จอมรักจอมใจ (the end)

ตอนที่ 10 : บทที่ ๙ ผูกมัด

บทที่ ๙ ผูกมัด

จอมใจรีบผละเข้าห้องก่อนจะมีใครเห็น ดวงหน้าอาบเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ช่างน่าอดสูและสมเพชเวทนาตัวเองสิ้นดี “ผู้หญิงที่คุณหญิงหามาประเคนให้” คำนั้นยังดังก้องอยู่ในหู เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกประเคนให้ผู้ชายไปแล้ว

“ผมไม่รู้นะครับว่าหนูจอมของคุณหญิงเป็นแบบไหน แต่ยอมเป็นเมียคนอื่นง่ายๆ แบบนี้ คงช่ำชองมาไม่น้อย เอาเป็นว่าผมไม่จดทะเบียนด้วยดีกว่า จะได้ไม่ยุ่งยากทีหลังหากมีใครคิดจะเล่นตุกติกขึ้นมา”

แต่ละถ้อยคำกรีดร้าวดวงใจให้น้ำตาพรั่งพรู เธอมาที่นี่ทำไม? มาอยู่ตรงนี้เพื่ออะไรกัน? มาเพื่อให้เขาดูถูกหยามหมิ่นศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงอย่างนั้นหรือ? สิ่งที่คุณหญิงให้เธอทำไม่ต่างอะไรกับนางบำเรอเลยสักนิด

จอมใจทรุดกายกอดเข่าน้ำตานองอยู่หน้าประตูนั่นเอง ความตั้งใจจะออกไปหาน้ำดื่มมีอันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุยของย่า-หลาน เธอจะไม่เสียมารยาทแอบฟังเลยถ้าในบทสนทนานั้นไม่มีชื่อของเธอเข้าไปเกี่ยวข้อง ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งได้รู้อะไรดีๆ สงสัยอยู่แล้วว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมรับเธอเป็นภรรยาง่ายๆ เชียวหรือ บัดนี้กระจ่างแจ้ง ว่าทั้งย่าและหลานมีข้อตกลงร่วมกัน เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ถูกดึงเข้ามาร่วมเกมเพื่อยังผลประโยชน์ให้ทั้งสอง

เมื่อเกมจบใครล่ะต้องร้าวราน...?

น้ำดื่มซึ่งตั้งใจออกไปหาหวังใช้ดับกระหาย ดูเหมือนจะไร้ความหมาย เมื่อบัดนี้เธอได้ดื่มกินน้ำตาเกือบทุกหยาดหยด

เช้าถัดมาจอมใจขรึมลงจนคุณหญิงนึกห่วง ดวงตาคู่เศร้ามีรอยบวมช้ำ หญิงสาวเอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ขณะนั่งลงชื่อในใบทะเบียนสมรสข้างๆ ภูไท เธอทำไปราวคนมีชีวิตแต่ไร้วิญญาณ

“ขอให้นายเหมืองภูไทกับคุณจอมใจรักกันยืนนานจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะครับ” นายอำเภอวัยล่วงสี่สิบอวยพรน้ำเสียงเอื้อเอ็นดู เจ้าบ่าวหมาดๆ ยิ้มมุมปากผงกศีรษะรับ

“ไม่คิดเลยนะครับว่าวันนี้ผมจะได้มาจดทะเบียนสมรสให้คุณ” นายอำเภอสัพยอกแต้มยิ้มขณะเดินเคียงกับภูไทมาขึ้นรถ ชายหนุ่มยิ้มตอบ ไม่อาจคาดเดาความคิดในใจของเขาได้

ก่อนขึ้นรถนายอำเภอยังแซว

“ไปแอบหาตอนไหนครับเนี่ย คุณนี่เสือซุ่มจริงๆ ไม่เห็นควงใครสักคน อยู่ๆ ก็ได้สาวหน้าหวานตัวบางๆ มานอนกอด สาวในอำเภอคงอกหักกันระนาว” ภูไทยังยิ้มบางๆ “ขอให้คุณโชคดีกับชีวิตคู่นะครับ”

ร่างสูงใหญ่ยืนมองจนรถเคลื่อนลับสายตา ครุ่นคิดถึงคำพรของนายอำเภอ โชคดีกับชีวิตคู่งั้นหรือ? คงโชคดีอยู่หรอก จู่ๆ ก็ได้นางบำเรอมาแบบไม่คิดฝัน ยังจะมีใครโชคดีเท่าเขาอีก? มุมปากภายใต้ไรหนวดยกขึ้น ไม่ใช่รอยยิ้มแต่มันคืออาการเย้ยหยัน

