ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ใจไม่ลืมรัก (มีEbookแล้วจ้า)

    ลำดับตอนที่ #7 : บทที่3/1 ความจริงแล้ว...

    • อัปเดตล่าสุด 14 พ.ค. 64


    บทที่๓ ความจริงแล้ว…

                อรรัมภากลับถึงบ้านในเวลาห้าทุ่มไม่ขาดไม่เกิน ร้านปิดสี่ทุ่มอยู่เก็บของและตรวจดูความเรียบร้อยก่อนออกมา กว่าจะขับรถถึงบ้านก็ปาไปเวลานี้แล้ว ไฟหน้าบ้านยังสว่างจ้าแต่ภายในบ้านนั้นมืดสนิทไม่ต่างจากวันไหนๆ เปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าไฟในห้องโถงยังเปิดอยู่และเห็นร่างท้วมของป้าพรที่นั่งสัปหงกรออยู่บนโซฟาตัวยาว ซึ่งทำให้ใบหน้าหวานที่ดูหม่นเศร้ามาทั้งวันคลี่ยิ้มออกมาได้ และดูเหมือนว่าจะเป็นรอยยิ้มเดียวที่ยิ้มออกมาโดยไม่ต้องฝืนความรู้สึกของวันนี้ด้วยซ้ำ

                “ป้าพรคะ” อรรัมภาเข้าไปเขย่าเรียกท่าน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวยังฝันหวานไม่ตื่นจากห้วงนิทรา

                “ป้าพรคะ” อรรัมภาเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยและมันได้ผล ทำให้นางอำพรดีดตัวตื่นขึ้นโดยฉับพลัน

                “คะ…คุณอ้อน มาแล้วเหรอคะ ป้าเผลอหลับไปเหรอคะเนี่ย” นางอำพรถามพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ

                “มานอนอะไรตรงนี้คะ อ้อนก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องรอ” คนตัวเล็กว่าพลางทำเสียงดุ ตั้งแต่เปิดร้านวันแรกจนถึงตอนนี้คนตรงหน้าเคยมานั่งรอหล่อนยังไงก็มานั่งรอหล่อนอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน

                “ก็มันชินไปแล้วนี่คะ” นางอำพรว่าแล้วก็ได้แต่คลี่ยิ้มชืดๆออกมา

                “เข้าไปนอนเถอะค่ะ” อรรัมภาคลี่ยิ้มให้คนตรงหน้า พลางหันไปยังชั้นวางรองเท้าก็ไม่เห็นรองเท้าคู่โปรดของมารดาจึงเอ่ยถามป้าพร

                “แม่ยังไม่กลับเหรอคะป้าพร” ใบหน้าหวานที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อครู่เริ่มขรึมขึ้นตามน้ำเสียงที่เอ่ยถาม

                “ป้าก็ยังไม่เห็นนะคะ” นางอำพรส่ายหน้าปฏิเสธ อรรัมภาทำเพียงแค่พยักหน้ารับกับคำตอบของท่านก่อนจะขอตัวขึ้นห้อง นางอำพรมองตามแผ่นหลังบอบบางที่ลับตาไป ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างหนักใจ

                “ถ้าคุณท่านกับแม่ญายังอยู่ คุณหนูคงจะไม่ลำบากแบบนี้”

                สิ่งแรกที่สาวเจ้าทำหลังจากขึ้นมาถึงห้องคือต่อสายหามารดา แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีท่าทีว่าปลายสายจะกดรับ แต่ในขณะที่นิ้วเรียวจะกดวางสาย เสียงตอบรับจากคนปลายสายก็ดังขึ้น

                “ฮัลโหล” น้ำเสียงแหบแห้งที่ดังมาจากปลายสายทำให้อรรัมภาเอะใจไม่น้อย แต่ก็เลือกที่จะถามคำถามที่ในหัวคิดไว้ตอนนี้ออกไปก่อน

                “แม่อยู่ไหนคะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”

                “อืม กลับพรุ่งนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” นางอรมลขานรับโดยที่เลี่ยงตอบคำถามของบุตรสาว

                “แล้วไม่ต้องห่วงว่าฉันจะกลับไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้นอีก เลิกก็คือเลิก” นางอรมลเสริม เพราะพอจะจับน้ำเสียงของบุตรสาวได้

                “ถ้าแม่ไม่กลับไปยุ่งกับมันอีก แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหน อ้อนจะออกไปรับ” อรรัมภาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเก่า

                “เอาน่า พรุ่งนี้ฉันจะกลับ” นางอรมลยังเลี่ยงไม่ยอมตอบคำถาม

                “ก๊อก ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตนะคะคนไข้” เสียงเคาะประตูจากพยาบาลสาวดังขึ้น ก่อนจะถูกเปิดเข้ามา ก่อนหน้าที่บุตรสาวจะโทรมานี้นางนอนไม่หลับและรู้สึกแน่นหน้าอกจึงต้องกดเรียกพยาบาล ใช่ ตอนนี้นางอยู่โรงพยาบาลด้วยอาการแน่นหน้าอกที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่าย โชคดีที่อยู่โรงพยาบาลพอดีจึงเข้ารับการรักษาและแพทย์สั่งให้นอนดูอาการก่อนสักคืน คราแรกนางก็อยากปฏิเสธแต่ด้วยอาการไม่ดีขึ้นจึงต้องจำใจ

                “แม่อยู่โรงพยาบาลเหรอ เป็นอะไรคะ” ได้ยินเสียงที่ถามมาจากปลายสายนางอรมลจึงรีบกดตัดสายไป แน่นอนว่าอรรัมภาโทรเข้ามาอีกหลายสาย แต่นางก็เลือกที่จะปล่อยมันไว้อย่างนั้นและตอบคำถามของพยาบาลแทนเพื่อปัดความสนใจจากเครื่องมือสื่อสาร

     

    อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ

    ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×