จอมรักจอมใจ (the end)

ตอนที่ 9 : บทที่ ๘ ประกาศิตคุณหญิง

บทที่ ๘ ประกาศิตคุณหญิง

ร่างบางในชุดเสื้อเสิ้ตกางเกงยีนส์ยืนกอดแม่อยู่หน้าบ้าน คุณหญิงรำไพยืนไม่ห่าง นางเดินทางมารับจอมใจด้วยตัวเอง พร้อมให้คำรับรองกับนางจิตรีว่าจะดูแลเธออย่างดี

อำลากันเสร็จจอมใจก็ผละมาขึ้นรถนั่งคู่กับคุณหญิงในตอนหลัง เมื่อรถออกเธอเหลียวมองแม่สุดสายตา อยู่ต่อหน้านางจอมใจพยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดความสามารถ แต่ตอนนี้มิอาจรั้งไว้ได้อีกต่อไป หยาดน้ำตารื้นกลบดวงตาคู่เศร้า แล้วไหลผ่านแก้มหยดซึมกลืนหายไปกับเนื้อผ้า จอมใจรีบเบือนหน้าออกนอกกระจก ใช้หลังมือปาดเช็ด ไม่อยากให้คุณหญิงเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ กลัวจะทำให้นางไม่สบายใจไปอีกคน

รถตู้สีบรอนซ์เงินแล่นเข้าเขตเหมืองพลบตะวันเมื่อเวลาเลยเที่ยงมาเล็กน้อย เส้นทางเป็นหินเกล็ด ยามรถผ่านทิ้งฝุ่นฟุ้งตลบไว้เบื้องหลัง สองข้างทางหนาแน่นด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ จอมใจมองเพลิน อารมณ์ซึมเศร้าจางหายไปเกือบหมดด้วยความเขียวขจีของมวลไพรพฤษ์ เธอปรารถนาจะอยู่ในที่ซึ่งสุขสงบแบบนี้มานานนักแล้ว อยู่ท่ามกลางแมกไม้ ขุนเขา และธรรมชาติร่มรื่น ไม่เคยนึกชอบกับวิถีชีวิตเร่งรีบ กระเสือกกระสนในเมืองใหญ่เลย

ท่าทางผ่อนคลายของเธอทำให้คุณหญิงยิ้มได้

รถจอดลงหน้าบ้านไม้ซุงหลังเดิม แต่เป็นครั้งแรกที่จอมใจได้เห็น วูบแรกเธอเผลอยิ้มให้กับความน่ารักน่าชังของตัวบ้าน แต่สำนึกต่อมาคือความหวั่นเกรง บ้านหลังนี้คือสถานที่ซึ่งเธอจะต้องใช้ชีวิตต่อจากนี้ไป จะมีอะไรรอคอยอยู่บ้างเธอมิอาจคาดเดา

“เป็นไงหนูจอม ชอบมั้ย?” คุณหญิงหันมาถาม หญิงสาวแย้มยิ้ม

“ชอบค่ะ สวยจังเลยนะคะ”

“ย่าดีใจที่หนูชอบ ไป เข้าไปในบ้านกันดีกว่า” นางโอบกอดเอวบางพาเดินเคียงไปด้วยกัน

อุไรเพิ่งวิ่งหน้าเริดออกมาจากในบ้าน ต้องหยุดยืนรอเมื่อเห็นคุณหญิงเดินมาแต่ไกล

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” เธอยกมือไหว้นบนอบ

“นี่คุณจอมใจ จะมาเป็นนายหญิงของที่นี่ นี่แม่อุไร แม่บ้านของที่นี่จ้ะหนูจอม”

อุไรตาโตตื่นตะลึง คุณหญิงต้องเรียกซ้ำอุไรถึงรู้สึกตัวรีบยกมือไหว้จอมใจ

“ห้องที่สั่งให้จัดเรียบร้อยดีใช่มั้ย?”

“ค่ะ”

“อืม ดี แล้วตาไทล่ะ?”

“เข้าเหมืองไปตั้งแต่เช้าค่ะ”

“มันจะหลบหน้าฉันรึไง?” คุณหญิงย่นคิ้ว ครู่เดียวก็คลาย หันมาทางหญิงสาว “ไป เข้าบ้านกันเถิดหนูจอม ไปดูบ้านกันดีกว่า คนเอาไว้ดูทีหลังก็ได้”

นางโอบเอวจอมใจพาเข้าบ้าน อุไรยืนมองตามตาปริบๆ วิเชียรหิ้วกระเป๋าของทั้งคุณหญิงและจอมใจมาส่งให้ เธอจึงถาม

“ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอพี่เชียร?”

“คุณจอมใจ หลานคุณหญิงท่าน”

“ฉันไม่เคยรู้ว่าคุณท่านมีหลานที่ไหนนอกจากนายเหมืองอีก”

“เธออยู่แต่ในป่า จะไปรู้อะไรล่ะ” พูดจบวิเชียรหันหลังกลับไปยังรถตู้ ขับไปเก็บยังโรงจอด เป็นอุไรอีกตามเคยยืนมองค้อนประหลับประเหลือกตามหลัง

แขกมาเยือนตั้งแต่เที่ยงจนกระทั่งพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขา เจ้าของบ้านก็ยังไม่มีวี่แววจะโผล่หน้ามาให้เห็น คุณหญิงเดินเวียนไปชะเง้อมองทางเข้าบ้านรอบแล้วรอบเล่าด้วยอารมณ์หงุดหงิด ขุ่นมัว เดินจนเมื่อยก็ตัดใจได้ว่าช่างมัน จะโผล่มาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น วันนี้มันไม่โผล่พรุ่งนี้มันต้องโผล่

หลังรับประทานอาหารค่ำสองหญิงต่างวัยนั่งดูทีวีพลางคุยกันเบาๆ ในห้องรับแขก จนล่วงเข้าสามทุ่มจึงได้ยินเสียงรถยนต์เข้ามาจอด ทั้งจอมใจและคุณหญิงรำไพหันไปมองทางประตูเป็นตาเดียว เมื่อเสียงรถดับก็หันมองตากันเอง นั่งรอไม่นานร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเดินผ่านประตูเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตยีนส์ผ้าบางตัวโคร่ง  ปลดกระดุมทุกเม็ด เห็นเสื้อยืดสีดำด้านใน กางเกงยีนส์สีเข้มพอดีตัวอวดช่วงขายาว แข็งแรง

เมื่อดวงตาสีนิลได้ทอสบนัยน์ตาสีสนิมคมกล้า จอมใจก็เบิกตากว้างตะลึงงงงัน ผู้ชายคนนี้เธอจำได้ ไม่เคยลืมเลยสักวินาที จะลืมได้อย่างไร ในเมื่อเขาคือผู้ชายคนแรก และคนเดียวที่ได้โอบกอดตัวเธอมาแล้ว

ตากลมโตจ้องมองแทบไม่กะพริบ เฉกเช่นเดียวกับตาสีสนิมคู่คมซึ่งจ้องมองมาแทบไม่กะพริบเช่นกัน หัวใจหนุ่มกระตุกวูบ จำเธอได้ในทันที จำได้แม้กระทั่งกลิ่นหอมเย็นของผิวแก้ม และสัมผัสนุ่มอุ่นในอ้อมกอด ตากวางคู่นั้นตื่นตระหนกเหมือนครั้งนี้ไม่มีผิด

“ทำไมเพิ่งกลับล่ะตาไท? ย่ากับหนูจอมรอมาตั้งนาน”

ภูไทขยับตัวเพียงเล็กน้อย

“ในเหมืองยุ่งนิดหน่อยครับ”

“ยุ่งนิดหน่อยก็น่าจะให้คนอื่นจัดการกันต่อนะ ไทไม่น่าต้องลำบากเอง ปล่อยให้ย่ากับน้องนั่งรอมาตั้งแต่เที่ยง”

