ใจไม่ลืมรัก (มีEbookแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่6/1 เรื่องของเรา

บทที่๖ เรื่องของเรา

            การอยู่เฝ้าผู้ป่วยในช่วงสามสัปดาห์แรกของอรรัมภาผ่านพ้นไปได้ด้วยดี อาการของเขาดีขึ้นมากหลังจากได้ออกจากโรงพยาบาลก็ได้ทำกายภาพบำบัด และตอนนี้เขาก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น ลุกขึ้นเองได้ และพอที่จะเดินเหินเองได้บ้างแล้ว แต่ก็มักจะหลง ๆ ลืม ๆ บ้าง การที่เจตนิพัทธ์จำอะไรไม่ได้มันช่วยให้หล่อนคลายความอึดอัดในใจลงได้มาก เหมือนกับหล่อนกำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ด้วยซ้ำ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่รู้สึกอึดอัดซึ่งก็คือตอนที่เจตนิพัทธ์วกถามถึงเรื่องของเขากับหล่อนอย่างในตอนนี้

            “อ้อนยังไม่ได้เล่าเรื่องของเราให้พี่ฟังเลยนะ” เจตนิพัทธ์ทวงถามสัญญา ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลมารดามักจะเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาให้เขาฟังโดยมีรูปภาพหลายใบประกอบ แต่กับอรรัมภานั้นสาวเจ้าแทบจะไม่เคยพูดถึงเรื่องราวของเขากับสาวเจ้าเลย

            “พี่เจตน์อยากรู้เรื่องไหนล่ะคะ อ้อนไม่รู้จะเล่าอะไร” อรรัมภาตอบไปตามตรง หล่อนไม่รู้ว่าจะเล่าอะไรให้เขาฟังจึงเลี่ยงที่จะพูดถึงมันมาโดยตลอด มือเรียวเล็กเก็บอัลบั้มรูปของเขาเหล่านั้นใส่กล่องไว้ดังเดิมเนื่องจากใกล้ถึงเวลาทานข้าวเต็มทีแล้ว

“พี่เคยนอกใจเราหรือเปล่า” เจตนิพัทธ์ตัดสินใจเอ่ยถามออกไป บางทีการที่สาวเจ้าดูเย็นชาใส่เขาแบบนี้อาจจะมีมูลเหตุมาจากเรื่องอย่างว่าก็ได้ ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่อรรัมภามาเฝ้าไข้เขามันทำให้เขารู้สึกว่าเขานั้นไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอรรัมภาเลย เขาพยายามเปิดใจในทุก ๆ เรื่อง แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายพยายามปิดกั้นมาโดยตลอด แต่กลับกันเขากลับรู้สึกว่าไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าหวานได้เลย ซึ่งเขาคิดว่ามันคงจะมาจากความผูกพันในก้นบึ้งของความรู้สึกส่วนลึก

            “ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะคะ” นิ้วเรียวที่กำลังจะเอื้อมจับอัลบั้มรูปอันสุดท้ายชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองคนถามและถามกลับไป

            “ตอบคำถามพี่ก่อนสิ” เจตนิพัทธ์ยังยืนยันที่จะรอฟังคำตอบ อรรัมภาจึงส่ายหัวช้า ๆ เป็นการปฏิเสธเพื่อตัดปัญหาไป

            “ได้เวลาทานข้าวแล้ว เดี๋ยวอ้อน…” ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟาตัวนุ่มข้างๆเขาหมายจะยกกับข้าวมาให้เขาแต่ประโยคตัดพ้อขอเขาที่ดังขึ้นทำให้ท้าวเรียวที่กำลังจะก้าวออกไปจำต้องหยุดอยู่ตรงนั้น

            “อ้อนคงอึดอัดที่ต้องมาคอยเฝ้าคนป่วยแบบพี่” ว่าจบก็ลุกขึ้นเดินผ่านคนตัวเล็กไป อรรัมภามองตามแผ่นหลังของคนตัวโตที่เดินไกลออกไปแล้วค่อย ๆ ระบายลมหายใจออกมา

            หลังจากทานข้าวทานยาเสร็จ หล่อนจึงพาเขาขึ้นไปพักผ่อน และวันนั้นทั้งวันก็ไม่มีประโยคสนทนาของหล่อนกับเจตนิพัทธ์อีกเลย

            “คุณอ้อนกลับก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวป้าดูคุณเจตน์เองค่ะ” นางทองเสนอ ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้วแต่คุณหญิงยังไม่กลับเนื่องจากมีงานเลี้ยงสำคัญในบริษัท ในฐานะประธานบริษัทจึงต้องอยู่ร่วมงาน

            “ค่ะ อ้อนลานะคะ สวัสดีค่ะ” อรรัมภาพยักหน้ารับและเอ่ยลาหญิงสูงวัยตรงหน้า กำลังจะเดินออกจากบ้านก็นึกขึ้นได้ว่าลืมกุญแจรถไว้บนห้องของเจตนิพัทธ์

            “ป้าทองจะเอานมขึ้นไปให้พี่เจตน์เหรอคะ” เอ่ยถามหญิงสูงวัยเมื่อเห็นแก้วนมในมือของท่าน นางทองพยักหน้ารับ

            “เดี๋ยวอ้อนเอาขึ้นไปให้ก็ได้ค่ะ พอดีลมกุญแจรถไว้ข้างบน” ว่าแล้วก็เข้าไปรับแก้วนมจากป้าทอง ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน

อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ

ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา