ใจไม่ลืมรัก (มีEbookแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2/1 ลำบากใจ

บทที่๒ ลำบากใจ

            ช่วงบ่ายคล้อยการจราจรบนท้องถนนยังแน่นขนัดไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ และอากาศภายนอกยังคงร้อนอบอ้าวไม่ต่างจากวันไหนๆ แต่ขัดกับท้องฟ้าในตอนนี้ที่เริ่มครึ้มฟ้าครึ้มฝน อีกไม่ถึงสามสิบนาทีข้างหน้ามันคงจะโปรยปรายหรือโหมกระหน่ำลงมา

            “อ้อนมีธุระต่อที่ไหนหรือเปล่าจ๊ะ” คำถามของหญิงมากวัยกว่าทำให้อรรัมภาที่นั่งเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ข้างนอกหลุดจากภวังค์ ก่อนที่จะรีบดึงสติกลับมาที่คนถาม เพราะหล่อนกับมารดามามาเยี่ยมเจตนิพัทธ์ได้เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว แรกๆมารดาก็คุยสอบถามอาการของเขา หลังๆท่านทั้งสองก็คุยกันตามประสาคนวัยทอง

            “อะ…เอ่อ มะ…” ไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้เอ่ยตอบ คุณอรมลผู้เป็นมารดาก็แทรกขึ้น

            “ไม่มีหรอกค่ะ วันนี้น่ะยัยอ้อนว่างทั้งวัน ใช่ไหมลูก” ไม่ว่าเปล่าแต่ท่านยังใช้แขนสะกิดบุตรสาวให้เออออตามดังที่ท่านว่า

            “ค่ะ” ร่างบางพยักหน้ารับ

            “งั้น…แม่ขอคุยกับอ้อนหน่อยได้ไหม” ท่านพูดขึ้น

เมื่อมั่นใจว่ายานอนหลับที่ทางโรงพยาบาลให้บุตรชายทานหลังอาหารนั้นเริ่มออกฤทธิ์แล้ว คุณหญิงจริยาเหลือบมองหน้ามารดาของสาวเจ้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมายังคนตัวเล็กตรงหน้า

            “ค่ะ” ถึงจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เจ้าของร่างบางยังคงคลี่ยิ้มให้ท่านและพยักหน้าตอบตกลง นางอรมลมองไปยังบุตรสาวก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

            “อ้อนรู้ใช่ไหมว่าตาเจตน์กำลังคบหากับผู้หญิงคนนึงอยู่” ท่านเกริ่นขึ้นมา

            “ก็พอจะทราบค่ะ” อรรัมภาตอบไปตามความจริง ถึงหล่อนกับเขาจะตัดขาดความสัมพันธ์กันทั้งโลกความเป็นจริงและโลกโซเชียล แต่หล่อนก็พอจะรู้เรื่องราวชีวิตของเขาบ้างประปรายจากการแท็กในเฟซบุ๊กของกลุ่มเพื่อนของเขา และพอจะรู้ว่าเขาคบกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่

            “คืนที่ตาเจตน์ประสบอุบัติเหตุ ตาเจตน์เข้ามาคุยกับแม่เรื่องแต่งงาน” อรรัมภาบีบมือตัวเองแน่นแต่เรียวปากได้รูปยังคลี่ยิ้มส่งให้ท่าน

            “แต่แม่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น คืนนั้นแม่กับตาเจตน์เลยทะเลาะกัน” ไม่รู้ตัวเลยว่ายามที่ตนเองเอ่ยถึงแฟนสาวของบุตรชายคนนั้นใบหน้านั้นถมึงทึงอย่างเห็นได้ชัด การที่บุตรชายเข้ามาคุยเรื่องแต่งงานนั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดี เพราะอายุอานามก็สามสิบห้าเข้าไปแล้ว นางก็อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝา อยากอุ้มหลานอย่างเพื่อนๆคนอื่นเขา แต่ผู้หญิงที่บุตรชายเลือกเป็นคู่ชีวิตต้องไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น

            “ตาเจตน์เลยต้องเป็นแบบนี้” ว่าไปน้ำตาก็เอ่อคลอหน่วยตาไป ยามที่ได้มองบุตรชายความเจ็บจุกก็เล่นเข้ามาจุกที่ทรวงอก นางจะไม่โทษว่าที่บุตรชายประสบอุบัติเหตุเป็นความผิดของใครเพราะคนที่ผิดคือนางเอง แต่ถึงอย่างไรนางก็ทำใจยอมรับผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ไม่ได้

            “หมอบอกว่าตาเจตน์สูญเสียความทรงจำ ตาเจตน์จำใครไม่ได้เลย แม้แต่แม่ตาเจตน์ก็ยังจำไม่ได้” มือเรียวบางยกขึ้นมาทาบกับริมฝีปากสีแดงระเรื่อด้วยความตกใจ เจตนิพัทธ์สูญเสียความทรงจำอย่างงั้นเหรอ..

อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ

ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา