[Fic reborn] In my dream กาลคร้้งหนึ่งฉันฝันถึงเธอ...

ตอนที่ 3 : ประกายแสงดาวกับอรุณยามเย็น 2

      หลังจากที่ตื่นขึ้นมาจากความฝันที่แสนสุขนั้นแล้วเช้าวันต่อมาเธอก็ยังคงต้องไปทำงานต่อเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้เธอไม่ได้ไปไหนไกล มานั่งคลุกตัวอยู่ในร้านกาแฟที่ตกแต่งแบบสบายตา กลิ่นหอมชากาแฟ กับขนมปังที่ผสมกันทำให้เธอผ่อนคลาย บวกกับช็อคโกแลตร้อนเข้มข้นหอมๆ ทำให้เธอในการเขียนเพลงต่อไป เสียงเพลงเบาสบายที่ร้านเปิดคลอทำให้เธอง่วงงุน

          จะว่าไปก็ทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้ว เธอควรจะพักได้แล้วเหมือนกัน เธอก้มลงฟุบกับโต๊ะมุมโปรดที่ค่อนข้างอับสายตาจากผู้คนแล้วหลับตาลงเพื่อพักสายตา

"อีกแล้วหรอ?"

         เธอกลับมาอยู่ในความฝันอีกครั้ง กับสถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอกสีขาว เธอเลือกที่จะเดินหน้าเหมือนเดิม แต่สถานที่ที่เธออยู่มันต่างจากครั้งที่แล้ว ที่นี่เหมือนเป็นบ้านพักตากอากาศบนผู้เขา เงียบสงบและร่มรื่น

แกร๊ก!

"!!!"

"อ๊ะ! ริบจัง"

       เป็นอีกครั้งที่เธอได้เจอรีบอร์นเขายังคงใส่หมวกตามที่สัญญา แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงรูปร่างที่เล็กลงราวเด็กทารก กับบรรยากาศที่ดูหม่นหมองลง 

"เธอ!"

"....ชิ! ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย"

        รีบอร์นที่ถูกคำสาปเอ่ยสบถเบาๆ "เอ๋ ไม่อยากให้เจอหรอ" เธอถามอย่างกังวล "เปล่า...อยากเจอ อยากเจอมากด้วยเพียงแต่ไม่อยากให้เธอเจอในสภาพนี้" ริบจังของเธอตอนนี้ช่างดูเศร้าเป็นยังมาก ในสายตาของเขามีความสมเพศตัวเองอยู่มาก รีบอร์นตอนนี้อยู่ในรูปลักษณ์อย่างที่ใครหลายคนคุ้นตา แม้เธอจะมองว่ามันก็น่ารักดี แต่นั่นก็อาจจะไม่ใช่สำหรับรีบอร์น บางทีสิ่งที่เราคิดว่าดีอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้งการ

"ไม่เป็นไรนะ" เธอพยายามยิ้มปลอบใจเขา

"4 ปี...."

"?"

"4 ปีที่เธอหายไป ฉันยังคงอยากเจอเธออีกเสมอ"

"รอคอยมาตลอดและหวังว่าจะได้พบกันอีกครั้งแต่กลับต้องมาเจอในสภาพนี้"

"ฉันคงคิดว่าไม่เป็นไรไม่ได้หรอก"

           เธอเงียบเขาเงียบเราทั้งคู่เงียบใส่กัน "แต่เวลาของฉันมันคือหนึ่งวันเองนะ" เธอว่าอย่างตกใจ "1 วันสำหรับเธอ....ไม่สิบางที 1 นาทีสำหรับเธอ อาจจะยาวนานมากพอแล้วสำหรับคนรอ" เธอเงียบลงนั่นสิเวลาของแต่ละคนไม่เคยเท่ากัน 

"ริบจังไม่ใช่กำลังเศร้าแค่เรื่องฉันใช่ไหม" เธอถามขึ้น

"...."

       บางทีกว่าเขาจะมาเป็นครูพิเศษที่ร่าเริงในเรื่องที่เธอได้เห็นก็อาจจะต้องฝ่าฟันกับความรู้สึกมากมายมาเหมือนกัน

"ริบจัง...สำหรับคุณฉันมีค่ามากขนาดไหนหรอ"

"มากกว่าทุกคน" เธอยิ้มกับคำตอบนั้น

"งั้นถ้าฉันถามว่าคำสาปมันได้เปลี่ยนใจคุณไหม"

"ไม่"

"นิสัยล่ะ

"ไม่"

"งั้น...ตัวตนคุณล่ะ"

"....ไม่"

            เธอจ้องมองดวงตาคมเรียวที่บัดนี้กลายเป็นกลมโตแทนด้วยสายตาที่แสดงความจริงใจที่สุด "ถ้างั้นฉันก็ไม่แคร์" เธอเอ่ยกล่าว ก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสายตางงงวย "ฉันไม่แคร์ที่ริบจังเปลี่ยนไป นั่นมันก็แค่ภายนอก ริบจังยังคงเป็นริบจังเสมอไม่เห็นต้องเก็บอะไรมาคิดเลย" สีหน้าของรีบอร์นคลายความกังวลลงเยอะเมื่อได้ยินดังนั้น เขารู้สึกดีที่ร่างบางไม่ได้เปลี่ยนไปเมื่อเห็นเขาในร่างโดนสาป ไม่ได้มองด้วยสายตาสงสารแบบคนพวกนั้น แต่มันก็อดสมเพศตัวเองไม่ได้ทุกๆครั้งที่ส่องกระจกดู และดูเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ ถึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ถ้ายังไม่สบายใจ งั้นลองวิธีนี้ไหม?..."

