พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่5/2 สิ้นสุดความอดทน

“อย่ามาอวดดีทำตัวปีกกล้าขาแข็งกับย่า อย่าเอานิสัยแม่แกมาใช้ที่นี่ ย่านะที่เลี้ยงแกมา ไม่ใช่คนพวกนั้นที่เกาะแกเป็นปลิง” น้ำเสียงของคุณอรุณรัศมิ์ในตอนนี้ทั้งแข็งกระด้างและสั่นไม่แพ้กัน แววตาที่จ้องใบหน้าหลานชายไหวระริกคล้ายว่ากำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ท่านเกลียดนักกับคำที่ว่า “เบื่อความเป็นรุ่งอรุณ” เพราะบุตรชายของท่านก็เคยพูดคำนี้ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่หวนกลับมา ซึ่งทั้งหมดก็เป็นเพราะมารดาของพสุธาคนเดียว

“ถึงย่าจะเลี้ยงผมมาก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้ผมต้องแต่งงานกับใคร เพราะผมจะไม่มีวันแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รัก และผมจะไม่ยอมมีชีวิตเป็นหุ่นเชิดให้ย่าอย่างที่ย่าทำกับพ่อแน่นอน ส่วนที่ผืนนั้นย่าจะทำอะไรกับมันก็เชิญเพราะถ้าย่าคิดจะคืนที่ตรงนั้นให้ผมจริง ๆ ย่าไม่รอให้มันมาถึงวันนี้หรอก” จบประโยคนั้นพสุธาก็เลือกที่จะเดินออกจากบ้านไป

“จะออกไปไหน อย่าไปนะดิน ย่าไม่ให้ไปนะ” คุณอรุณรัศมิ์วิ่งตามหลานชายออกไปด้วยใบหน้าที่มีแต่ริ้วรอยของความพะวงใจ เหตุการณ์วันนี้ไม่ต่างจากสิบเจ็ดปีที่แล้ว สิบเจ็ดปีที่ท่านสูญเสียบุตรชายเพียงคนเดียวไป น้ำตาที่เอ่อคลอเปลี่ยนเป็นเจิ่งนองบนใบหน้าเมื่อพสุธาก้าวขึ้นบนรถและขับออกไปด้วยความเร็ว

“ว้าย! คุณท่าน!” นางพิศอุทานด้วยความตกใจก่อนจะรีบเข้าไปประคองร่างท้วมที่ล้มลงกับพื้น คุณอรุณรัศมิ์ตอนนี้มีอาการสั่นเกร็ง หายใจหอบถี่น้ำตาไหลพรากปากก็พร่ำเพ้อแต่ชื่อพสุธาก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมาท่านจะหมดสติและแน่นิ่งไป

“บอกให้คนออกรถเร็วเข้า ใจ๋โทรหาคุณดินด้วย” นางพิศตะโกนบอกสาวใช้สองคนที่วิ่งมาดูอาการประมุขของบ้าน ตอนนี้ทุกคนต่างมีสีหน้าตกใจและกระวนกระวายใจจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่ทุกคนในนั้นจะช่วยกันพยุงท่านขึ้นรถเพื่อนำส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

วันนี้คุณเพ็ญพักตร์มีนัดตรวจสุขภาพประจำปี ตั้งแต่อายุเข้าสู่ช่วงห้าสิบปลาย ๆ ก็มีบ้างที่เจ็บออด ๆ แอด ๆ ตามประสาคนเข้าสูวัยสูงอายุ หูก็เริ่มไม่ดีทำอะไรก็ช้าลง จึงจำเป็นที่จะต้องไหว้วานให้หลานสาวมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ใจหนึ่งก็อยากชวนหลานออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกด้วย ตรวจสุขภาพเสร็จแล้วตั้งใจว่าจะพาหลานสาวออกไปไหว้พระทำบุญกับวัดในตัวเมืองแต่ไม่ทันได้ออกจากโรงพยาบาลก็เจอเข้ากับป้าพิศ แม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านรุ่งอรุณ

“พี่พิศหรือเปล่าจ๊ะ” เสียงเรียกตามหลังทำให้นางพิศหยุดลง หันหลังกลับมาก็เห็นว่าเป็นคุณเพ็ญพักตร์กับหลานสาวที่เดินเข้ามาทัก

“สวัสดีค่ะคุณเพ็ญ” นางพิศยกมือไหว้คนตรงหน้าแม้ตนจะมีอายุมากกว่า ด้านคุญเพ็ญพักตร์ก็รีบยกมือขึ้นไหว้กลับเช่นกัน

“พี่พิศไม่สบายเหรอ” แม้คนตรงหน้าจะเป็นเพียงแค่แม่บ้าน แต่ด้วยความที่เคยรู้จักมักคุ้นกันก็อดที่จะถามด้วยความห่วงใยไม่ได้ คนตรงหน้าอายุมากกว่าท่านถึงสามปีคงไม่แปลกหากจะมีบ้างที่เจ๋บออด ๆ แอด ๆ แต่ไม่ได้คิดให้เป็นโรคร้าย

“อิฉันสบายดีค่ะคุณเพ็ญ แต่ที่ไม่สบายน่ะคุณท่าน” นางพิศตอบด้วยสีหน้าหนักใจ อยากเล่าอยากระบายก็ไม่ได้เพราะต้นสายปลายเหตุก็เกี่ยวเนื่องมาจากครอบครัวคุณเพ็ญพักตร์เหมือนกันจึงได้แต่ทำหน้าหนักใจแล้วปิดปากเงียบเสีย

“เหรอจ๊ะ ท่านเป็นยังไงบ้าง” คุณเพ็ญพักตร์ร้องถามด้วยความตกใจ ย่ารัศมิ์แม้อายุเจ็ดสิบแล้วแต่ท่านยังแข็งแรง คล่องแคล่ว แทบไม่เคยได้ข่าวว่าท่านจะเจ็บจะป่วยเข้าโรงพยาบาลเลย

“เมื่อวานท่านมีปากเสียงกับคุณดิน ความดันขึ้นหมดสติไปค่ะ ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย นี่ก็ยังติดต่อคุณดินไม่ได้เลยค่ะไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่รู้ไปอยู่ไหนคุณท่านนอนโรงพยาบาลทั้งคืนไม่มาหา” ความในอย่านำออกความนอกอย่านำเข้าเคยท่องมาตลอด แต่ไหน ๆ คนตรงหน้าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล พูดให้มันโล่งใจเสียหน่อยจะเป็นไรไป พสุธานางไม่ไหวจริง ๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นหลานชายคนโตของคุณอรุณรัศมิ์ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นขี้เหล้าขี้ยาหรือพนักงานกินเงินเดือนไปวัน ๆ อยู่ที่ไหน แม่ก็เป็นขี้ข้าอุตส่าห์ไต่เต้าพาลูกได้ดีแต่ลูกกลับไม่เอาถ่าน จองหอง อวดดี สักวันเถอะถ้าคุณท่านยกสมบัติให้คุณเวย์เมื่อไรคนบ้านนั้นจะไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน

…………………………………………….

ทำไมทุกคนใจร้ายกับพี่ดินของไรต์จังนะ

ฝากกดหัวใจเป้นกำลังใจให้ไรต์หน่อยน้าา คอมเมนต์มาพูดคุยกันได้นะคะ