คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Characters+บทนำ
โรงเรียนโครงการพิเศษได้แบ่งห้องเป็นสามกลุ่มตามสภาพของนักเรียน และบุคคลเหล่านี้คือตัวแทนมาแข่งกันในเรียลลิตี้จักจี๊หัวใจครั้งนี้!!!
....
.....
....
ลำนำก่อนเปิดเวที
“ผู้ปกครองทุกท่านค่ะ เราขอนำเสนอทางเลือกใหม่ทางการศึกษา ห้องการเรียนพิเศษของเหล่านักเรียนของท่านทั้งหลายจะได้รับการดูแลอย่างดีและมีระดับ นักเรียนที่จบไปมีเกณฑ์ที่จะได้จะได้ไปโรงเรียนดีๆทั่วประเทศถึง 95% นักเรียนที่เรียนอ่อนที่สุดได้ไปต่อถึงมหาลัยนิวยอร์ก สามห้องที่แยกความสามารถไว้เพื่อความต้องการของตัวนักเรียนและผู้ปกครองเอง ทั้งนี้ท่านยังสามารถได้ชมประสิทธิภาพของนักเรียนหลังจากการศึกษาด้วยค่ะ ภาพวงจรปิดที่ติดตั้งในห้อง นอกจากจะช่วยป้องกันความปลอดภัยแบบ HD แล้ว ยังสามารถทำให้ตัวท่านได้ชมความตั้งใจเรียนของนักเรียนด้วย คุณครูที่ส่งมาจากเมืองนอก” อาจารย์ทีราวัณกล่าวกับผู้ปกครองที่ตั้งใจฝากฝังลูกเป็นศิษย์ในห้องโครงการพิเศษนี่ ผู้ปกครองทั้งหลายมองด้วยความชื่นชม
“ระบบ HD ฮ่าๆๆ” เสียงหนึ่งดังมาจากในห้องประชุม ทุกคนมองไปที่ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่นั่งแฝงตัวอยู่กับกลุ่มผู้ปกครอง ทุกคนในห้องประชุมหันไปมองกลุ่มนั้นเป็นตาเดียว ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อนักเรียนเกรดเอ เนคไทเป็นสีเขียวขาว สีของนักเรียนโครงการพิเศษสายแจ๊ค
“ขอโทษครับ เพื่อนผมคงคิดในใจดังไป ฮ่าๆ” ชายร่างเล็กใบหน้าสวยพูดเพื่อสร้างอารมณ์ขำให้เพื่อนมากขึ้น ทำให้ผู้ปกครองส่วนใหญ่เริ่มซุบซิบกัน
“คุณทีราวัณค่ะ นั่นใช่...” ผู้ปกครองคนหนึ่งพูดขึ้น อาจารย์ที่กำลังจะพูดสถานการณ์ก็โดนผู้ชายกลุ่มนั้นพูดแทรกอีกครั้ง
“พวกเรา ห้องแจ๊คคร้าบบบ~” เสียงดังประสานเสียงกันของหนุ่มๆห้องแจ๊ค ทำให้เสียงซุบซิบยิ่งดังขึ้น อาจารย์และพี่เลี้ยงต่างรีบเช็ดเหงื่อกันใหญ่
“เงียบๆหน่อยดิ คนจะฟังไม่ได้ยินเลย ว้าย!” เสียงของหญิงสาวอีกกลุ่มหนึ่งดันประตูเข้ามา หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ แย่งกันจนล้มประตูเปิดเข้ามา สาวผิวขาวคนหนึ่งยกมือขึ้นราวกับโดนตำรวจจับแล้ว เมื่อเธอทำเพื่อนๆของเธอก็ตีแขนเธอจึงเอามือลง เสื้อสูทสีดำ เนคไทสีฟ้าขาวแสดงถึงสัญลักษณ์ของนักเรียนห้องควีน
