คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : xxx
" ถ้าเราต้องจากกันละทักกี้ "
" จำไว้ ถ้ามีวันที่เราต้องจากกันจริงๆ เราจะจากกันแต่ร่างกาย
แต่หัวใจของเราจะไม่มีวันแยกจากกัน "
****
paring Takizawa Hideaki x Imai Tsubasa
fantazy
โถงทางเดินของวิหานสูงใหญ่แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์เงียบสงัด ชายหนุ่มร่างบางสวมใส่ชุดขาว ถือหนังสือเล่มหน้าสีตุ่นๆ ดวงตากลมโตสีดำคล้ายท้องฟ้ายามค่ำคื่นจ้องเขม็งไปที่ประตูใหญ่
" มาทำอะไรที่นี้ ท่านชายทากิซาว่า "
เบื้องหน้าบานประตูหนา ผู้ถูกเรียกว่าท่านชายยื่นนิ่งเหมือนจะขวางไว้ไม่ให้ใครก็ตามก้าวผ่านประตูบานนี้ไปได้
" ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่านะ ซึบาสะ มาทำอะไรที่นี้เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อนของท่านโคอิจิ เจ้าก็รู้มิใช้หรือ " ดวงตาคมกริบ จ้องตอบ องค์ชายทากิซาว่าสวมใส่อาภรหรูหราสมฐานะ เส้นผมสีทองเป็นกระกาย ผิวขาวดังหิมะบริสุทธิ์ มือข้างซ้ายถือดาบเล่มใหญ่ แน่นอนถ้าได้คำตอบที่ไม่ถูกใจละก็ คมดาบนั้นอยาจปรากฏบนตัวของซึบาสะก็เป็นได้
" ข้าจะมาทำไมมันก็เรื่องของข้า อีกอย่างท่านโคอิจิเป็นอาจารย์ของข้าทำไมข้าถึงจะมาหาไม่ได้ละ " ซึบาสะเสยอะยิ้ม ด้วยท่าทางถือดี
" มันก็น่าแปลกนะถ้าเจ้าเป็นศิลษ์รักของโคอิจิละก็ คงพอรู้เรื่องอะไรบ้างแต่นี้ " มุมปากสีสดของท่านชายทากิซาว่ายกขึ้น เป็นเชิงดูถูกดูแคลน
อย่างเจ้านะก็แค่ศิลษ์หางแถวเท่านั้นละ !!
ซึบาสะกำมือแน่น หัวใจพองโตด้วยความเกรี้ยวกราด ดวงตาโตๆ จ้องมองอย่างรังเกียจ หึ คนอย่างท่านไม่มีสิทธิ์มาว่าข้าหรอกทากิซาว่า ท่านชายชั้นรองเอ้ย ปากอิ่มๆวาดรอยยิ้มรังเกียจ
" ถ้ามีเรื่องอะไรสำคัญละก็ท่านอาจารย์คงบอกข้าแล้ว เห็นทีธุระที่ท่านเฝ้าอยู่อาจไม่สำคัญพอก็เป็นได้ ท่านชาย เลิกยืนขวางประตูเสียทีเถอะเดียวใครต่อใครผ่านมาจะนึกว่าท่านเป็นทหารยามคนใหม่ของอาจารย์ไป มันจะไม่ดีนะ "
" เจ้า .." ทากิซาว่ากำดาบในมือซ้ายแน่น ใบหน้างดงามราวรูปสลับแดงก่ำด้วยความโกรธ
" อะอะ ท่านจะทำอะไรข้านะ อย่าถือตัวว่าศักดิ์เป็นถึงเจ้าชายมารังแกข้าละเพราะตระกูลอิมาอิคงไม่ปล่อยท่านไปแน่ถ้าข้าเป็นอะไรไป " คำอวดอ้างนั้นช่างถือดีนัก เหมือนว่าตำแหน่งองค์ชายนี้ต่ำต้อยเพียงแค่บุตรของขุนนางก็ไม่อาจแตะได้ ทากิซาว่ายื่นไปในทันที หัวใจปวดแปลบ ใบหน้าคมเมินหนีไม่อาจสบตากับนัยน์ตาสีดำแสนร้ายกาจคู่นั้นได้อีก
" ท่านโคอิจิสั่งไว้ ใครก็ผ่านเข้าไปไม่ได้ " ทากิซาว่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เข้าไม่ได้ แม้แต่ศิลษ์รักอย่างข้าหรือ ชิ
ซึบาสะหันหลังหนี เอาไว้ค่อยมาพบท่านอาจารย์เมื่อไหร่ก็ได้ ว่าแต่คนแบบทากิซาว่าท่านอาจารย์เอาตัวมาทำไมนะ น่าสงสัยนัก
ลับร่างบางๆของซึบาสะ ทากิซาว่าปล่อยดาบเล่มใหญ่ลงพิงข้างกำแพง ทิ้งกายพิงดำแพงสีเท่าไว้อย่างเหนื่อยล้า ดวงงตาคมกล้าเมื่อครูไหวระริกความเจ็บปวดฉายชัด
นั้นสินะ ข้ามันก็แค่นั้นเป็นองค์ชายที่มีแต่ตำแหน่งไม่มีสิทธิ์มีเสียงเหมือนผู้ใด แม้แต่บุตรขุนนางคงมีสิทธิ์มีเสียงเหนือกว่าข้า
****
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว จันทร์ครึ่งเสี่ยวสองแส่งสว่างแม้มีเพียงครึ่งดวงก็กลบรัศมีของหมูดาวจนมัวหมอง
รถม้าของซึบาสะเคลื่อนผ่านวิหารของโคอิจิ แต่ดวงตาคู่งามยังคงครุ่นคิด
มีเรื่องอะไรกันนะ สำคัยหรือ ท่านอาจารย์
ถนนเงียบสงัดจนได้ยินเสียงแมลงสื่งเสียงสื่อสานกัน ซึบาสะยิ้มบางๆ ไม่จำเป็นต้องคิดมากนิ ถ้ามีอะไรท่านอาจารย์ต้องบอกเขาแน่ ต้องบอกแน่ๆ
ทั้งทีบอกกับตัวเองเช่นนั้นหัวใจดวงน้อยกับหวั่นไหว ทำไมข้าถึงไม่รู้อะไรเลยละ ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นท่ากิซาว่าที่รู้เรื่อง องค์ชายพรรค์นั้นนะ ดีกว่าข้าตรงไหน
end of ch 1
แสงสีทองของวันใหม่ฉาบฉายเหนือน่านฟ้า ร่างเล็กๆขยับตัวอย่างอึดอัด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกระพริบถี่ๆ
" ท่านแม่ " มือเล็กขยับไปตรงหน้า สัมผัวความอบอุ่นจากผิวแก้มนุ่มๆ
รอยยิ้มกวางปรากฏบนใบหน้าแทบจะทันที
" ตื่นแล้วหรือฮิเดะ " ดวงตาสีอ่อนเหมือนกันจ้องมองตอบ ใบหน้าที่ไม่ต่างจากเด็กน้อยในอ้อมแขน ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าพระสนมวางตัวองค์ชายน้อนลง
ตอนนั้นเองที่ร่างเล็กๆรู้สึกว่า ตนไม่ได้อยู่ในห้องนอนแล้ว
" ที่นี้ " มือขาวจัดเกาะชายเสื้อมารดาแน่นมองรอบๆตัวอย่างสงสัยที่ไหนกันนะ สวยจังเลย
" ในวิหารจะฮิเดะ " เสียงนุ่มๆของท่านเเม่เอ่ยก่อนจูงมือเล็กๆไปนั่งใต้ต้นโอค์ใหญ่ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ปลูกอยู่รอบวิหารลอยตามลม ทากิซาว่าสูดหายใจเฮือกใหญ่มองหน้าท่านแม่
" สวยจังฮะท่านแม่ "
ความคิดเห็น