[ Bungou Stray Dogs ] 名前を呼ぶよ

ตอนที่ 7 : ตอนพิเศษ : Happy Birtday Nakajima Atsushi(go) 05/05

ย่างเข้าเดือนพฤษภาคมเหล่ากลีบซากุระก็เริ่มโรยรางลงตามฤดูกาลที่เปลี่ยนแปรผัน ถึงแบบนั้นเจ้าดอกไม้ก็ปลิวไสวไปตามสายลมและทางเดินแต่วันนี้กลับแตกต่างออกไป….

เสียงสายฝนที่ซัดลงมาตามพื้นดิน กลิ่นของสายฝน ใบหญ้า ต้นไม้ สภาพอากาศที่ไม่ทันตั้งตัวของวันนี้ทำให้ซากุระร่วงตามพื้นทางเดินที่มีแต่นองน้ำ

สภาพอากาศไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่…

อัตสึโกะกางร่มหยุดมองทางเดินที่มีดอกซากุระหล่นลงมา เธอเหม่อนึกถึงอะไรบางอย่างที่แสนเจ็บปวดวันนี้เป็นวันที่เธอค่อนข้างเกลียดที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้ ถึงคนอื่นจะบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับตนเองกันก็ตาม แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่…

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ…

แต่ความจริงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีแต่อย่างไร เพราะความจริงมันควรเป็นวันตายของเธอด้วยซ้ำไป

ทำไมกันนะ…ฉันเกิดมาทำไมกัน…

เพราะตั้งแต่เกิดมาครอบครัวก็ไม่มี ต้องอยู่ที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแถมสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอก็ยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่ควรที่จะเกิดมาจริงๆ ไหงจะเรื่องที่เธอกลายเป็นเสือได้อีก ตอนนี้ก็ยังโดนไล่ล่าจากพวกผู้มีพลังพิเศษคนอื่นๆอยู่เลย

ฉันถอนหายใจเสียงหนักถึงเสียงของสายฝนจะกลบอยู่ก็ตามแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงคิดว่ามันเป็นเหมือนเสียงร้องไห้ของฉันซะมากกว่า

.

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ทุกคน” ฉันกล่าวทักทายทุกคนที่สำนักงานนักสืบบุโซ ถึงวันนี้จะฝนตกก็ตามแต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องมาทำงานล่ะนะ

“โอ้ว มาสายนะอัตสึโกะ” คุณคุนิคิดะหันมาทักฉันก่อนจะนั่งจัดการเอกสารต่อ

“แฮะๆฝนตกลงมาพอดีน่ะค่ะ”

“เอาเถอะ งานวันนี้คงไม่มีอะไรมาหรอก”

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ อ่ะ รับกาแฟหน่อยไหมคะ เดี๋ยวฉันไปชงให้ค่ะ”

“อ่า รบกวนด้วยนะ”

“อัตสึโกะ ขอขนมด้วยน้า” คุณรัมโปโบกถุงขนมเปล่าให้ฉันว่ากินหมดแล้ว

“รับทราบแล้วค่ะ คุณรัมโป”

ฉันเดินไปชงกาแฟกับเอาขนมมาให้คุณรัมโปตามที่ว่าแต่พอกลับมาภายในสำนักงานกลับเงียบสนิท…

ทุกคนไปไหนกันนะ?…

ตอนนั้นเองฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะทำงานของฉันที่มีใครไม่รู้วางไว้ฉันเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

ถึงอัตสึโกะจังนี่คุณดาไซสุดหล่อเองน้า

ตอนนี้พวกเราติดสถานการณ์ฉุกเฉินมีงานว่าจ้างเข้ามานะ ทุกคนเลยต้องรีบออกไปทำกันยังไงก็ขอโทษด้วยนะที่ไปไม่บอก

อ่อ ฝากไปซื้อของตามลิสรายการข้างล่างนี้ทีน้า พอดีว่าเสบียงที่ตุ๋นไว้จะหมดแล้ว

เดี๋ยวพวกเราจะรีบกลับมานะถือว่าวันนี้เป็นวันพักผ่อนไปก็แล้วกันนะจ๊ะ

ฉันอ่านข้อความที่คุณดาไซฝากไว้บนโต๊ะ ก่อนจะทำหน้าสงสัยว่างานอะไรกันนะเขาถึงต้องไปกันหมดเลยยกเว้นเราคนเดียว จะว่าไปวันนี้ประธานก็ไม่อยู่ด้วยสิเท่ากับว่าฉันอยู่สำนักงานคนเดียวสินะวันนี้ แต่คุณดาไซก็บอกให้ออกไปซื้อของตามข้างล่างนี้ด้วยนิ ไหนดูสิ

เมื่ออ่านรายการซื้อของตามที่ว่าเสร็จฉันก็เดินไปหยิบร่มก่อนจะเดินออกจากสำนักงานไปตามที่ว่า

มุมมืดที่แห่งหนึ่ง

“อัตสึโกะจัง ไปแล้วสินะ…”

“ถ้างั้นก็ถึงเวลานั้นแล้วสินะ ดาไซคุง”

“ครับ คุณรัมโป”

“คุณอัตสึโกะจะต้องเซอร์ไพร์สแน่ๆค่ะ” นาโอมิว่าเสริม

“เฮ้อ อย่าทำอะไรเลยเถิดกันเกินไปล่ะ” คุณคุนิคิดะถอนหายใจ

“คร้าบบบบ/ค่า”

.

“จะว่าไปฝนตกแบบนี้เดินทางลำบากอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ฉันที่เดินทางมากว่าจะมาถึงย่านการค้าบ่นเหนื่อยกับการเดินทางวันนี้

“โอ๊ะ นั้นมันเจ้าเสือไม่ใช่เหรอ”

ฉันหันไปตามเสียงเรียกของคนๆหนึ่ง คนนั้นก็คือนากาฮาระ ชูยะ หนึ่งในผู้บริหารของพอร์ตมาเฟีย ที่เป็นศัตรูเจ้าเก่าเจ้าแค้นกับสำนักานนักสืบเรานั้นเอง เขาเดินโบกมือเข้ามาหาฉันที่ยืนกางร่มอยู่

“ขอเข้าร่มด้วยแปปนะ ฉันลืมพกมาด้วยนะ” ว่าจบเขาก็แทรกตัวเข้ามาอยู่ข้างในร่มกับฉัน สภาพของเขาดูเปียกปอนกว่าตอนแรกที่ฉันเห็นจากที่ไกล

“ใช้นี่สิคะ เปียกหมดเลยไม่ใช่เหรอคะ” ฉันหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าส่งให้เข้า

“ไม่ต้องหรอก แค่นี้เอง” เขาปฏิเสธฉัน แต่ฉันที่ทนดูสภาพแบบนี้ไม่ไหวเลยเอาตัวเข้าไปใกล้เขา

“ไม่ได้หรอกค่ะ ดูสิคะ เปลี่ยนไปถึงในหมวกหมดแล้วมั้งคะเนี่ย” ฉันจัดการเช็ดหน้าให้เขาอย่างไม่รีรออะไรทั้งนั้น จนไม่ได้สังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย

“นะ…นี่แกจะเป็นแม่ฉันรึไง หะ” เขาพูดขัดๆมาออกอย่างเขินอายกับการกระทำของฉัน

“คุณชูยะนั่นแหละค่ะ ดูเป็นคุณแม่มากกว่าฉันอีก”

“นี่แก หาเรื่องฉันเรอะ!!”

“พูดมากถีบออกจากร่มนะคะ!!”

“ชิ เออๆจะว่าไปเจ้าดาไซไม่ได้อยู่ด้วยเหรอหรือฆ่าตัวตายสำเร็จแล้ว”

“คุณดาไซออกไปทำงานค่ะ คนแบบนั้นยังฆ่าตัวตายไม่สำเร็จค่ะ”

คุณชูยะกับฉันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะระเบิดขำออกมากัน

“ฮะๆๆ ใช้ได้เลยนี้แกน่ะ”

“จะว่าไปคุณออกมาทำอะไรเหรอคะ” ปกติไม่ค่อยเห็นพวกเขากันสักเท่าไหร่ฉันเลยเกิดความสงสัยขึ้นมา

“อ่อ ออกมาตามหาอาคุตางาวะน่ะ เห็นหรือเปล่า?”

“อาคุตางาวะ ไม่นะคะ เขาหายไปเหรอคะ…?”

“อ่า…ทั้งที่ตัวเองไม่สบายแท้ๆยังจะออกมาตอนฝนตกอีก เหมืนจะรีบไปที่ร้านขายตุ๊กตาน่ะ” เขาบ่นเสร็จก็ยื่นใบโฆษณาร้านตุ๊กตามาให้ฉันดู มันเป็นร้านตุ๊กตาเปิดใหม่ในย่านนี้แถมที่สำคัญเปิดวันนี้ซะด้วย แต่ที่สำคัญเลยเถอะ

“เขาไปทำบ้าอะไรที่แบบนั้นคะ…” ฉันหันขึ้นไปถามคุณชูยะที่ตอนนี้ฉันหน้าเหวอไปที่เรียบร้อยแล้ว

“จะไปรู้เรอะ! ไมงั้นคงไม่ตามมาหาตัวหรอก!”

มันก็จริงอย่างที่เขาว่าคนอย่าอาคุตางาวะเนี่ยนะจะไปที่ร้านตุ๊กตาสุดน่ารักมุ้งมิ้งแบบนั้นมันน่าสนสัยเป็นที่สุด หรือว่าเขาจะซื้อตุ๊กตาไปให้ใครสักคนกันนะ แต่คนเย็นชาแข็งกระด้างแบบเขาเนี่ยนะ…

“ไม่ใช่เขาจะซื้อตุ๊กตาไปให้ใครเหรอคะ…อย่างคุณฮิกุจิไม่ก็น้องสาวเขา”

“หา? ฮิกุจิอ่ะนะ ไม่ๆโลกแตกก่อนเถอะ แต่น้องสาวเหรอก็มีความเป็นไปได้แฮะ แต่คนอย่างหมอนั้นเนี่ยนะ…” คุณชูยะเองก็ทำหน้าเครียดสุดชีวิต

“ฮะๆยังไงก็หวังว่าจะเจอตัวกันนะคะ ฉันเองคงต้องขอตัวไปซื้อของต่อแล้วล่ะค่ะ”

“อ่อ เชิญเลย ขอบใจแกมากที่ให้ยืมที่หลบฝน” พูดจบคุณชูยะก็ออกไปก่อนจะหันมาโบกมือให้ฉันแล้ววิ่งตรงไปอีกทาง

ฉันที่มองดูเข้าเดินไปจนสุดที่จะเห็นเงาเขาเลยหันหลังและจะเดินหน้าต่อแต่ก็ต้องชะงักหยุดอีกรอบ

“เดี๋ยวก่อนเว้ย!!”

“คะ!?” เขาวิ่งกลับมาหาฉันพร้อมยื่นห่อกระดาษให้ฉัน

“ฉันให้ เอากลับไปเปิดตอนถึงบ้านล่ะ”

“ระ…ระเบิดเหรอคะ!!?” ฉันตะโกนถามด้วยความกลัว

“นี่แก คิดว่าฉันเป็นคนยังไงฟะ!!!” คุณชูยะตะโกนด่าฉันกลับ

“เออน่า ไม่ใช่ของอันตรายหรอกเฟ้ย ไปล่ะ”ว่าจบเขาก็ออกวิ่งไปอีกรอบ

อะไรกันนะ…ของที่อยู่ในนี้

.

ฉันเดินซื้อของไปเรื่อยๆจนซื้อครบตามรายการ ระหว่างที่กำลังเดินกลับสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่แสนคุ้นเคย หมอนั่นมันอาคุตางาวะนี่น่า มาที่ร้านตุ๊กตาจริงๆด้วย

“…..” อาคุตางาวะกำลังเพ่งเล็งดูตุ๊กตาอยู่จนพวกลูกค้าผู้หญิงที่เดินไปมาในร้านรู้สึกถึงรังสีความน่ากลัวออก ทำเอาแทบใกล้ๆโซนตรงนั้นไม่มีใครเดินเข้าไป ยกเว้นแต่…

“ทำไรอ่ะ?”

“เฮือก!! ราโชมอน!!” เขาสะดุ้งตกใจเสียงและเรียกราโชมอนพลังพิเศษของเขาออกมาก่อนที่มันจะพุ่งเขาไปใกล้คอของคนๆหนึ่ง

“เฮ้ย แค่มาถามแค่นี้จะฆ่าจะแกงกันเลยรึไง หะ” อัตสึโกะมองหน้าหาเรื่องอีกฝ่ายที่อยู่ๆก็โจมตีใส่

“จินโค แกมาที่นี่ได้ไง แค่กๆ” แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงคำถามเขาก็ไอเสียงดังออกมา

“ไหวไหมเนี่ย คุณชูยะบอกฉันว่านายไม่สบายแต่ยังดื้อออกมาข้างนอก”

“กระผมไม่ใช่เด็กแล้วซะหน่อย จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับแก” เขาตัดบทฉันก่อนจะคว้าเอาตุ๊กตาตัวหนึ่งแล้วรีบไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินหน้าร้าน

“ย่ะ ตายเมื่อไหร่จะไปนั่งหน้างานศพให้เลย”

ฉันที่ไม่น่าห่วงไม่เข้าเรื่องก็เลยตัดสินใจเดินออกจากร้านไปและเตรียมกับสำนักงานตัวเองแต่อยู่ก็มีอะไรบางอย่างมาดึงคอเสื้อฉันไว้

“แกจะรีบไปไหน จินโค” อาคุตางาวะถามฉัน

“หะ!? กลับสำนักงานไง— เห้ย นายจะลากฉันไปไหน!!” ยังไม่ทันตอบอะไรเสร็จอาคุตางาวะก็เอาราโชมอนมารัดตัวฉันไว้ไม่ให้ขยับตัวได้ก่อนจะอุ้มฉันไปที่แห่งหนึ่ง

ที่สำคัญเถอะจะอุ้มทำไมก็ไม่รู้ คนมองไปหมดแล้วเนี่ย…. -/////-

“จะพาฉันไปไหน…”

“หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ…แค่กๆ”เขาเอามือปิดปากไอเล็กน้อยแต่ก็อุ้มพาฉันผ่านสายฝนไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งจากนั้นก็จับฉันโยนใส่ม้านั่ง

“แอ่ก!!! นายวางเบาๆไม่เป็นรึไง!!”

“….” อาคุตางาวะไม่ตอบอะไรแต่เอาสายตาเย็นชานั่นจ้องเขม็งมาที่ฉัน

อะ..อะไรของเขานะ หรือเขาจะจับฉันไปเชือดอีกแล้ว

เราจ้องตากันสักพักก่อนเขาจะกระแอ่มไอเบาๆแล้วหยิบเอากล่องน้อยๆมาให้ฉันไม่สิต้องบอกว่าเขวี้ยงใส่หน้าฉันต่างหาก

“เอาไป…”

“หะ!?” ฉันทำหน้างงแต่เขาก็ไม่พูดอะไรแต่ยื่นกดดันฉันอยู่แบบนั้นต่อไป

เขาน่าจะประมาณว่าให้ฉันเปิดกล่องนี้สินะ ฉันถอนหายใจอย่างยอมแพ้แล้วเปิดกล่องตรงหน้าออกมาข้างในมีตุ๊กตาเสือสมิงอยู่มันเป็นตัวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไปแถมที่สำคัญนิ่มด้วยฉันหยิบออกมามองซ้ายมองขวาเจ้าตุ๊กตาแล้วก็กอดมันดู นิ่มจังเลย น่าร้ากกก

แต่ก็ต้องกลับมาทำเป็นเขรงครึมต่อเพราะลืมไปว่าข้างหน้าฉันยังมีอาคุตางาวะอยู่แต่พอมองหน้าเขากลับยิ่งทำให้ฉันประหลาดใจกว่าเดิม…เขายิ้ม?

