พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่3/2 โลกที่โหดร้าย

เวลานี้เสียงสะอื้นไห้ของหนึ่งนทีหยุดลงแล้ว เหลือแต่สายตาเลื่อนลอยที่เหม่อมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย และบนแก้มนวลนุ่มยังคงเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเม็ดร้อนไม่จางหาย

“หนูหนึ่งเป็นยังไงบ้าง” หลังจากกลับจากช่วยงานทางนู้น คุณอรุณรัศมิ์ก็ไม่ลืมแวะเข้ามาเยี่ยมหลาน ตอนที่รู้ข่าวว่าประสบอุบัติเหตุหลังจากกลับจากทานข้าวด้วยกันก็ทำให้ท่านอกสั่นขวันแขวนไม่น้อย เป็นห่วงจนนอนไม่ค่อยหลับ จนช่วงสายของวันนี้ก็ได้รับโทรศัพท์จากเพ็ญพักตร์ว่าบิดามารดาของหนึ่งนทีเสียแล้ว

“นั่งเหม่อน้ำตาไหลทั้งวันเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน” คนอยู่เฝ้าบอกด้วยสีหน้าที่แสดงชัดว่าหนักใจไม่แพ้กัน แม้นางจะเป็นเพียงแค่คนใช้ แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่นางก็เป็นคนช่วยคุณนถเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ แน่นอนว่าความรักความผูกพันย่อมต้องมีอยู่แล้ว

“ฉันจะอยู่เยี่ยมสักชั่วโมง แจ่มจะไปยืดเส้นยืดสายหรือหาอะไรรองท้องก็ตามสบายเถอะ” คุณอรุณรัศมิ์พยักหน้ารับตามคำบอกกล่าวของคนเฝ้าไข้ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนเจ็บ

“ไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก หนูหนึ่งก็เหมือนลูกเหมือนหลานฉันคนหนึ่งเหมือนกัน” คุณอรุณรัศมิ์ว่าซ้ำขึ้นเมื่อเห็นว่าแม่บ้านของบ้านเหนือนทีมีสีหน้าเกรงใจกัน

“ดินจะกลับก่อนก็ได้นะ ย่าจะอยู่เฝ้าน้องก่อน เดี๋ยวค่อยโทรบอกตาผลมารับเอา” พ้นหลังแม่บ้านของบ้านเหนือนที คุณอรุณรัศมิ์จึงหันไปบอกหลานชาย แต่พสุธากลับเดินเข้ามาหย่อนก้นลงบนโซฟาคนเป็นย่าจึงไม่ได้ว่าอะไร

ภายใต้ท่าทีเย็นชาไม่สนใจสิ่งรอบข้างนั้นก็ยังมีสายตาที่เหลือบไปยังคนเจ็บบนเตียงอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกันที่เขาเผลอจ้องมองกรอบใบหน้าหวานของคนบนเตียงอย่างลืมตัวจนต้องปิดเปลือกตาลงและถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาเพื่อเรียกสติตัวเอง

“ผมออกไปรอข้างนอกนะ” พสุธาทำทียกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เขาควรออกไปจากที่นี่ก่อนที่สมองมันจะขุดคุ้ยเอาความทรงจำเก่า ๆ ที่เขาพยายามที่จะลืมมันกลับมาให้ปวดใจเล่น

พสุธาเดินออกจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็เจอเข้ากับเมธาเข้าพอดีซึ่งฝ่ายนั้นก็เป็นคนหยุดทักทายก่อน

“มึงมาเยี่ยมหนึ่งเหรอ” เมธาเอ่ยถามอดีตเพื่อนรักที่แตกหักกันได้หลายปีแล้วด้วยเหตุผลที่ว่าเขากับมันชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ซึ่งตอนนี้ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วในส่วนเขาไม่หลงเหลือความบาดหมางในใจแล้วและคิดว่ามันเองก็คงจะคิดเหมือนกัน

“ย่ากูอยู่ข้างใน” พสุธาตอบปัด ๆ ไม่อยากให้คนตรงหน้าเดาความรู้สึกตัวเองออก เพราะมันเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่รู้ความสัมพันธ์ของเขากับหนึ่งนที

“แล้วมึงไม่เข้าไป? งั้นกาแฟกับกูสักแก้วมา” เมธาเลิกคิ้วถามลองเชิง แต่ไม่รอคำตอบก็เอื้อมมือไปตบไหล่อดีตเพื่อนรักและผลักให้มันเดินมาด้วยกันซึ่งพสุธาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“กูเสียใจด้วยนะ” พสุธาว่าขึ้นหลังจากที่อดีตเพื่อนรักเลื่อนแก้วกาแฟมาให้ เมธาพยักหน้ารับก่อนจะยกกาแฟร้อน ๆ ขึ้นมาจิบ

“กูคิดว่ามีคนที่เสียใจและอยากได้ยินคำนี้จากมึงมากกว่ากู” ประโยคนั้นทำให้มือหนาของพสุธาที่กำลังจะยกกาแฟขึ้นมาจิบต้องชะงัก พสุธาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบขอบอดีตเพื่อนรักเพื่อหาคำตอบว่ามันต้องการจะสื่ออะไรกับเขา แต่ประโยคต่อมาที่อีกฝ่ายเฉลยทำให้เขาต้องถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา

“น้องไม่ได้ตั้งใจลืมมึง…และกูก็ไม่ได้อยากได้ไอ้เวย์มาเป็นน้องเขย” เมธาว่าด้วยสีหน้าจริงจัง แน่นอนว่าการที่เขาเคยเป็นเพื่อนรักกับพสุธาย่อมไม่ลงรอยกันกับกลุ่มของเวหาอยู่แล้ว

“กูก็ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่มึงคิดหรอกเมฆ ใครจะเหมาะสมกับใครมันขึ้นอยู่กับน้องมึง ไม่ใช่กู!”