พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่4/4 ปรับตัว

หนึ่งนทีกวาดสายตาไปทั่วทำทีว่าไม่ได้ตั้งใจฟังประโยคที่เขาคุยโทรศัพท์แต่ทุกประโยคมันกลับลอยเข้าหูจนชวนอึดอัดใจ ยิ่งได้ฟังประโยคที่เขาบอกกับคนที่โทรเข้ามาว่าไม่ว่างเหมือนยิ่งตอกย้ำว่าตัวเธอเป็นภาระ หากเธอมีโทรศัพท์ก็คงจะโทรให้คนที่บ้านมารับแล้ว คิดแล้วก็เผลอถอนหายใจออกมา

“ถ้าพี่ดินมีธุระเดี๋ยวหนึ่งขอยืมโทรศัพท์โทรบอกคนที่บ้านมารับก็ได้นะคะ” หนึ่งนทีเอ่ยบอกคนตัวโตหลังจากที่เขาวางสายแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะยื่นมือถือมาให้กันจริง ๆ

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ธุระด่วนอะไร เราโทรบอกป้าเพ็ญก่อนก็ได้ว่าจะกลับแล้ว ท่านจะได้ไม่เป็ยห่วง” หนึ่งนทีมองสมาร์ตโฟนที่เขายื่นให้อย่างลังเลแต่สุดท้ายก็หยิบมันมากดโทรหาป้าเพ็ญ ก่อนวางสายก็มิวายได้ยินเสียงย่ารัศมิ์พูดตามสายมาว่าให้แวะทานข้าวกันเลยท่านไม่รีบ

“เราจะกินอะไรพี่จะได้แวะให้” พสุธาที่ทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถหันมาถามเจ้าของใบหน้าหวาน ครู่หนึ่งที่เขาเผลอมองเสี้ยวใบหน้านั้นจนเผลอหวนนึกถึงความหลังที่ผ่านมาแต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นเมื่อเจ้าตัวหันมาพสุธาจึงดึงสายตาตัวเองกลับไปจดจ้องยังท้องถนนดังเดิม

“ไม่เป็นไรค่ะหนึ่งไม่หิวเท่าไร เสื้อพี่ดินเปื้อนเลือดจะได้รีบกลับไปเปลี่ยน” ปากปฏิเสธไปแต่ท้องไส้กลับทรยศร้องประท้วงเสียงดังออกมาหักหน้ากันเสียอย่างนั้นจนพสุธาเองก็เผลออมยิ้มออกมา

“พี่มีเปลี่ยนครับ” หนึ่งนทีได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแก้เขินพร้อมกับแสร้งหันหน้าไปมองวิวข้างทางแทน

เมื่อน้องไม่เลือก พสุธาจึงเป็นฝ่ายเลือกร้านเอง ทานกันเสร็จแล้วเขาก็ขับรถไปส่งที่บ้าน

“เสื้อให้หนึ่งซักคืนให้นะคะ เกรงใจพี่ดินทั้งพาหนึ่งไปโรงพยาบาลแล้วยังเลี้ยงข้าวหนึ่งอีก” ก่อนจะถึงบ้านก็ไม่ลืมเอ่ยถึงเสื้อของเขาที่เปื้อนเลือดเธอ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจจะให้เธอเอ่ยแค่คำขอบคุณกลับไปเฉย ๆ ได้อย่างไรกัน

“ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง” พสุธาระบายยิ้มปฏิเสธก่อนจะก้าวลงจากรถเพื่อไปช่วยพยุงคนเจ็บเข้าบ้าน

“นะคะ ไม่ได้ทำอะไรตอบแทนหนึ่งเกรงใจแย่เลย เสื้อนั่นก็เปื้อนเลือดหนึ่ง” เมื่อเขาเดินอ้อมมาอยู่ข้าง ๆ สาวเจ้าก็ยังไม่ละความพยายาม แต่เจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าการทำหน้าทำตาแบบนี้มันทำเขาเสียอาการขนสดไหน จนสุดท้ายก็ยอมเอื้อมไปหยิบเสื้อตัวเดิมที่เบาะหลังมาส่งให้คนตัวเล็กจากนั้นจึงค่อยช่วยพยุงน้องเดินเข้าบ้าน

“ขอบคุณนะคะ ไว้หนึ่งซักคืนนะ” หนึ่งนทีเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง ก่อนที่นมแจ่มกับแม่บ้านอีกหนึ่งคนจะเดินออกมารับ

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะคุณดิน ส่วนคุณย่าท่านกลับไปแล้วนะคะ ท่านเรียกคนที่บ้านมารับน่ะค่ะ” เป็นนมแจ่มที่เอ่ยขอบคุณซ้ำ

หนึ่งนทีรอจนรถยนต์ของพสุธาขับออกจากบริเวณบ้านไปจึงหมุนตัวกลับเข้าบ้านโดยมีนมแจ่มช่วยพยุง เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องคนเดียวมือเรียวเล็กก็ยกขึ้นมาวางทาบบนอกข้างซ้ายของตัวเองและอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมาที่เธอรับรู้ได้ว่าตัวเองยิ้มบ่อยที่สุด ช่วงเวลาที่อยู่กับเขาคล้ายกับว่าได้ลืมความเศร้าและความเหงาไปชั่วขณะ แต่พี่ดินที่ได้รู้จักวันนี้ดูเข้าถึงง่ายและใจดี ไม่ได้ถือตัวและน่ากลัวอย่างที่คิดเลย

ด้านพสุธาหลังจากที่ขับรถออกมาจากไร่เหนือนทีใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มก็กลับมาเคร่งขรึมดุดันอย่างเก่า กรามแกร่งบดเข้าหากันจนเป็นสันสุดท้ายความอึดอัดที่อัดแน่นภายในใจก็ถูกระบายออกมาผ่านลมหายใจร้อน ๆ เพราะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำเกินเส้นที่ขีดไว้ เขากับหนึ่งนทีไม่ควรวนกลับมาเจอกันอีก…เพราะทุกอย่างมันจบไปแล้ว

“ทุกอย่างมันจบไปแล้วดิน” พสุธาบอกย้ำกับตัวเอง ยอมรับว่าการที่เขากับหนึ่งนทีได้กลับมาใกล้ชิดกันอีกในวันนี้มันมีผลต่อหัวใจเขาไม่น้อย หลายคราเลยทีเดียวที่เขาหวนนึกถึงห้วงความหลังจนทำให้ใจที่คิดว่าด้านชากลับมาสั่นไหว แต่มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเพราะเขาจะไม่ยอมเป็นคนของรุ่งอรุณตลอดชีวิตและจะไม่มีใครถูกใช้เป็นเครื่องมือของใครทั้งนั้น

……………………………….

เอ๊…คู่นี้นี่มันยังน้าา ทำไมอิพี่ถึงพูดแบบนั้น มีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า

หลังจากนี้อาจจะมาอัพวันละ 1-2 ตอนนะคะ

ฝากกดหัวใจหรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