สาววัยใสกับนายหน้าฝรั่ง

ลำดับตอนที่ #3 : ปฏิเสธหัวใจไม่ได้

Mick part 
จะว่าไปฉันยังไม่ได้บอกไอ้ชอปเปอร์เลยนิหว่า ว่าฉันเป็นแฟนกับพี่นิกแลัว รอบอกมันตอนเรียนคาบแรกดีกว่า ติ่งต่อง เสียงไลน์ฉันเข้า ไม่ต้องเดาให้อยากต้องเป็นพี่นิกชัว นั้นไงว่าล่ะ
พี่นิก : ทำอะไรอยู่คร้าบบบ
มิกกิ : ไม่บอก5555
พี่นิก: อ้าว กวนพี่เหรอ เชอะงอนเล่า
มิกกิ : โอ๋ๆ ง้อๆ ไม่งอนน้องน้าาา 
พี่นิก : เคๆไม่งอนก็ได้ พี่ไปล่ะตั้งใจเรียนล่ะเราอ่ะ เดี๊ยวตอนเย็นๆเดี๊ยวพี่ไปรับที่ห้องนะ รักมิกกินะคร้าบบ
มิกกิ : ค่าาา รักพี่นิกเหมือนกันนะ
หลังจากนั้นฉันก็เก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากระโปรง สักพักไอ้ชอปเปอร์ก็เดินเข้าห้องมา
"มึงๆ กูมีอะไรจะบอก" ฉันพูดไปยิ้มไป
"อะไร" ไอ้ชอปเปอร์วางกระเป๋าบนเก้าอี้แลัวก็หยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาก่อนที่จะนั่งลง
"กูคบกับพี่นิกแลัวนะ" ตุบ ไอ้ชอปเปอร์ทำหนังสือการ์ตูนหลุดจากมือ
"ยินดีด้วยนะ ที่ได้คบกับพี่เขาอ่ะ" ไอ้ชอปเปอร์พูดแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป ไอ้ชอปเปอร์มันเป็นอะไรว่ะ พอพูดถึงพี่นิกที่ไรก็ชอบเดินหนีไปแบบนี้ มิกกิงงมากค่ะ

Chopper part 
โถ่เว้ย ทำไมมันรู้สึกเจ็บที่ใจแบบนี้ว่ะ แม่งไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ะ 
"อ้าว ชอปเปอร์" ใครเรียกชื่อผมว่ะ
"เห้ย หวั่นหวานหวัดดี" หวั่นหวานเป็นเพื่อนผมสมัยเรียนต้น 
"หวัดดี เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูหงุดหงิดจัง" หวั่นหวานถามผมด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรหรอก เออนี้หวั่นหวานเรามีเรื่องจะถาม" 
"อะไรเหรอ" หวั่นหวานทำหน้างงๆ
"สมสมุตินะว่า หวั่นหวานมีเพื่อนคนหนึ่ง ก็แบบสนิทกันมากอะไรอย่างนี้อ่ะเราก็คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป แต่แลัววันหนึ่งพอรู้ว่าเขามีแฟนเราก็รู้สึกเจ็บที่ใจ รู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เขาพูดถึงแฟนเขาอ่ะ หวั่นหวานว่าอาการแบบนี้มันคืออะไร" ผมถามหวั่นหวานโดยที่ไม่มองหน้าเธอ
"อืม หวั่นหวานว่านะก็น่าจะอารมณ์แบบเราแอบชอบเขาโดยที่เราไม่รู้ตัวป่ะ" หวั่นหวานออกความเห็น
"เราก็ไม่แน่ใจอ่ะ เราควรทำยังไงดี" ผมตอบไปอย่างเหนื่อยๆ
"เราว่า ชอปเปอร์ควรให้หัวใจของชอปเปอร์ตัดสินเองนะ อย่าปฏิเสธเสียงหัวใจตัวเองเลย" หวั่นหวานยิ้ม
"งั้นเดี๊ยวเราไปก่อนนะชอปเปอร์บาย" หวั่นหวานโปกมือลาผม เฮ่อสุดท้ายผมก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้สินะ ผมจะผิดมั้ยถ้าผมบอกว่าผมชอบมิกกิเข้าให้แลัว