คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1/3 ยังไม่ลืม
เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้น ทำให้คนที่ง่วนอยู่กับการจดรายการวัตถุดิบในการประกอบอาหารในวันพรุ่งนี้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนที่ยังคงส่งเสียงร้องดังอยู่ขึ้นมากดรับ
“ค่ะแม่” กรอกเสียงลงไปหาคนปลายสายแต่สายตานั้นกลับไปจดจ้องอยู่กับงานที่กำลังทำอยู่เมื่อครู่
“แกอยู่ไหนอ้อน อยู่บ้านหรือเปล่ามารับฉันหน่อยสิ” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือเรือนสวยขึ้นมาดูเวลา เข็มสั้นจวนจะชี้เลขเลขสิบเอ็ด ส่วนเข็มยาวนั้นขาดอีกไม่กี่ช่องเล็กๆก็จะชี้เลขสิบสองแล้ว แสดงว่าตอนนี้เวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว
“อ้อนอยู่ร้านค่ะ แล้วแม่อยู่ไหนคะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” อรรัมภาถามคนปลายสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
“ฉันก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านแกหรอก จะออกมาก็โทรมาแล้วกันนะ” ว่าจบก็วางสายไปโดยที่อรรัมภาไม่มันที่จะได้พูดอะไรออกไปอีก อรรัมภาถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก่อนจะรีบเคลียงานตรงหน้าให้เสร็จเพื่อที่จะได้รีบกลับบ้าน
“ฉันได้ข่าวมาว่าคุณเจตน์ประสบอุบัติเหตุ แกรู้หรือยังล่ะ” ขึ้นมานั่งได้เพียงครู่เดียวก็เอ่ยถามบุตรสาวออกไป
“ค่ะ อ้อนรู้แล้ว รู้มาจากดาวน่ะ” อรรัมภาตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่มารดาชวนคุยนัก และดวงตาคู่กลมยังจดจ้องอยู่กับท้องถนนเบื้องหน้า แต่สี่ห้าวันให้หลังมานี้ก็ยังสอบถามอาการของเขาจากดาริกาอยู่ไม่ขาด และพอจะรู้ว่าตอนนี้เขาฟื้นแล้ว
“อืม…พรุ่งนี้ฉันว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อย แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” นางอรมลขานรับกับคำตอบของบุตรสาว พลางสังเกตปฏิกิริยาของบุตรสาวผ่านเสี้ยวหน้าหวาน ก่อนจะเอ่ยบอกความประสงค์ออกไป
“พรุ่งนี้อ้อนไม่…” อรรัมภากำลังจะเอ่ยปฏิเสธท่านเพราะตอนนี้เขาฟื้นแล้วหล่อนไม่อยากไปให้ใครรู้สึกอึดอัดใจโดยเฉพาะตัวหล่อนเอง แต่ไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้ปฏิเสธ เสียงของมารดาก็แทรกขึ้นอย่างรู้ใจ
“แกไม่ว่าง? หรือแกกำลังต่อต้านฉัน” ประโยคแรกนั้นนางทวนคำของบุตรสาว แต่ประโยคหลังน่ะนางถามและต้องการคำตอบ
“อ้อนไม่ว่างจริงๆค่ะ” อรรัมภายืนยันและเลี่ยงที่จะตอบคำถาม พอรู้อยู่หรอกว่าท่านคิดจะทำอะไร หล่อนคิดว่าการที่หล่อนเลี่ยงที่จะพบเขาคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
“ไม่รูล่ะ ฉันบอกทางโน้นไว้แล้วว่าฉันกับแกจะเข้าไปเยี่ยมช่วงเที่ยง คุณหญิงเขาก็รอแกอยู่” ท่านยกเอามารดาของเจตนิพัทธ์มาอ้าง ซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดี
“แม่ควรจะถามอ้อนก่อน” อรรัมภาว่า ยอมรับว่าหล่อนเกรงใจมารดาของเจตนิพัทธ์ ท่านดีกับหล่อนจนหล่อนรู้สึกผิดและละอายใจกับสิ่งที่ครอบครัวหล่อนรวมถึงตัวหล่อนเองได้ทำลงไป
“เอาน่า ไปเป็นเพื่อนฉันแค่ประเดี๋ยวเดียวเอง มันจะเสียเวลาทำมาหากินของแกสักเท่าไหร่กัน อีกอย่างคุณเจตน์กับคุณหญิงเขาก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน” นางอรมลเสริมก่อนจะยกมือเหี่ยวย่นของตนเองทาบทับบนหัวไหล่มนของบุตรสาว ซึ่งอรรัมภาก็ไม่ได้แย้งอะไรอีก ทำเพียงแค่ถอนหายใจหนักๆออกมาก็เท่านั้น
อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ
ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา
ความคิดเห็น