ชายหนุ่มปรายตามอง ‘น้อง’ ไม่บ่งบอกความรู้สึกในหน่วยตา แต่จอมใจชาไปทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ผมไม่อยากทิ้งงานมากลางคัน คุณหญิงน่าจะเข้าใจนะครับ อะไรสำคัญอะไรไม่สำคัญ”

หญิงชราหน้าตึง ยกมือไปวางทับมือบอบบางของจอมใจบนต้นขาเรียว การกระทำนั้นไม่รอดพ้นนัยน์ตาคมกริบไปได้ เขาจ้องดวงหน้านวลเขม็ง แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้าต่ำไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตาเขาอีก

คำพูดของคุณหญิงรำไพเมื่อหลายวันก่อน บอกให้เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญต่อนางไม่น้อย สิ่งที่เห็นยิ่งตอกย้ำ ว่านางทั้งรักและเอ็นดูเธอมากเพียงไร

“นี่หนูจอมใจ คนที่ย่าเคยคุยให้ฟังไงล่ะ” บอกหลานชายเสร็จนางก็หันมาทางหญิงสาว “ส่วนนี่ตาไทหลานของย่าเองจ้ะหนูจอม” ประโยคนี้น้ำเสียงอ่อนโยนจนภูไทนึกหมั่นไส้ คนที่เขาหมั่นไส้หาใช่เพียงแต่คุณหญิงย่าไม่ แต่รวม ‘หนูจอม’ ที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่นั่นอีกคน

“สวัสดีค่ะ” จอมใจกระพุ่มมือไหว้ ชดช้อย นุ่มนวล

อีกฝ่ายรับไหว้อย่างเสียไม่ได้

“ดึกแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“อะไรกันตาไท ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับน้องเลยจะไปแล้วเหรอ?”

“ผมรู้จักแล้ว ว่าที่ ‘เมีย’ ของผมชื่อจอมใจ วันนี้รู้จักกันแค่นี้ก่อนก็ได้ ยังมีเวลาทำความรู้จักกันอีก...นาน” เขาจงใจเน้นคำ ‘เมีย’ ชัดถ้อยชัดคำ แถมคำว่า ‘นาน’ ก็ทำจอมใจใจคอไม่ดีเลย

เข้ามาในห้องได้ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกโยนใส่ตะกล้ามุมห้อง แล้วล้มตัวนอนก่ายหน้าผากบนเตียงกว้าง ไม่เข้าใจตัวเองว่าไอ้อาการกระตุกในหัวใจนั่นมันคืออะไร ทำไมต้องใจสั่นเมื่อได้เห็นเธอ ได้เห็นดวงตาทอประกายเศร้าซึ้ง และแสนตระหนกราวกวางน้อยระแวงภัยคู่นั้น

แต่แล้วความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหยัน เมื่อสำนึกได้ว่าเธอมาที่นี่ด้วยเหตุใด?

‘เธอ’ ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนที่เคยทำให้ครอบครัวเขาต้องพินาศ พวกโสเภณีชั้นต่ำ นอนกับผู้ชายหวังเงินทอง คอยปอกลอกเป็นปลิงสูบเลือด ไม่น่าเชื่อว่าเขาไหววูบไปกับผู้หญิงเปื้อนเปรอะขนาดนั้น ท่าจะช่ำชองมาไม่น้อย แค่สบตาก็ดึงความปรารถนาของเขาให้ลุกฮือ

ดี! แล้วจะได้รู้ว่านางบำเรอของนายภูไทต้องเจอกับอะไรบ้าง?!

