พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่5/3 สิ้นสุดความอดทน

คุณเพ็ญพักตร์กับหลานสาวได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้ต่อความอีก เรื่องภายในครอบครัวคนอื่นไม่รู้ตื้นลึกหนาบางไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่ไหน ๆ ก็อยู่โรงพยาบาลแล้วเลยชวนหลานสาวเข้าไปเยี่ยมท่านสักหน่อย อารัศมิ์ก็คนกันเองไม่ใช่ใครที่ไหน ในอนาคตอาจจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่การบังคับแต่จะให้มันเป็นการตัดสินใจของเด็ก ๆ มากกว่า หากเด็กทั้งสองไม่ได้มีใจให้กันก็จะไม่มีการบังคับใจกันเกิดขึ้น

ป้าหลานตามป้าพิศเข้าไปก็เห็นว่าแพทย์เจ้าของไข้เปิดประตูออกมาพอดี คุณหมอแจ้งอาการของคุณท่านให้นางพิศฟังคร่าว ๆ พร้อมบอกว่าตอนนี้ท่านได้สติแล้วนางพิศจึงให้สองป้าหลานเข้าไปเยี่ยมก่อน ส่วนตนจะโทรรายงานคุณเวย์ครู่หนึ่ง

อารัศมิ์ฟื้นแล้วทว่าใบหน้ายังหมองซึมไม่สดใสอย่างคนช่างพูดที่นางเคยรู้จักดูแล้วน่าเกิดจากความไม่สบายอกไม่สบายใจจากข้างในเสียมากกว่าอาการเจ็บป่วยทางกายที่ทำให้ท่านเป็นแบบนี้ คนนอกอย่างนางจะว่าอะไรก็ไม่ได้กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทจึงได้แต่ชวนท่านคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปให้ท่านพอผ่อนคลายบ้าง

แสงแดดสาดส่องลอดม่านกระจกเข้ามากระทบม่านตาทำให้คนที่หลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ต้องฝืนเปลือกตาอันหนักอึ้งลืมขึ้นมาสู้กับแสง เปลือกตาบางกระพริบถี่ ๆ ก่อนจะสามารถลืมกว้างได้ในที่สุด สิ่งแรกที่ทำคือควานหาโทรศัพท์มือถือมาดูเวลา ซึ่งตัวเลขที่แสดงบนหน้าจอคือเวลาบ่ายโมงสิบแปดนาที สิ่งต่อมาที่เรียกความสนใจของพสุธาคือสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์บ้านกว่าสิบสายคงไม่พ้นโทรตามเขาให้กลับไปเป็นหุ่นเชิด คิดดังนั้นมือหนาก็กดปิดเครื่องมือสื่อสารลงเสีย ดวงตาคู่คมมองสภาพคอนโดมิเนียมของตัวเองที่บัดนี้เกลื่อนไปด้วยขวดเบียร์ก็ถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา

“เมาเหมือนหมาอีกแล้วเหรอวะ” นับว่าตั้งแต่ก้าวเข้ามาบริหารงานทั้งในไร่และบริษัทเขาก็ไม่ค่อยแตะเครื่องดื่มมึนเมาในปริมาณมากขนาดนี้อีกเลยหรือจะว่าเป็นคนคออ่อนก็ทำนองนั้น เพียงแต่ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดให้เครียดมากมายจนต้องหาที่พึ่ง ยอมรับว่าดื่มทีไรสมองมันหลับง่ายคล้ายได้พักผ่อนแต่ก็ไม่ได้ปรารถนาที่จะดื่มมันทุกวัน

เจ้าของร่างกำยำไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปหวังอาบน้ำให้สดชื่นกระปรี้กนะเปร่ากว่านี้ เสร็จแล้วจึงออกมาเก็บห้องให้อยู่ในสถาพเดิมก่อนเข้ามา คอนโดแห่งนี้ตั้งอยู่ในใจกลางจังหวัดเขาซื้อไว้ตั้งแต่เรียนจบมาสองปีแรก เอาไว้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ไว้หนีความวุ่นวายจากบ้านหลังนั้นมาอยู่เดียวเงียบ ๆ

เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องหรูที่วางคว่ำหน้าอยู่บนโซฟาดังขึ้นเรียกให้พสุธาเดินกลับมาหยิบมันขึ้นมา ตั้งใจจะกดปิดเครื่องเพราะคิดว่าเป็นเบอร์บ้านแต่เยอร์ที่โชว์ขึ้นบนหน้าจอกลับเป็นเบอร์ป้าน้อม ป้าแท้ ๆ ของเขาที่เป็นพี่สาวของมารดา หากเป็นสายจากป้า ๆ ฝั่งนู้นพสุธาแทบไม่ต้องไม่ต้องเสียเวลาคิดนิ้วเรียวก็กดรับสายทันที

“ครับป้าน้อม” กรอกเสียงหาคนปลายสาย

“วันนี้ดินมาไหมลูก ป้ากับป้านิดจะได้ทำมื้อเย็นรอ” นางนงลักษณ์ถามหลานชาย อาทิตย์ก่อนหลานชายบอกว่าจะกลับบ้านเย็นวันศุกร์ เช้าวันเสาร์จะไปทำบุญวันเกิดสาวสาวท่านหรือแม่ของหลานด้วยกัน

“ไปครับ แต่คงถึงค่ำ ๆ หน่อยนะ ผมยังทำงานไม่เสร็จเลย” ลืมเสียสนิทว่าบอกป้า ๆ ไว้ว่าจะกลับช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ แต่เหตุใดไม่รู้ถึงบอกไปว่ายังติดงานอยู่ทั้ง ๆ ที่เขาสามารถออกเดินทางได้ตั้งแต่ตอนนี้จากเชียงใหม่ถึงพะเยาคงไม่เกินสามชั่วโมงครึ่งด้วยซ้ำ

“จ้ะ งานเยอะเลยสิช่วงนี้ ทำงานเยอะก็อย่าลืมพักผ่อนด้วยล่ะ ว่าง ๆ ก็กลับมาบ้านเราบ่อย ๆ ป้ากับป้านิดจะทำกับข้าวอร้อย ๆ รอ”

…………………………………………………………..

ป้าน้อมเป็นเซฟโซนให้พี่ดินด้วยน้าา