คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2/2 ลำบากใจ
“แม่ไม่อยากอ้อมค้อม ถ้าแม่จะขอให้อ้อน แต่งงานกับตาเจตน์แทนผู้หญิงคนนั้นได้ไหม แลกกับเงินก้อนนั้นที่แม่มลยืมแม่ไป ถ้าอ้อนตกลงเรื่องที่บ้านแม่ก็จะช่วย” ได้รู้ว่าเจตนิพัทธ์ความจำเสื่อมว่าตกใจแล้ว แต่ได้ยินประโยคต่อมาที่ท่านขอนั้นทำให้สาวเจ้าถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“อะไรนะคะ?” สาวเจ้าแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอมารดาไปขอหยิบยืมเงินท่านตั้งแต่ตอนไหนทำไมหล่อนไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย
“ช่วยแม่ได้ไหมอ้อน” มือเรียวบางถูกกุมไว้แน่นราวกับว่าหล่อนคือความหวังสุดท้ายของท่าน
“อ้อนว่า…มัน” ลำคอแห้งผากโดยอัตโนมัติ มือเรียวที่ประสานกันไว้หน้าตักเริ่มประสานกันแน่นขึ้น ความลำบากใจคืบคลานเข้ามาสู่ใจดวงน้อยใจจนไม่สามารถเอ่ยปฏิเสธคนตรงหน้าออกมาได้
“แม่ขอแค่หนึ่งปีหรือจนกว่าความทรงจำของตาเจตน์จะกลับมา แล้วแม่จะไม่รบกวนอ้อนอีกเลย” นางบอกกับตัวเองซ้ำๆว่าภายใต้เรื่องราวร้ายๆก็ยังมีสิ่งดีๆซ่อนอยู่ ถึงแม้ว่าบุตรชายจะประสบอุบัติเหตุจนสูญเสียความทรงจำ ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่บุตรชายจะจำเรื่องทั้งหมดไม่ได้รวมถึงผู้หญิงหน้าเงินคนนั้น และในเวลานี้คงไม่มีใครเหมาะสมจะเป็นสะใภ้ของนางเท่าอรรัมภาอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะเงินทองหรือฐานะทางบ้านที่ทำให้นางชอบพอในตัวเด็กคนนี้ แต่เป็นเพราะตัวเด็กคนนี้เองที่ทำให้นางรักและเอ็นดูไม่ต่างจากลูกหลานคนหนึ่ง
“อ้อนคงช่วยเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ ส่วนเรื่องเงินอ้อนจะเอามาคืนให้เร็วที่สุด ขอโทษนะคะ” ในที่สุดคำปฏิเสธที่หล่อนไม่คิดว่าตัวเองจะเอ่ยมันออกมาได้ก็หลุดออกมาจากเรียวปากหยักได้รูป จบประโยคก็ลุกจากโซฟาตัวนุ่มและไม่ลืมที่จะไหว้ลาหญิงมากวัยตรงหน้า ก่อนที่ร่างบางจะรีบเปิดประตูออกไป ทิ้งไว้แต่คุณหญิงจริยาที่มองตามแผ่นหลังบอบบางที่ลับตาไปอย่างรู้สึกหนักใจ
“อ้อน” ทันทีที่เห็นบุตรสาวออกจากห้องนั้นมา นางอรมลก็รีบเดินเข้ามาหาหมายจะสอบถามบุตรสาวถึงเรื่องที่คุยกับคุณหญิงจริยา แต่อรรัมภากลับนิ่งเงียบและเดินออกไปโดยไม่รอนาง
“คุณหญิงเขาว่ายังไงบ้าง” นางอรมลรีบสาวเท้าตามบุตรสาวและถามอยู่ตลอดทาง แต่อรรัมภาก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจและตอบคำถามท่าน จนเดินมาถึงโรงจอดรถของทางโรงพยาบาล เท้าเรียวที่ก้าวฉับๆในตอนแรกก็หยุดลงก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับมารดา
“แม่ยืมเงินเขามาเท่าไหร่” คำถามแรกที่หลุดออกมาจากเรียวปากงามได้รูป ดวงตากลมโตจ้องมองมารดาไม่กระพริบ
“อะ…เอ่อก็ ไม่ได้มากหรอก ก็ประมาณสามล้านน่ะ” นางอรมลบอกจำนวนเงินด้วยน้ำเสียงเสียงอ้ำอึ้งในลำคอ
“สามล้านเหรอคะ!” อรรัมภาทวนคำตอบของมารดา
“แม่เอาไปทำอะไรคะ เงินตั้งสามล้านน่ะ แล้วทำไมไม่บอกอ้อน”อรรัมภาถามคนตรงหน้าเสียงสั่น พลางกรอกสายตาขึ้น เพื่อไม่ให้หยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อคลออยู่นั้นไหลลงมา
“ก็ตอนนั้นมันจำเป็น บอกแก แกก็ไม่ให้ฉันอยู่ดี ไม่ได้เงินแล้วจะให้ฉันมาทนฟังแกบ่นอีก และอีกอย่างเงินแค่สามแสนเอง แกจะอะไรกันนักกันหนา” นางอรมลว่าเสียงอ้อมแอ้มไม่สบตาคนตรงหน้า
“จำเป็นเหรอคะ เอาไปเล่นการพนันเรียกจำเป็นเหรอคะ อ้อนเหนื่อยนะ” ในที่สุดน้ำตาเม็ดร้อนที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมา อรรัมภาทำเพียงแค่ปาดมันออกจากแก้มนวลลวกๆเพียงเท่านั้น
“แม่ขับรถอ้อนกลับบ้านไปก่อนเถอะ” มือเรียวบางค้นหากุญแจในกระเป๋าใบโปรด ก่อนจะวางมันลงบนมือเหี่ยวย่นของท่าน”
“ไม่ล่ะ แกขับไปเถอะ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะแวะเยี่ยมเพื่อนก่อน” นางอรมลคืนกุญแจให้บุตรสาว ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิมที่เดินจากมา เดินลับตาบุตรสาวมาได้ไม่กี่ก้าว ท้าวเรียวก็หยุดลง ก่อนที่มือเหี่ยวย่นก็จะยกขึ้นมากุมยังอกข้างซ้ายพร้อมกับพรูลมหายใจออกมา
“ฉันคงจะดีแต่สร้างเรื่องให้แกปวดหัวจริงๆเลยนะอ้อน แต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นักหรอก” นางอรมลหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วก้าวเดินต่อไปให้พ้นบริเวณนั้น
อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ
ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา
ความคิดเห็น