พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2/1 หลานรัก

บทที่๒ หลานรัก

เวลาสองทุ่มครึ่งไม่ขาดไม่กินที่พี่ชายต่างมารดาและย่ากลับมาจากทานข้าวข้างนอก ด้านคนผิดนัดนั่งจิบไวน์รับลมอยู่หน้าบ้านอย่างสบายใจราวกับว่าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการผิดนัด ผิดกับพสุธาพี่ชายต่างมานดาที่เดินเข้าบ้านมาด้วยใบหน้าถมึงทึง ไม่ยิ้มแย้มจนเขาอดที่จะแขวะมันไม่ได้

“กับข้าวนอกบ้านไม่อร่อยเหรอครับ พี่ชายผมถึงได้เดินหน้าบูดหน้าบึ้งเข้าบ้านมาแบบนี้” พสุธาเลือกที่จะเมินเฉยไม่สนใจและเดินผ่านมันเข้าบ้านตามหลังผู้เป็นย่าไป

“มึงก็ยังโง่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ปล่อยให้ย่าจูงจมูกอยู่นั่นแหละ แม้แต่เลือกเมียมึงยังไม่มีปัญญาจะแย้งคำสั่งย่า” ประโยคถัดมาของเวหาทำให้พสุธาต้องย้อนกลับมาดึงคอเสื้อน้องชายต่างมารดาไว้แน่น

“เพราะไอ้เหี้ยที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างมึงไง กูถึงต้องไป” แม้ว่ายากจะซัดกำปั้นลงบนหน้าของมันมากแค่ไหน เขาก็ได้แต่ข่มใจและยับยั้งอารมณ์ตัวเองไว้เพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาอีก

“กูไม่ไปเพราะรู้ว่าย่าจะทำอะไรและกูก็คุยกับน้องไว้แล้ว แต่มึงก็เสือกเสนอหน้าไปเอง” มือหนาผลักอกพี่ชายต่างมารดาให้ออกห่าง ก่อนจะจัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่เข้าทางแล้วว่าต่อ

“ถ้ากูไม่ไปแล้วมึงไม่ไปซะอย่าง ย่าก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่แล้ว” เวหาโต้กลับไปด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดกับความโง่ของคนตรงหน้า

“มึงกับกูยืนกันคนละจุด มึงไม่เป็นกูมึงจะเข้าใจเหี้ยอะไร” พสุธาว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความโกรธและเสียใจที่มันอัดอั้นอยู่ภายในใจ สำหรับเขา…ทุกอย่างที่เป็นคำสั่งย่าล้วนแลกมาด้วยข้อต่อรอง แต่กับเวหามันจะทำหรือไม่ทำเขาก็ไม่เคยเห็นย่าจะว่าอะไรมันได้ แล้วสุดท้ายทุกอย่างมันก็ตกมาอยู่ที่เขา

“เพราะมึงคิดแบบนี้ไงดิน ย่าถึงได้เอาเรื่องเหี้ยอะไรไม่รู้มาต่อรองกับมึงไม่จบไม่สิ้น แล้วมึงก็มาโทษว่าเป็นความผิดกู” จบประโยคนั้นกำปั้นหนัก ๆ ก็ซัดลงบนใบหน้าขาวทำให้เวหาเซถอยไปชนกับโต๊ะดังโครม ด้านเวหาเองก็ไม่ยอมโดนกระทำฝ่ายเดียว เมื่อตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อพสุธาแล้วซัดหมัดลงบนหน้ามันไปเช่นกัน จนนางพิศที่กำลังจะเข้ามาตามเวหาให้ไปพบคุณท่านได้ยินเสียงโครมครามก็โวยวายขึ้นและเข้ามาห้ามศึกระหว่างสองพี่น้อง

“ว้าย! เกิดอะไรขึ้นคะคุณ” นางพิศเข้ามากันระหว่างสองพี่น้องไว้แต่ก็ไม่เป็นผล จนเสียงประกาศิตจากผู้เป็นย่าดังขึ้น สองพี่น้องรุ่งอรุณถึงยอมสงบศึกระหว่างกัน

“หยุดนะ! ดิน เวย์ ย่าบอกให้หยุด” พสุธาผลักอกน้องชายต่างมารดาออกเพื่อสงบศึก ก่อนจะยกหลังมือขึ้นมาปาดเลือดออกจากมุมปาก ด้านเวหาก็ยอมสงบศึกก่อนถุยเลือดออกจากปาก แม้จะยอมสงบศึกกันทั้งคู่แต่แววตาคู่คมของคนทั้งสองยังจ้องกันราวกับจะฆ่าฟันกันให้ตาย

“จะไม่หยุดกันใช่ไหม ย่าจะได้ปล่อยให้ตีกันให้ตายไปเลย” เสียงของคนเป็นย่าดังขึ้นอีกรอบเวหาจึงยอมเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี ย่ารัศมิ์จึงหันไปเอาเรื่องกับพสุธาด้วยความเคยชิน

“นี่มันอะไรกันดิน! น้องเพิ่งกลับมาบ้านจะดีกันสักห้านาทีให้ย่าชื่นใจบ้างไม่ได้หรือไง” พสุธาไม่ตอบแต่เลือกที่จะแค่นยิ้มออกมาด้วยความสมเพชทั้งตัวเองและเวหา มันผิดนัดแล้วโผล่หัวมาป่านนี้ย่าก็ยังเลือกที่จะว่าเขาแทนมัน ตั้งแต่เล็กจนโตย่าก็ยังเข้าข้างมันทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ฟังที่มาที่ไป คอยคุ้มกะลาหัวให้มันจนเคยตัว จนมันแทบจะไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอยู่แล้ว

“อยากรู้อะไรก็ถามหลานรักย่าเองแล้วกัน” พสุธาว่าอย่างเหลืออดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป หากเป็นสิบกว่าปีก่อนเขาคงต้องก้มหน้ารับผิดทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วเพราะเขาจะไม่เป็นฝ่ายยอมอีกต่อไป

“ดิน! ย่ายังคุยไม่จบ อย่ามาเดินหนีย่าแบบนี้นะ” คุณอรุณรัศมิ์ว่าตามหลังหลานชายคนโตที่ก้าวอาด ๆ เข้าบ้านไปโดยไม่อยู่เคลียร์กันให้จบ แต่พสุธาก็ไม่หันกลับมามองกันจนท่านต้องถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา