ใจไม่ลืมรัก (มีEbookแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่2/3 ลำบากใจ

“อุ๊ย!” ร่างบางอุทานขึ้นด้วยความตกใจเมื่อปลายมีดคมเฉือนเข้านิ้วเรียวจนมีเลือดสีแดงฉานซึมออกมา

            “ว้าย! คุณอ้อน เป็นอะไรคะ” ปณิตาหรือพี่ปุ้มที่อยู่ใกล้กันนั้นรีบวิ่งเข้ามาหา พร้อมกับรีบดึงถุงมือยางออกจากมือสาวเจ้า

            “อะ…เอ่อ อ้อนไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ” คนที่เพิ่งได้สติเอ่ยปฏิเสธ ก่อนจะเก็บผักที่เปื้อนเลือดทิ้งลงถังขยะ

            “คุณอ้อนไปพักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง มีนุ่นกับนันท์ช่วยแล้วสบายมากค่ะ” ปณิตาทำมือโอเคโดยที่นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือแตะเข้าหากัน ส่วนอีกสามนิ้วที่เหลือนั้นชูขึ้นให้เจ้านายสาวดูว่าตนและลูกมืออีกสองคนนั้นรับมือไหว

            “งั้นอ้อนฝากด้วยนะคะ” อรรัมภาพยักหน้าขอบคุณคนตรงหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังห้องทำงานของตนเอง พาลสเตอร์ยาในกล่องถูกแกะออกก่อนจะพันลงบนนิ้วเรียวที่เป็นแผลจากการถูกมีดบาด

            เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนที่วางคว่ำหน้าอยู่ไม่ไกลมือดังขึ้น เรียกให้คนที่เพิ่งทำแผลเสร็จหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าใครที่โทรมาเปลือกตาคู่สวยจึงค่อยๆปิดลงพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพรูลมหายใจออกมา ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมันขึ้นมากดรับ

            “สวัสดีค่ะพี่เก๋” กรอกเสียงใสลงไปหาคนปลายสาย

            “จ้าอ้อน เดือนนี้อ้อนยังไม่ได้จ่ายค่าที่พี่เลยเนาะ” กุลรชาถามออกมา เข้าปีที่สามแล้วที่อรรัมภาเช่าที่ของหล่อนเปิดร้านอาหาร หนึ่งปีหล่อนแบ่งเก็บอยู่สองงวด ปกติแล้วอรรัมภาจะจ่ายตรงทุกงวดหรืองวดเดือนก็จ่ายก่อนวันนัดด้วยซ้ำ แต่งวดนี้เลยวันนัดมาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วหล่อนจึงต้องโทรมาเตือน เพราะคาดว่าอีกฝ่ายอาจจะลืมเพราะช่วงนี้ก็เห็นคนแน่นร้านตลอด

            “ตายจริง! อ้อนลืมไปเลยค่ะพี่เก๋ ขอโทษนะคะ” อรรัมภาแสร้งพูดออกมาแบบนั้นทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ใช่ หล่อนไม่ได้ลืม

            “พี่ก็ว่าแล้ว ว่าอ้อนน่ะลืมแน่ๆ” กุลรชาว่าพลางหัวเราะออกมา

            “เดี๋ยวอ้อนจะโอนให้พี่เก๋นะคะ” บอกคนปลายสายออกไปทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้กุลรชาเพราะเงินที่เตรียมไว้เป็นสัดเป็นส่วนตั้งแต่แรกก็เอาไปโปะหนี้นอกระบบของมารดาไปหมดแล้ว และไม่รู้ว่าจะมีเจ้าหนี้รายไหนโผล่มาทวงหนี้มารดาอย่างวันนั้นอีก

            “จ้า งั้นพี่ไม่กวนแล้วนะ” กุลรชาตัดบท เพราะไม่อยากรบกวนเวลางานของสาวเจ้า และเมื่ออรรัมภาขานรับหล่อนจึงกดวางสายไป เมื่อได้อยู่คนเดียวเงียบๆเหมือนว่าปัญหาที่รุมล้อมอยู่รอบๆตัวนั้นยิ่งถาโถมเข้ามาใส่ ใบหน้าหวานซบลงบนฝ่ามือเรียวก่อนจะปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ภายในใจออกมาผ่านหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่กลม ทั้งๆบอกกับตัวเองว่าให้สู้มาโดยตลอด แต่วันนี้หล่อนกลับรู้สึกเหนื่อยจนแทบจะไม่อยากทำอะไรต่ออีกต่อไป บ่อยครั้งที่คอยตั้งคำถามกับตัวเองว่าหล่อนกำลังสู้อยู่กับอะไรกันแน่ เพราะทุกอย่างมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย จนบางครั้งแอบคิดว่าถ้าหากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาเจอกับปัญหาเหล่านี้อีกก็คงจะดีไม่น้อย…

อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ

ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา