คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หัวใจ
รักคือสิ่งใดนะ ทุกครั้งที่ได้เฝ้ามองเจ้า เพียงแค่รอยยิ้มเล็กๆนั้นหัวใจข้าก็เป็นสุขนัก นั้นคือความรักที่เขาพูดกันหรือไม่
ดวงตาสีทองจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่แสนจะบอบบาง มนุษย์หากเพียงเอื้อมพระหัตถ์ไปคว้าร่างเล็กๆนั้นก็อาจสูญสลายไปได้
ร่างขาวที่มีประกายสีฟ้าล้อมรอบอย่างบางเบา ใบหน้าหล่อเหลาประดับยิ้ม แล้วจะทำยังไงนะ
พระองค์ไม่เคยผูกมิตรกับมนุษย์เสียด้วยสิ
ตั้งแต่จำความได้ เมื่อครั้งถูกสร้างขึ้นมาด้วยพรแห่งพระบิดาเจ้า ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะใกล้ชิดมนุษย์เท่าครั้งนี้
ร่างขาวจัดจ้องมองเสื้อผ้าสีหม่นๆของพวกตัวจิ๋ว จากบนนี้มนุษย์ตัวน้อยยิ่งดูเล็กลงไปอีก บางทีอาจจะเริ่มทีกายแต่งกายกระมัง
หัตถ์เรียวขาวจัดแตะที่ชุดทรงเพียงไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นเสื้อสีหม่นๆ ไม่ต่างจากพวกมนุษย์ตัวจ้อย
" แค่นี้ข้าคงพอจะคล้ายๆบ้างละนะ "เสียงนุ่มหัวเราะเบา ดวงตาสีทองอ่อนแสงเพียงหลับพระเนตร
นัยน์ตาสีเข้มก็ปรากฏแทนที่สภาพภายนอกไม่ต่างจากคนธรรมดาที่หน้าตาดีไปนิดเท่านั้น
ชายหนุ่มแกล้งร้องดังๆ แสร้งทำทีว่าพลัดตกจากต้นไม้
เสียงหนักเหมือนอะไรบางอย่างตกลงมาเรียกความสนใจจากเหล่าเด็กๆที่วิ่งเล่นบนเนินกว้างแทบจะทันที
หนึ่งในจำนวนเด็กพวกนั้นมีเด็กคนหนึ่งที่ดูจะมากอาวุโสกว่าเดินนำมา ใต้ต้นไม้สูง ภาพที่สะท้อนในดวงตาสีน้ำผึ้งไหม้คือ
ชายแปลกหน้าผิวขาวหมดจด ใบหน้างดงามไม่ต่างจากเทพเจ้า
เด็กหนุ่มยืนตลึงไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงโอดครวญจากปากแดงสดจึงรีบเดินเข้าไปใกล้
" เจ็บ เจ็บ โอ้ย " ซึบาสะขยับเข้าไปใกล้คนเจ็บ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
" ท่านเจ็บตรงไหนบ้าง แล้วตกลงมาได้ยังไงเนี่ย อะแย่แล้ว กระดูกจะหักหรือเปล่าก็ไม่รู้ "
ปากอิ่มๆที่ขบัยเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตใสกระจ่างสีเข้ม เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งที่เคยแอบมอง ใกล้กันแค่เพียงนี้เอง
" ข้าไม่รู้ แต่มันเจ็บมากๆเลย ช่วยข้าทีสิ " คนรูปงามเอ่ยน้ำเสียงเจือความเจ็บปวด
หากแต่ดวงตาสีอ่อนกลับเป็นประกายระยับจนน่าแปลก ซึบาสะรีบหันไปบอกเด็กคนอื่น
" ไปตามท่านโคอิจิเถอะ ข้าว่าคงเจ็บพอดูกระดูกอาจจะหักด้วย " เด็กน้อยผู้นั้นรับคำรีบวิ่งไปทันที
เหล่าเด็กที่เหลือได้แต่มองอยู่ห่างๆด้วยความสงสัย
" อีกเดียวท่านอาจารย์ของข้าก็มาแล้วอย่ากลัวไปเลยนะ อาจารย์ของข้าเป็นหมอที่เก่งมากรับรองท่านต้องหายเจ็บแน่ๆ "
ซึบาสะพยุงคนเจ็บขึ้นนั่ง น่าแปลกนัก คนผู้นี้มีใบหน้างดงามเหมือนไม่ใช่คนธรรมดาแต่การแต่งกายแบบนี้
เขาคงเจอปัญหา บางทีทางบ้านอาจเกิดปัญหา อะ หรือจะเป็นพวกขุนนางที่ถูกปลด น่าสงสารจริงนะ
" อะ " เหมือนนึกได้ ซึบาสะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับใบหน้าเบาๆ
" ท่านคงมาอยู่ใหม่สินะ ยินดีที่ได้รู้จักข้า อิมาอิ ซึบาสะ " เมื่อได้ยิ้มบางๆกลับมาซึบาสะก็แน่ใจว่าคนแปลกหน้าท่าจะเจ็บไม่น้อย
อย่างนี้พักแผนชวนคุยไว้ก่อนดีกว่านะ
"อาจารย์มาแล้ว " ทันทีที่เห็นชายผ้าสีเขียวซึบาสะก็แน่ใจว่าต้องเป็นท่านอาจารย์แน่ เด็กน้อยโบกมือไหวๆเป็นสัณญาณ
" เป็นอย่างไรบ้าง เจ้ารู้สึกเจ็บตรงไหนบ้าง " เสียงสอบถามอาการแต่ไม่ร้อนรนของผู้ที่ถูกเรียก ท่านอาจารย์
โคอิจิตรวจอาการอย่างรวดเร็ว เท่าทีดูกับคำบอกเล่าของเจ้าตัว คงไม่เจ็บมากหรอกมัง แต่ทำไมทำท่าซะเกินจริงขนาดนี้ละ ?
ท่านหมอจ้องมองดวงตาสีเข้มจัดเป็นประกายอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ออะไร เพียงแต่เรียกให้ผู้ติดตามช่วยกันหามชายหนุ่มเข้าหมู่บ้านเท่านั้น
****
ผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ คนแปลกหน้าคนนั้นกลายเป็นที่รู้จักของใครไปทั่ว เพียงเดินผ่านใครต่อใครก็ถามกันว่า
" ทากิซาว่าเป็นยังไงบ้างซึบาสะ " ซึบาสะยิ้มมุมปากก้มหน้าลงต่ำก่อนเงยหน้าตอบยิ้มๆว่า
" เขาเดินได้แล้วละ ข้าว่าวันนี้ก็จะปล่อยตัวกลับแล้ว " เฮ้ยทำไมนะใครต่อใครถึงได้ชอบเจ้านั้นนัก
แค่คุยกันไม่กี่วันทำไมเหมือนรู้จักกันมานานนะ
ไม่ว่าเจ้านั้นจะทำอะไรก็ดูจะรู้ใจเขาไปเสียหมด เหมือนอ่านใจคนได้อย่างนั้นแหละ หรือเพราะหน้าตาดีหน่อยใครๆเลยชอบกันนะ
นั้นสิ นั้นสิ เจ้านั้นหน้าตาดีจริงๆ แก้มนวลแดงเรื่อนิดพอนึกถึงใบหน้าของคนไข้ที่ต้องดูแลมาตลอดช่วงหนึ่งอาทิตย์
น่าหมั้นใส้นัก เจ้านั้นที่บอกว่าตัวเองชื่อทากิซาว่าเวลาอยู่กันสองต่อสองทำไมก็ไม่รู้ไอ้ท่าทีสุภาพยิ้มๆนั้นหายไปไหนหมดนะ เวลาอยู่กับเขาชอบก่อกวนอยู่เรื่อย ให้ยาก็ไม่ยอมกิน กว่าจะกล่อมได้เล่นเอาเบื่อเลย ยิ่งคิดก็พานให้ไม่อยากไปเจอตะหงิดๆ ที่ไม่อยากเจอเพราะเบื่อกับนิสัยงอแงเหมือนเด็กๆหรือเพราะเวลาอยู่ใกล้เจ้านั้นแล้วหัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะทุกทีกันแน่นะ
ซึบาสะไม่อาจแน่ใจได้เลย
ไม่นานก็ถึงบ้านของท่านอาจารย์
ซึบาสะเดินถือห่อสมุนไพรไปให้โคอิจิ ภายในห้องปรุงยา ท่านหมอรูปงามนั่งบดส่วนผสมอย่างตั่งใจ
ใบหน้าเรียวได้รูปผิวสีน้ำผึ้งไม่ต่างจากคนเป็นศิลษ์ โคอิจิปรายตามองร่างบอบบาง
มือเรียวจัดแจงเก็บของที่ถือมาอย่างคล่องแคล้ว
" เจ้าไปดูหมอนั้นหน่อยแล้วกัน ข้าขี้เกียจฟังเสียงเจ้านั้นบ่นถึงเจ้า "
ซึบาสะหน้างอไม่อยากไปนิ
" ทำไมข้าต้องไปดูด้วยละ ท่านอาจารย์ เค้าก็หายดีแล้วไม่จำเป็นต้องดูแลอะไรแล้วนิ " โคอิจิแอบยิ้มแต่ก็ทำเสียงขรึมเอ่ออธิบาย
" ตอนนี้เขาเป็นคนไข้ของข้า เจ้าก็ต้องดูแลถูกไหม " รอยยิ้มล้อเลียนของท่านอาจารย์มันบอกว่า
ที่จริงเจ้าก็อยากจะดูแลไม่ใช้หรือคนไข้หน้าตาดีจนเค้ากล่าวถึงกันทั่วหมู่บ้านนะ
ซึบาสะอดหน้าแดงไม่ได้ ทำไมมองข้าแบบนั้น ไม่ได้คิดอะไรด้วยซะหน่อยกับทากิซาว่านะ
" ขะ ข้าจะไปดูให้ก็แล้วกัน " ซึบาสะตัดบท วันนี้จะยอมไปดูให้สักครั้งหรอกก็แค่เจ้านั้นเป็นคนไข้คนแรกที่ข้าได้ร่วมรักษาเท่านั้น
ซึบาสะก้าวเท้ายาวๆ ผิวแก้มแดงเรื่อ
ห้องด้านในคนตัวขาวกำลังนั่งอิงกับหัวเตียง อยู่ที่นี้มาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆได้ใกล้ชิดคนตัวบางนั้น ได้เห็นความห่วงใย รอยยิ้มที่มจากดวงตาคมหวาน ทากิซาว่าเอามือทาบหัวใจที่เต้นระรั่วเพียงนึกถึงเจ้าของนามซึบาสะ
ทำไมหัวใจถึงเต้นขนาดนี้นะ ข้าคงบ้าไปแล้วหรือเจ้ากำลังทำข้าเป็นบ้านะ ซึบาสะ
เสียงบานประตูดังเสียดสีกัน ใครคนหนึ่งที่คิดถึงก็เดินเข้ามา ทากิซาว่าอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นทาบหัวใจ
ปากบางขมุมขมิบพึมพัมเบา
" คิดถึงก็เดินมาอย่างนี้จะทำให้ข้าหัวใจหยุดเต้นเอานะ " แต่ว่าหัวใจของข้าก็ไม่จำเป็นต้องเต้นเหมือนมนุษย์ทั่วไปอยู่แล้วนี้น่า ?
ซึบาสะที่หน้าบูดบึ้งกระแทกถาดใส่ยาสมุนไพรลงกับโต๊ะ
"เอาดื่มเสียสิ เจ้าเดินได้แล้วไม่ต้องให้ข้าเเดินไปป้อนใช้ไหม"
แม้จะหน้าบึ้งแต่มือบางก็พลักถ้วยยาไปใกล้ๆ
ทากิซาว่ายิ้มกว้าง เดินมาหยิบยาแสนขนเข้าปากทันทีรู้ดีว่าคนพูดไม่ได้เจตนาให้โกรธเคืองก็แค่อารมณ์ไม่ดี ดวงตาสีเข้มยังคงแย้มยิ้มเหมือนทุกที ตั่งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ว่าได้ ทำไมนะ ทำไม ทำยังไงกันถึงมีดวงตาที่เปร่งประกายรอยยิ้มขนาดนั้นได้น่ะ ซึบาสะได้แต่สงสัย
" ข้าควรเดินออกกำลังกายมากใช้หรือไม่ ซึบาสะไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าได้ไหม " สีหน้าคนถูกชวนบึงตึงแต่ก็ยอมเดินออกไปด้วย ทากิซาว่ายิ้มอย่างเป็นสุข จะเป็นไรไหมหนอที่ข้าจะอยู่แบบนี้ไปอีกสักพัก หมายถึงสักพักใหญ่ๆนะ อยากอยู่ข้างกายเจ้าแบบนี้ตลอดไปเหลือเกิน
to be con
ความคิดเห็น