คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1/1 หลานชัง
บทที่๑ หลานชัง
เวลาบ่ายคล้อยล่วงเข้ามาแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่ารถยนต์คันหรูของหลานชายคนโปรดของคุณอรุณรัศมิ์จะเคลื่อนเข้ามายังไร่รุ่งอรุณเลย ด้านคนรอก็เริ่มร้อนใจเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้านกลัวว่าหลานชายคนโปรดจะมาไม่ทันเวลานัด ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนที่นัดทานข้าวกันระหว่างสองครอบครัวของไร่รุ่งอรุณกับไร่เหนือนทีที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ ซึ่งการนัดกันครั้งนี้ก็เพื่อให้เด็ก ๆ ได้ทำความรู้จักกันและหวังจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน ซึ่งฝั่งนั้นมีลูกสาวคนเดียวคือหนึ่งนทีหรือหนูหนึ่ง เด็กสาวน่ารักที่ท่านเห็นมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก กิริยามารยาทงาม คุณสมบัติครบและเพียบพร้อมที่จะเป็นหลานสะใภ้ท่าน และฝั่งท่านก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลานชายคนโปรดอย่างเวหา แต่ตอนนี้จวนจะถึงเวลานัดอยู่แล้วกลับไม่เห็นวี่แววว่าหลานรักจะมาถึงบ้านตามที่บอกท่านเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วจึงยิ่งร้อนใจ
“พิศ ตาดินมาหรือยัง” คนรอเรียกแม่บ้านคนสนิทด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าหมดความอดทนเต็มที ก่อนจะเอ่ยถามออกไปแต่สายตาก็ยังไม่ละจากถนนหน้าบ้าน ด้านคนถูกเรียกก็รีบคลานเข่าเข้ามาหาผู้เป็นนาย
“เอ่อ…คุณดินกลับมาแล้วค่ะ น่าจะกำลังอาบน้ำอยู่” นางพิศทำท่านึกคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบออกไป เพราะก่อนจะออกมาหาผู้เป็นนายนางจำได้ว่าเดินสวนกับคุณดินที่กลับจากทำงานที่ไร่มาพอดี ได้ยินดังนั้นคนมีอายุก็รีบสืบเท้าเข้าไปในบ้าน ซึ่งปลายทางก็คือห้องของพสุธา หลานชายอีกคนที่ท่านชังแม่มันนักจนบางครั้งเผลอชังหลานไปด้วย
เดินมาถึงหน้าห้องพสุธาท่านก็ยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็ยกมืออวบอูมขึ้นเตรียมเคาะลงบนประตูไม้สัก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาเสียก่อน พสุธามองคนเป็นย่าด้วยสายตาเรียบนิ่ง เมื่อท่านไม่พูดสิ่งใดออกมาเขาจึงเลือกที่เดินเลยออกมา
“นั่นแกจะไปไหนตาดิน” คนสูงวัยถามขึ้นเมื่อหลานชายเดินผ่านกันไปโดยไม่ทักทายสักคำ
“มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะครับ ผมมีธุระ” เรียวเท้าหนาหยุดลงเพื่อตอบคำถามย่าโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าท่าน
“อีกครึ่งชั่วโมงไปทานข้าวกับครอบครัวหนูหนึ่งกับย่า” จบประโยคนั้นพสุธาก็หันมาจ้องหน้าคนที่แทนตัวเองว่าย่าด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจ เขาพอจะรู้ว่าท่านหมายปองลูกสาวบ้านนั้นไว้ให้กับเวหา น้องชายต่างมารดาที่เกิดในปีเดียวกัน แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมเขาต้องไป
“ทำไมผมต้องไป” ไม่รอให้เกิดคำถามค้างคาใจก็เอ่ยถามออกไป
“ตาเวย์ยังไม่มา ย่านัดกับเขาไว้แล้วแกจะให้ย่าผิดคำพูดเขาหรือไง” ท่านเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มีคนนับหน้าถือตา จะมาผิดคำพูดได้อย่างไร และคงจะขายหน้ากว่านั้นถ้าท่านผิดคำพูดเพราะหลานชายที่โอ้อวดว่าดีหนักหนาอย่างเวหา นี่ไม่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุเรื่องร้ายอะไรหรือเปล่าถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ท่าน หรือตั้งตั้งใจหนีนัดจริง ๆ กันนะ
“นั่นมันหน้าที่ไอ้เวย์ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม” จบประโยคนั้นเท้าหนาก็ก้าวสืบไปพลันร้อยยิ้มก็ปรากฏบนมุมปากหยัก หลานรักที่บอกใครต่อใครว่าดีหนักหนากำลังจะทำให้ขายหน้าแต่ต้องการให้เขาไปช่วยแก้หน้าให้บอกเลยว่าไม่มีทาง
แวะมาหยอดตอนแรกค่าา สวัสดีนักอ่านทุกท่านที่ยังคงติดตามดาวิสานะคะ สำหรับนิยายเรื่อง พสุธาโอบนที ช่วงนี้จะมาอัปให้อ่านอาทิตย์ละ 3 ตอนนะคะ จันทร์ พุธ ศุกร์ เวลา 18.00 น. ค่ะ หากเนื้อหาดำเนินได้ถึง80% จะมาอัปให้อ่านทุกวันเลยนะคะ
ความคิดเห็น