คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่5/3 ทำงานแลกเงิน
“คุณคงจะเป็นคุณอ้อน ใช่ไหมครับ” คนป่วยบนเตียงถามหน้าซื่อ ไม่รู้ว่าควรแทนตัวเขาเองแล้วเรียกหญิงสาวตรงหน้าว่าอะไร
“ค่ะ” เป็นอีกครั้งที่อรรัมภาพยักหน้ารับโดยที่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยประโยคใดต่อท้ายอีก ไม่รู้ว่าหล่อนควรจะเดินเข้าไปลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเขา หรือนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ใกล้ ๆ นี้
“มานั่งตรงนี้สิครับ” เจตนิพัทธ์พยักพเยิดหน้าให้สาวเจ้าเข้ามานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงใกล้ ๆ กัน มีเรื่องราวมากมายที่เขาอยากสอบถามหญิงสาวตรงหน้า การที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบกับเพดานห้องสีขาว พบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาอยู่ที่โรงพยาบาล ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองจำใครไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นมารดา บิดา แม่บ้าน เพื่อน แฟนสาวหรือแม้แต่ชื่อของตัวเขาเอง นับว่าเหมือนชีวิตของเขาได้เริ่มเปิดสวิตซ์ใหม่อีกครั้ง
“มีหลายเรื่องที่ผมอยากถาม เอ่อ…คุณอ้อน” เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ กันเจตนิพัทธ์จึงเริ่มพูดขึ้น
“คุณอ้อนช่วยเล่าเรื่องของเราให้ผมฟังได้ไหม” สายตาแกมขอร้องเหมือนเด็กอ้อนขอขนมตรงหน้าทำให้อรรัมภาหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้สึกตัว แต่แค่ครู่เดียวรอยยิ้มเหล่านั้นก็จางหายไป
“อ้อนว่าพี่เจตน์พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ออกจากโรงพยาบาลอ้อนค่อยเล่าให้ฟัง” ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปจัดแจงผ้าห่มให้เขา แต่มือหนากลับคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กแต่หญิงสาวกลับดึงกลับโดยทันทีราวกับว่ามือของเขาเป็นของร้อนยังไงยังงั้น
“อะ…เอ่อ ผมขอโทษ” เจตนิพัทธ์กล่าวคำขอโทษ เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือไม่ถูกใจหญิงสาวหรือเปล่า สาวเจ้าถึงได้มีท่าทีเหมือนรังเกียจเขาแบบนั้น
“ขอโทษนะคะ อ้อนแค่ตกใจน่ะ” อรรัมภาเอ่ยแก้
“ก่อนที่ผมจะเป็นแบบนี้ เราแทนตัวเองกันว่ายังไงเหรอ” เจตนิพัทธ์ถามอย่างเก้อเขิน เหมือนกับว่าตอนนี้เขากำลังเริ่มจีบแฟนสาวของตัวเองอยู่ยังไงยังงั้นไม่ต่างจากหนุ่มสาววันแรกรุ่น
“พี่เจตน์ก็แทนตัวเองว่าพี่แล้วก็เรียกอ้อนว่าอ้อนตามชื่อเลยค่ะ” อรรัมภาอธิบาย ซึ่งเจตนิพัทธ์ก็ยังหน้ารับ
“งั้นแสดงว่าผม เอ่อ…พี่อายุมากกว่าอ้อน” คนป่วยเลิกคิ้วถาม
“ค่ะ” อรรัมภาพยักหน้ารับพร้อมกับเอื้อมมือไปจัดแจงผ้าห่มให้เขาอีกครั้ง แต่ประโยคต่อมานั้นก็ทำให้คนฟังถึงกับชะงัก
“อ้อนเสียใจไหมที่พี่เป็นแบบนี้” คนป่วยตัดสินใจถามออกมา
“ไม่ค่ะ แค่พี่เจตน์ปลอดภัยก็พอแล้ว” หล่อนไม่เสียใจที่เขาจำกันไม่ได้ สำหรับหล่อนแล้วลืมกันไปให้ได้เลยยิ่งดี แต่หล่อนเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ สิ่งที่หล่อนกำลังทำอยู่ในตอนนี้ไม่ต่างจากการทำร้ายลูกผู้หญิงด้วยกัน และคนที่เสียใจมากที่สุดก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจตนิพัทธ์
“แต่อ้อนก็อยากให้ความทรงจำพี่เจตน์กลับคืนมาเร็ว ๆ อ้อนอยากให้พี่เจตน์กลับมาจำทุกอย่างได้” เพราะมันคงจะเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
“รวมถึงให้พี่กลับมาจำอ้อนได้ด้วยใช่ไหม” เจตนิพัทธ์ถามติดตลกเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่มารดาบอกว่าเป็นแฟนสาวหม่นลง
“ค่ะ คนแรกที่อ้อนอยากให้พี่เจตน์จำได้คืออ้อน” อรรัมภาคลี่ยิ้มบอก แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่หม่นแสงนัก
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้อ้อนก็ต้องคอยเล่าเรื่องของเราให้พี่ฟังบ่อยๆ พี่จะได้จำเรื่องของเราได้” เจตนิพัทธ์ว่าพร้อมกับลอบมองใบหน้าหวาน มารดาบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือคนรักของเขาที่คบหาดูใจกันมานานกว่าเก้าปีและเขากับสาวเจ้ากำลังจะแต่งงานกันในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่ทำไมความรู้สึกตอนที่เขาอยู่กับหญิงสาวมันกลับอึดอัด การวางตัวของหญิงสาวที่มีต่อเขาดูห่างเหิน และไม่ได้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่ควรจะเป็นเลยสักนิด และในดวงตากลมโตชวนน่าหลงใหลคู่นั้นเหมือนมีบางอย่างซุกซ่อนอยู่ข้างใน
อัพให้อ่านทุกวันนะคะ เวลา 19.00 น. ค่ะ
ฝากพี่เจตน์กับหนูอ้อนด้วยน้าา
ความคิดเห็น