“จดทะเบียนกันแล้วคงไม่ต้องให้ผมจัดงานแต่งให้ด้วยนะครับ”

คำถามแกมประชดทำให้คนซึ่งยืนอยู่บนระเบียงมองหน้า

“ย่าก็อยากให้แกจัดอยู่เหมือนกัน แต่หนูจอมเขาไม่อยากให้เอิกเกริก”

ภูไทบิดปาก หนูจอมไม่อยากให้เอิกเกริก ฮึ! ดูท่าจะมารยาสารพัดอย่าง

“เป็นผัวเป็นเมียกันแล้วย่าก็อยากจะฝากหนูจอมไว้กับไทด้วย เอ็นดูน้องให้มากๆ นะไท” น้ำเสียงคุณหญิงอ่อนโยนลงถนัดหู มันไม่ใช่คำฝากฝัง คำสั่ง แต่มันเจือคำขอร้องอยู่ทุกถ้อยความ “เขามาอยู่นี่ก็มีที่พึ่งแค่ไทคนเดียว เมื่อเทียบกับไทแล้วหนูจอมยังเด็กกว่าไทมากนัก หวังว่าหลานของย่าคงไม่รังแกเด็กอย่างหนูจอมหรอกนะ”

ย่าของเขาไม่ธรรมดาเลย พูดฝากอย่างโง้นอย่างงี้ สุดท้ายก็แอบกำราบเขาเงียบๆ ด้วยนัยความหมาย ‘ผู้ใหญ่ไม่รังแกเด็ก’ เดี๋ยวก็รู้ ‘ผู้ใหญ่’ อย่างนายภูไทจะทำอะไรกับ ‘เด็ก’ อย่างแม่จอมใจนั่นได้บ้าง

ภูไทผละเข้าบ้านไม่สนใจจะรับคำย่า ปล่อยให้นางมองตามด้วยสีหน้าหนักใจ ก่อนหน้านี้นางก็ห่วงใยจอมใจอยู่บ้าง แต่ความปรารถนาอยากได้เธอมาเป็นหลานสะใภ้มีมากกว่า พอเอาเข้าจริงๆ ความกังวลกลับท่วมใจ จอมใจจะเจออะไรบ้างต่อจากนี้ก็หวังแต่คุณพระคุณเจ้าท่านจะเมตตา คุ้มครองให้เด็กดีๆ อย่างหนูจอมของนางพบเจอแต่เรื่องราวดีๆ

ภูไทเข้าไปหยิบกุญแจรถในห้องนอน ออกมาก็เจอจอมใจเดินออกจากห้องครัวมายังห้องนั่งเล่น ทั้งสองชะงัก สีหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉย แต่หญิงสาวกลับฉายประกายตระหนกในแววตา

จอมใจยืนนิ่ง หลบตาวูบ มือทั้งสองข้างซึ่งประสานกันเบื้องหน้าบิดม้วนไปมา นิยามแรกที่ผุดขึ้นในสมองของภูไทคือ ‘แม่กวางน้อยขี้ตื่น’ แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ อีกความคิดผุดตามมาแทบจะทันทีว่า ‘มารยาสาไถย!’

ภูไทเดินออกนอกบ้าน ไม่ทิ้งคำกล่าวใดๆ ไว้ ทิ้งไว้แต่เพียงจังหวะเต้นหัวใจถี่ระรัวของคนเบื้องหลัง จอมใจทรุดนั่งลงบนโซฟายกมือกุมหน้าอกฝั่งตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งตื่นตระหนกและตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เจอเขา ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขารังเกียจเหยียดหยามเธอแค่ไหน ก็ยังไม่วายต้องใจเต้นแรงทุกทีไป

หลังภูไทขับรถเข้าเหมืองคุณหญิงก็จัดการบัญชาให้อุไรขนข้าวของของจอมใจไปไว้ในห้องนอนใหญ่สุดของบ้าน จอมใจได้แต่นั่งกระอักกระอ่วนใจทำหน้าไม่ถูก

ข้าวของของเธอมีไม่มาก แค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด เครื่องสำอางไม่ต้องพูดถึงเธอใช้เพียงแป้งฝุ่นทาหน้าทาตัวเท่านั้น อุไรขนรอบเดียวก็หมด คุณหญิงครุ่นคิด เห็นทีต้องพาจอมใจไปช็อปปิ้งในเมืองเสียหน่อยแล้ว

