คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [FIC]I'm SORRY.~ Chapter 3
Chapter 3
;; เจ้าแม่ แหล แถ เนียน
“ฮะ ยังไม่พอน่ะฮะ มันยังมาลูบต้นขาผมด้วย มันเป็นไอ้โรคจิตชัดๆ !!!”ร่างบางพูดแล้วหันไปหาคุณป้าเจ้าของร้านพลางทำหน้าจะร้องไห้ พอหันหน้ามาให้คิบอม ร่างบางก็ยืนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทันที
จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าแสบก็แสบ เฮ้อ~ร่างสูงได้แต่คิดในใจ ก็แน่ซิถ้าพูดออกมาคงโดนแหลมากกว่านี้
“เฮ้ย !! คิบอมทำแบบนี้เลยหรอ!!”คุณป้าเจ้าของร้านตะโกนออกมาเสียงดัง เอ้านี้ก็เชื่อเค้า เจริญเถอะ- -
“ผมป่าวน่ะฮะ ป้าไม่เชื่อผมหรอ”
“เฮ้อ~ งั้นเอางี้ล่ะกัน ทั้งสองคนเก็บของให้ป้าแล้วก็แยกย้ายกันไปได้แล้วน่ะ”ป้าเอ่ยแล้วก็เดินออกมา ปล่อยให้ร่างสูงและร่างบางยืนจิกตาใส่กันอยู่ที่เดิม
“เก็บของสิคุณ ยืนทื้อ บื้อ อยู่ได้”ร่างสูงพูดแล้วก้มลงเก็บของแต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงโวกเวกของร่างบาง
“นิ! นินายด่าฉันว่าโง่หรอ!!!”ร่างบางพูดแล้วชี้นิ้วใส่ร่างสูง ซึ่งร่างสูงได้แต่เกาหัวงงๆ ไปด่าว่าโง่ตอนไหนว่ะ
“ฉันยังไม่ได้พูดคำว่า โง่ ออกมาเลยน่ะ”ร่างสูงเถียงร่างบางตรงหน้านี้ เค้าเพิ่งเคยเห็นคนที่ไหลลื่นขั้นเทพเป็นครั้งแรก อะไรจะปานนั้นแหล แถ เนียนไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
“นั้นไง! เมื่อกี้นายพูดออกมาแล้ว นายนี้มันสุดยอดเลย ลามกไม่พอ ยังปากพล่อยชอบว่าคนอื่นอีก แย่! แย่!! นายเป็นผู้ชายที่แย่มากๆเลยรู้ไหม !!!”
“โอเค! ผมขอโทษเก็บของได้แล้วครับ”ร่างสูงพูดอย่างยอมแพ้ จะให้เถียงต่อหรอ ถ้าเถียงต่อนายนี้คงหาว่าผมฉุดขึ้นเตียงแน่ๆเลย
“ชิ !!”
....................................................
“จะไปไหนน่ะ”เมื่อเก็บของเสร็จร่างสูงเห็นร่างบางเดินออกไปก็เลยจับข้อมมือร่างบางให้หันมา แล้วถามขึ้น
“กลับบ้านน่ะสิ เอ๊ะ!นี้นายแตะอั๊งฉันอีกแล้วน่ะ เอามือออกไปเลย ไอ้ลามกเอ๊ย!!”อะไรว่ะ แค่จับข้อมือก็หาว่าลามก แล้วนี้ถ้าผมไปส่องกางเกงในจะหาว่าผมเป็นอะไรล่ะ=___=’
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว ขออย่าให้ฉันเจอนายอีกเลย สาธุ เพี้ยงๆ!! สงสัยวันนี้ต้องไปบนที่ศาลเจ้า และก็ไปแช่บ่อน้ำพุร้อน ล้างสิ่งโสมนที่ติดตัวหน่อยแล้ว”ร่างบางพูดแล้วเปรยสายตามามองทางร่างสูง ซึ่งร่างสูงก็ได้แต่แสยะยิ้มที่มุมปากกลับมา ก็ในเมื่อการจับมือร่างบางเมื่อกี้เค้าได้อะไรติดมือมาด้วยน่ะสิ
...แต่มันคืออะไรละ?
เมื่อร่างบางพูดเสร็จสับก็เดินออกมาพร้อมกับอาหารสุนัขที่ซื้อมาทันที โดยที่ไม่รู้ว่าอะไรบางอย่างที่ติดตัวตลอดหายไป?
“ฉันก็ขอให้อย่าเจอหน้านายอีกเลย...ลี ดงเฮ”ร่างสูงพูดเบาๆพร้อมกับเอามือขวาไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ที่หลัง ส่วนมือซ้ายก็หยิบบัตรที่มันเรียกว่า’บัตรประชาชน’ของร่างบางที่ร่างสูงแอบหยิบมันมาเมื่อกี้ขึ้นมาดู
ท่าทางคิม คิบอมคงจะมีเรื่องสนุกๆให้ทำแก้เซ็งสะแล้วสิ
แถมยังได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจซะด้วย
.........................................................
“ฮยอกแจ ฉันมาทวงจูบแรกที่ฝากไว้คืนแล้วน่ะ”ร่างสูงพูดแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ร่างบางมากขึ้นจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“ฮะ ฮัน ฮันกยอง เอ่อ แห๊ะๆ ฉันว่าเรามาคุยกันก่อนดีไหม? นายเพิ่งกลับมานิ ยังไม่ได้กินน้ำล่ะเซ่~ มาๆมานั่งก่อนสิ เดี่ยวฉันไปยกน้ำเย็นเจี๊ยบชื่นใจมาให้น่ะ^^”ร่างบางพูดแล้วดันหน้าฮันกยองออกก่อนจะจูงมือของร่างสูงมานั่งที่โซฟา ส่วนเจ้าตัวร่างบางก็หายแวบเข้าไปในครัวทันที ใครมันจะอยู่ล่ะ!!
ดีน่ะเนี้ย ที่ดงเฮสอนวิชา แหล แถ เนียน มาให้บ้างไม่นึกเลยว่าจะต้องมาใช้กับร่างสูงจอมหื่นนี้ ใครจะบ้ามาโดนผู้ชายที่ขโมยจูบแรกแล้วหายไปเมื่อสิบปีก่อนกันล่ะ มันน่าอายจะตายไป แถมฮันกยองกลับมาคราวนี้ก็หล่อกว่าเดิมตั้งเยอะ
ร่างบางจับหน้าอกตัวเองที่เต้นหัวใจนั้นมันเต้นแรงผิดปกติ ร่างบางควบคุมสติและอารมณ์(?)ที่กระเจิดกระเจิงให้เข้าที่ เดินไปหยิบน้ำรินใส่แก้วแล้วยื่นไปให้ร่างสูงที่นั่งมองสิ่งของรอบข้างอยู่
“มองหาอะไร บ้านฉันไม่มีปืนอาร์ก่าซุ่มยิงนายหรอก”ร่างบางพูดติดตลกแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามฮันกยอง ก็แหงล่ะ!ใครจะไปนั่งใกล้ล่ะ มีหวังโดนแหงแก๊!!
ร่างสูงยักไหล่แล้วก้มลงไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างในหัวสมองอันชาญฉลาดของตน พอคิดได้เป็นที่พอใจร่างสูงก็กระตุกยิ้ม กระตุกยิ้มสุดเจ้าเลห์ ฮยอกแจนายนี้ไม่รอดแล้วคราวนี้
“ฮยอกแจ! ในน้ำนี้มันอะไรกัน ทำไมรสชาติแย่ขนาดนี้ นายลุกมาดูซิ!!”ฮันกยองพูดแล้วทำหน้าเหยเกให้ร่างบางหลงเชื่อ แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อร่างบางทำหน้ากังวลแล้วลุกขึ้นมายืนของร่างสูงที่พึงพอใจที่แผนของตนสำเร็จ
ร่างสูงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปดึงร่างบางให้มานั่งบนตักของตนก่อนจะคว้าคอฮยอกแจมาประกบปาก บดขยี้ให้รู้สึกเจ็บเพื่อเป็นการทำโทษที่เมื่อกี้ร่างบางทำเฉไฉแล้วเดินหนีออกมา ฮยอกแจเบิกตากว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฮันกยองไม่ปล่อยโอกาสที่คนตัวเล็กเปล่งเสียงอุทานตกใจหลุดลอยออกไปรีบสอดลิ้นหนาเข้าไปคว้านหาความหวานในช่องปากอีกฝ่ายทันที ลิ้นเล็กถอยหนีผู้ล่าอย่างไม่ประสีประสาในเกมรสรัก มีเพียงแค่สัญชาตญาณเท่านั้น
อุ้งมือบางสองข้างของฮยอกแจกำแน่น ก่อนจะออกแรงอันน้อยนิดลงบนหลังกว้าง แต่มีหรือที่ชาวจีนร่างกายแข็งแรงคนนี้จะรู้สึก
แผงเหงือกสีชมพูเด่นหราที่เคยอวดโชว์ใครต่อใครกลับถูกลิ้นชื้นของร่างสูงกวาดเก็บชอนไชและซอกซอน สร้างอารมณ์เคลิบเคลิ้มให้ร่างบางอย่างฮยอกแจไม่น้อย อ้อมกอดของร่างสูงที่พันธนาการร่างสองร่างให้ใกล้กันยิ่งรู้สึกแนบชิดยิ่งขึ้นเหมือนดั่งช่องแคบที่ไม่มีอากาศให้ลอดผ่าน
ฮันกยองที่ไม่ยอมถอนออกจากปากสีเชอร์รี่นั่นเสียที เพียงแค่ปล่อยให้ร่างบางได้หายใจด้วยการถอนลิ้น แต่หันเหมาขบดูดริมฝีปากล่างนั่นแทนอย่างมังกรผู้หิวโหย เมื่อเห็นร่างในอ้อมกอดสูดอากาศเข้าไปมากพอ จึงหันกลับมาต่อสานรักอันเร่าร้อนนั้นอีกครา จนร่างบางต้องครางเสียงหวานหูออกมาให้ฮันกยองได้ฟัง
“อื้มม~”
เสียงหวานที่ครางออกมาสลับกับเสียงดูดดึงปากอิ่มเชอร์รี่ มือที่กำแน่นของร่างบางที่ยกขึ้นมาอีกครั้ง สอดเข้าหาที่ยึดเหนี่ยว รู้สึกโหว่งๆ ในช่องท้องน้อย ไม่มีเรี่ยวแรงอย่างกะทันหัน จนฮยอกแจต้องสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมของร่างสูง สมองออกอาการเบลอเป็นสีขาวไปหมดทุกทาง และทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี แต่ฮันกยองก็ต้องหงุดหงิดกะทันหันเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮะ เฮ้ย!!! ไอ้ผีจีน!!!! เดี่ยวเถอะๆ ขอให้ไปรับโทรศัพท์ก่อนเถ๊อะ กลับมาได้ตายอีกรอบแน่ๆ !!!!!”ฮยอกแจตะวาดใส่หน้าร่างสูง แล้วเดินก้มหน้าออกไป ซึ่งร่างสูงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าร่างบางเป็นอะไร
ด่ากลบเกลื่อนความอายซิน่ะ ฮยอกแจ
“ถ้ารู้ว่าหวานขนาดนี้กลับมาเกาหลีตั้งนานแล้ว หึหึ”
ความคิดเห็น