You Is MinE [ IพSาะuาย.Iป็uขoJฉัu ]

ลำดับตอนที่ #8 : PaRt 8 : 0-2008-25-03-3-8

อีทึกนั่งทอดสายตามองออกไปนอกร้านอย่างเหนื่อยหน่าย
วันนี้เป็นเรื่องแปลก
ที่อีทึกมาเปิดร้านด้วยตัวเอง
แต่ป้ายหน้าร้านนั้น ยังโชว์ว่า 'ปิด'
ทำให้ไม่มีลูกค้าคนใดอยู่ภายในร้าน

กริ๊ง~
"คังอิน" อีทึกเรียกชื่อคังอินที่เดินเข้ามา
ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

คังอินมองร่างบางอย่างเห็นใจ
เพราะตั้งแต่ฮยอกแจหายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ก็มีอีทึกนี้แหละที่ออกตระเวนตามหาไปทั่ว
ส่วนทงแฮนั้นก็เหมือนจะหายตัวไปเช่นกัน
เพราะเยซองที่ทำงานอยู่ที่เดียวกันนั้นก็บอกว่า
ทงแฮไม่มาทำงานเลยและไม่สามารถติดต่อได้ด้วย

"ดูพี่เหนื่อยๆนะ วันนี้ไม่ต้องเปิดร้านหรอก"
"ฉันก็ว่างั้น" อีทึกพูดแล้วยิ้ม น้ำไหลๆเริ่มคลอขึ้นมา
คังอินเพียงแค่ดึงร่างบางมาใกล้
อีทึกสบหน้าลงบนอกกว้างก่อนจะร้องไห้ออกมา

คังอินเข้าใจเรื่องนี้ดี
ว่าอีทึกนั้นรักฮยอกแจราวกับน้องแท้ๆ
และฮยอกแจนั้นก็มาช่วยงานในร้าน
ตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้าน
"ฮยอกแจต้องไม่เป็นไรพี่" ร่างสูงพูดปลอบ

กริ๊ง~
เยซองเดินเข้ามาพร้อมกับรยออุค
เมื่อทั้งคู่เห็นอีทึกร้องไห้ก็รีบเดินเข้มาหาทันที
"พี่อีทึก ร้องไห้ทำไมครับ"
อีทึกไม่ตอบและซุกหน้าลงบนอกกว้างมากขึ้น
"เรื่องฮยอกแจใช่มั้ย" เยซองหันไปถามคังอิน
คังอินพยักหน้าตอบพลางถอดหายใจ
แล้วกอดปลอบคนที่ยังร้องไห้อยู่ตรงนั้น

....................

"พี่อีทึกร้องไห้อีกแล้วเหรอ ขอบใจที่โทรบอกนะรยออุค บาย"
ซองมินกดวางสายโทรศัพท์
คยูฮยอมองซองมินที่ดูซึมๆแล้วเอ่ยถาม
"ซองมิน มีอะไรรึเปล่าครับ"
"ก็ไม่เชิงครับ แต่ไม่มีอะไรมากหรอกครับไม่ต้องห่วง"
ซองมินพูดแล้วยิ้มให้
คยูฮยอนเดินมาใกล้แล้วจับหัวซองมินโยกเบาๆ
"มีอะไรบอกผมได้นะ"
"ขอบคุณครับ" ซองมินยิ้มขอบคุณแล้วนึกได้
"เอ่อ..วันนี้ผมไม่ต้องไปทำงานครับ
เออ...คุณคยูฮยอนกลับมาให้ทันมื้อเย็นได้มั้ยครับ
ผมจะทำไว้รอ"
"ได้สิ งั้น ผมไปแล้วนะ"
คยูฮยอนเดินออกไป ซองมินส่งยิ้มตามหลังร่างสูง

....................

คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องประชุมแบบเซงๆ
แทยอนที่เดินตามมายื่นแฟ้มเอกสารให้
"นี่คือสรุปผลการประชุมวันนี้ค่ะ"
คยูฮยอนกลอกตาไปมาเล็กน้อย แล้วก้มลงอ่านเอกสาร

"วันนี้คุณซูยอนจะเดินทางมาถึงเกาหลีค่ะ"
ร่างสูงชะงัก" ตอนนี้น่าจะตรงไปที่บ้านแล้วล่ะค่ะ"
จบคำพูด คยูฮยอนปิดแฟ้มเอกสารทันที
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ แทยอน!"
คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆแล้วเดินออกไป
แทยอนยิ้มขำกับความเป็นเด็กของเจ้านาย

....................

"พี่คยูฮยอนจะดีใจรึเปล่าน้า"
ร่างเพรียวของใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้าน
ก่อนจะคว้ากระเป๋าลากใบใหญ่เดินเข้าบ้านด้วยความเคยชิน

"อ๊ะ!!" "อุ๊ย!!" ซองมินที่เดินเล่นอยู่ไม่ทันได้สังเกต
ทำให้เดินชนกับหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา
"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"คนใช้คนใหม่รึไง!?" ร่างบางพูดเสีงเขียว
แต่ก่อนที่ซองมินจะเอ่ยปฎิเสธเสียงของคนในบ้านก็ดังขึ้นมาก่อน
"คุณซูยอน!! มาเมื่อไหร่คะ ไม่บอกไม่กล่าว เชิญทางนี้ก่อนเลยค่ะ"
คนใช้ในบ้านเดินเข้ามาหยิบสัมภาระเข้าบ้านไป
ซองมินมองงงๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน

"ไปเอาน้ำมาให้ฉันหน่อยสิ"ซูยอนหันมาสั่ง
แต่เมื่อเห็นซองมินยืนนิ่งก็เริ่มขึ้นเสียง
"ไปเอาน้ำมาสิ! ฉันสั่งอยู่เนี๊ยะ หูหนวกรึไง
เอ้า!! ยังยืนนิ่งอีก ไปสิยะ"
"ผมเหรอ?"
"เอ๊ะ!! แล้วจะเป็นใคร ตงนี้มีคนอื่นนอกจากแกรึไง"
"อ่า... ครับๆ" ซองมินรับคำงงๆ
"ซูยอนมาไม่บอกเลยนะ" เสียงคุ้นหูดังขึ้น ซองมินชะงัก
"พี่คยูฮยอน!!!" ซูยอนยิ้มแล้ววิ่งไปกอดคยูฮยอนที่เดินเข้ามา
"ไง ยัยตัวแสบ มาถึงก็ป่วนเลยนะ" คยูฮยอนพูดแล้วขยี้หัวหญิงสาว
"พี่คยูฮยอนอ่า..." ซูยอนคลายกอดแล้วลูบผมตัวเอง
ก่อนจะหันมาแว้ดใส่ซองมินซองมิน
"ไปเอาน้ำมาให้พี่คยูฮยอนสิ ยืนเอ๋ออยู่ได้!!"
"ไม่ต้องไปหรอกซองมิน"
"พี่อะ ให้ท้ายเด็กในบ้านแบบนี้เดี๋ยวมันก็ได้ใจหรอกค่ะ"
"ซูยอน.. ซองมินเค้าไม่ใช่คนใช้นะ"
"เอ๋??"





"ยุนอา... ทำอาหารอร่อยขึ้นนะ" ซูยอนยิ้มชมแม่บ้าน
"คุณซองมินเป็นคนทำค่ะ"
เคร้ง!! ซูยอนกระแทกช้อนแล้วเดินขึ้นห้องไปทันที
ซองมินมองตามเล็กน้อย แล้วถอนหายใจซึมๆ
ไปทำอะไรผิดตอนไหนวะเรา

ซูยอนนั้นทำปฎิกริยาราวกับซองมินเป็นคู่แค้กับเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
เมื่อคยูฮยอนบอกว่าซองมินนั้นเป็นแขกที่คยูฮยอนให้เข้ามาพักในบ้าน
"ซูยอนเค้าเป็นอย่างงี้แหละ เอาแต่ใจนิดหน่อย ซองมินไม่ต้องกังวลไปหรอก"
"คุณซูยอนเป็นน้องสาวของคุณเหรอครับ"
"อืม... ถ้าจะให้พูดจริงๆ เรานับถือกันเป็นพี่น้องมากกว่า
พ่อของซูยอนเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของผมน่ะ
ทำให้เราสนิทกันเหมือนพี่น้อง
เวลาครอบครัวของซูยอนมาเกาหลีก็จะมาพักที่นี่แหละ"
"เหรอครับ"
"อืม.. ซูยอนน่ะ เอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว......"
คยูฮยอนพูดถึงซูยอนไปเรื่อยๆราวกับพี่ชายที่กำลังอวดน้องสาว
ซองมินนั่งฟังคยูฮยอนอย่างตั้งใจราวกับจะเก็บทุกรายระเอียด



"เดี๋ยว!!" เสยงของซูยอนดังขึ้นขณะที่ซองมินกำลังจะเดินเข้าห้อง
เขาหันกลับมามองซูยอนที่มองเขาอย่างไม่พอใจ
"คิดจะจับพี่คยูฮยอนรึไง"
"ผม? ผมเปล่า.."
"แต่ก็เข้ามาอยู่ในบ้าน" ซูยอนสวนขึ้นมา
"หึ. พี่คยูฮยอนก็แค่สนุกกับนายเท่านั้นแหละ นายก็เป็นแค่ของเล่น
พอเบื่อ นายก็จะถูกเฉดหัวนายอกไปจากบ้าน"
"ผมไม่ใช่ของเล่นของใครครับ" ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"จะบอกว่านายเป็นคนสำคัญงั้นสิ" ซูยอนยิ้มเยาะ แล้วพูดต่อ
"งั้นคอยดูระหว่างฉันกับนายแล้วกัน ว่าใครจะสำคัญกว่ากัน"
พูดจบซูยอนก็ก้าวพรวดๆเดินเข้าห้องของตัวเองไป
มีศัตรูโดยไม่ตั้งใจซะอย่างนั้น
แล้วไอ้ซองมินคนนี้จะมีความสุขมั้ยวะเนี๊ยะ

.......................

แกร๊ก....
ประตูถูกเปิดออก
คิบอมเดินเข้ามามิงร่างบางที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม
"ฝันดีนะ" รางสูงพูดแล้วจูบเบาๆที่ขมับของคนที่หลับอยู่
ฮยอกแจปรือตาขึ้นมามองเล็กน้อย
"ทงแฮ... นายกลับมาแล้วเหรอ"
เสียงพึมพัมที่ออกมาจากปากสวยทำเอาคิบอมชะงัก
เมื่อไหร่ ชื่อนี้จะหายไปสักที
"ฮึก.. นายรู้มั้ยฉันคิดถึงนายมากแค่ไหนทงแฮ"
เสียงหวานพึมพัมอย่างต่อเนื่องราวกับเก็บกด
หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่องจากหางตาสวยที่ยังหลับอยู่

คิบอมมองฮอกแจที่ละเมออย่างหงุดหงิด
แต่สายตาที่มองนั้นกลับเจ็บปวด
เขาก้มหน้าลงไปจูบปากของฮยอกแจเพื่อที่จะหยุดคำพูดทั้งหมด
"เปลี่ยนชื่อนั้น เป็นชื่อฉันแทนได้มั้ย"
เสียงทุ้มผ่านออกมาโดยที่ปากยังไม่ได้ละออกมา
แล้วเอียงหน้าเพื่อให้จูบได้ถนัดขึ้นพร้อมกับส่งลิ้นเข้าไป

ฮยอกแจปรือตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วหลับตาลง
ลิ้นเล็กตอบรับความหวานที่ร่างสูงส่งผ่านมาภายในปาก
แล้วโอบวงแขนไปรอบคอของร่างสูง

ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกันอย่างเร้าร้อน
คิบอมใช้มือลูบไปทั่วตัวของฮยอกแจ
เสื้อนอนที่เคยใส่อยู่กลับอันตธานหายไปอย่างรวดเร็ว
ทำให้ยอดอกสวปรากฏสู่สายตา
ปากหนาก้มลงไปดูดดุ่นและขบเม้มราวกับว่ามัเป็นของหวานแสนอร่อย
มือที่เคยโอบรอบคอนั้น
กลายเป็นจิกลงไปบนบ่ากว้างเพื่อระบายอารมณ์
"อ่า... อืมมม...อึ๊ก..อา..."

คิบอมลากลิ้นลงมาถึงหน้าท้องเนียนสวย
ฮยอกแจเขม่วท้องเพราะคาวเสียว
กางเกงนอนถูกร่นลงจนเห็นแก่นกายสีหวานของร่างบาง
คิบอมครอบครองส่วนอ่อนไหวของฮยอกแจด้วยปาก
เขาดูดแรงๆสองสามที แล้วใช่ฟันขบเม้มเบาๆที่ส่วนปลาย
ก่อนจะใช้ปากรูดขึ้นลงตามความยาว

"ฮ๊า...อึ๊ก.ฮึม อืมมม."
มือเล็กขยุ้มผมของร่างสูงที่ปรนเปรอด้านหน้าด้วยปาก
แล้วปลดปล่อยออกมา

"อ๊า...ทง.อื๊ออ.." ริมฝีปากสวยถูกปิดก่อนจะพูดชื่อของทงแฮจบ
คิบอมแลกความหวานจากแก่นกายของร่างบาง
ให้ฮยอกแจได้ลิ้มรส
มือหนาแยกขาสวยออกกว้างแล้วใช้นิ้วปาดน้ำรักที่หลงเหลืออยู่
ชโลมไปที่ช่องทางด้านหลังเป็นการเบิกทาง

คิบอมจรดความเป็นชายของตัวเองบนช่องทางด้านหลัง
แล้วค่อยๆกดลงไปอย่างเชื่องช้า
จนรู้สึกถึงความคับแน่นจากช่องทางด้านหลัง
ราวกับกลัวว่าร่างของคนข้างใต้จะแหลกสลายไป
หากเขาทำรุนแรง ก่อนจะหยุดนิ่งมื่อฮยอกแจรับตัวตนของเขาเข้าไปจนสุด

"ขยับ...สิ" เมื่อคนข้างใต้เรียกร้อง
คิบอมก็เริ่มขยับตัวออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปอยู่หลายครั้ง
ฮยอกแจแอ่นสะโพกรับเหมือนกลัวว่า
สิ่งที่อยู่ภายในร่างกายจะหลุดออกไป
มือเล็กข่วนลงไปที่หลังของคิบอมเป็นทางเพราะความเสียวซ่าน

"อ๊า..ระ.เร็วอีก"
คิบอมเร่งจังหวะตามที่เสียงหวานร้องขอ
มือหน้าบีบเคล้นส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของร่างบางไปด้วย

"อึ๊กก.. ฮ๊า.. อ่า.. มะ..อ๊า..ไม่ไหวแล้ว..ฮ๊า~......"
เสียงครางหวานดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วนอนหอบอยู่เบื้องล่าง

คิบอมมองฮยอกแจนิ่งแล้วจูบที่เปลือกตาสวยอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะพลิกตัวให้ฮยอกแจขึ้นมานอนอยู่บนอก
แล้วกอดไว้แน่นโดยที่ไม่ยอมถอนแก่นกายของตัวเองออก
สักวัน..ช่วยเรียกชื่อของฉันแทนทีเถอะนะ
ร่างสูงคิดแล้วหลับตาลง

-- to be continued --

-----------------------------------------

ตอน8
เหอๆ
ซองมินปัญหาเริ่มมาแล้วล่ะ
คิบอมก็หวานซ้า
อิอิ
อย่างลิมเม้นท์น่าก๊าบบบ
ขอบคุงก๊าบบบบบบบบ
ลากสังขารมาอัพงับ
เหอๆ
ไม่สบายไปละ

เนื่องจากเมื่อวานมาอัพแล้วนะ
เหอๆ
วันนี้มาแก้ไขนิสนุง
พอดีไม่สบายคับ





แก่ขึ้นอีกปีก็ยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยน้า เอิ๊กอ๊าก