รถตู้แล่นไปตามถนนตัวเมือง ผ่านร้านรวงมากมายสองฟากฝั่ง คุณหญิงมองคล้ายสำรวจ พลางเปรย

“เมืองที่นี่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ไปนักนะหนูจอมนะ”

วิเชียรเลี้ยวรถเข้ามาจอดในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าประจำจังหวัด เข้ามาในห้างฯ ได้คุณหญิงก็พาหลานสะใภ้เข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง คะยั้นคะยอ

“เลือกตามสบายนะหนูจอม ชอบตัวไหนแบบไหนเลือกได้เลย ย่าซื้อให้”

จอมใจงุนงง

“อะไรกันคะคุณย่า?”

“ย่าเห็นหนูมีเสื้อผ้ามาไม่กี่ตัว หนูต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยนะ ใส่แค่ไม่กี่ตัวนั่นจะไปพออะไร หนูต้องหาซื้อเสื้อผ้าเพิ่ม”

หญิงสาวอ้ำอึ้ง เกรงใจคุณหญิงก็ให้เกรงใจ แต่สิ่งที่คุณหญิงกล่าวก็ถูก

“ไปเลือกสิจ๊ะหนูจอม เลือกหลายๆ ชุดเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ย่าจะซื้อของให้หลานสาวบ้างหลานสาวของย่าคงไม่รังเกียจใช่มั้ย?” นางกล่าวเหมือนรู้ใจ จอมใจจึงคลี่ยิ้มพนมมือไหว้

“จอมกราบขอบพระคุณคุณย่าค่ะ จอมไม่เคยนึกรังเกียจเลย มีแต่จะซาบซึ้งมากขึ้นทุกครั้ง”

คุณหญิงลูบไหล่หลานสะใภ้คนโปรดด้วยแววรัก ถูกใจนางยิ่งแล้ว จอมใจทั้งน่ารัก ทั้งอ่อนหวานนอบน้อม มารยาทรึก็งามน่ามอง ถ้าเจ้าไทมันจะปล่อยให้เพชรเม็ดนี้หลุดมือไปล่ะก็ นางจะแพ่นกบาลมันสักทีแล้วยกสมบัติของนางให้หนูจอมไปให้หมด

จอมใจเลือกเสื้อผ้าได้ไม่กี่ชุดเพราะไม่เคยซื้อเสื้อผ้าคราวละมากๆ อย่างนี้ ทั้งราคายังสูงจนคนระดับเธอใจหายทุกครั้งที่แอบพลิกป้ายราคาขึ้นดู คุณหญิงจึงเข้ามาช่วยเลือก ชุดไหนเห็นว่าสวย เห็นว่าเหมาะกับหุ่นสะโอดสะองของจอมใจนางเป็นต้องคว้าส่งให้พนักงานขายไปทุกชุด

เสร็จจากร้านหนึ่งจอมใจก็ถูกควงเข้าอีกร้านหนึ่ง และอีกหลายๆ ร้าน ทั้งร้านรองเท้า กระเป๋า นาฬิกา เครื่องสำอาง เครื่องประดับ ของใส่เล่นกระจุ๋งกระจิ๋งสำหรับสาวๆ ถึงกระนั้นราคาก็แพงจนจอมใจต้องแอบปาดเหงื่อ แต่คุณหญิงยื่นเครดิตการ์ดให้พนักงานขายด้วยรอยยิ้มอิ่มสุข

วิเชียรถูกเรียกตัวขึ้นมาคอยหิ้วของพะรุงพะรังตามหลังนายทั้งสอง กว่าจะช็อปปิ้งกันจนคุณหญิงพอใจเวลาก็เลยเที่ยงมาเกือบชั่วโมง นางยกนาฬิกาข้อมือเรือนหรูขึ้นดูเวลาแล้วอุทาน

“ตายจริง! จะบ่ายแล้วหรือนี่? แหม เดินกันเพลินเลยนะ ย่าก็เดินจนลืมแก่ไปเลย” นางหัวเราะเบาๆ “หนูจอมหิวมั้ยลูก? ย่าว่าไปหาอะไรทานกันดีกว่า”

คุณหญิงคล้องแขนจอมใจเข้าร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ ร้านหนึ่ง วิเชียรจึงปลีกตัวนำข้าวของไปเก็บที่รถ

