พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่5/4 สิ้นสุดความอดทน

“จ้ะ งานเยอะเลยสิช่วงนี้ ทำงานเยอะก็อย่าลืมพักผ่อนด้วยล่ะ ว่าง ๆ ก็กลับมาบ้านเราบ่อย ๆ ป้ากับป้านิดจะทำกับข้าวอร่อย ๆ รอ” รู้อยู่แล้วว่าเขาฤดูเก็บเกี่ยวงานที่ไร่รุ่งอรุณคงจะยุ่งน่าดู อดเป็นห่วงหลานไม่ได้ไม่รู้ว่าทางนั้นจะกดขี่ใช้งานหลานเยี่ยงทาสหรือเปล่า

“งั้นป้าไม่กวนดินทำงานแล้วนะ ลูกค้าเข้าร้านพอดี ไว้ค่ำ ๆ ค่อยมาเจอกันที่บ้าน” คนเป็นป้าชิงขอตัดบทสนทนาก่อนเมื่อลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้าร้าน พสุธาตอบรับก่อนคนเป็นป้าจะตัดสายไป

วางสายจากคนเป็นป้าได้เพียงครู่เดียวท้องไส้เริ่มประท้วงขึ้นด้วยความหิวตั้งแต่มื้อเที่ยงของเมื่อวานจนตอนนี้ยังไม่มีข้าวตกถึงท้องสักเม็ด จากที่ตั้งใจว่าจะนั่งเช็กงานในอีเมล์สักหน่อยก็ต้องเปลี่ยนเป็นหยิบกระเป๋าตังกับกุญแจรถเพื่อออกไปหาอะไรทานรองท้องไปพลาง ๆ ก่อน

“ลาเต้เย็นหวานน้อยค่ะ/ครับ” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ซ้ำประโยคที่พูดไปยังคล้ายกันทุกประการเว้นแต่คำลงท้ายที่บ่งบอกถึงเพศ เสี้ยวนาทีต่อมาสองสายตาก็หันมาสบกันก่อนฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน

“พี่ดิน” เจ้าของเสียงหวานนุ่มหูเอ่ยทัก “พี่ดิน” ก่อนเรียวปากบางจะคลี่ยิ้มรับ เพิ่งวางสายจากคนเป็นป้าท่านบอกว่าพสุธาจะกลับบ้านเย็นนี้จึงบอกเธอว่าหากเสร็จธุระแล้วให้เธอติดรถกลับมากับเขา ยังไม่ได้โทรถามไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่

“เป็นสองแก้วนะครับ” พสุธาเป็นฝ่ายหยิบธนบัตรสีเทาขึ้นมาจ่ายค่ากาแฟให้ทั้งเขาและฟ้าลดา

“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มาทำธุระเหรอ” ขณะที่ยืนรอกาแฟก็เอ่ยถามคนที่เขารักและห่วงใยเหมือนน้องสาว ฟ้าลดาเป็นลูกสาวน้าสร้อยที่เป็นคนงานในรีสอร์ตปงซึ่งเป็นรีสอร์ตของครอบครัวฝั่งมารดา เคยได้ยินจากป้าน้อมว่าตอนนั้นมีโรคระบาดเกิดขึ้น เป็นสถานการณ์ที่ทั้งรัฐบาลและบุคลากรทางการแพทย์ควบคุมไม่อยู่ ในแต่ละวันยอดผู้ป่วยและผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องจนผู้คนไม่กล้าแม้แต่จะออกจากบ้าน ร้านอาหาร สถานที่ท่องเที่ยว หรือแม้แค่พ่อค้าแม่ขายต่างประสบปัญหาบ้างถึงขั้นเจ๊งไปก็มี ซึ่งรีสอร์ตปงของครอบครัวก็เป็นหนึ่งในธุรกิจที่ต้องปิดตัวลง คนงานหลายสิบชีวิตต้องย้ายไปทำงานไกลบ้านดิ้นรนหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ซึ่งมารดาของฟ้าลดาก็เป็นหนึ่งในนั้น ซ้ำสามียังมาเสียชีวิตด้วยโรคระบาดนี้อีก ตอนนั้นฟ้าลดายังเป็นเด็กหญิงวัยสองขวบด้วยความสงสารคนเป็นป้าจึงรับเลี้ยงไว้แม้ครอบครัวจะประสบปัญหาอย่างหนักแต่ก็ไม่ได้ตัดสายใยแม่ลูก จนตอนนี้ฟ้าลดาก็ยังคงติดต่อมารดาอยู่ ดังนั้นเขากับฟ้าลดาจึงผูกพันธ์กันเหมือนพี่น้อง

“ฟ้ามาดูผ้าม่านให้คุณป้าค่ะ เสร็จแล้วล่ะแต่แวะมาหาเพื่อนสมัยมหาลัยค่ะ” ว่าแล้วก็หันไปยังเพื่อนสาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ พสุธาเอียงตัวมองตามเห็นแต่แผ่นหลังของหญิงสาวในชุดเดรสเผยไหล่ผมยาวลอนปลายถึงกลางหลัง คุ้นตาไม่น้อยแต่เสียงเรียกของพนักงานทำให้ทั้งพสุธาและฟ้าลดาต้องหันกลับมา

“แล้วเรากลับยังไง เย็นนี้พี่กลับบ้านนะ ไปด้วยกันเลยหรือเปล่า” ลุกไปหยิบกาแฟสองแก้วจากเคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะยื่นกาแฟแก้วหนึ่งส่งให้น้องสาว

“อืม…กลับกับพี่ดินก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียค่ารถ” ฟ้าลดาทำท่านคกคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มหวานตอบกลับไป “พี่ดิน” ยังคงน่ารักและใจดีกับเธอเสมอมา ดูสิ!...ไม่ต้องให้เธอเอ่ยปากขอเขาก็เป็นฝ่ายชวน แบบนี้จะไม่ให้เธอแอบปลื้มเขาได้ยังไงกันล่ะ

“อืม พี่น่าจะออกสี่โมงเย็นไม่เกินนี้ เราจะให้พี่แวะรับที่ไหนก็โทรบอกแล้วกัน” ว่าจบก็ขอตัวออกจากร้าน ฟ้าลดามองตามคนที่เธอคิดเกินพี่ชายจนเขาลับตาไปก่อนจะกลับมาหาเพื่อนที่โต๊ะ

………………………………………………………