พสุธาโอบนที (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่1/4 หลานชัง

เมื่อที่พนักงานของร้านทยอยยกอาหารมาเสิร์ฟบทสนทนาระหว่างพสุธากับคุณทรงพลเป็นอันต้องหยุดลงก่อน ขณะนั้นเองที่เขาเหลือบไปเห็นว่าสมาร์ตโฟนมีสายที่ไม่ได้รับถึงสองสายและคนที่โทรเข้ามาก็คือลูกน้องคนสนิทของเขา จึงใช้จังหวะนี้ขอปลีกตัวออกมา

“ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” พสุธาบอกทุกคนบนโต๊ะอาหารก่อนจะลุกออกไปทำให้สวนกับหนึ่งนทีที่เดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะคุณย่า” เสียงของคนมาใหม่ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันไปทางเดียวกัน ซึ่งเจ้าของน้ำเสียงหวานสดใสคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหนึ่งนที รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าหวานยังชวนให้คนมองเอ็นดูทุกครั้งยามที่เห็น

“จ้ะลูก ดูซิ! หลานย่าโตเป็นสาวจนสวยจนย่าจำไม่ได้แล้ว” คุณอรุณรัศมิ์รับไหว้หลานที่เห็นมาแต่เด็กด้วยรอยยิ้ม หากไม่ได้เป็นหลานสะใภ้ท่านก็รักไม่ต่างจากหลานคนหนึ่ง นึกถึงตอนที่สาวเจ้าอยู่ชั้นประถมแล้วติดหลานชายคนเล็กของท่านแจจนงอแงคนเป็นพ่อขอมาเล่นบ้านท่านทุกเสาร์อาทิตย์ จนถึงชั้นมัธยมก็ยังคงแวะเวียนมาหาอยู่ไม่ขาด จนหนึ่งนทีจบชั้นมัธยมปลายแล้วย้ายไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ท่านก็ไม่ค่อยได้เจอหน้า ตอนนี้เป็นสาวสะพรั่งจนท่านแทบจำไม่ได้แล้ว น่าเสียดายนักที่เวหาผิดนัดท่านเพราะดูจากความสนิทสนมของทั้งคู่แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหมือนเด็กทั้งสองมีใจให้กัน ท่านเองก็จะได้ไม่ต้องบังคับใครให้ลำบากใจ

“ถ้าคุณย่าจำหนึ่งไม่ได้หนึ่งเสียใจแย่เลยนะคะ” หนึ่งนทีว่าด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่ชวนให้ท่านเอ็นดูอยู่ไม่เปลี่ยน

“กลับมาอยู่บ้านแล้วก็มาเที่ยวหาย่าบ่อย ๆ สิ ย่าจะได้ไม่ลืม” คนสูงวัยเย้ากลับจนคุณมณีนาถกับคุณทรงพลที่รู้ทันท่านถึงกับต้องคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ ตาม

“หนึ่งจะไปเที่ยวหาบ่อย ๆ จนคุณย่าเบื่อขี้หน้าเลยค่ะ” หนึ่งนทีว่า ซึ่งตอนนั้นเองที่พสุธากลับมาที่โต๊ะทำให้สาวเจ้าต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขาพอดีกับที่เขามองมา สองสายตาสบประสานกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่หนึ่งนทีจะเป็นสายหลบสายตาก่อน

“พี่ดิน หลานชายคนโตย่ารัศมิ์ รู้จักพี่เขาหรือเปล่า มัธยมก็เรียนที่เดียวกัน” คุณทรงพลเป็นฝ่ายแนะนำพสุธากับบุตรสาวตนเอง

“สวัสดีค่ะ…พี่ดิน” มือเล็กยกขึ้นมาไหว้ทักทายเขาตามมารยาท ก่อนที่คนตัวโตจะรับไหว้แล้วนั่งลงตรงข้ามกัน ใบหน้าหวานที่มีรอยยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อยด้วยไม่คิดว่าเขาจะมา พี่ดิน…คนที่เธอแอบปลื้มเขาตั้งแต่ชั้นมอปลายและตอนนี้ความรู้สึกในใจมันยังเต้นโครมครามฟ้องว่ายังรู้สึกแบบเดิม ถึงแม้ว่าเธอจะสนิทสนมกับเวหาและเคยไปที่บ้านเขาบ่อยครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะได้เจอหน้าเขาเกินห้านาทีหรือแม้แต่พูดคุยกันสักประโยคก็ยังไม่เคย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะห้ามตัวเองไม่ให้ประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าเขาอย่างเช่นตอนนี้