กว่ารถตู้คันเดิมจะกลับถึงบ้านไม้ซุงเวลาก็ล่วงเข้าบ่ายคล้อย ลงจากรถแล้วจอมใจยืนรอประคองคุณหญิง ท่าทางนางดูเหนื่อยล้า นั่งมาในรถยังเผลองีบไปโดยไม่รู้ตัว

“โอ้ย เหนื่อยจริงๆ เลย นานๆ ได้เข้าห้างฯ ทีย่าก็ลืมสังขาร ปล่อยแก่ไปเต็มที่ เหนื่อยมั้ยหนูจอม?” นางทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหวาย ยกยาดมขึ้นสูด

จอมใจนั่งลงข้างๆ คลี่ยิ้ม

“ไม่เท่าไหร่ค่ะ”

“คนสาวๆ ก็แบบนี้แหละ ย่าแก่แล้วจะไปสู้อะไรได้”

“คุณย่ายังไม่แก่หรอกค่ะ อยู่ในห้างฯ คุณย่ายังเดินตัวปลิวเลย”

“นี่ อย่ามาล้อคนแก่นะ” คุณหญิงยิ้มเขิน “ไอ้เดินตัวปลิวน่ะ มันเห่อของหรอก นานๆ จะได้เข้าห้างฯ ไปช็อปปิ้งแบบนี้ หนูจอมไม่รู้อะไร สมัยย่ายังสาวย่าก็ขาช็อปฯ ไม่แพ้ใครนะจะบอกให้”

คุณหญิงอวดท่าทางภาคภูมิ จอมใจก็เห็นจริงอยู่หรอก ดูอย่างวันนี้สิ นางเลือกของจนขนาดเธอเป็นสาวแท้ๆ มองแล้วยังตาลาย

อุไรยกน้ำมาเสิร์ฟ คู่สนทนาต่างวัยจึงหยุดชั่วคราว

“ตาไทกลับเข้ามาบ้างรึเปล่าอุไร?”

“เปล่าค่ะ เข้าเหมืองทีไรนายเหมืองกลับลงมาเกือบค่ำทุกทีค่ะ”

คุณหญิงพยักหน้า ไม่กล่าวซักอีก ปล่อยให้อุไรค้อมตัวกลับออกไปทำงานอื่นต่อ ทว่านางยังนั่งคาใจกับคำตอบ ‘เข้าเหมืองทีไร นายเหมืองกลับลงมาเกือบค่ำทุกที’ อุไรน่าจะต่อ ‘แต่พอย่ามันมา มันกลับเอาดึกทุกคืน’ นางถอนใจเบาๆ หันไปเห็นข้าวของที่วิเชียรขนเข้ามาวางแอบไว้หลังโซฟา

“ดูสิ เจ้าวิเชียรนี่ ที่ออกตั้งเยอะตั้งแยะไม่วาง มาวางไว้ตรงนั้น แม่อุไรก็ไม่เห็น เลยไม่ได้ขนไปเก็บกัน”

คุณหญิงทำหน้าย่นไม่ได้ดั่งใจจนจอมใจนึกขำ

“เดี๋ยวจอมเอาไปเก็บเองก็ได้ค่ะ” เธออาสา

“ได้ไงลูก หนูเป็นนายหญิงนะ ไม่ใช่คนใช้จะได้มาเที่ยวขนของ” คุณหญิงดุไม่จริงจัง แต่คนโดนดุก็หาได้ยินยอมนิ่งเฉย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ของแค่นี้เอง อุไรก็ทำงานบ้านอยู่คนเดียว คงงานล้นมือ จอมไม่อยากเป็นภาระให้เขาต้องเหนื่อยเพิ่มอีก มีอะไรทำได้จอมก็อยากทำเองบ้าง”

“โธ่ แม่คุณ แม่อุไรมาได้ยินมันคงดีใจน่าดู ที่ได้หนูจอมมาเป็นนายหญิงของมัน” คุณหญิงลูบหลังหลานสะใภ้ ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรักยิ่งเอ็นดูมากขึ้นทุกที คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ดึงเธอมาเป็นหลานสะใภ้ ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับพ่อหลานชายของนางแล้วว่าจะรักษาเพชรล้ำค่าเม็ดนี้ไว้ได้นานแค่ไหน

จอมใจหอบหิ้วข้าวของเข้าไปเก็บในห้อง แต่พอเปิดประตูเข้ามาต้องยืนอึ้งอยู่เป็นนาน เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนเข้าเมือง คุณหญิงสั่งให้อุไรย้ายข้าวของของเธอไปไว้อีกห้องแล้ว และอุไรคงเข้ามาทำความสะอาด ถอดชุดเครื่องนอนไปซักเก็บเข้าตู้ บนเตียงจึงมีแต่ฟูกเปล่า

จอมใจยืนหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะจัดการกับข้าวของในมืออย่างไรดี กระทั่งประตูห้องเปิด

“อ้าวหนูจอม ว่าแล้วเชียว เห็นหลังไวๆ เข้ามาในห้องนี้ ลืมแล้วหรือไงลูกหนูย้ายไปอยู่ห้องตาไทแล้ว”

คุณหญิงยืนอยู่หน้าประตู จอมใจยิ้มแหยเมื่อหันมอง

“ไป เอาข้าวของไปเก็บในห้องโน้นลูก” นางเดินนำไปยังห้องข้างๆ จอมใจจำต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ เปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปในห้องแล้ว คุณหญิงกล่าว

“หนูจอมจัดของไปตามสบายนะ เสร็จแล้วจะหลับสักงีบก็ได้ วันนี้ไปเดินจนเหนื่อยมาทั้งวัน ถึงเวลาอาหารเย็นย่าค่อยให้อุไรมันเข้ามาตาม”

“ค่ะ”

คุณหญิงปิดประตู ปล่อยให้จอมใจยืนคว้างอยู่ในห้องเพียงลำพัง เป็นนานกว่าเธอจะยอมขยับขานำข้าวของไปวางลงข้างเตียง แล้วสำรวจห้อง อันดับแรกคือเตียงนอน ไม่ถึงขนาดคิงไซส์แต่นอนกันสองคนได้สบาย เธอต้องแอบกลืนน้ำลายเมื่อคิดว่าสองคนที่จะนอนบนนั้นคือ ‘เธอ’ กับ ‘เขา’

ดวงหน้าหวานหันหนีเตียงนอนผิวแก้มร้อนผ่าว เธอไม่ได้คิดอุตริใดๆ ด้วยซ้ำ แค่คิดว่าต้องนอนบนเตียงนั่นกับเขาก็ให้ขัดเขิน

ร่างบางหันเหความสนใจไปสำรวจส่วนอื่นๆ ของห้อง มุมหนึ่งแบ่งเป็นส่วนแต่งตัว มีตู้เสื้อผ้าและฉากไม้ฉลุลายกั้นแยก แต่เจ้าของห้องคงไม่พิถีพิถันกับอะไรมากนัก เพราะฉากกั้นถูกพับเก็บไว้ข้างฝา ติดกับส่วนแต่งตัวมีประตูอีกบาน เปิดออกดูก็เห็นห้องน้ำขนาดกว้างขวาง มีทั้งอ่างอาบน้ำและฝักบัว เครื่องสุขภัณฑ์แต่ละชิ้นสะอาดเอี่ยม บนอ่างล้างหน้ามีเครื่องสำอางสำหรับผู้ชายวางไว้ไม่กี่ชิ้น เป็นพวกของใช้ประจำวัน ครีมอาบน้ำ แชมพู ยาสีฟัน ครีมโกนหนวด และที่โกนหนวดเสียบไว้ในขวดแก้วใส่แปรงสีฟัน ดวงหน้าหวานย่นจมูก สงสัยว่าเขาจะมีครีมโกนหนวดกับที่โกนหนวดไว้ทำไม ในเมื่อหน้าตาก็ยังรกรุงรังเป็นลิงอุรังอุตังอย่างนั้น

จอมใจออกจากห้องน้ำกลับมายังกองข้าวของข้างเตียง คิดไม่ตกว่าจะจัดการอย่างไรกับของพวกนี้ ตู้เสื้อผ้าในห้องมีแค่ตู้เดียว ไปถือวิสาสะใช้ร่วมกับเขา เขาจะว่าอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ เท่าที่เป็นอยู่นี่เขาก็รังเกียจจะแย่แล้ว

สุดท้ายร่างบางจำตัดใจไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า ใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อพบว่าตู้ใหญ่ๆ บานนั้นยังมีพื้นที่ว่างอีกกว่าครึ่ง และเสื้อผ้าชุดเก่าของเธอซึ่งนำติดตัวมาจากกรุงเทพฯ เพียงไม่กี่ชุดก็ยึดครองพื้นที่ส่วนที่ว่างนั้นไว้แล้ว คงเป็นอุไรนั่นแหละนำมาแขวนไว้ให้