“สวัสดีค่ะ ‘จารย์ ^ ^’’’.” หญิงสาวคนเดิมพูดด้วยสีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เธอมองหน้าอาจารย์ที่กำลังจิตตกอยู่รวมถึงคนทุกคนในห้องที่กำลังมองเด็กห้องโครงการพิเศษด้วยสายตาประเมิน ดูท่าห้องโครงการพิเศษจะเจอศึกหนักซะแล้ว
“ข้างล่างกำลังสนุกเลย” เสียงหนึ่งดังมาจากข้างบนเพดานเมื่อทุกอย่างเงียบลง หญิงสาวผิวขาวร่างสูงคนเดิมมองขึ้นไปข้างบนเห็นมีรูหนึ่งโผล่ออกมา เป็นเหมือนกล้องเล็กๆที่เอาไว้มองทั่วหอประชุมนี้
“นั่นมันไอ้ไพค์นี่”
หญิงสาวที่โผล่ออกมาต่างพากันชี้ชวนให้มองข้างบน เห็นว่าจะมีหัวของใครโผล่ออกมาจากรูบ่อยๆครั้ง และแต่ละครั้งยังไม่ซ้ำคน นั่นแปลว่าจะต้องมีหลายคนเป็นแน่
“เฮ้ย เขาเห็นเราแล้วว่ะ” เสียงหนึ่งดังออกมา ทำให้คนทั้งหมดจึงจำใจโหนเชือกลงมาเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังมองตนอยู่ ชายหญิงหลายคนโหนสลิงลงมา ทุกคนใส่เนคไทสีแดงเหลืองกันหมด ถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของ...
“นั่นห้องคิงนี่ค่ะ” ผู้ปกครองคนหนึ่งชี้ไปที่เนคไทของพวกนั้น ทุกคนยิ้มแหยด้วยเนื่องจากโดนจับได้ อาจารย์และพี่เลี้ยงทุกคนยิ่งก่ายหน้าผาก แล้วหายใจติดๆขัด บางคนแทบเป็นลมทั้งยืนด้วยซ้ำ ผู้ปกครองส่วนใหญ่เริ่มลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“ขอโทษนะค่ะ แต่ฉันคงไม่กลับมาอีก” ผู้ปกครองเดินออกจากหอประชุมไปเป็นแถบ หญิงสาวที่อยู่ที่ประตูต่างหลีกทางและเกาหัวด้วยท่าทางไม่แตกต่างกับอาจารย์เท่าไหร่นัก เมื่อทุกคนออกไปแล้ว นักเรียนห้องโครงการพิเศษทุกคนก็ย่องจะออกไปจากห้องเหมือนกัน
“นักเรียนห้องโครงการพิเศษมาพบอาจารย์ทีเดี๋ยวนี้!!!”
“ไอ้โบ อย่าบังอาจเอาการ์ตูนข้าไป” เสียงของวิลที่กำลังคว้าหนังสือการ์ตูนที่โพดำคว้าไป ชายหนุ่มที่โดนแย่งได้แต่หน้ามุ่ย ผิวสีแทนของนายโพดำเมื่อขมวดคิ้วแล้วใบหน้ายิ่งเข้มขึ้น
“ไอ้วิล บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกว่าโพดำ ไม่ใช่โบ ชื่อเสียสกุลหมด” โพดำทำให้วิลยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าที่ออกแววตะวันตกเมื่อใส่แว่นมีแบรนด์ดังขับให้ใบหน้าคมดูเชี่ยวยิ่งขึ้น
“เออน่า โบดำ อย่าคิดมากสิ”
โพดำหันไปจะจัดการกับคนที่เรียกชื่อเขาผิดอีก ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มราวกับผู้หญิง ดวงตาตี่ราวเสี้ยวพระจันทร์ เขาคนนั้นคือคุณชายนิล คุณชายที่รวยที่สุดและป๊อปปูล่าร์ที่สุดในห้องแจ๊ค เมื่อโพดำเห็นว่าเป็นนิลจึงได้แต่เขกหัวเขาเบาๆ
