คัดลอกลิงก์เเล้ว
ยอดวิวรวม
7,683
ยอดวิวเดือนนี้
2
ยอดวิวรวม
7,683
จำนวนตอน : 4 ตอน
อัปเดตล่าสุด : 15 ต.ค. 53 / 18:49 น.
ไม่พลาดทุกการอัปเดต
เพียงอ่านผ่านแอปนิยาย Dek-D
แอปที่จะทำให้คุณสามารถอ่านนิยายได้ทุกที่ ทุกเวลา พร้อมฟังก์ชันการใช้งานหลากหลาย รับรองสนุกไม่มีเบื่อ! ดาวน์โหลดฟรีได้แล้ว บน Android, iOS และ HUAWEI
7,683
รายชื่อผู้ติดตาม
จำนวนทั้งหมด 15 คน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
...ฉันนั่งอยู่ตรงนี้...
อ่านกวี บทประพันธ์ที่ฉันรัก
พบพานหลากความหมายได้รู้จัก
เหนื่อยก็พักทอดสายตามองฟ้าไกล
นั่งมองฟ้าครามและเมฆขาว
มองเจ้าสาวดอกไม้ในสายลมไหว
มองผีเสื้อบินผ่านมาผ่านไป
...มองด้วยหัวใจ...รื่นรมย์...
สารบัญ 4 ตอน อัปเดตล่าสุด 15 ต.ค. 53 / 18:494 ตอน
ผลงานอื่นๆ ของ กลิ่นแก้ว/แก้วกาหลง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
บทวิจารณ์
เขียนบทวิจารณ์ยังไม่มีบทวิจารณ์ของเรื่องนี้
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
หวานจังเยย
รีบมาอัพเร็วๆนะคะ
อืมๆ ^ ^
แต่งได้สุดยอดเลย คนแต่งต่อก็เก่งมากๆ
อยากแต่งแบบนี้ได้บ้างจังเลย
เพราะมากๆ
เพราะเหลือหลาย
ตามสบายค่ะท่านแก้วราตรี : )
กลอนท่านอ่านรอบแรกก็ว่าเฉยๆ
อ่านรอบสองเพราะขึ้น
อ่านรอบสามยิ่งเพราะ
ยิ่งอ่านยิ่งเพราะ
ขอบคุณค่ะที่แวะมาร่วมสนุกกัน ^___^
เจ้ามาบานทายทักในใจข้า
คลี่กลีบแย้มเย้ายั่วเพียงชั่วครา
แล้วก็พลันโรยราเกลีบโปรยปราย
เจ้าเอย....เจ้าดอกรัก
เพิ่งพบพักไยรีบโรยหลีบหาย
หรือมาเพียงเย้ายั่วดั่งพระพาย
สัมผัสได้แต่มิเห็นเป็นตัวตน
แอบแก้้กลอนนิดหน่อย...ไม่โกรธนะ
หวังรักปองแนบชิดสนิทสนม
เคียงประคองชู้ชื่นให้รื่นรมย์
แต่ยังตรมขมทรวงทุกห้วงใจ
อนิจจารักหมายมากลายกลับ
รักลาลับเลือนจิตพิสมัย
ทิ้งดวงใจหนึ่งดวงสี่ห้วงใจ
ตรอมตรมในไอเศร้า...ร้าวระทม
ยินดีที่มาต่อกลอนค่ะคุณแก้วราตรี (นามเพราะจัง ^ ^)
ใคร่รู้นักเสียงเเว่วมาจากไหน
ร้องเรียกหารักนั้นจากแดนใด
ใกล้หรือไกลแดนใดช่วยบอกที
แว่วได้ยินถามหารักว่าอยู่ไหน
มันมิได้อยู่ไกลดอกน้องพี่
มิได้อยู่เพิงผาป่าขจี
มิได้มีผู้กลั่นแกล้งซุกซ้อนไป
หากขอเพียงเใช้ใจเข้าสัมผัส
มิถูกมัดจิตเจ้ากับสิ่งไหน
แล้วปิดตาหากแต่ต้องเปิดใจ
เจ้าจะได้สัมผัสไอความรักรอบๆตัว
แวะมาต่อกลอนคนถามหารัก....(ช่วยหาเป็นเพื่อนไหม)
ท่วงทำนองที่ขื่มขม
เพลงช้าฆ่าอารมณ์
ให้ตรอมตรมในนิทรา
อิอิ
เกินจะรักและหลงใหล
ไร้สรรพ์สิ่งใดใด
ที่ว่าไว้เป็นวิมาน
สายตาชายปลายรุ้ง
ทอไม้ทุ่งให้หอมหวาน
ชายตาให้สราญ
เพราะไม่นานคงหายไป
ทินกรจะลาโลก
แฝงความโศกใจโหยไห้
จำจากโหดร้ายไป
จำต้องไกลโหดร้ายเกิน
หมู่ดาวระยิบระยับ
ชวนพายพับเพราะเคอะเขิน
ราตรีที่นานเนิน
คงจะเกินเวลาดาว
ฟังเสียงสำเนียงไม้
แซ่ซ้องไซ้กับลมหนาว
กรรโชกโศกนานยาว
ดาวบนหาวคงหนาวใจ
น้ำค้างพร่างพราวพราย
หยดโปรยปรายชุ่มหทัย
ดาริกาทอแสงไฟ
เป็นเยื่อใยก่อนจากลา
หิ่งห้อยละอ้อยอิ่ง
บินพักผิงเพลิงโหยหา
หมดแสงอ่อนกายา
หมดชีวาให้ชื่นชม
เห็นแต่งได้เพราะมาก เลยแวะมาต่อกลอนให้ครับ อาจจะไม่ไพเราะชวนฟังเท่าไหร่นะ อิอิ
ขอบคุณค่ะ ^^