คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่6/3 เรื่องของเรา
“อยู่กับพี่ก่อนได้ไหม” เจตน์นิพัทธ์จับแขนเรียวเล็กไว้แน่น ราวกับว่าหล่อนเป็นที่พึ่งเดียวของเขาในตอนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นในแววตาของเขาก็ยังมีความสับสนปนอยู่ไม่น้อย หล่อนหวังแค่ว่าผ่านคืนนี้ไปแล้วเขาจะลืมเรื่องทั้งหมดที่ได้รู้ได้เห็นในคืนนี้
“พี่เจตน์ตัวร้อน อ้อนจะเอายามาให้ค่ะ” อรรัมภาอธิบาย แต่เจตนิพัทธ์ก็ยังไม่ยอมปล่อย จึงต้องจำใจนั่งลงที่เดิม เมื่อป้าทองยกกระมังใบเล็กที่ใส่น้ำมาเกือบครึ่งกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ อรรัมภาจึงจัดการเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดให้หมาด ๆ แล้วเช็ดลงบนใบหน้าคมอย่างแผ่วเบา
“ป้าทองคะ อ้อนขอยาแก้ปวดลดไข้กับนำหนึ่งแก้วนะคะ” ก่อนที่ป้าทองจะออกไปอรรัมภาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยบอกท่าน นางทองที่รู้หน้าที่ดีก็รีบเก็บกวาดเศษแจกันที่เหลือเสร็จแล้วจึงออกไปเตรียมยากับน้ำหนึ่งแก้วมาให้อรรัมภาตามคำขอเสร็จแล้วก็ลงไปรอด้านล่าง อรรัมภาใช้ผ้าหมาด ๆ เช็ดทั่วใบหน้าแล้วจึงค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเขาเพื่อเช็ดไปตามแผงอก แขน แผ่นหลังและส่วนอื่น ๆ ให้ทั่วส่วนบน เมื่อเสร็จแล้วก็พาดผ้าขนหนูผืนเล็กไว้กับกะละมัง ติดกระดุมเสื้อให้เขาเรียบร้อย
“พี่เจตน์คะ” ร่างบางเขย่าเรียกคนป่วยเบา ๆ ให้ตื่นขึ้นมากินยา เมื่อเจตนิพัทธ์ปรือตาขึ้นมาสาวเจ้าก็เข้าไปช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นมานั่งโดยแผ่นหลังกว้างยังพิงกับหัวเตียง
“พี่เจตน์ตัวรุม ๆ ทานยาก่อนค่อยนอนนะคะ” ว่าพลางแกะเม็ดยาจากซองบรรจุภัณฑ์ใส่มือหนา เจตนิพัทธ์ปล่อนยาลงคออย่างว่าง่ายก่อนจะตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้วที่อรรัมภายกมาให้ ทานยาแล้วอรรัมภาก็ช่วยพยุงให้เขาล้มตัวนอนลงอีกรอบ
“นอนนะคะ” ว่าพลางดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมให้เขาถึงอก ดวงตาคู่คมแต่ดูอ่อนล้าจ้องมายังใบหน้าหวานของแฟนสาว มือหนายกขึ้นมากุมมือเรียวบางไว้แน่นพร้อมกับปิดเปลือกตาลงช้า ๆ และเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด เมื่อชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงนิทราไป ความเงียบก็เคลื่อนคล้อยมาปกคลุม ได้ยินเพียงเสียงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของคนป่วยบนเตียงที่เท่านั้น
“สัญญาได้ไหมว่าอ้อนจะไม่มีวันปล่อยมือจากพี่”
“งั้นพี่ก็ต้องสัญญาว่าจะไม่นอกใจอ้อน จะไม่มีคนอื่นและจะรักอ้อนคนเดียว” หล่อนยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเขา
“สัญญาครับ” และเขาก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับหล่อน
“งั้นอ้อนก็สัญญาค่ะ” นิ้วก้อยของหล่อนกับเขาเกี่ยวกับเพื่อยืนยันคำมั่นสัญญา แต่เมื่อวันเวลาหมุนเวียนผ่านไปใจคนย่อมเปลี่ยนแปลง และเมื่อเราอยู่ในจุดที่โตพอเราจะจะรู้ได้เองว่าคำสัญญาก็เป็นแค่คำพูดลม ๆ ของคนที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์รักแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
“ตลกจังเนอะสุดท้ายคนที่ไม่ลืมและยังเจ็บอยู่ก็คืออ้อน” อรรัมภาว่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลลงมาอาบแก้มเนียน ที่ผ่านมามีแต่คำถามในหัวเต็มไปหมด ทำไมถึงเป็นหล่อนที่ยังไม่ลืม ทำไมถึงยังเจ็บที่เห็นเขามีคนใหม่และทำไมถึงเป็นหล่อนที่เริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้และทำไมถึงเป็นหล่อนคนเดียวที่จมอยู่กับความรู้สึกเหล่านี้ แต่ตอนนี้หล่อนมีคำตอบให้ตัวเองแล้ว
“เพราะทุกความสัมพันธ์ย่อมมีคนคนนึงที่รักมากกว่า” และคนคนนั้นก็คือหล่อนก็เท่านั้นเอง มือเรียวปาดน้ำตาออกจากแก้มลวก ๆ ก่อนจะหยิบกุญแจรถยนต์แล้วเดินออกจากห้องไป
อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ
ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา
ความคิดเห็น