี้ออกไปด้วย”
“ครับ คุณชาย”
“เอามันไปไม่ได้นะ มันเป็นของฉัน
มันเป็นสินค้าของฉัน” เฮียอ้วนพูดด้วยท่าทางสะบักสะบอม
“แผลบนตัว มาจากไอ้นี่ใช่ไหม”
“...................” เด็กหนุ่มทำเพียงพยักหน้า
“ปัง” ในพริบตาโรงแรมหรูหราแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
สาดกระเซ็นออกมาจากหัวกะบาลของเข้าของโรงแรมคนดังกล่าว
“ไปกับฉัน”
“...................”
“ฉันจะมอบชีวิตใหม่ให้นาย”
“...................” จากนี้ไปนายมีชื่อว่า “จิน”
ผมมอบชื่อจินให้ จินที่มาจากชื่อโรงแรมหรูแต่หาความดีไม่ได้ จินที่ทำให้เราได้เจอกัน
และจินที่กำลังจะเดินจากมันไป
ถ้าถูกใจมิตรภาพนี้ก็แสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น