“หึ เหมาะดีนี่” ว่าจบเขาก็เอาตัวมานั่งข้างๆฉัน

“ตุ๊กตานี่ ให้ฉันเหรอ ทำไมอ่ะ…”

“แค่กๆแกนี่มันโง่จริงๆสินะ” เขากระแอมไอต่อว่าฉัน

“จ้าๆ ฉันโง่มากเลย เพราะงั้นช่วยบอกทีสิคะ”ฉันทำเสียงกวนตีนใส่เขาและหงุดหงิดที่เขาไม่ยอมบอกเหตุผลมา

“วันเกิดแก…”

“หือ?”

“ก็วันนี้มันวันเกิดแกไม่ใช่รึไง หรือกระผมจำผิด”เขาหันมาพูดและสบตาบอกกับฉัน

“ระ…รู้ได้ไง…ฉันไม่เคยบอกใคร” ฉันหลบสายตาเขาและหันหน้าหนี

“หึ ไม่มีเรื่องอะไรที่กระผมไม่รู้หรอก”

“ฉันไม่ต้องการ….”

“….”

“ฉันไม่ต้องการของขวัญ!! ฉันไม่ได้อยากเกิดมามีชีวิตซะหน่อย ฉันไม่สมควรจะได้รับมัน!!” ว่าจบฉันก็ขว้างตุ๊กตาใส่หน้าเขาและร้องไห้ออกมา

“…” อาคุตางาวะไม่พูดอะไร

“ฮึก…ทำไมล่ะ ฉันดูน่าสงสารขนาดที่นายยังเห็นใจจะให้ของขวัญเลยรึไงกัน!!”ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดังแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่คิดจะปลอบหรือต่อว่าอะไรฉันเลยก็แค่ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้ไปเรื่อยๆท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่หยุดเรื่อยๆ….

ผ่านไปสักพักฉันเลิกร้องและพยายามตั้งสติก่อนจะหันไปหาอาคุตางาวะที่ยังนั่งอยู่ข้างๆฉันไม่ไปไหน เขาไม่ยอมไปไหนเลยทั้งทีไม่สบายแท้แถมยังเอาแต่กระแอมไออยู่อย่างเดียวไม่ยอมพูดด้วย

“เลิกร้องสักทีสินะ…”

“ฉันไม่ชอบวันเกิดตัวเอง เพราะไม่เคยมีใครฉลองให้…แถมอีกอย่างมันทำให้นึกถึงเรื่องตอนอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า…” ฉันนั่งเล่าเรื่องในอดีตออกไป

“…”

“ฉันกลัวมากเลย…วันนี้มาถึงที่ไรพวกเขาจะชอบพูดกับฉันเสมอๆว่า แกไม่น่าเกิดมาเลยควรตายไปด้วยซ้ำวันนี้ แล้วจากนั้นฉันก็โดนทุบตี…”

“…”

“มันติดตัวฉันมาตลอด…ฉันไม่เคยลืมได้เลย…”

“…”

“ขอโทษนะ ทั้งที่นายหวังดีกับฉันแท้ๆแต่ฉันกลับ…”

“เหอะ กระผมไม่หวังดีกับศัตรูตัวเองหรอก ผมก็แค่ทำตามที่สมควรจะทำไปก็แค่นั้นเอง”

“…”

“กระผมแค่ไม่อยากเห็นหน้าโง่ๆของแกที่ซึมเศร้าไม่เป็นเรื่องก็แค่นั้นเอง ถ้าเกิดแกเผลอคิดฆ่าตัวเองตายก่อนกระผมจะฆ่าแกมันก็แย่สิ แค่กๆ”

“…” อ่า แปลว่าเขาเห็นเมื่อเช้าที่ฉันอันนั้นสินะ

“อีกอย่าง…แกจะกังวลไปทำไมก็ในเมื่อแกก็พูดย้ำกลับกระผมตลอดว่าอย่ายึดติดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วให้เดินหน้าต่อไปทั้งโลกไม่ได้มีแค่แกคนเดียวสักหน่อย แกไม่เหมือนกับฉันเพราะงั้นเลิกทำตัวอ่อนแอและไปแข็งแกร่งขึ้นซะ!” เขาว่าและส่งสายตาเฉือดเฉือนมาให้

“อาคุตางาวะ…”

“อีกอย่างแกก็มีคุณดาไซอยู่ด้วยไหนจะคนในสำนักงานนักสืบของแกอีก เพราะฉะนั้นกลับไปที่ที่ของแกได้แล้ว!”

พูดจบเขาเดินจากไปและไม่หันหลังกลับมามองฉันอีกเลย เขาเหลือไว้เพียงตุ๊กตาเสือสมิงตัวน้อยที่วางไว้ข้างๆฉัน ฉันหยิบขึ้นมากอดเอาไว้แน่นและซ่อนรอยยิ้มกล่าวขอบคุณเขาเบาๆและหวังว่าข้อความจะส่งไปไม่ถึงเพราะไม่อยากให้เขาได้ยินคำๆนี้

“ขอบคุณนะคะ…”

ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้ายามดึกที่ตอนนี้ฝนมันได้หยุดตกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้และตรงหน้าฉันได้มีแสงประกายของต้นซากุระเต็มไปหมด

ถึงแม้ดอกจะร่วงโรยแต่มันก็งดงาม…

ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดปีนี้นะ อาคุตางาวะ

.

“กลับมาแล้วค่ะ--”

“สุขสันต์วันเกิด นาคาจิมะ อัตสึโกะจัง/ซัง!!”

หลังจากฉันเปิดประตูเข้ามาเสียงตะโกนของทุกคนก็ดังขึ้น คุณนาโอมิถือเค้กก้อนโตมาให้ฉัน

“ทุกคน…ไหนว่าไปทำงานกันไงคะ?”

“ก็นี่ละงานที่ว่า เตรียมงานวันเกิดให้อัตสึโกะไง” คุณรัมโปว่า

“ก็นะ กว่าจะเสร็จเล่นลำบากเลย เพราะวุ่นวายกันน่ะ” คุณคุนิคิดะว่าพลางกำหมัดอยู่มุมห้อง

“ขอให้มีความสุขนะครับ คุณอัตสึโกะ” เคนจิคุงเดินมาหาฉันแล้วยื่นดอกไม้ให้

“ไหนๆวันนี้ก็ฉลองกันสินะ งั้นก็ดื่มด้วยน้า”คุณยาซาโนะว่าแล้วหยิบขวดไวน์ชูขึ้นสูงก่อนจะเข้าไปกอดคอคุณคุนิคิดะ

“ขอโทษที่แอบจัดโดยไม่บอกนะ” คุณทานิซากิกล่าวขอโทษฉันแทนทุกคน

“มีความสุขนะ เอานี้ฉันให้เครป…” เคียวกะจังเดินถือเครปมาให้ฉัน

“ตั้งใจทำงานต่อไปล่ะ” แม้แต่ประธานเองก็มาด้วย

ฉันน้ำตาไหลอีกรอบก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจทุกคนทำหน้าตกใจกันก่อนจะยิ้มคืนให้กับฉันเหมือนกัน

“อีกอย่างแกก็มีคุณดาไซอยู่ด้วยไหนจะคนในสำนักงานนักสืบของแกอีก เพราะฉะนั้นกลับไปที่ที่ของแกได้แล้ว!”

อือ…เข้าใจแล้วล่ะ

“ขอบคุณนะคะทุกคน ฉันมีความสุขที่สุดเลยค่ะ!”

“เหอะ เรื่องแค่นี้เองทำเป็นร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้” คุณคุนิคิดะว่า

“แล้วใครก็น้า ที่จริงจังกว่าเพื่อนว่าต้องจัดงานออกมาให้ดีที่สุด ฮุๆ” คุณดาไซโผล่มาข้างหลังฉันและพูดล้อเลียนคุณคุนิคิดะ

“ดาไซ แก๊…..” ว่าจบพวกเขาก็วิ่งไล่กันทั่วสำนักงาน

“จะว่าไปรู้กันได้ไงคะ เรื่องวันเกิดน่ะค่ะ”

“หึๆ ไม่มีอะไรที่ยอดนักสืบจะไม่รู้หรอกน่า” คุณรัมโปว่าทั้งที่ขนมยังเต็มปากอยู่

“ดาไซเป็นคนบอกนะ บอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดเธอถ้าไม่จัดให้สงสัยทำหน้าซึมซังกะตายแน่ๆเลย เขาบอกนะ” คุณยาซาโนะมากระซิบบอกฉัน

“คุณดาไซน่ะเหรอคะ” ฉันทำหน้าอึ้ง

“หลังจบงานก็ลองถามรายละเอียดกับเขาดูนะ”

ฉันหันไปมองคุณดาไซที่กำลังโดนคุณคุนิคิดะบีบคออยู่แต่สีหน้าเขากลับมีความสุข ฉันแอบยิ้มให้เขาก่อนที่พวกเราทุกคนจะเป่าเค้กกันและกินอาหารที่ฉันเป็นคนไปซื้อมา ถึงว่าทำไหมใช้ฉันออกไป…จนดึกดื่นพวกเราก็แยกย้ายกันฉันก็กำลังจะหอบของขวัญกลับบ้านแต่อยู่ๆก็มีมือของใครบางคนที่มาถือช่วยฉัน

“คุณดาไซ?ยังไม่กลับเหรอคะ” ฉันหันไปถามคนอีกฝั่งที่แย่งของจากมือฉันไปและเดินนำหน้าดุ่มๆไปไม่รอฉัน

“ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนี่น่า เดี๋ยวเดินไปส่งด้วยแหละกัน”

“แต่ว่า…แค่นี้ฉันก็ได้รับมาเยอะแล้วนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ๆ นี่เป็นตัวหลักที่ทำเอาไว้เซอร์ไพร์สเลยนะ ถ้าอัตสึโกะจังไม่ยอมรับของขวัญฉันละก็ฉันคงเสียใจมากแน่ๆ ฮึก” เขาว่าแล้วแกล้งบีบน้ำตาส่งสายตาอ้อนมา

“เข้าใจแล้วค่ะๆ” ฉันปฏิเสธอย่างเสียไม่ได้

พวกเราเดินมาจนถึงหอพักแล้วคุณดาไซที่ช่วยยกของก็เก็บของให้ก่อนจะลุกไปจัดการอะไรบางอย่างที่ครัว

“จะทำอะไรเหรอคะ”

“นั่งรอแปปน้า เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ”

ว่าจบเขาก็เงียบและทำอะไรบางอย่างโดยไม่บอกฉัน ก่อนที่กลิ่นหอมอันคุ้นเคยจะโชยออกมา

กลิ่นนี้มัน…

“ข้าวราดน้ำชา!!” ฉันหันไปมองคุณดาไซ

“ถูกต้องจ้า เก่งจังเลยน้า”คุณดาไซยกถ้วยมาวางไว้ตรงโต๊ะฉัน

“นี่ล่ะ ของขวัญฉัน สุขสันต์วันเกิดนะ อัตสึโกะจัง”คุณดาไซพูดด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

“ทำไมคุณถึงรู้วันเกิดฉันล่ะค่ะ”ฉันถามความสงสัยออกไป

“ก็ไม่ทำไมหรอก กินได้แล้ว เร็วๆเดี๋ยวก็เย็นหรอก” คุณดาไซเปลี่ยนเรื่องก่อนจะรีบบังคับให้ฉันกินอาหาร

“อร่อยมากเลยค่ะ คุณดาไซ เป็นข้าวราดน้ำชาที่อร่อยมากเลย” ฉันยิ้มกว้างให้เขา

คุณดาไซไม่พูดอะไรต่อมีแต่รอยยิ้มของเขาและฉันที่ส่งมอบให้กันและฉันกับเขาก็นั่งกินข้าวราดน้ำชาไปด้วยกัน

ถึงแม้จะไม่มีเสียงพูดคุย หรือมีแต่ความเงียบ แต่พวกเราก็รู้สึกอุ่นใจกันที่ได้ทำอะไรแบบนี้

“คุณดาไซดูนั้นสิคะ ซากุระวันนี้ถึงจะกำลังร่วง…แต่ก็สวยจังเลยนะคะ”ฉันหันมองออกไปทางหน้าต่าง

ท้องฟ้าคืนนี้มีพระจันทร์เต็มดวงและต้นของซากุระที่กำลังร่วงโรยลง ถึงแม้ฝนจะตกแต่หลังจากหยุดลงมันก็เกิดหยาดน้ำที่แสนงดงามได้

“นั้นสินะ” เขาว่าและส่งยิ้มให้กลับทิวทัศน์ข้างหน้า

“สุขสันต์วันเกิดนะ ตัวฉัน” ฉันยิ้มและขอบคุณตัวเองยังอยู่มาถึงตรงนี้ได้

“จะว่าไปอัตสึโกะจัง ถุงนี้ของใครเหรอแล้วก็ตุ๊กตาเสือสมิงตัวนั้นด้วย”คุณดาไซชี้ไปทางของขวัญสองชิ้นที่ไม่น่าใช่ของพวกคนในสำนักงาน

“ตุ๊กตาเป็นของอาคุตางาวะให้มาน่ะค่ะ ส่วนถุงกระดาษนั้นของคุณชูยะค่ะ ยังไม่ดูเลย…”

“หืมมมม ชูยะงั้นเหรอะ หึ เดี๋ยวฉันเปิดให้เอง”ว่าจบเขาก็เดินไปหยิบถุงกระดาษมาเปิดออก

ตู้ม!!!

ผงแป้งในถุงระเบิดออกมาใส่หน้าคุณดาไซเติมไปหมดก่อนที่ข้างในจะมีผ้าเช็ดหน้าลายดอกชิบะซากุระอยู่ข้างในพร้อมกับกระดาษข้อความว่า

ฉันรู้ว่าแกจะต้องเปิดกล่องแน่ๆดาไซ เพราะงั้นโดนระเบิดแป้งของฉันไปซะเถอะ ฮะๆๆๆ

“ชู-ยะ!!!!!!!!” คุณดาไซกำกระดาษแน่นด้วยความโกรธ

“ฮๆๆๆฮ่าๆๆ”

ฉันหัวเราะเสียงดังคุณดาไซที่ทำหน้าโกรธไปเมื่อครู่หยุดมองฉันงงๆก่อนที่พวกเราจะนั่งขำไปด้วยกัน

“คุณดาไซคะ…”

“หืม?”

“ขอเติมอีกได้ไหมคะ ข้าวราดน้ำชา”

“ได้สิ มีเยอะเลยกินให้เต็มทีเลยนะ”

“ค่ะ!!” ฉันยิ้มกว้างให้และเราก็ใช้เวลากินข้าวราดน้ำชาด้วยกันจนหมด

ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ ทุกคน….

***ข้อความจากไรท์ 05/05/2020 ****

จบกันไปกันแล้วนะคะกับตอนพิเศษหวังว่าจะถูกใจน้าาา

เพราะเป็นเดือนพฤษภาคมเลยหน้าจะใกล้หมดช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้วซากุระน่าจะเริ่มร่วงลงๆไปตามแต่ละพื้นที่แล้ว ตามที่คิดนะคะ แถมกำลังจะเข้าหน้าฝนอีกก็เลยให้วันนี้เป็นวันในปลายฤดูใบไม้ผลิที่เผลอบังเอิญฝนตกลงมาซะเลย

แล้วก็ของขวัญที่ชูยะให้นั้นเป็นดอกชิบะซากุระหรือที่เรารู้จักกันว่าดอกพิงค์มอสค่ะเป็นดอกประจำเดือนพฤษภาคม

แล้วสุดท้ายนี้...

สุขสันต์วันเกิดนะ อัตสึชิคุง!!

อันนี้เวอร์ชั่นผู้หญิงที่แอดวาดเองเดี๋ยวจะอัพเดตตรงข้อมูลข้างหน้านะคะ

แล้วก็วันนี้ยังตรงกับวันเกิดเมนคนอื่นๆในอนิเมะด้วยขอถืออวยพรไปพร้อมกันเลยแล้วกันนะคะ

Happy Birthday 05/05