ห้องแจ๊ค ห้องที่รวบรวมเหล่าคุณหนูไฮโซเอาไว้ด้วยกัน เหล่าเซเลบริตี้คนดัง ถ้าคนจะไฮโซมันจะทำไม แม้จะได้ชื่อว่าเป็นห้องแจ๊คแต่ความฉลาดไม่แพ้ห้องใดๆในโครงการพิเศษ ด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราว ทั้งยังเป็นตัวสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนเนื่องจากมีแต่คนดังๆเท่านั้นที่มาอยู่ที่ห้องนี้
“ได้ยินข่าวว่าพวกเฟย์ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม” นิลนั่งมองแลปท็อปที่วางตระหง่านอยู่บนโต๊ะ ห้องนี้ได้รับสิทธิพิเศษจริงๆ มีแอร์ มีแลปท็อป เสื้อผ้าก็ได้รับอภิสิทธิ์ให้เลือกเนื้อผ้าเองได้ เรียนโดยใช้แต่ PowerPoint มีจอแสดงภาพครบถ้วน มีโรงอาหารส่วนตัว ฯลฯ
“เฟย์กับพวกมันก็ประจำนั่นแหละ พอก่อเรื่องแล้วก็เอาเงินฟาดหัว” วิลบอกแล้วก็นั่งทำงานในแลปท็อปตนเอง
เฟย์ ไตเติล เอเดรียน และซองฮยองเป็นกลุ่มเดียวในห้องแจ๊คที่ชอบก่อเรื่องให้เกิดปัญหาได้ทุกวัน กลุ่มนี้มักเป็นที่หัวเสียของห้องแจ๊คแต่ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่ากลุ่มนี้มีเสน่ห์จนเป็นที่สนใจของสาวๆมากน้อยใหญ่มารุมชอบ จึงทำให้กลุ่มนี้โดนคนมองว่าเป็นเพลย์บอย
“นินทาอะไรพวกเราอยู่หรอ คุณชายนิล” เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเข้ามาในห้องพร้อมกับสมาชิกในแก๊งคนอื่นๆ
“ที่พวกนายไปหาเรื่องอาจารย์ที อาจารย์ว่าไงบ้าง” โพดำถาม
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่...”
“หา! เรียลลิตี้โชว์เนี่ยนะ เขาให้ห้องเราสามห้องไปแข่งเรียลลิตี้โชว์” เล่าปี่ถาม หญิงสาวหน้าหมวยใบหน้าน่ารักย่นจมูก ทั้งยังขมวดคิ้วเมื่อมีคนมาบอกข่าวเรื่องผลของการไปแอบฟังที่หอประชุมแถมยังพังงานเขาหมด
“อือ ทุกห้องในโครงการพิเศษเลยย่ะ” เสียงแหลมๆของพิคบอกให้คนในห้องทราบ ในห้องที่มีเพียงแค่สิบคนเท่านั้น เนื่องจากห้องนี้คือห้องคิง
ห้องคิงได้ชื่อว่าเป็นห้องที่มีแต่คนอัจฉริยะบ้านแตก ส่วนใหญ่สมาชิกในห้องก็มักจะมีปัญหากับคนอื่น ไม่มีใครเข้าใจพวกเขาเพราะความฉลาดล้ำเกินคน ทำให้เพื่อนเดียวที่พวกเขามีคือเพื่อนๆในห้องเท่านั้น พวกเขาจึงรักกันมากและไม่มีวันที่จะให้ใครมาแยกพวกเขาออกจากกัน
“เขาให้เลือกคนที่จะไปเป็นตัวแทนมา หนึ่งห้องมีสี่คน จะมีผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ถ่ายเรียลลิตี้ตอนปิดเทอมที่โรงเรียน” วีคพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำเอาทั้งห้องต่างโวยวายกันใหญ่
