จอมรักจอมใจ (the end)

ตอนที่ 1 : บทนำ

บทนำ

ท้องฟ้าเบื้องบนมืดสนิท สายลมกรรโชกแรง พาต้นไม้สองข้างทางสะบัดกิ่งก้านฟัดฟาดไปมาราวอสูรร้ายแสยะเขี้ยวเตรียมขย้ำเหยื่อ เสียงครางหวีดหวิวระงมไปทั่วสารทิศ ละม้ายเสียงหัวเราะเย้ยหยันของเหล่าภูตพราย ร่างบางที่เดินไปตามเส้นทางสายเล็กๆ ห่อไหล่กอดตัวเองแน่น ขนอ่อนแถวต้นคอลุกชัน สองขาเร่งพาร่างสมส่วนก้าวยาวๆ มุ่งสู่ที่หมาย

ขาเรียวก้าวรีบเร่ง ยิ่งใจหวาดกลัวต่อบรรยากาศรอบด้านเพียงไร สองขายิ่งเร่งก้าวมากเท่านั้น ไม่นานสายฝนก็สาดซ่าลงมา เข็มฝนสาดปะทะใบหน้านวลจนรู้สึกปวดหนึบๆ เพียงครู่เดียวเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดคู่กางเกงยีนส์ขาเดฟสีเข้มก็เปียกโชกไปทั้งชุด ผมยาวสลวยมัดเป็นหางม้าง่ายๆ ฉ่ำน้ำฝนเป็นพวงพาดผ่านไปบนเป้หลัง ซึ่งฉ่ำน้ำฝนไม่ต่างกัน

แขนเรียวที่กอดกระชับอกอวบข้างหนึ่งยกขึ้นปิดป้องใบหน้า กันเข็มฝนมาปะทะไปได้บางส่วน แสงวอมแวมรำไรท่ามกลางความมืดมิดทำให้เรียวปากอิ่มซึ่งออกอาการสั่นนิดๆ จากความหนาวเย็นแย้มยิ้ม ก่อนจะเร่งฝีเท้ามุ่งไปสู่แสงวอมแวมเบื้องหน้านั้น

“แม่ แม่จ๋า จอมกลับมาแล้ว” เสียงใสตะโกนโหวกเหวกเจื้อยแจ้วแข่งกับพายุฝนและฟ้าคะนอง สิ้นเสียงของเธอเสียงไอโขลกๆ ของใครบางคนก็ดังออกมา ตามด้วยเสียงถามแหบแห้ง

“ใครน่ะ? ใครอยู่ข้างนอก?”

“จอมเองจ้ะแม่ จอมกลับมาแล้ว แม่เปิดประตูให้จอมหน่อยสิจ๊ะ” เสียงใสร่าเริงตะโกนตอบ บ่งอาการดีใจท่วมท้นเมื่อยินเสียงของผู้เป็นมารดา

ประตูไม้เก่าๆ ดูจะไม่ทนทานอะไรมากนักเปิดออกทันทีที่เธอพูดจบ

“จอมเหรอ? กลับมาได้ยังไง ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ลูก?” เห็นหน้าผู้มาเยือนชัด นางก็โผเข้าโอบกอด ความดีใจทำให้ไม่ได้สนใจว่าบุตรสาวของตนอยู่ในสภาพใด พอรู้ตัวนางรีบผละออก “ดูสิ เปียกซ่กมาเลย มา เข้ามาในบ้านก่อนลูก” มือเหี่ยวย่นดึงแขนของบุตรีเข้ามาด้านใน

หลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวจนแห้งและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็เดินมานั่งข้างมารดา โอบแขนไปกอดเอว พลางยื่นจมูกและปากเข้าไปจุ๊บแก้มเหี่ยวย่น ใบหน้าเธอยิ้มแย้มแจ่มใสขณะกล่าว

“คิดถึงแม่จังเลย จอมจะกลับมาอยู่บ้านกับแม่แล้วนะจ๊ะ แม่ไม่ต้องทำงานแล้ว จอมจะเลี้ยงแม่เอง”

มือหยาบ กร้าน ยกขึ้นลูบไล้แขนเย็นนุ่มของบุตรี สองแม่ลูกนั่งกอดกันกลม ตะเกียงดวงน้อยส่องแสงสีนวลอยู่ไม่ไกล

“แล้วทำไมกลับมาเอาป่านนี้ล่ะจอม เป็นสาวเป็นนางเดินท่อมๆ มากลางค่ำกลางคืนมันอันตรายรู้มั้ยลูก แล้วดูสิ ตากฝนมาอย่างนี้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ก็จอมคิดถึงแม่นี่จ๊ะ รับปริญญาเสร็จจอมก็รีบขึ้นรถกลับบ้านเราเลย อยากเอาใบปริญญามาให้แม่ชื่นใจ” หน้านวลแหงนขึ้นยิ้มหน้าบานเห็นฟันขาวสะอาดเรียงระเบียบสวยงาม วันนี้เป็นวันรับปริญญาของเธอ ไม่มีญาติสนิทที่ไหนไปร่วมแสดงความยินดี เพราะชีวิตเธอเหลือเพียงแม่เท่านั้น แม่ที่สู้ลำบากลำบนทำงานหาเงินส่งเสียจนเธอเรียนจบปริญญา แม่ไม่อาจไปร่วมแสดงความยินดีกับเธอได้ ด้วยวัยและระยะทาง เธอจึงต้องรีบนำความสำเร็จนั้นกลับมาให้แม่ชื่นชม

มารดากอดบุตรสาวน้ำตาซึม ชีวิตนางก็เหลือเพียง ‘จอมใจ’ ที่เป็นแรงใจให้มีชีวิตต่อสู้มาได้จนถึงทุกวันนี้ จนได้เห็นความสำเร็จของลูกรัก เวลาของนางไม่รู้จะเหลืออีกยาวนานแค่ไหน หวังเพียงสวรรค์จะเมตตาให้นางมีชีวิตอยู่จนกระทั่งได้ฝากฝังจอมใจดวงใจดวงน้อยนี้ให้กับคนที่เหมาะสมได้ดูแลต่อไป เมื่อถึงวันนั้นนางจะไม่ห่วงใดๆ อีก