ตอนที่ 5 : Episode.4 - ' Interpretation ' : " ภาษาไม่เป็นอุปสรรค "

' ผมสอบตกอีกแล้วฮะ ทำไมผมเรียนหนังสือไม่ได้เรื่องเลย ' ---

' ป้องก็ต้องพยายามมากขึ้นสิจ๊ะลูก '

' ผมก็พยามแล้วอะแม่---- ทำไงถึงจะเก่งแบบพี่ปริณ? ' ---

' นายก็มีเรื่องที่เก่งกว่าพี่นะป้อง แค่นายยังไม่เข้าใจความพิเศษของตัวเองเท่านั้น '

' พิเศษ? ผมน่ะเหรอ? ' ---

' ใช่-- เราทุกคนมีพลังพิเศษในตัวเองกันทั้งนั้น '

' แล้วพลังพิเศษของผมคืออะไรล่ะ? ' ---

' ต้องหาให้เจอเองสิ ไม่มีใครที่จะรู้ว่านายพิเศษแค่ไหน นอกจากตัวนายเอง... '

' ....แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะรู้? ' ------- ตอบผมทีพี่ปริณ ผมอยากเจอพี่ ทำยังไงผมถึงจะได้ไปหาพี่ ผมคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ แล้วก็คิดถึงพี่ปริณที่สุด ทำไมทุกคนถึงต้องทิ้งผมไปด้วย....ทำไม?

          " ...พี่ปริณ..."

เสียงเรียกหาพึมพำอยู่ในลำคอของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้างจะค่อยๆกระพริบเปิดขึ้น แสงสว่างสีขาวแยงตาทั้งสองข้างที่เพิ่งลืมขึ้นมาจนต้องปิดมันลงอีกครั้งพร้อมกับพยายามเอียงหน้าเพื่อหนีความสว่างจ้าที่แทงเข้าตาจนแสบไปหมด เมื่อเริ่มปรับสภาวะได้ เขาจึงเอียงหน้าไปทางซ้ายที ขวาที เพื่อสำรวจสิ่งรอบตัวเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน " ...อูย.....ปวดหลังชะมัด--- "

เด็กหนุ่มใช้ข้อศอกทั้งสองข้างยันร่างกายที่ปวดเมื่อยขึ้นมา เมื่อมองไปรอบๆก็ไม่ใช่วิวที่แปลกตาอะไร เป็นอีกครั้งที่เขาตื่นขึ้นมาจากเรื่องราวที่แปลกประหลาด เหมือนจะจำเรื่องราวได้ แต่ไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่--- หรือตัวเองเสียสติไปแล้วกันแน่เนี่ย

          " ....ห้องนอนอีกแล้วเหรอวะเนี่ย... "

เพดานเดิม หลอดไฟเดิม หน้าต่างเดิม เตียงเดิม แม้แต่ชุดนอนก็ชุดเดิม ' นี่มันชักจะแปลกขึ้นเรื่อยๆแล้ว--- ' เป็นอีกครั้งที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง บนเตียง---แถมอยู่ในท่าเดิมเป๊ะๆ แล้วก็ยังฝันว่าได้คุยกับพ่อแม่และพี่ชายซ้ำแล้วซ้ำอีก มันชักจะเปลี่ยนจากความน่ากลัวเป็นน่าหงุดหงิดแทนแล้วนะเนี่ย

ในขณะที่กำลังบ่นกับตัวเองในความคิด เขาก็เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างนอกห้อง ---อย่าบอกนะว่านี่โดนไอ้เจ้ายอ เจ้าคิม กับเจ้าฮอลลี่ลากกลับมานอนเหมือนเดิม แล้วก็ด้วยเหตุผลเดิมว่าเขาไปคาราโอเกะกันแล้วเมา บ้าเอ๊ย! นี่มันไม่ใช่หนังไซ-ไฟนะเว่ย! เสียงตะโกนดังไปมาในความคิดก่อนที่จะก้มลงดูแขนข้างหนึ่งของตน

          " ผ้าพันแผล? "

เด็กหนุ่มไม่รอช้า เขารีบแกะผ้าพันแผลสีขาวออกโดยไม่สนว่ามันรัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแค่ไหน ผ้าสีขาวยาวที่มีกลิ่นขมๆเหมือนกลิ่นสมุนไพรอะไรบางอย่างเริ่มถูกดึงลงไปกองกับพื้นมากขึ้นและมากขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลราวกับผิวที่โดนน้ำร้อนลวกจนเนื้อบริเวณนั้นเป็นปานสีแดงลักษณะเป็นเส้นยาวเหมือนถูกจับด้วยมือที่มีนิ้วมือ 6 นิ้ว ---และมันยังเจ็บอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นในตอนนี้... ' ฮ่า! นี่ไงล่ะ!! หลักฐานที่ว่าเราเจอสัตว์ประหลาด!! '

สองเท้ารีบลุกจากเตียงเดินตรงไปที่ประตูห้อง พลันคิดในใจไปมา ---ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมอีกแล้ว เจ้าเพื่อนซี้สามตัวนั่นจะต้องเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา หลักฐานที่แขนนี่ไงล่ะ มันยังอยู่! ไม่ได้เมา! ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง!

          " .....mali by sme mu to povedať "

มือข้างที่กำลังจะคว้าลูกบิดประตูถึงกับหยุดกระทันหัน เสียงคุยภาษาแปลกๆดังมาจากข้างนอกประตูนี้--- ในห้องนั่งเล่นของบ้านเขา พวกคนแปลกๆพวกนั้นยังอยู่! ที่ได้ยินเสียงสนทนาไม่ใช่เพื่อนซี้สามคนของเขา แต่กลับเป็นกลุ่มคนประหลาดที่พูดภาษาแปลกๆ แล้วจะเอายังไงดี? เจ้าพวกนั้นเป็นใคร พวกเดียวกับไอ้เมือกๆสีดำนั่นรึเปล่า? หรือจะเป็นมนุษย์ต่างดาวมาจับตัวเราไปทดลอง?? -- หรือว่าจะมาขโมย 9 มณีราชชัต---- เออ ชื่ออะไรก็ช่างมันเหอะ!

' ไม่มี '

มือทั้งสองข้างตบไปตามตัว ทั้งในกระเป๋าเสื้อ กางเกงนอน ตรงไหนๆก็ไม่มีทั้งนั้น ' กำไลหายไปแล้ว!? ' ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง คิ้วเข้มขมวดอย่างวิตกกังวล นี่เขาทำของที่จะเอาไปคืนให้คนที่มีบุญคุณกับตัวเองหายเหรอเนี่ย?! มันจะหายไปได้ยังไง ก็เขามั่นใจว่าเขาใส่มันไว้ใน----- ใช่แล้ว ไอ้เจ้าตัวประหลาดสีดำ กับ คนพวกนั้น! ต้องเอามันไปแน่ๆ! เสี้ยววินาทีที่เหลือบไปเห็นคัตเตอร์บนตู้ตรงประตูห้อง เขาคว้ามันและเปิดประตูออก!

          " เอากำไล 9 มัดตะนะราดของชั้นคืนมานะ!! "

          " ............................. "

ความเงียบเข้าครอบงำ โดยมีปลายคัตเตอร์ที่เขาถือชี้ไปทางกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่ชุดโซฟาในบ้านเขา ---ที่ผมต้องเรียกว่า ' กลุ่มคน ' ก็เพราะมันมีมากกว่า 2 คนยังไงล่ะ! ถึงแม้ทุกคนจะไม่มีรูปร่างหน้าตาประหลาดแบบไอ้ตัวดำๆที่เจอ แต่ทุกคนก็อยู่ในชุดประหลาด เหมือนปาร์ตี้ชุดคอสเพลย์อะไรเทือกๆนั้น " หมายถึงกำไลที่มีหินสีๆ 9 อันอ่ะ! เอาคืนมา!! "

--- เมื่อกี้คือเสียงขู่ที่คิดว่าจริงจังที่สุดในชีวิตแล้วนะ แต่....

