You Is MinE [ IพSาะuาย.Iป็uขoJฉัu ]

ลำดับตอนที่ #6 : Part6 : 0-2008-13-03-3-6

นานหลายชั่วโมงกว่าคิบอมจะเงยหน้าขึ้นมาจากงานตรงหน้า
เขามองไปที่ร่างบาง
ซึ่งเผลอหลับไปบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงาน
ก๊อกๆ..
"เชิญ"
"จะทานอะไรเป็นมื้อเที่ยงดีคะ"
สเตล่า เลขาของคิบอมเปิดประตูเข้ามาถาม
"อะไรก็ได้ สเตล่า
อ้อ.. เผื่อเค้าด้วยแล้วกัน)
"ค่ะ" สเตล่าเดินออกไป

คิบอมลุกเดินมามองร่างบางที่หลับสนิท
"...ทงแฮ" ฮยอกแจพึมพัมออกมาเบาๆ
ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
ทงแฮอีกแล้วเหรอ!!! ร่างสูงคิดอย่างหงุดหงิด
เขาเดินกลับไปนั่งทำงานต่อ
จนประตูห้องเปิดอีกครั้ง
สเตล่าเดินเข้ามาพร้อมกับกล้องข้าวอย่างดี
ก่อนจะวางลงบนโต๊ะรับแขกแล้วเดินออกไป
คิบอมขยับตัวลุกมาปลุกฮยอกแจให้ตื่น
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น
"กินข้าว" คิบอมพูดแล้วลงมือกินทันที
ฮยอกแจสะบัดหัวนิดๆเพื่อไล่ความง่วง
ก่อนจะลงมือกินบ้าง

"ต่อไปนี้ อย่าเอ่ยชื่อทงแฮให้ฉันได้ยินอีก
ที่จริงนายไม่สมควรพูด
ทั้งต่อหน้าและลับหังฉันด้วยซ้ำ"
"...." ฮยอกแจไม่ตอบ
เขากินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ที่ฉันสั่ง...ได้ยินมั้ย"
"ครับ" ฮยอกแจรวมช้อนเข้าด้วยกัน
ก่อนจะพูดต่อ "แต่ผมคงทำไม่ได้"

เคร้ง!! ร่างสูงกระแทกช้อนด้วยความกราดเกรี้ยว
ทำให้สเตล่าที่นำเอกสารมาให้พอดีถึงกับสะดุ้ง
"มีอะไรรึเปล่าคะ"
"สเตล่า ช่วยเอาของพวกนี้ไปทิ้งที"
คิบอมหันมาสั่งกลบเกลือน
สเตล่าไปวางเอกสารและเดินมาเก็บกล่องข้าว
"อ้อ..ตอนออกไปช่วยล็อกห้องให้ผมด้วย"
หญิงสาวมองมาที่ฮยอกแจที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาให้
ก่อนจะมแหย่ๆให้แล้วเดินออกไป
พร้อมกับล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย

ฮยอกแจแทบจะวิ่งไปกระชากประตูให้เปิดออก
ติดเสียแต่ว่าถูกร่างสูงดึงข้อมือไว้
จนข้อมือกลายเป็นรอยแดง
"เจ็บนะ" ฮยอกแจกดเสียงพูด
"ถ้าไม่อยากเจ็บก็ทำตามที่ฉันสั่ง"
คิบอมพูดแล้วออกแรงดึง
จนร่างบางเซล้มลงมานั่งที่ตัก
แล้วโอบเอวบางไว้ด้วงวงแขนแกร่ง
"ไม่!! ทงแฮคือชื่อของคนที่ผมรัก
จะไม่ให้ผมพูดถึงเขางั้นเหรอ. เป็นไปไม่ได้!!!"
"......ได้!!!"

จบคำร่างสูงก็ออกแรงอุ้มร่างบางไปไว้ที่โต๊ะทำงาน
แล้วปลดเข็มขัดของร่างบางออกทันที
"จะทำบ้าอะไร!! ปล่อยผมนะ ไม่งั้นผมจะร้อง"
"ร้องสิ ร้องเลย ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอก
เพราะห้องนี้มันเป็นห้องเก็บเสียงเสียด้วยสิ หึหึ"
คิบอมพูดแล้วจับมือฮยอกแจที่พยายามจะพลักเขาออกไพล่ไปไว้ที่ด้านหลัง
เข็มขัดสีเข้มที่เพิ่งถูกดึงออกมา
ถูกนำมามัดกับข้อมือบางไว้
ลิ้นเรียวเลียและขบเม้มที่ข้างใบหูของฮยอกแจ

"อย่า.." ร่างบางพยายามจะขยับหนี
แต่คิบอมใช้มือข้างหนึ่งล็อกช่วงคอไว้
แล้วดึงโน้มเขาหาตัว ปากหนาบดเบียดลงไป
จนสามารถส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางได้
มืออีกข้างของคิบอมลูบแผ่นอกผ้าเนื้อผ้า
จนรู้ถึงบางอย่างกลางแผ่นอกที่นูนขึ้นมา
ร่างสูงลากนิ้วผ่าน แล้วกดลงไปบนปุ่มนูน
"อือ.." มือหนาล่วงเขาไปใต้เสื้อ
แล้วดันเสื้อขึ้นจนเห็นแผ่นอกสวย
ที่ขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
นิ้วเรียวลูบไล้อย่างหลงไหล

"อ๊ะ..ฮ๊า..." ฮยอกแจแอนอกรับลิ้นเรียว
ที่ลงมาดุดดันอกสวยอีกทั้งยังขบเม้มจนเป็นรอยแดง
มือที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังกำแน่นเพราะความเสียวซ่าน
พร้อมกับเสียงหวานที่ส่งเสียงห้ามออกมา
อย่างยากลำบาก "อย่า..ฮืมม"
"อย่าช้ารึไงฮยอกแจ เมื่อนายเสียงกระเส่าขนาดนี้"
คิบอมกระซิบข้างหู
แล้วลากลิ้นจากหลังใบหูลงมาจนถึงซอกคอขาว
"ฮึก..ทะ..ทงแฮ"
ร่างสุงชะงักกึกแล้วมองร่างบางที่นั่งหอบหายใจ
แต่ก็จ้องกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้

"ถ้าจำไม่ผิด ฉันบอกนายแล้วนะฮยอกแจ
ว่าอย่าพูดชื่อทงแฮให้ฉันได้ยิน"
"ทงแฮ..เป็นชื่อของคนที่ผมรัก ผมจะเรียก"
"จะขัดคำสั่งฉันงั้นสิ"
"ใช่" คำตอบของร่างบางเหมือนจุดไฟลงบนน้ำมัน
คิบอมดึงกางเกงของฮยอกแจออกจนเห็นส่วนที่ชูชันขึ้นมา
แล้วใช้นิ้วหยอกล้อกับส่วนปลายที่สั่นระริก
จนมีน้ำข้นเหนียวซึมออกมา
"อึ๊ก..อย่านะ" มือหนาค่อยๆรูดตามความยาวอย่างเชื่องช้า
ส่วนปลายของร่างบางขยายใหญ่ขึ้น
จนสามารถปลดปล่อยออกมาได้
แต่ร่างสูงไม่ยอมเขาจับแก่นกายของฮยอกแจไว้แน่น
แล้วจับตัวฮยอกแจให้หันหลังมาให้เขา
ก่อนจะปลดกางเกงของตัวเองลง
แล้วดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปในช่องทางที่คับแนน

"เจ็บ... อย่า!!!!!" ร่างบางกรีดร้องจนสุดเสียง
เมื่อร่างสูงดันแก่นกายเข้ามาจนสุด
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสวยเพราะความเจ็บ
จากช่องทางด้านหลังที่ฉีกขาดเพราะไม่มีการเตรียมพร้อม
คิบอมใช้มือหนึงรั้งช่วงสะโพกของร่างบางไว้
แล้วขยับตัวกระแทกเข้าออกในตัวของฮยอกแจ
อีกมือหนึ่งคอยปรนเปรอทางด้านหน้าของร่างบา

"อ๊า..ฮา.. อย่า..อ่า....ทง.แฮ..อึ๊ก"
เสียงหวานครางตามจังหวะที่ร่างสูงกระแทกเข้ามา
แต่ก็ยังมีเสียงเรียกชื่อของทงแฮดังขึ้น
คิดบอมกระแทกตัวแรงขึ้นเพราะความหงุดหงิด
"ฮ๊า.. ทงแฮ.. ฮ๊า..อ๊า."
"หยุดเรียกชื่อนั้นซะที อ๊า.."
คิบอมกระแทกตัวถี่ๆจนน้ำรักสีขาวขุ่น
ถูกฉีดเข้าไปในตัวของร่างบางที่เกรงกระตุก
ก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน
น้ำรักสีขาวที่ถูกฉีดเข้าไปในตัวของร่างบาง
ไหลออกมาตามขาขาวพร้อมกับเลือดที่ปนออกมาด้วย

เมื่อคิบอมถอนแก่นกายของตัวเองออกมา
ร่างบางก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
คิบอมแต่งตัวเองให้เรียบร้อย
แล้วเหลือบมองร่างบางที่ยังนอนหอบหายใจอยู่บนพื้นห้อง
ร่างสูงก้มลงไปปลดเข็มขัดที่มัดข้อมืออยู่ออก
แล้วจัดแจงแต่งตัวของฮยอกแจให้เรียบร้อย
ก่อนจะอุ้มร่างบางมาวางไว้ที่โซฟาตัวยาวในห้อง
ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อ

ฟ้ามืดลงแล้ว......
คิบอมนั่งทอดสายตามองกรุงโซลยามค่ำคืน
ผ่านกระจกใสบานใหญ่ในห้องทำงาน
เพื่อรอให้ใครบางคนตื่นจากนิทราอันแสนหวาน

"อืมมมม" ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น
"ตื่นแล้วเหรอ" คิบอมถาม
ฮยอกแจค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
"เจ๊บล่ะสิ" คำพูดของคิบอมทำให้ฮยอกแจหันมามองค้อน
ร่างสูงยิ้มขำกับท่าทางของฮยอกแจ
"สนุกมากมั้ยที่ได้แกล้งผม" ร่างบางถามด้วยความโมโห
คิบอมแค่เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"มาก"
"โรคจิต!" เสียงหวานว่าออกมาทันทีที่จบคำของร่างสูง
คิบอมไม่ได้ตอบโต้กลับ
เขาเพียงแค่ลุกเดินเข้ามาหาร่างบาง
"ดึกแล้ว.. กลับดีกว่าบ้านได้แล้วมั้ง"
"ดี.. ผมก็จะกลับบ้านเหมือนกัน ลาขาด อย่าให้ได้เจอคุณอีกเลย"
ฮยอกแจพูดแล้วลุกขึ้เตรียมจะเดินออกไป
แต่คิบอมคว้าเอวบางมาแนบตัว
"ฉันหมายถึงบ้านของฉัน"
"บ้านคุณ คุณก็กลับไปสิ ไม่เกี่ยวกับผม"
"แต่พอดีว่า...เธอต้องกลับบ้านเดียวกับฉันนี่สิ"
ฮยอกแจถึงกับตาโตในขณะที่ร่างสูงยิ้มยั่วส่งให้

รถสีดำแล่นเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่
คิบอมลงจากรถมาเปิดประตูให้ฮยอกแจที่นั่งนิ่ง
"ลงมา" ฮยอกแจยังนิ่งต่อไป
คิบอมถอนหายใจกับความดื้อของฮยอกแจ
แวเอื้อมตัวไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยแล้วอุ้มร่างบางออกมา
ก่อนจะเดินดุ่มๆขึ้นไปที่ชั้น 2ของบ้าน

ตุบ!!
"โอ๊ย" ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงกว้าง
"นายนอนที่ห้องนี้แหละ ข้างๆเป็นห้องของฉัน แล้วอย่าคิดหนล่ะ
แค่ก้าวเดียวที่นายเดินออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต
หมายถึงความเป็นอยู่ของร้านนะ"
"ละ..แล้วข้าวของๆผมล่ะ"
ในเมื่อหนีไม่ได้ จะไม่ถามขึ้นของใช้ก็ยังไงอยู่จริงมะ
"ของพวกนั้น ทิ้งไว้ที่บ้านของนายนั้นแหละ
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอามาแม้แต่ชิ้นเดียว" คิบอมกดเสียงต่ำ
"เสื้อผ้าผมล่ะ จะให้ผมใส่ชุดนี้ชุดเดียวรึไง"
ร่างสูงยิ้มน้อยๆกับคำถามของฮยอกแจ
แล้วเดินหายออกไปก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับเสื้อยืดคอกลม
และกางเกงประมาณ 2-3 ตัว
"แค่นี้แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพานายไปซื้อใหม่"
"ละ..แล้ว......กางเกงใน" ฮยอกแจถามเสียงอ่อย
"ไม่ใส่วันเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง" พูดจบร่างสูงก็ก้าวฉับๆออกไปทันที
มันไม่เป็นไรหรอก แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าไม่มี
ตราบใดที่ผมยังต้องอยู่ใกล้ๆคุณ
ฮยอกแจคิดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

เมื่อกลับมาที่ห้องของตัวเอง คิบอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.ออก
"ครับ !?" เมื่อเสียงปลายสายดังขึ้นมาคิบอมก็เริ่มออกคำสั่ง
"ชินดงจัดการเรื่องห้องที่อพาร์ทเม้นท์ที่ฮยอกแจเคยอยู่ด้ว"
"ได้ครับ"






-- to be continued --

-------------------------------------------------------------------------------------

ตอน 6 แหะๆๆๆ
จะลงหลายวันแล้วละ
แต่พอดีว่าคอมฯมันเฮงจวยยยย T^T
อย่างลืมเม้นท์ให้กะลังใจกานนะงับ
ขอบคุงงับ


อ่า..อีกนิสนุง ขอบคุณ

Name : เมมามะ คนแรกที่มาเม้นท์ให้เรื่องนี้นะงับ

Name : นู๋แอน กะ หญิงเกศ สำหรับการติดตามอ่าน และรูปทุกรูปที่ให้มา ขอบคุณมากๆเลยนะ

Name : คนที่รักฮยอก // Name : --*  // Name : ahk^^  // Name : [ pipinning ] // Name : ปั๊ป ปา
ที่เข้ามาอ่านและเม้นท์เป็นกำลังใจให้ค่ะ


และจะตั้งใจเขียนฟิคให้ดียิ่งขึ้นค่า

กระผมก็ยังโลภเหมือนเดิมขอรูปนะงับ
(จะได้เอาไปทำให้เฮดเรื่องอีก เหอๆ)