สลักไว้ในรอยใจ

ตอนที่ 1 : บทนำ

บทนำ

ชายหนุ่มมองร่างขาวลออบนเตียงนอนด้วยความรู้สึกผิดแกมสับสน เธอไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เธอบริสุทธิ์สะอาด และหมดจดนัก ทว่านั่นคือก่อนที่เขาจะพร่าผลาญบางสิ่งบางอย่างไปจากตัวเธอ

เมื่อคืนนี้เอง บนเตียงนี้ เขาปล้นความบริสุทธิ์ของเธอมา ก็ใครเล่าจะคิดว่าผู้หญิงที่เมาปลิ้นอยู่ในผับ ผู้หญิงที่ชวนเขามีเซ็กส์อย่างน่าไม่อาย จนเขาคิดว่าเธอเป็นสาวไซด์ไลน์ จะยังไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อน

ชายหนุ่มเดินไปทรุดนั่งที่โซฟาห่างไปไม่ไกล ขบคิดว่าจะจัดการอย่างไรกับปัญหานี้ รสชาติหอมหวานที่ได้ดื่มกินไปเมื่อคืนทำเขามึนเมาจนลืมสิ้นทุกอย่าง แต่ครั้นทุกอย่างผ่านพ้นปัญหาหนักอกก็กลับมาทับถม กับผู้หญิงที่ไม่เคยต้องมือชาย เขาต้องจ่ายด้วยอะไร เท่าไหร่

ยังไม่ทันเค้นสมองให้ได้คำตอบ หญิงสาวบนเตียงก็ขยับตัว ชายหนุ่มเกร็งลมหายใจรอรับปฏิกิริยาจากเธอ โดยคาดว่าคงได้ยินเสียงกรีดร้อง โวยวาย ปาข้าวของ ไม่ก็ฟูมฟายน้ำหูน้ำตาท่วมหน้าเมื่อรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ผิดคาด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นหลังเธอคลึงขมับทบทวนความจำ ลืมตากวาดมองรอบห้องอย่างงุนงงแล้วพบเขาซึ่งนั่งอยู่ที่ชุดโซฟานี้ อาการของเธอคือเบิกตาค้าง อึดใจต่อมาเลิกผ้าห่มก้มลงมองตัวเองแล้วทะลึ่งพรวดขึ้นนั่งอย่างงงงัน ดีว่าเธอไม่ลืมกระชับผ้าห่มติดมือมาด้วย

“คุณเป็นใคร? เกิดอะไรขึ้น?” เสียงถามราบเรียบมาจากคนที่เอาแต่นั่งจ้องเขา เมื่อนั้นชายหนุ่มจึงลุกเดินมาใกล้เตียง

“เมื่อคืนคุณเมา แล้วเราก็เลย...”

เขาเงียบไปเฉยๆ ทว่าคนนั่งบนเตียงกระชับผ้าห่มแนบอกก็ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง เขาจึงเอ่ยต่ออย่างอึดอัด

“จะให้ผมช่วยอะไรไหม”

เป็นคำถามที่โง่เง่าสิ้นดี ทั้งในความรู้สึกของคนฟังและคนพูดเอง จะให้ช่วยอะไรได้ เอาสิ่งที่เธอเพิ่งสูญเสียกลับมาคืนให้ได้งั้นหรือ แต่คำถามของเขาก็มีผลตรงที่ทำให้เธอขยับกายลุกลงจากเตียง เก็บเสื้อผ้าที่เรี่ยรายอยู่บนพื้นโดยไม่พูดไม่จา เขาได้แต่มองดูอาการทุลักทุเลนั้นอย่างนึกเวทนา เธอเยือกเย็นจนน่าใจหาย ผิดกับผู้หญิงเมื่อเป็นคนละคน เจ้าหล่อนหายเข้าห้องน้ำไปครู่เดียวก็กลับออกมาใหม่ในสภาพเรียบร้อยกว่าเก่า คว้ากระเป๋าสะพายได้เท่านั้นก็เตรียมผละจากไป แต่มือของชายหนุ่มฉวยข้อมือเธอไว้ได้เสียก่อน

“เราต้องคุยกัน”

“ไม่มีอะไรต้องคุย” เธอบิดข้อมือ อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อย

“คุณเป็นฝ่ายเสียหายนะ จะไม่เรียกร้องอะไรหน่อยเหรอ” สุ้มเสียงเจือความหงุดหงิดจนเธอไม่เข้าใจ ในแววตาที่มองเขาจึงมีความสับสนอยู่ชัดเจน

“จะให้ฉันเรียกร้องอะไร”

คนสานสบตาอดรู้สึกผิดเพิ่มไม่ได้ กระนั้นความหงุดหงิดยังไม่คลาย ทั้งที่เขาไม่ใช่คนขี้หงุดหงิดนัก

“ความรับผิดชอบ ค่าเสียหาย อะไรก็ได้ที่คุณอยากได้”

คราวนี้เธอเข้าใจแล้ว เสียงตอบกลับจึงเข้มขึ้น

“ฉันไม่ต้องการ ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน”

ชายหนุ่มไม่คิดรั้งอีก เพราะดวงหน้านั้นคลับคล้ายจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด ดวงตาของเธอแห้งผาก

“ผมไปส่ง” เสียงบอกอ่อนนุ่มลง

“ไม่ต้อง ฉันคงหาทางกลับบ้านตัวเองได้”

“นี่มันโรงแรม คุณจะเดินออกไปยังไงคนเดียว” เขายังห่วงใย แต่ดวงตาที่มองตอบปวดร้าวเพิ่มขึ้น

“คุณคงไม่ได้พาฉันเข้าม่านรูดหรอกนะ”

คนฟังอึ้งไป

“เปล่า...ดีกว่านั้น”

“ขอบคุณ...ที่ยังให้เกียรติ...” คำพูดขาดหายไปเหมือนหาคำมาต่อไม่ได้ แต่ที่สุดก็เอ่ยจนจบประโยค “...ผู้หญิงที่คุณพามานอนด้วย”

ร่างโปร่งสมส่วนในชุดเสื้อผ้าเข้ารูปและออกจะยับ เดินไปยังประตู ก่อนเปิดออกไปกลับหยุดเอ่ยแผ่วเบา ทว่าชัดเจนสำหรับคนฟัง

“ฉันไม่เรียกร้องอะไร แต่อยากจะขอร้อง ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด อย่าจำแม้แต่หน้าฉัน!”

แม้คนพูดยืนหันหลัง แต่เขารู้ดี...เธอร้องไห้ ฟังได้จากน้ำเสียงที่เริ่มสั่น และมือที่ยกขึ้นปาดน้ำตา เพียงเท่านั้นเธอก็เปิดประตูเดินจากไป

///////////////////////////

อะแฮ่ม! เปิดออเดิร์ฟมาเรียกน้ำย่อยไว้ก่อนค่ะ หนึ่งในสมาชิกของ ‘ครอบครัวธนุเดชา’ ลองทายสิคะว่าเป็นเรื่องของใครเอ่ย? >////<