          " HA HA HA! --------!!!!!!!!!!!!!!!! "

เสียงหัวเราะดังสนั่นท่ามกลางเหล่ากลุ่มคนที่นั่งบ้าง ยืนบ้างอยู่ เมื่อกี้ดูเหมือนคุยอะไรกันจริงจังนะ แต่ตอนนี้ไปในทางเดียวกันหมดคือ ขำในท่าทีของเด็กหนุ่ม บางคนในกลุ่มถึงกับพยามเบือนหน้าหนีไม่อยากให้เห็นรอยยิ้ม

          " He gots me, Man!! Bwahahahahahahah---- " ชายหนุ่มหน้าตาเข้มสไตล์ตะวันตกในชุดคาวบอยพูดขึ้นมา คนนี่ล่ะ-- ที่เข้ามาใช้เชือกอะไรบางอย่างมัดไอ้ตัวประหลาดสีดำไว้ เขาก็ยังอยู่ในชุดคาวบอยเหมือนเดิม ในหมวกหนังปีกกว้างสีน้ำตาล มีลวดลายที่แกะสลักบนหนังอยู่ที่ตัวหมวก ผ้าพันคอสีแดงกับเสื้อกั๊กหนังสีเทาเข้มทับบนเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว ---ก็ไม่ขาวเท่าไหร่ ดูเปรอะๆดินหรือฝุ่นซักอย่าง แต่มันก็เข้าทีกับกางเกงสีน้ำตาลและรองเท้าบูทหนังติดประกับเหล็กแฉก

' เดี๋ยวนะ ------รองเท้าที่มีเหล็กกลมเป็นแฉกๆ...... '

ผู้ชายคนนี้อยู่ที่นั่น! ในคืนนั้น!

          " นาย----- นายอยู่ที่อนุสาวรีย์ฯ! " เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มที่เลิ่กคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมา " อธิบายมาเลยนะ! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?! แล้วพวกนายเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่! แล้วไอ้ตัวสีดำนั่นอะไร กำไลอยู่ที่ไหน!?!??! "

          " Wait wait wait... That's too much questions for a day. "

          " ภาษาไทยโว้ย! "

          " Aw...man.... "

          " ท่านเจฟฟรี่--- หยุดเถอะ "

          " ใช่--------- เอ๊ะ!? " นี่เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ' ภาษาไทยนี่หว่า!! ' เมื่อกี้เสียงคนไหนเป็นคนพูด เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อมองหาว่าใครที่เป็นคนพูดประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะไปจบอยู่ที่ร่างๆหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา ส่งยิ้มให้เขาแถมกำลังลุกเดินตรงเข้ามาหาใกล้ขึ้น และ ใกล้ขึ้น ---อันที่จริงก็เพิ่งได้สังเกตการแต่งตัวของชายคนนี้ ที่จัดได้ว่าค่อนข้างคุ้นหูคุ้นตาอยู่มาก ' โจงกระเบน ' นั่นใช่เลย! ต้องเป็นคนไทยแน่นอน ' เดี๋ยวนะ!!!-----โจงกระเบน?!?!?! '

          " ข้า คือ หลวงอินทราพงษ์ภักดีศรียานุชิตไชยอะไภรีพิรียปรากรมภาหุสีหราช "

          " ....ห๊ะ.......... "

          " ฤาจักเรียกข้าว่า อิน ก็เห็นสมควร "

--- ไม่เอาแล้วได้มั๊ย สงสัยเราจะเสียสติอย่างที่เจ้าสามตัวบอก พอละ--- ไปนอน จังหวะแบบนี้ต้องไปนอน ---

สงสัยเจ้าหนุ่มคาวบอยจะเห็นทีท่าไม่ดีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผมดำทำท่าเหมือนจะกลับเข้าไปในห้องนอน เขาเดินตรงเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กหนุ่ม กับ ชายร่างกำยำในชุดไทยที่ดูท่าจะไม่สามารถสื่อสารได้สำเร็จ " I'll let him take this, Even if 'Eutheris' gets angry at me--- "

          " ak sa naštve, 'Theo' by vás tiež istotne zabíjal, Jeff "

          " So be it! "

ชายหนุ่มในชุดคาวบอยคว้าแขนข้างหนึ่งของป้อง ดันร่างของเด็กหนุ่มให้ติดประตูห้องนอน พร้อมล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าหนังคาดเอวที่อยู่ด้านข้าง " Stay still while Daddy gives you a candy. --- "

          " เฮ้ย! เดี๋----- อุ้บ!! "

ยังไม่ทันได้ดิ้นขัดขืนอะไรเท่าไหร่ มือหยาบหนาของชายหนุ่มก็ปิดปากของเขาไว้แน่น นอกจากหายใจเสียงฟืดฟาดแล้ว นอกนั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย ผู้ชายแต่งตัวประหลาดคนนี้แรงเยอะอย่างเหลือเชื่อ ทันใดนั้นสายตาพลันเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในมืออีกข้างของคนที่กำลังใช้มืออุดปากตนเอง สิ่งนั้นมันกำลังดิ้นดุกดิกไปมาในนิ้วชี้และนิ้วโป้งที่จับลำตัวมันอยู่

          " อื้อ!!! #$%^@#^&#%^*$&*$^&*%^&*$%^& "

ก็อยากจะร้องเสียงหลงอยู่ถ้าทำได้--- แต่ถูกอุดปากอยู่แบบนี้ ทำได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น คนพวกนี้มันบ้าไปแล้ว เอา 'ไอ้นี่' ขึ้นมาทำไม??? เชี่ยเอ๊ย!! นี่มันฝันร้ายชัดๆ พ่อครับ แม่ครับ พี่ปริณ!! ช่วยป้องด้วย! ไอ้ยอ ไอ้คิม ไอ้ฮอลลี่ช่วยกูด้วย!!

---- จะไม่ให้ร้องเสียงหลงได้ยังไง เพราะในมือของผู้ชายคนนั้นมีรูปร่างหน้าตาเหมือนหนอนไม้ไผ่ไม่มีผิด! ใครไม่เคยเห็นหนอนไม้ไผ่ก็รีบไปหามาดูเลย ตัวยาว-สีขาว-หัวดำๆ------- เจ้าสัตว์ลำตัวยาวเป็นปล้องกำลังดิ้นไปมาเหมือนไม่อยากให้จับมันเอาไว้ ' ตาย-----ตาย!! งานนี้กูตายแน่นอน!! '

          " Better Close your eyes, Kid. " ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าขบขัน

          ' โน่ววว--วว---ววววววววววว---------- ' 

          คำปฎิเสธภาษาอังกฤษดังก้องอยู่ในลำคอ ไอ้เชี่ยคาวบอย มึงอย่าเล่นหนอน--น---น!!

มือใหญ่จับหนอนไปไว้ตรงบริเวณหูข้างหนึ่งของป้อง ค่อยๆแหย่ให้มันคลานเข้าไปในรูหูของเด็กหนุ่มอย่างนุ่มนวล ทั้งที่สติของเจ้าของหูนี่เตลิดไม่เหลือแล้ว เขารู้สึกได้ถึงลำตัวที่ค่อยๆคลานเข้าไปข้างในหูราวกับรู้เส้นทางว่ามันต้องการจะไปไหน มันก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร---- แต่มันไม่สำคัญ!! ประเด็นคือมันขยะแขยงมากกว่า!

ชั่วระยะเวลาไม่ถึงครึ่งนาที ชายหนุ่มร่างสูงในหมวกคาวบอยก็ปล่อยร่างของเด็กหนุ่มให้เป็นอิสระ ทันทีที่ปล่อย ร่างของเด็กหนุ่มก็ทรุดลงไปนั่งที่พื้น เหมือนกับเพิ่งถูกกระทำชำเราสุดแสนทรมานอย่างตายทั้งเป็น ' ทำไมมันถึงได้กระทำการป่าเถื่อนโหดร้ายเช่นนี้กับผมที่เพิ่งอายุ 17 ปีเท่านั้น----จิตใจทำด้วยอะไร---- '

          ' หนอนอยู่ในหู------- หนอน - อยู่ - ใน - หู -----------!! ' ผมอยากจะตะโกนอย่างนั้น แต่ทั้งร่างตอนนี้ไม่มีแรงเลย.... '

          " ไม่เอาน่า----- ก็แค่หนอนตัวเดียว ทำท่าอย่างกับโดนลากไปรุมข่มขืน "

          " อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ เจฟ! ทำไมไม่อธิบายเด็กก่อน--- น่าสงสารจะตายไป! "

          " ชั้นว่าตลกดีออก--- ฮ่าๆ จริงมั๊ย ไวล์ด "

          " อย่าเลยลีฟ ครั้งแรกเห็นก็ช็อคไม่ต่างกับเจ้าหนูนี่ ไม่ใช่หรือไง? ---- "

          " น่าสงสารยิ่งนัก ---แต่ก็น่าขันดีไม่น้อย"

ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดคาวบอยก้มหน้าลงไปมองเด็กหนุ่มที่เหมือนจะช็อคไปแล้ว ก่อนที่จะใช้มือตบๆแก้มเพื่อหวังให้ร่างตรงหน้าได้สติ " เฮ้---- ไอ้หนู ตั้งสติหน่อย " เขาตบแก้มซ้ายที แก้มขวาที สลับไปมา " ได้ยินเปล่า? เฮ้------- "

          " ย๊าคคคคคคคค!!-------------------------- "

ไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กหนุ่มในชุดนอนที่เมื่อกี้ยังนิ่งไป กลับพุ่งศีรษะตรงเข้ากระแทกคางของอีกฝ่ายชนิดที่ว่าสายฟ้าแล่บ จนชายหนุ่มหน้าเชิดและกระเด็นหงายหลังร่วงลงพื้นเสียงดัง " ได้ยินเฟ้ยย!! " เมื่อกี้อะไร ฝันไปใช่ไหม?!?! " ว้ากก----กกกก---กกกกก!! กูมีหนอนอยู่ในหู--!! มีหนอ----- เอ๊ะ-----? "

------ ทำไมฟังไอ้เชี่ยคาวบอยนี่รู้เรื่อง อย่างกับดูหนังพากย์ไทย เสียงก็คล้ายๆเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษอีกต่างหาก

          " ทำไมชั้นฟังพวกนายรู้เรื่อง?!?! " เด็กหนุ่มตะโกนก่อนที่จะหดขาหนี เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มในชุดคาวบอยเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังจากที่หงายหลังไปเมื่อครู่

          " หนอนที่เข้าไปในหูเธอ เราเรียกมันว่า 'หนอนแลงเวิร์ม'(LANGWORM)..... " คนที่อยู่ในชุดคลุมสีขาวยาวที่มีฮู้ดปกปิดศีรษะอยู่พูดขึ้นมา พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างเลิ่กหมวดฮู๊ดที่ปิดใบหน้าและศรีษะช่วงบนออก เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวใส ดูขบรับกับใบหน้าสวยที่ดูอ่อนเยาว์ " มันไม่ใช่หนอนที่เพาะพันธุ์บนพื้นโลกธรรมดาหรอก ต้องเพาะในห้องแลปของแอนท์ฮีล(Anthill) เท่านั้น--- "

          " เออ--- ชั้นใส่มันเข้าไปในหูนาย เพราะหน้าที่มันคือควบคุมเส้นประสาทส่วนของการได้ยินภาษา " ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้นไปนั่งลงข้างๆคนที่อยู่ในชุดคลุมยาวสีขาวที่เพิ่งพูดจบไปเมื่อครู่ " นายหัวเราะชั้นทำไมซีมัส---- โขกมาได้ คอเกือบหลุด..." เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆกำลังหัวเราะเบาๆ พร้อมกับดึงใบไม้หน้าตาแปลกๆออกมาจากในเสื้อคลุม ก่อนที่จะเอาไปแปะไว้ที่คางของคนตัวสูงกว่าที่เพิ่งลงมานั่งข้างๆ และท่องอะไรบางอย่างจนใบไม้เกิดแสงสว่างออกมา

---ทั้งหมดอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่มที่แทบไม่เชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตอนแรกเขาก็อยากให้มันเป็นความจริง แต่ตอนนี้เขาชักจะไม่แน่ใจแล้ว เริ่มอยากให้มันเป็นแค่ฝันละล่ะ----

          " พวกคุณเป็นใคร----- " เด็กหนุ่มถามพลางค่อยๆลุกขึ้นมายืน ถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาต้องพร้อมโกย---

ทั้ง 5 คนหันไปมองหน้ากันเหมือนไม่รู้ว่าจะตอบยังไง มันดูเหมือนเป็นคำถามที่สั้นๆ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะตอบ...

          " ให้ข้าได้เป็นผู้อธิบายดีหรือไม่--- คือเรื่องมันเป็นเช่....... "

          " ขอคนอื่นได้มั๊ย?! " ---- ไอ้เวิร์มๆอะไรนี่มันไม่แปลไทย เป็น ไทยให้เหรอไงฟะ !?

          " งั้นชั้นอธิบายเอง--- " ชายหนุ่มผมน้ำตาลในชุดสูทที่มีเสื้อโค้ดคลุมยาวสีน้ำตาลพูดขึ้น ก่อนที่จะถอดถุงมือสีดำทั้งสองข้างออกแล้วพับใส่กระเป๋าเสื้อโค้ดของตัวเองเอาไว้ " แต่ก่อนอื่น--- คุยกันมาตั้งนาน ไหนๆฟังภาษาพวกเราออกแล้ว ไม่ให้เป็นการเสียมารยาทก็ขอแนะนำตัวหน่อย ชั้นชื่อ โจนาธาน---- โจนาธาน ลีฟวิงสตัน "ดวงตาสีไพลินนุ่มลึกจ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม

          " พวกเรามาจาก องค์กรสหพันธรัฐระดับเอกภพ ที่เรียกกันในนาม ' THE WORLDZ ' "

****************************************************************

[C.A.R.B.O.N.] - สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะ ^ ^,, ในที่สุดนายป้องก็รู้ซะทีว่าหนุ่มๆเค้าคุยอะไรกันนะคะ(หัวเราะ) ตอนที่ 4 นี่มีศัพท์แปลกโผล่มาหลายคำเลย ผู้เขียนเองอยากจะทำลำดับอภิธานศัพท์เรียงตามตัวอักษรให้ผู้อ่านมาก เพราะจะมีมาเรื่อยๆ(ฮา) เลยค่ะ เพราะองค์กรนี้ไม่เคยถูกเปิดเผย แถมมีความลับพร้อมวิทยาการมากมายที่รออยู่ ยังไงก็ขอขอบคุณที่ตามอ่านมาจน Ep.4 และขอให้อ่านตอนต่อๆไปนะคะ! รับรองได้ว่า--- มันส์ และ วาย ค่ะ!! XD เจอกัน Ep. หน้านะคะ!