คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่3/1 โลกที่โหดร้าย
บทที่๓ โลกที่โหดร้าย
เปลือกตาคู่บางลืมขึ้นมาช้า ๆ ท่ามกลางความร้าวระบมและหนักอึ้งของร่างกาย ภาพที่เห็นมีเพียงแค่เพดานสีขาวกับเสาน้ำเกลือที่บ่งบอกว่าสถานที่นี้คือโรงพยาบาล เพียงครู่หนึ่งเสียงคนพูดและกำลังร้องไห้ในคราเดียวกันก็ดังแว่วเข้ามากระทบแก้วหูคนเจ็บทำให้ดวงตาคู่กลมต้องกวาดมองโดยรอบพร้อมกับสมองที่เริ่มเรียบเรียงเหตุการณต์ที่เกิดขึ้น พลันภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ก็ฉายชัดเข้ามาในหัว ภาพโลหิตสีแดงฉานเอ่อนองบนพื้นถนนและภาพที่บิดามารดาแน่นิ่งไปต่อหน้าต่อตา วินาทีนั้นความกลัวการสูญเสียที่ไม่ทันได้เตรียมใจเริ่มประเดประดังเข้าสู่ใจดวงเล็กก่อนที่หยาดน้ำสีใสจะค่อย ๆ ร่วงลงมาจากหางตาและมือเล็กที่จิกเกร็งเข้ากับผ้าปูเตียงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“โธ่…พ่อพลกับแม่หนิงทำไมต้องมาทิ้งลูกไปแบบนี้เล่า ลูกมันเพิ่งกลับบ้านมาหาแท้ ๆ” ประโยคตัดพ้อกับน้ำเสียงปนสะอื้นของคุณเพ็ญพักตร์ยิ่งทำให้หยาดน้ำตาของคนเจ็บบนเตียงไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดร่วงเปราะลงมาอาบใบหน้าหวานซีดอย่างไม่อาจทนกักเก็บความเสียใจไว้ได้อีก มือเล็กที่จิกเกร็งอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความแรงขึ้นจนสั่นไปทั้งตัว แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวยามที่สะอื้นไห้แต่ก็ไม่เท่าความรู้สึกข้างในที่คล้ายกับว่าใจจะขาดรอน ๆ
“ฮึก…ไม่จริง” เรียวปากเล็กขยับตามคำที่ต้องการจะออกเสียง แต่เสียงนั้นกลับแหบแห้งและเบาหวิวจนไม่สามารถเปล่งมันออกมาได้
“คุณเพ็ญคะ คุณหนู ฟะ…ฟื้นแล้วค่ะ” หญิงวัยห้าสิบกลาง ๆ ที่เป็นแม่บ้านและแม่นมของหนึ่งนทีว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจและใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแม้ว่าจะมีน้ำตาจะนองอยู่เต็มใบหน้า
“หนึ่งลูก…” ไม่มีเสียงเอ่ยถามใดออกมาจากปากคนเป็นป้านอกจากชื่อของหลานก่อนที่ท่านจะเข้าไปโอบกอดหลานไว้ด้วยใบหน้าที่นองน้ำตาเช่นกัน สิ่งที่ท่านสามารถปลอบหลานได้ตอนนี้มีเพียงแค่อ้อมกอดที่ต้องการบอกให้หลานรู้ว่ายังมีท่าน และท่านจะคงอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน แต่แม้ว่าจะพยายามเข้มแข็งกับการสูญเสียครั้งนี้แค่ไหนแต่เสียงสะอื้นไห้ของหลานมันก็ยังบาดใจให้คนเป็นป้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อยู่ดี
“ไม่จริงใช่ไหมป้าเพ็ญ พ่อกับแม่ยังอยู่กับหนึ่งใช่ไหม” ในนาทีนี้คล้ายว่าหนึ่งนทีลืมความเจ็บไปสิ้น แม้น้ำเสียงจะแหบแห้งเพียงใดสาวเจ้าก็ยังใช้ความพยายามที่จะเอ่ยถามออกมา
คุณเพ็ญพักตร์ที่เห็นสายตาเลื่อนลอยของหลานสาวแล้วก็ได้แต่ปิดเปลือกตาลงและโอบกอดหลายไว้อีกครั้ง ท่านสงสารหลานจับใจ ทำไมหนอน้องชายกับน้องสะใภ้ถึงได้ด่วนจากไปอย่างไม่ทันได้ล่ำลาแบบนี้ เวรกรรมอะไรของครอบครัวท่านหนักหนา สูญเสียบุตรชายคนโตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปเมื่อสองปีก่อนยังไม่พออีกเหรอ ทำไมฟ้าถึงได้มาพรากครอบครัวท่านไปด้วยเหตุการณ์คล้ายกันเช่นนี้อีก
เวลานี้เสียงสะอื้นไห้ของหนึ่งนทีหยุดลงแล้ว เหลือแต่สายตาเลื่อนลอยที่เหม่อมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย และบนแก้มนวลนุ่มยังคงเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเม็ดร้อนไม่จางหาย
ความคิดเห็น