ห้องชิดติดกันห่างแค่ฝากั้น จอมใจผลักประตูเข้ามาด้วยความรู้สึกสับสน ทั้งตื่นตระหนกและตื่นเต้นจนแยกไม่ออกว่าความรู้สึกไหนจะมากกว่า ตื่นตระหนกนั้นเกิดจากการได้รู้ว่าเจ้าบ่าวของเธอคือใครคนหนึ่ง ซึ่งเธอได้ประทับตราไว้บนมุมปากรกครึ้มเมื่อเกือบสองเดือนก่อน และตื่นตระหนกกับท่าทางเย็นชา กระด้าง นัยน์ตาดุดันแทบจะกรีดเนื้อเถือหนังของเธอให้ได้ แม้จะพอรู้มาบ้างถึงปัญหาระหว่างย่า-หลาน แต่พอมาเจอเข้าจริงๆ จังๆ เธอกลับสะบัดร้อนสะบัดหนาวแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเอง

แต่เจ้าความรู้สึกตื่นเต้นนี่สิ ไม่เข้าใจเลยว่ามันคืออะไร ตื่นเต้นด้วยเรื่องอะไรกัน ทำไมหัวใจมันวูบไหวแปลกประหลาดเพียงได้สบนัยน์ตาคมกริบคู่นั้น

ความรู้สึกในวันนี้ไม่ต่างจากวันนั้นเลย...

ร่างบางนั่งลงบนเตียง คว้าหมอนมากอดแนบแน่น คล้ายจะให้หมอนช่วยกดข่มอารมณ์หวามไหว ทั้งที่ผ่านมาเธอเคยเก็บความรู้สึกได้ดีเสมอ แต่วันนี้กลับไม่อาจทนนั่งอยู่ต่อหน้าคุณหญิงได้นานกว่านี้ จำต้องขอตัวแยกเข้าห้อง ไม่อย่างนั้นนางได้สังเกตเห็นอาการกระสับกระส่ายของเธอเป็นแน่

รุ่งเช้าคุณหญิงต้องอารมณ์เสียเมื่ออุไรรายงานว่าภูไทเข้าเหมืองไปตั้งแต่เริ่มสาง เมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว ปล่อยให้นางกับหนูจอมนั่งรอเป็นครึ่งค่อนวัน วันนี้มาหนีหน้าหนีตาไปอีก ถ้าแค่นางคนเดียวคงไม่กระไร แต่นี่มีหนูจอมใจมาด้วย อุตส่าห์ตะล่อมหว่านล้อมจนยอมตกลงปลงใจเป็นหลานสะใภ้ แต่พ่อหลานชายตัวดีมาทำเสียเรื่องหมด หนีหน้าไปแบบนี้ผู้หญิงเขาจะคิดอย่างไร ไม่น้อยอกน้อยใจแย่รึ?

คุณหญิงถอนหายใจพรืด พอดีกับจอมใจเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“อ้าว ตื่นนานแล้วหรือหนูจอม?”

“สักพักแล้วค่ะ ที่นี่อากาศสดชื่นจังเลยนะคะ” เสียงหวานชวนคุย ระบายรอยยิ้มกระจ่าง ก่อนออกมานี่เธอยืนชมวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างในห้องนอนอยู่เป็นนานสองนาน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มชุ่มเกล็ดน้ำค้าง ต้องแสงแรกของอรุณรุ่งส่องประกายระยิบระยับ

ที่นี่สงบเย็นเหมือน ‘บ้าน’ บ้านจริงๆ ที่จะพึ่งพิงหลบร้อนหนาว ให้ความอบอุ่นสุขสงบทั้งกายและใจ หาใช่บ้านตามเมืองใหญ่ที่มีไว้เพียงซุกกายนอน

เธอเริ่มหลงรักที่นี่เข้าแล้ว ถ้าเพียงแต่...ไม่มี ‘เขา’ มาเกี่ยวข้องในพันธะสัญญาระหว่างเธอกับคุณหญิงก็คงจะดี

“ชอบที่นี่ใช่มั้ยลูก?” คุณหญิงยิ้มถาม

“ค่ะ จอมว่าสงบเงียบดี ธรรมชาติสวย มองไปทางไหนก็เย็นตาเย็นใจ”

“หนูชอบย่าก็ดีใจ”

จอมใจมานั่งข้างคุณหญิง กวาดตามองไปรอบๆ คล้ายว่ามองเรื่อยเปื่อย แต่ผู้มากวัยเข้าใจอะไรได้ดีกว่านั้น

“ตาไทเข้าเหมืองไปตั้งแต่เริ่มสว่างโน่นแน่ะ” นางว่าเรื่อยๆ ทำทีเป็นบอกเล่ามากกว่าตอบข้อสงสัยในแววตาเธอ “เพิ่งหายแท้ๆ ก็ดันทุรังเข้าเหมืองไปทำงาน หายดีหรือไม่ดีไม่รู้ ทำยังกับตัวเป็นมนุษย์เหล็ก ใครจะเตือนไม่ได้สักคน ขนาดย่ามันเองมันยังไม่คิดจะฟัง”

คุณหญิงถอนใจ คิดถึงหลานชายทีไรเป็นอันต้องถอนใจทุกที คนแก่อย่างนางจะลงโลงเร็วก็เพราะหลานชายนี่แหละ

นางมองจอมใจด้วยแววรัก เปี่ยมหวัง หวังใจว่าผู้หญิงคนนี้จะกำราบตาไทของนางได้อยู่มือ

“ย่าคงต้องฝากเจ้าไทไว้กับหนูจอมแล้วนะลูก”

“เอ่อ...” จอมใจอึ้ง จะรับฝากภูไทได้อย่างไรในเมื่อเขาไม่ใช่เด็กอายุสิบขวบที่ต้องการคนดูแล และมีแววว่างานนี้เขาจะเป็นคนควบคุมทุกอย่างไว้เอง เธอจะเอาตัวเองรอดหรือเปล่ายังไม่รู้ คุณหญิงควรบอกฝากฝังเธอกับภูไท นั่น น่าจะถูกกว่า

ภูไทไม่ยอมกลับเข้าบ้านอีกตลอดทั้งวัน จนอารมณ์ไม่พอใจของคุณหญิงเดือดปุดๆ จอมใจแยกตัวเข้าห้องนอนไปตั้งแต่สองทุ่ม แต่คุณหญิงยังหน้าบึ้งรอพ่อหลานชายตัวดีอยู่บนโซฟาหวาย

เสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน นางปรายตามองประตูครั้งเดียว แล้วนั่งรอ

“ทำไมกลับเอาป่านนี้ คิดจะหนีหน้ากันไปถึงไหน?”

ผู้มาใหม่ชะงักเท้าอยู่แค่หน้าประตูนั้น สักครู่จึงไหวไหล่ เดินเข้ามาในบ้าน

“ทำไมคุณหญิงคิดว่าหนีหน้า มีอะไรที่ผมต้องกลัวถึงขนาดคิดหนีด้วยล่ะครับ?”

“ไม่คิดหนีก็ดีแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็ไม่ต้องรีบเผ่นเข้าเหมืองอีกล่ะ ย่าจะได้จัดการอะไรๆ ให้เรียบร้อยซะที พรุ่งนี้ตอนสายย่าสั่งให้คนไปรับนายอำเภอมาที่บ้านแล้ว”

“ไปรับนายอำเภอ?” ภูไทขมวดคิ้ว “รับมาทำไมกัน?”

“อ้าว!” คุณหญิงอุทานคำโต “ก็รับมาจดทะเบียนให้แกกับหนูจอมไงล่ะ”

“ไม่จำเป็น” คำสวนกลับทันทีและราบเรียบยิ่งนัก

“อะไรกันเจ้าไท? เอาลูกเขามาเป็นเมียแล้วแกไม่คิดจะทำอะไรให้ถูกต้องหน่อยรึ?”

“สงสัยคุณหญิงจะลืมไปแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี่ผมไม่ได้เริ่ม เพราะฉะนั้น ผมไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเอาตัวเองไปผูกมัดอะไรมากขนาดนั้น” ภูไทเดินไปพิงขอบหน้าต่าง ยกมือกอดอกมองมายังคุณหญิง ดวงหน้าราบเรียบไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใดๆ “แล้วอีกอย่าง ผมกับผู้หญิงที่คุณหญิงหามาประเคนให้ก็ใช่จะอยู่กันนาน อย่างมากก็แค่ปีเดียว ถ้าโชคดีเธอท้องก่อนหน้านั้นก็เป็นอันรู้ๆ กันอยู่ แล้วทำไมต้องจดทะเบียนให้มันวุ่นวาย?”

คุณหญิงสะอึกอึ้ง ไม่คิดว่าหลานชายจะใจจืดใจดำและเห็นแก่ตัวแบบนี้

“จดทะเบียนกันได้ก็หย่ากันได้ ย่าไม่เห็นว่ามันจะวุ่นวายตรงไหน แค่เอาผู้หญิงมาอยู่ด้วยแกจะทำให้มันถูกต้องหน่อยไม่ได้รึไง เขาจะได้ไม่เสียหายที่ต้องมาอยู่กับแกเป็นนานสองนาน แล้วไหนจะลูกอีก มีลูกกันขึ้นมาไม่คิดหรือไงว่าลูกแกจะมีปัญหาเกิดนอกสมรส”

ชายหนุ่มเหยียดมุมปาก

“แล้วถ้าเกิดเสร็จเรื่องเสร็จราวกันแล้วเขาไม่ยอมหย่าล่ะครับ จะว่ายังไง?”

“หนูจอมไม่ใช่คนแบบนั้น” คุณหญิงสวนกลับ

“ผมไม่รู้นะครับว่าหนูจอมของคุณหญิงเป็นแบบไหน แต่ยอมเป็นเมียคนอื่นง่ายๆ แบบนี้ คง ‘ช่ำชอง’ มาไม่น้อย เอาเป็นว่าผมไม่จดทะเบียนด้วยดีกว่า จะได้ไม่ยุ่งยากทีหลังหากมีใครคิดจะเล่นตุกติกขึ้นมา”

คนพูดหันมองทางอื่น คุณหญิงจึงได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง เรียบเฉย เย็นชา และเชิดหน้าทะนงตน วูบหนึ่งคุณหญิงนึกภาคภูมิใจในบุคลิกแข็งแกร่งดุจชายชาตรีของหลานรัก ถ้าเพียงแต่เขาจะมีความนุ่มนวลและอ่อนโยนหลงเหลืออยู่ในหัวใจสักนิด นางจะภาคภูมิใจและมีความสุขมากกว่านี้

“ถ้าแกไม่ยอมจดทะเบียนก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าเรื่องที่ย่าคุยกับแกก็ยกเลิกมันไปให้หมด พรุ่งนี้ย่าจะพาหนูจอมกลับ แล้วถ้าแกจะไปเหยียบเรือนแก้วก็คงต้องไปขออนุญาตหนูจอมเขาแล้ว”

ภูไทหันขวับ ใบหน้าเรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว กระด้างดุดัน

สองย่า-หลานสบประสานตานิ่ง ดวงตาคู่หนึ่งเรียบสงบ อีกคู่ร้อนแรงด้วยเปลวเพลิงโทสะลุกโพลง แนวกรามภายใต้เครารกขบจนขึ้นสัน

“ได้! จะให้จดทะเบียนกันก็จะจดให้ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นทีหลังผมจะจัดการด้วยวิธีของผม ถึงตอนนั้นใครหน้าไหนก็อย่ามาหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน” น้ำเสียงเรียบเย็น ทว่ากรีดลึกไปถึงใจคนฟัง “คุณหญิงมีธุระแค่นี้ใช่มั้ย? ผมจะได้ขอตัว”

ภูไทผละเข้าห้องด้วยความแค้นในหัวอก แค้นทั้งคุณหญิงที่ยกเรือนแก้วขึ้นมาบีบเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก แค้นไปถึงใครอีกคนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งให้เกมของคุณหญิงสำเร็จ สำหรับเธอคนนั้นเห็นทีเขาต้องสั่งสอนให้สาสมที่คิดจะใช้ทะเบียนสมรสผูกมัดเขา!