"การเป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะโลกกำลังบอกคุณว่า"

"คุณไม่ได้เกิดมาเป็นคนธรรดา แต่เกิดมาเพื่อแตกต่างล่ะ"

"ฟังแล้วรู้สึกดีกว่าไหม เหมือนคุณเป็นคนพิเศษไง"

        จริงดังที่เธอว่า พอคิดแบบนั้นตัวเขาก็รู้สึกแย่น้อยขึ้นไปอีก "หรือการคิดว่าแตกต่างแล้วไง ไหนเมื่อคุณคือความแตกต่างที่เป็นอันดับหนึ่ง คุณเก่งกว่าคนพวกนั้นที่ใช้สายตามองคุณเป็นตัวประหลาดซะอีก คิดดูสิว่าใครน่าสมเพศกว่ากัน" ความรู้สึกแย่ค่อยๆโดนพัดปัดเป่าให้หายไปจนตอนนี้มันไม่เหลือเพียงเศษเสี้ยว

"จะดีจะแย่ จะสวยไม่สวย มันขึ้นอยู่กับที่คุณจะมอง"

"บางทีการได้เป็นแบบนี้อาจจะทำให้คุณมองเห็นได้กว้างกว่าคนอื่นก็เป็นได้"

"อืม J"

   

           เป็นอีกครั้งที่ประกายแสงดาวนี้ปัดเป่าสิ่งแย่ๆออกไปจากเขา อย่างกับมีมนต์วิเศษที่ทำให้เขามีความสุขได้ตลอด เขาจมกับความทุกข์มาเกือบเดือน แต่พอเจอเธอครั้งหนึ่งก็หายเป็นปริบทิ้ง เธอเหมือนมาเปิดโลกใบใหม่ให้เขา เป็นกำลังให้เขาผ่านเรื่องราวห่วยๆนี้ไปได้ 

"จะว่าไปฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย" 

"จริงด้วยสิยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา"

"ถ้างั้น...มิซาเอะ เรมิโกะ เป็นนักเขียนเพลง กับนิยายค่ะ "

"แล้วก็....ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ^_^"

          เป็นอีกครั้งที่เขาเหม่อให้กับรอยยิ้มของเธอ "แล้ว 4 ปีที่ผ่านมาหายไปไหน ไม่ใช่ว่าสู่สุขติไปแล้วหรอ?" เขาถามพลางเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆเธอ เราหันหน้าหาหน้าต่างมองดูผืนกำมะหยี่สีดำที่ประดับด้วยคลื่นทะเลดาวเล็กใหญ่ ระยิบระยับสวยงามละลานตา

"คือ...จริงๆแล้วฉันไม่ได้ตายนะคะ"

"เหมือนจะวิญญาณหลุดตอนหลับละมั้งคะ"

"พอตื่นวิญญาณก็กลับเข้าร่างเหมือนเดิม"

           งั้นหรอ...แสดงว่าเธอยังไม่ตายสินะรีบอร์นคิด ความรู้สึกยินดีเข้ามาในใจอย่างน่าประหลาด เขาเงยหน้าส่งยิ้มให้วิญญาณสาว เรมิโกะอุ้มเขามากอดไว้แล้วเอนพิงเตียงนอนมองดาวจากหน้าต่าง จากที่เคยคิดว่าการโดนอุ้มมันน่าสมเพศและดูหยามเกียรติ์ แต่การได้อยู่ในอ้อมกอดเล็กของเรมิโกะแล้วมองความสวยงามของวิวข้างนอกกับอากาศดีๆ มันก็รู้สึกดีไม่น้อย

เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ มุมมองเปลี่ยน ความคิดก็เปลี่ยนเช่นกัน

"ฉันเองก็เฝ้ารอริบจังเสมอนะคะ "

เสียงหวานดังแผ่วๆ ก่อนที่เดินจะหลับไปตามด้วยเขาที่หลับตามง่ายๆ เพราะเดือนนี้ไม่ค่อยได้นอนเต็มอื่มเลยสักนิด

         หลังจากที่ทั้งคู่หลับไปร่างบางของเรมิโกะก็ค่อยๆสลายไปเป็นละอองแสงอีกครั้งแต่ครั้งนี้แต่กต่างตรงที่ใบหน้าของทั้งคู่มีรอยยิ้มจางๆประดับอยู่ ไม่ได้เหมือนครั้งที่แล้วที่เป็นการยิ้มจำใจเพียงฝ่ายเดียว

"..."

            กลับมาแล้วหรอ? เร็วจัง เธอได้แต่คิดในใจ คงเป็นเพราะนอนต่างสถานที่และเป็นเพียงการงีบหลับเฉยๆ ทำให้ให้ความฝันครั้งนี้สั้นกว่าปกติ เธอสบัดหัวไปมาเรียกสติกลับคืน ก่อนจะเก็บของตัวเองไปจ่ายเงินและกลับคอนโดไป

"...." หายไปแล้วสินะ

           รีบอร์นที่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องคนเดียวอีกครั้ง ส่งที่ทำได้คงมีเพียงการรอคอย ให้ครบสี่ปีไวๆ เพื่อให้เธอกลับมา

"บางทีการรอมันก็ทรมาณ....แต่นั่นคือการรอแบบไร้ความหวัง"

"ถ้ามีหวังอีกสักกี่ปีฉันก็จะรอเธอ"

รีบอร์นหยิบหมวกคู่ใจที่เธอเป็นคนขอให้ใส่มาสวมไว้และเรียกเลออนมา เจ้าของร่างเด็กทารก ยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก เขาพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่งแล้ว ไม่ว่าอะไรก็มาเลย..

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

TAIK

มึนๆ งงๆ สั้นๆ ไปหน่อย แต่ก็แก้ขัดไปก่อนนะทุกคน

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^