“ม่ายยยยยย~ ฉันอุตส่าห์ลงเรียนกับครูอึ้ง ทุกวันแล้วนะ”
“เฮ้ย วันนี้ฉันมีเรียน”
“ต้องไปแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิกที่ฮ่องกง”
“T^T”
เสียงโวยวายทำให้ทุกคนต่างส่ายหัวกับการถ่ายเรียลลิตี้ บางทีการได้ออกทีวีอาจจะเป็นความใฝ่ฝันของใครหลายคน ที่แน่ๆไม่ใช่ห้องนี้แน่นอน
“ยังไงใครสักคนก็ต้องไป พวกนายเข้าใจที่ฉันพูดไหม” เล่าปี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทุกคนเงียบกริบก่อนที่จะยิ้มกริ่ม สายตาทุกคนพร้อมใจกันมองที่เล่าปี่ กับคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคอยแจ้งข่าวให้หลายคนฟัง สายตาทุกคนจับจ้องและสาดส่องไปที่คนที่ยืนเรียงรายอยู่ข้างหน้าที่มีครบสี่คนพอดี
หึๆๆ พวกนายก่อเรื่องเองนะ
“พวกเธอก่อเรื่อง ยอมรับซะว่าพวกเธอต้องเคลียร์เรื่องทั้งหมดเอง” เมื่อหัวหน้าห้องพูด คนในห้องยอมทำตาม โดยเฉพาะเด็กเรียบร้อยอย่างห้องควีน
ห้องควีนเป็นห้องที่ได้รับการยอมรับว่าเรียบร้อยที่สุด ห้องนี้ได้รับการดูแลอย่างดีเพื่อเป็นบุคคลสำคัญ เรื่องมารยาทและกฎระเบียบต่างๆ มันเป็นสิ่งที่สำคัญต่อการเรียนต่างๆ จึงได้รับคำชื่นชมจากหลายๆสาขาว่าน่าสอนที่สุด การอยู่ในห้องนี้จึงค่อนข้างเคร่งครัด
“โอ้โฮ พวกฉันแค่อยากไปดูนิดเดียวเอง” ลำปายพยายามขอร้อง ท่าทีปนเล่นปนจริงจังทำให้ทุกคนต่างไม่มีอารมณ์จะช่วย
“ไอ้ปาย เราไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปขอร้องเลย” โฟนพูดกับลำปาย เหมือนตำหนิมากกว่าพูกบอกเล่าเฉยๆ
เราไม่เห็นต้องขอไอ้พวกใจดำนั่นเลยต่างหาก คือคำพูดที่โฟนอยากจะพูดตอนนี้
“เออ ก็ได้ แต่กลุ่มเรามีแค่สามคน ที่นั่นเขาต้องเอาสี่คน แล้วก็มีแต่คนได้เกรดน้อยๆด้วย ถ้าไปอายเขาตายเลย แพ้ขึ้นมาทำไง” ลำปายพูด พยายามหาข้ออ้างที่ไม่ให้กลุ่มตนต้องออกไปหน้าแตกหน้าจอแก้ว โดยเฉพาะในตอนปิดเทอมแล้วด้วย ทำไมเราต้องไปทำอะไรอย่างนั้นด้วย คงเป็นสิ่งที่ลำปายอยากจะพูด แต่ทำได้แต่คิด ช่วยไม่ได้ อำนาจในห้องของเธอมีแค่เท่าขี้มด
“งั้นก็เอามาม่อนไปล่ะกัน มาม่อนจะได้ช่วยพวกเธอ” หัวหน้าห้องจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ แล้วเจ้านางก็ไปสนใจกับกลุ่มเพื่อนของคุณเธอต่อ ทำเอาคนที่ต้องไปเรียลลิตี้อีกคนได้แต่ทำหน้าหงิกงอ ส่วนลำปายก็ซ่อนใบหน้าเสียใจไว้ภายใต้รอยยิ้มที่สุดแสนโสภี ในขณะที่เพื่อนทั้งสองของเธอดีใจจนตัวจะขาดสะบั้นแล้ว
เรียลลิตี้นี้มันอะไรกันเนี่ย!
ความคิดเห็น