พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่5/1 สิ้นสุดความอดทน

บทที่ ๕ สิ้นสุดความอดทน

หลังจากวันนั้นพสุธาก็ไม่ได้กลับไปที่ไร่เหนือนทีอีก นอกจากจะไม่ไปที่ไร่เหนือนทีตามคำสั่งคนเป็นย่าแล้ว พสุธายังประชดประชันท่านด้วยการทำงานหามรุ่งหามค่ำ เช้าตรู่ออกจากบ้านไปทำงานพอกลับเข้ามาก็มืดค่ำแล้วแทบไม่มีเวลาได้คุยกัน สุดท้ายก็เป็นท่านเองที่ทนไม่ไหวต้องออกมานั่งรอหลานชายกลับบ้านเพื่อที่จะได้ตกลงกันให้รู้เรื่อง

“เข้าบ้านเถอะค่ะคุณท่าน น้ำค้างเริ่มลงแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ” นางพิศที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง นางกับคุณท่านนั่งรอตรงนี้มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนตอนนี้เวลาล่วงเลยเกือบจะเข้าสามทุ่มแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าพสุธาจะกลับเข้าบ้าน

“เดี๋ยวก็มาแล้ว” คุณอรุณรัศมิ์ว่าอย่างใจเย็น สองสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน หลายวันมานี้แม้ไม่ได้อยู่รอเห็นหน้าแต่ท่านก็อยู่รอฟังเสียงรถของพสุธาขับกลับเข้าบ้านทุกคืนถึงจะหลับตาลงได้ ซึ่งเวลาในแต่ละวันก็ไม่เคยเกินสามทุ่มครึ่ง

“วันนี้คุณดินอาจจะแวะดื่มกับพวกคนงานก็ได้นะคะ” นางพิศยังว่าต่อ ไม่ทันขาดคำแสงจากไฟหน้ารถยนต์ก็สาดส่องเข้ามาถึงตัวบ้านและเสียงรถที่ดังตามมาก็ทำให้คนรอรู้ได้ทันทีว่าเป็นรถของหลานชาย

นานกว่าห้านาทีที่พสุธาลงจากรถและเดินเข้ามาในบ้าน คนเป็นย่าก็ไม่รอช้าที่จะเอ่ยเรียกหลานไว้แล้วลุกเดินไปหาแต่พสุธากลับเดินผ่านท่านเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉย

“เดี๋ยวก่อนดิน! หยุดคุยกับย่าเดี๋ยวนี้” เสียงเรียกของคนเป็นย่าไม่ได้ทำให้เท้าหนาหยุดลง พสุธายังคงต่อต้านท่านจนคนเป็นย่าต้องเร่งฝีเท้าตามเข้าไปขวางหน้า

“ย่าบอกว่าจะคุยด้วย ไม่ได้ยินหรือไง” เมื่อหลานชายหยุดลงคนเป็นย่าก็ว่าขึ้นอย่างมีน้ำโห

“ได้ยินครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องเดิม ๆ ผมไม่คุย เพราะผมบอกชัดเจนแล้วว่าผมไม่ทำ” พสุธาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะบอกท่านออกไป

“งั้นที่แม่แกก็ผืนนั้นจะไม่เอาแล้วใช่ไหม งั้นแกก็บอกให้ญาติฝั่งนั้นเตรียมหาที่ซุกหัวนอนใหม่ได้เลย ย่าจะได้ขายให้เขาสร้างโรงงานให้สิ้นเรื่อง” คนเป็นย่าว่าขึ้นด้วยความประชดประชันและเป็นอีกครั้งที่ท่านยกเอาเรื่องที่ดินผืนนั้นมาอ้างกับพสุธา ท่านเลี้ยงพสุธามาก็จริงแต่ความรักความผูกพันหลานกลับมีให้ทางนั้นมากกว่า เจ็บใจที่เลือดแม่มันข้น ทางนั้นคงจะปลูกฝังให้พสุธาชังท่านเข้าไส้ถึงได้มีอาการต่อต้านท่านมาแต่ไหนแต่ไรอย่างนี้ ตอนนั้นท่านน่าจะตัดขาดพสุธากับคนพวกนั้นเสียให้สิ้นเรื่องทุกอย่างคงจะไม่เป็นแบบนี้

“เอาสิครับ! เอาเลย! ขายมันไปเลย ผมก็จะได้ไปจากที่นี่ให้มันจบ ๆ ไปเหมือนกัน ผมเองก็เบื่อความเป็นรุ่งอรุณเต็มทีแล้ว” พสุธาตอบกลับมาเสียงสั่นคล้ายหมดความอดทนเต็มที น้ำเสียงนั้นเจือด้วยความโกรธและเสียใจอยู่ลึก ๆ ก่อนที่ใบหน้าคร้ามคมจะหันไปตามแรงตบของผู้เป็นย่า

“อย่ามาอวดดีทำตัวปีกกล้าขาแข็งกับย่า อย่าเอานิสัยแม่แกมาใช้ที่นี่ ย่านะที่เลี้ยงแกมา ไม่ใช่คนพวกนั้นที่เกาะแกเป็นปลิง” น้ำเสียงของคุณอรุณรัศมิ์ในตอนนี้ทั้งแข็งกระด้างและสั่นไม่แพ้กัน แววตาที่จ้องใบหน้าหลานชายไหวระริกคล้ายว่ากำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ท่านเกลียดนักกับคำที่ว่า “เบื่อความเป็นรุ่งอรุณ” เพราะบุตรชายของท่านก็เคยพูดคำนี้ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่หวนกลับมา ซึ่งทั้งหมดก็เป็นเพราะมารดาของพสุธาคนเดียว

……………………………………………..