[yaoi] Can I Love You

ลำดับตอนที่ #2 : ฝันไปเหรอ

  ท้องฟ้าเป็นสีส้ม ดวงอาทิตย์กำลังลับหาย ซึบาสะเดินเคียงคู่มากับทากิซาว่าในมือข้างหนึ่งถือดอกไม้สีเหลืองสด 
กลีบบอบบางทั้งหกถูกย้อมแสงจนกลายเป็นสีส้ม

  " ไว้เรามาเดินเล่นที่นี้อีกได้ไหม " เสียงนุ่มๆของทากิซาว่าเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มยิ้มให้เจ้าของดวงตาสีน้ำผึ้ง

    ถ้าทุกวันเป็นแบบนี้มันก็ดี แต่ก็อีกนั้นแหละ มันไม่มีทางเป็นไปได้แค่ที่ตัวเขาเกเรลงมาเที่ยวเล่นอยู่นี้ 
ก็ไม่รู้จะโดนลงโทษยังไงแล้ว

 " เอาสิถ้าอยากมา " ซึบาสะหันมาตอบ ไม่รู้เลยนะว่าใกล้ๆนี้จะมีทุ่งดอกไม้สวยๆแบบนั้นอยู่ด้วย

    ทางสายเล็กผ่านเนินเขา ที่ที่ได้เจอกับทากิซาว่า ดวงตาสีน้ำตาลของซึบาสะสะท้อนภาพเมื่อวันนั้นที่ได้เจอกัน 
เพียงนึกถึงวันเวลาไม่นานที่ได้ใกล้ชิดก็อดจะยิ้มไม่ได้  เจ้าบ้าที่ตกลงมาจากต้นไม้ 
มือบางๆสีเดียวเดียวกับนัยน์ตายกขึ้นมาป้องปาก แสร้งเอ่ยถามกลบเกลี่อน

 " เจ้าว่าต้องกลับบ้านใช้ไหม "

" อะ อืม ข้าคงต้องกลับแล้วละนี้ก็หลายวันแล้ว แต่ข้าจะมาหาอีกนะ "
ทากิซาว่าบอกอย่างรีบร้อน กลัวว่าจะได้ยินคำบอกลาจากปากอิ่มๆคู่นั้น

" ข้าก็ไม่ได้ห้ามซะหน่อย " ซึบาสะยิ้มอ่อนๆ เดินแกว่งมือไปกับทากิซาว่า 



เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่ตัดสั้นเรียบร้อยปลิวมาแตะแก้มจนเจ้าของต้องเอื้อมมือไปจับไว้ 

   " ข้าช่วยนะ " เพียงเสียวนาทีทากิซาว่าเอื้อมมือไปจับปอยผมนั้นทัดไว้ที่ใบหูของซึบาสะ ดวงตาทั้งคู่ประสานกัน 

    แสงอาทิตย์กำลังลับหาย ลมเย็นๆพัดผ่าน ทากิซาว่าแตะแก้มของซึบาสะเบาๆ 


ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนหวาน รับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังเขินอายจากอุณหภูมิใต้ฝ่ามือ 

 " ถึงจะไม่นานแต่ข้าก็สนุกมากๆ สัญญาสิ ว่าซึบาสะอณุญาติให้ข้ามาหาทุกเมื่อนะ " 

 ซึบาสะพูดอะไรไม่ออก หัวใจเต้นระรัวไม่รู้เพราะอะไร คงเพราะเจ้านี้ ทากิซาว่านะยืนหน้าเข้ามาใกล้เกินไปละมัง 
ร่างบางก้มหน้าลง อ้อมแอ้มตอบเบาๆว่า

 " ก็มาสิ ข้าห้ามได้หรือ " เพียงเสียงเเผ่วเบาแต่ก็ดังชัดเจนในหูของทากิซาว่า 


รอยยิ้มที่สดใสอยู่แล้วดูสว่างสดใสขึ้นไปอีก ชายหนุ่มผิวขาวจัดออกแรงนิดเดียวก็คว้าเอาคนตัวบางกว่ามาอยู่ในอ้อมกอด 

  สัมผัสปากอิ่มๆ แผ่วเบา ราวกับสายลมผัดผ่าน ซึบาสะไม่ได้ขันขืนไม่ใช้เพราะไม่รู้ตัวแต่ว่ามัน ..

    ท่ามกลางบรรยากาศอ่อนหวานใครบางคนที่บังเอิณผ่านมาแวะพักเอาแรงที่ยอดไม้

  ในที่ที่ไม่เป็นส่วนตัวแบบนี้ถ้าจะมีใครผ่านไปผ่านมาบ้างคงไม่แปลกแต่แปลกที่ใครคนนั้นกำลังทำตาโตเกินมาตรฐานนะสิ
 ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งนวล ปากอิ่มๆตาโตๆ นั่งตัวแข็งเหนือยอดไม้ 

  ภาพของท่านพี่ที่กำลังล่วงเกินชายหนุ่มตัวบางอยู่นั้น สาบานได้เลยตั่งแต่เกิดมาเนี่ยโทโมฮิสะไม่เคยเห็นมาก่อน 
จะว่าไปไม่เคยเห็นท่านพี่คนนี้อยู่กับมนุษย์มนาที่ไหนด้วย แล้วนี้  หึ หึ เห็นที่ข่าวนี้คงได้ราคาดี  
ไม่แน่พระบิดาอาจประทานรางวัลให้พระองค์ไปเที่ยวเล่นสัก วันสองวัน 

