คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1/2 หลานชัง
“นั่นมันหน้าที่ไอ้เวย์ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม” จบประโยคนั้นเท้าหนาก็ก้าวสืบไปพลันร้อยยิ้มก็ปรากฏบนมุมปากหยัก หลานรักที่บอกใครต่อใครว่าดีหนักหนากำลังจะทำให้ขายหน้าแต่ต้องการให้เขาไปช่วยแก้หน้าให้บอกเลยว่าไม่มีทาง
“ช่วยย่าแค่นี้ไม่ได้หรือไง แค่ไปนั่งทานข้าวมันจะลำบากอะไรหนักหนา” คุณอรุณรัศมิ์ว่าเสียงแข็งตามหลังหลานชายพลันทำให้เรียวเท้าหนาหยุดลงอีกครั้ง
“แค่ไปนั่งทานข้าวไม่ลำบากอะไรหรอกครับ แต่ผมรู้ว่าย่าคิดอะไรอยู่ และผมบอกเลยว่าไม่มีทางที่จะไปรับหน้าแทนมัน อะไรที่มันก่อก็ให้มันรับผิดชอบเองบ้าง ไม่ใช่ให้ผมคอยตามเช็ดตามล้างให้มันแบบนี้” ดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นจับจ้องไปที่คนเป็นย่า หากท่านมองลึกลงไปจะเห็นถึงความเสียใจและแววตาตัดพ้ออยู่ลึก ๆ ที่ผ่านมาไม่ว่าเขาจะทำดีแค่ไหน เชื่อฟังท่านเท่าไหร่ก็เป็นได้แค่หลานชัง ต่างจากเวหาที่ทำตัวเกเรตั้งแต่วัยรุ่นจนตอนนี้มันก็ทำตัวสำมะเลเทเมาอยู่กรุงเทพฯ แต่ก็ยังคงครองตำแหน่งหลานรักของท่านไม่เคยเปลี่ยน
“แกก็ยังไม่มีใคร ลองเปิดใจคบหนูหนึ่งจะเสียหายอะไร” ท่านว่าขึ้นอีกหน แม้ว่าท่านจะตั้งแง่รังเกียจแม่ของหลาน แต่เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกก็ยังรักพสุธาไม่ต่างจากหลานคนหนึ่ง มาคิดดูแล้วหากท่านชอบพอที่จะได้หนึ่งนทีมาเป็นหลานสะใภ้ ไม่ว่าจะหลานสะใภ้คนเล็กหรือหลานสะใภ้คนโตท่านก็ยินดีทั้งนั้น
“ผมมีคนรักอยู่แล้ว และอย่ามาบังคับผมเรื่องนี้” พสุธาเลือกที่จะโป้ปดเรื่องคนรักออกไป ที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องใดหากเขาทำได้เขาเต็มใจช่วยท่านเพื่อตอบแทนคำว่าบุญคุณที่ท่านอุตส่าห์เลี้ยงมา แต่เรื่องเดียวที่เขาจะไม่ทำให้เด็ดขาดคือเรื่องแต่งงานมีครอบครัว
“ถ้าแกทำให้หนูหนึ่งยอมแต่งงานกับแกได้ ที่ดินแม่แกผืนนั้นย่าจะคืนให้ ขอแค่สามปีจากนั้นย่าจะไม่บังคับอะไรแกอีกเลย แกจะแต่งงานกับคนที่แกรักย่าก็จะไม่ห้าม” เพราะรู้ว่าหลานชายยังทนอยู่ตรงนี้เพราะเหตุใด จึงหยิบยกเอาเรื่องนั้นมาเป็นข้อต่อรอง
“ครบสามปีผมไปจากที่นี่ได้เลยใช่ไหม” พสุธาเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเองก่อนจะเอ่ยถามออกไป คนเป็นย่าได้ฟังแล้วก็พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบผินหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา
“อีกสิบนาทีย่าจะไปรอที่รถ” สิ้นประโยคนั้นท่านก็หมุนตัวเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หยดลง ท่านรู้ว่าพสุธาอยากไปที่นี่ตั้งแต่เรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้ว แต่เพราะท่านเอาเรื่องที่ดินผืนนั้นมาอ้างหลานถึงยังจำใจอยู่ เพราะแบบนี้ท่านถึงไม่อยากให้พสุธาไปเรียนหรือทำงานไกลบ้านและปล่อยให้หลานเข้าใจผิดคิดว่าท่านลำเอียง
ความคิดเห็น