   ว่าแล้วสายลมกลุ่มน้อยก็ผัดผ่านไปทิ้งให้แสงอาทิตย์อาบไล้ยอดไม้  คนสองคนกำลังหัวใจเต้นระรัวไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา
 ความเงียบยาวนานจนไม่กล้าที่จะขยับตัว

 " สัญญาแล้วนะ " ทากิซาว่ากระซิบเบาๆ ดวงตาสีเข้มราวกับกำลังเรืองแสง ซึบาสะพยักหน้าเบา ไม่ได้ผลักไส มีคนมากอดแบบนี้แล้วถึงได้รู้มันอบอุ่นเพียงไหน 

  " แล้วจะกลับบ้านวันไหนละ พรุ้งนี้เลยรึเปล่าข้าจะ " ร่าางบางเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อครู่ใครสักคนที่กำลังกอดตัวเอง ใครคนนั้นกำลังยิ้มเอ่ยทวงถามสัญญา แล้วทำไมตอนนี้ หายไปซะละ !!

 ซึบาสะ มองไปรอบๆตัว เนินเขาที่เดิม แต่ไม่มีทากิซาว่า นี้เล่นกลอะไรหรือเปล่า ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆเผื่อว่าคนตัวขาวจะไปซ้อนอยู่ที่ไหน 

   " ทากิซาว่าอยู่ไหนนะ ออกมานะ อย่างเล่นแบบนี้กับข้านะ "
ซึบาสะหาจนทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา นี้มันอะไรกัน

   เจ้าหายไปไหนกันนะ ?

  ****

    กลิ่นหอมเย็นๆ สายลมอ่อนๆ ผัดผ่าน ทากิซาว่าคลี่ยิ้มที่มุมปาก มาแล้วหรือโทโมฮิสะ

 " ยินดีตอนรับโทโมฮิสะ " ใบหน้างดงามดวงตากลมโตปรากฏตรงหน้า 
แม้ทากิซาว่าจะทำหน้าบึ้งแต่เจ้าของสายลมอ่อนๆนั้นกลับยิ้มกว้าง

 " ข้าอุสาหช่วยท่านพี่ไม่ดีใจหรอกหรือ ถ้าพระบิดาทรงทราบว่าท่านมีคนรัก ไม่แน่นะพระบิดาอาจจะไปรับตัวขึ้นมาบนนี้เลยก็ได้ " 
เสียงหัวเราะเจือในน้ำเสียงเต็มที ร่างบอบบางของเทพอีกองค์ที่มีศักดิ์เป็นน้องนั่งลงข้างๆ ร่างขาวจัดที่ผิดกับริบลับกับตัวเอง

 " นี้ ว่าไงละ จะไม่ขอบคุณข้าคนนี้สักคำเลยรึ "  

   โทโมฮิสะกำลังทำท่าทางออดอ้อนน่ารัก แต่ในสายตาของทากิซาว่า มันน่านัก รอก่อนเถอะสักวันข้าจะแก้แค้นเจ้าแน่ 

 " ช่างมันเถอะ ข้าโดนลงโทษนิดหน่อยแล้วเจ้าละได้รางวัลอะไรจากการสอดรู้สอดเห็นเรื่องของข้า " 

   โทโมฮิสะหน้ามุ้ย ปากอิ่มๆถูกเม้นเบาๆแหมก็มันน่าขัดใจไหมละ แทบที่จะเขาจะได้รางวัลจากพระบิดาที่ไหนได้ยังโดนสั่งงานเพิ่มอีกโทษฐานที่ว่างมากไป !

" ก็เปล่านิ ไม่ได้ทรงประทานอะไรให้ข้าหรอก ช่างเถอะว่าแต่ท่านพี่โดนโทษอะไรหรือ " นัยน์ตาใสๆ ถามเหมือนกับกำลังเอ่ยว่า ท่านพี่ท่านได้รางวัลอะไรจากท่านพ่อหรือ 

   ทากิซาว่ายิ้มนิดๆ 

 " กักบริเวณเป็นเวลาหนึ่งร้อยวัน " แม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่ทากิซาว่าก็ยิ้มออกมาแถมยังยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆเสียด้วย

  โดนลงโทษแล้วทำไมต้องดีใจ ก็โดนกักบริเวณไม่ใช้หรือ 
ทากิซาว่าแอบหัวเราะเบาๆกับสีหน้าฉงนสงสัยของโทโมฮิสะ 

" ข้าโดนลงโทษให้ไปอยู่โลกมนุษย์ ห้ามใช้พลังเป็นเวลา ร้อยวัน " 

      คนฟังอ้าปากค้างเบาคำว่า ไม่ยุติะรรมค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวมือด้วยหรือเทพเจ้าที่ลำเอียงนะโดยเฉพาะพระบิดา เห็นที่ข้าคนนี้แหละต้องเป็นผู้ท่วงความเป็นะรรมให้กลับมา

 ***

        ไกลออกไปยังเบื้องล่างที่ที่เหล่าเทพเจ้าให้การคุ้มครองดูแล และรักใคร่เป็นที่สุด สิ่งมีชีวิตที่เปราะบางกำลังดำเนินกิจกรรมเหมือนเช่นทุกวัน

 ซึบาสะนำสมุนไพรบางชนิดมาตากแห้ง  ในวันที่แดดดีเช่นวันนี้
แต่กลิ่นหอมของหญ้าสมุนไพรที่เคยชอบนักหนากับไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีเหมือนทุกครั้ง กี่เดือนแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน นานจนอยากคิดว่าเป็นภาพฝันเวลาไม่กี่วันที่ได้อยู่ใกล้ คำสัญญาสั้นๆที่เหมือนกับสายลมผัดผ่าน

  " ลืมกันแล้วหรือทากิซาว่า "