You Is MinE [ IพSาะuาย.Iป็uขoJฉัu ]

ลำดับตอนที่ #5 : Part5 : 0-2008-06-03-3-5

ขอบคุณ  นู๋แอน กะ หญิงเกศ นะคะ
สำหรับรูป 
เอิ๊กๆถูกใจมากค่ะ (โดยเฉพาะรูปสุดท้าย 5555+)
ไปอ่านฟิคกันดีก่าเนอะ

---------------------------------------------------------------------------

เปลือกตาสวยค่อยๆขยับรับแสงแดดยามเช้า
ฮยอกแจนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด
ก่อนจะค่อยๆทบทวนเรื่องที่ผ่านไปเมื่อคืน

"ฉันชื่อคิบอม ไม่ใช่ทงแฮ!!!"

เสียงตวาดของร่างสูงดังขึ้นในสมอง
หึ..คนละคนชัดๆ!! ร่างบางคิดเมื่อนึกถึง
คิบอมที่ทำกับเค้าเมื่อคนกับคิบอม
คนที่เคยเจอเมื่อหลายเดือนก่อน

ทงแฮ นายอยู่ไหน.........
ฮยอกแจค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
แล้วกวาดสายตามองไปรอบห้อง
ความรู้สึกอบอุ่นแล่นผ่านเข้ามา
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะทรุดนั่งลงข้างเตียง
เพราะรู้สึกแปล๊บขึ้นมาจากช่วงล่าง
"โอ๊ย!"

แกร๊ก! เสียงประตูเปิดออกในทันที
คิบอมพรวดเข้ามา เสื้อผ้าของเขายังแต่งไม่เรียบร้อยเท่าไหร่
มือหนึ่งยังถือโทรศัพท์แนบหู
สายตาจ้องมาที่ฮยอกแจที่ตอนนี้ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่นั่งอยู่ข้างเตียง
"แค่นี้นะ" คิบอมตัดสายทิ้งแล้วก้าวยาวๆมาหาฮยอกแจ "ไหวมั๊ย"
"อย่ามาแตะ!!" ฮยอกแจปัดมือคิบอมที่ยื่นมาทิ้ง
แล้วพยายามที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ร่างสูงส่ายหัวให้กับความดื้อของร่างบาง
ก่อนจะก้มลงไปช้อนตัวร่างบางขึ้นมา
"ปล่อยนะ ผมจะกลับบ้าน!"
"คิดว่าฉันจะให้นายกลับเหรอ"
คิบอมพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ววางร่างบางลงในอ่าง
"ครึ่งชั่วโมง อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ถ้าช้ากว่านี้..."
ร่างสูงไม่พูดต่อแต่ใช้สายตามองไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่านั้น
ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ

ไม่เกินครึ่งชั่วโมงฮยอกแจก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
แล้วเดินมาที่ชุดรับแขกกลางห้อง
คิบอมยังคุยโทรศพท์อยู่
มือหนึ่งคว้าไทขึ้นมาคล้องคอไว้

ฮยอกแจกวาดสายตาสำรวจห้องกว้าง
ที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเบจอย่างเรียบง่าย
ทุกอย่าง ทุกมุมที่วาง
ทำให้ห้องนี้ดูอบอุ่นเหมือนกับทงแฮอยู่กับเขาตรงนี้
ทงแฮ...อยู่ไหน
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
เมื่อนึกถึงทงแฮที่ถูกพาตัวหายไปตั้งแต่เมื่อคืน

คิบอมหันกลับมาเจอฮยอกแจที่ยืนอยู่
ก็สาวเท้าเข้ามมาใกล้จนร่างบางเผลอก้าวหนีเล็กน้อย
ร่างสูงชี้ไปที่ไทโดยที่ยังคุยโทรศัพท์ต่อไป
"ทำไมไม่ผูกเองล่ะ" ฮยอกแจถามเบาๆ
คิบอมชี้ไปที่โทรศัพท์แทนคำตอบ
ร่างบางถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
แต่ก็ยอมขยับตัวไปผูกไทให้ก่อนจะถอยออกมา
แล้วเริ่มเดินสำรวจไปทั่วห้อง

คิบอมวางสายแล้วมองร่างบางที่เดินสำรวจไปรอบห้อง
ก่อนจะเดินไปคว้าตัวฮยอกแจให้ตามเขาไป
"จะไปไหน??"
ร่างสูงไม่ตอบ เมื่อลงมาถึลานจอดรถ
ก็ดันฮยอกแจขึ้นรถแล้วขับออกไป

.........

"คุณแต่งห้องนั้นเองเหรอ"
ฮยอกแจถามขึ้นหลังจากนั่งเงียบกันมานาน
"เปล่า ฉันจ้างให้ทงแฮแต่งห้องนั้น"
"ทงแฮ..ตอนนี้อยู่ไหน"
"...." คิบอมเหล่มองฮยอกแจเล็กน้อย แล้วมองตรงไปที่ถนนต่อ
"ผมถามว่า ทงแฮอยู่ไหน" ร่างบางขึ้นเสียง
แต่คิบอมยังตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป
"ทงแฮอยู่ไหน!! คุณไม่ได้ยินหรึอไง!!"
เสียงของฮยอกแจดังขึ้นเรื่อยๆ
แต่คิบอมยังนิ่งแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ถามไปทำไม ยังไงเขาก็กลับมาหานายไม่ได้อยู่แล้ว"
คำตอบของคิบอมทำเอาร่างบางถึงกับตาโต
"คุณ!!! คุณทำอะไรทงแฮ!! คุณทำอะไรเขา!!!!!!"
ฮยอกแจตะโกนเสียงดัง
"ผม...ผมจะไปหาทงแฮ จอดรถนะผมจะลง!! จอดสิ! ผมบอกให้จอดไง!!!!"

เมื่อเห็นว่าร่างสูงยังคงขับรถต่อไปอย่างไม่สนใจ
ฮยอกแจก็เลื่อนมือเตรียมจะเปิดประตู
แต่คิบอมเหมือนจะรู้ความคิด
เขากดล็อกจากฝั่งคนขับทันที
ฮยอกแพยายามที่จะเปิดประตูรถ
แต่ก็เปิดไม่ออกจึงได้แต่มองค้อนให้คิบอมวงใหญ่
ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

............

เมื่อถึงบริษัทคิบอมก็พาฮยอกแจมาที่ห้องทำงานของเขา
"อยู่ที่นี้แหละ" คิบอมพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
ฮยอกแจเตรียมหันหลังไปเปิดประตู
"อย่าแม้แต่จะคิดที่จะหนี"
คิบอมพูดทั้งทียังก้มหน้าก้มตาทำงาน
"ทำไมผมต้องเชื่อคุณ"
"ถ้านายหนี ร้านนั้นไม่เหลือซากแน่"
คิบอมพูดอย่างเย็นชา ฮยอกแจนิ่งอึ้ง
ร้านที่พี่อีทึกอุตส่าห์สร้างมันขึ้นมา
ร้านที่ทงแฮกับพี่เยซองช่วยกันออกแบบตกแต่ง
ร้านที่เป็นความทรงจำของพวกเรา

//RRRRRR//
เสียงโทรศัพท์ของฮยอกแจดังขึ้น
"ฮัลโหลซองมิน" ร่างบางหันไปมองคิบอมที่หยุดทำงานแล้วมองมาที่เขา
"นายอยู่ไหนหาฮยอกแจ!!! ไอ้หน้าลิง
เมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้าน โทร.หาก็ไม่ติด
ฉันเป็นห่วงนายแทบตายรู้บ้างมั๊ย!!!"
"ขอโทษ" ฮยอกแจพูดทั้งๆที่สายตายังจับจ้องไปที่คิบอม
"แล้วนายอยู่ไหนเนี๊ยะ" ซองมินถามคำถามที่ทำเอาฮยอกแจหนักใจ
"ซะ..ซองมิน ฉันบอกนายไม่ได้"
สายตาของฮยอกแจมองไปที่คิบอมอย่างไม่ไววางใจ
เมื่อร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาเขา
"อะไรของนาย แล้ววันนายจะมาทำงานมั๊ย"
"ฉะ..ฉันไปไม่ได้ คือ.." ฮยอกแจถอยหลังจนติดกำแพง
เมื่อร่างสูงเดินเข้ามาจนชิด มือทั้ง2ข้างยันกำแพงไว้
"คืออะไรบอกมาสิ"
"คือ..ฉันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่อะ อื๊อ!"
ฮยอกแจหลับตาแน่นเมื่อร่างสูงก้มลงมาจูบ
คิบอมดันโทรศัพทในมือของฮยอกแจให้ออกห่าง
"ฮยอกแจ!! นายเป็นอะไรรึเปล่า เอ๊ะ! รึว่านายอยู่กับทงแฮ"
เสียงของซองมินที่ตะโกนออกมาทำเอาร่างสูงชะงัก
เขาถอนจูบออกมาแล้วกระซิบที่ข้างหูของร่างบาง
"ลาออกซะ นี่เป็นคำสั่ง ถ้าไม่ทำ เสียงของนายที่ลอดไปอาจไม่ใช่แค่นี้"
คิบอมพูดแล้วจ้องลึกลงไปในตาของร่างบาง
ฮยอกแจเอาโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้ง
"ซะ..ซองมิน ฝากบอกพี่อีทึกด้วยว่าฉันลาออก"
ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
"จะบ้าเหรอ นายมีเรื่องอะไรรึเปล่าฮยอกแจ"
"ไม่..ไม่มี"
"งั้นเย็นนี้เราต้องมคุยกันให้รู้เรื่องนะฮยอกแจ"
คิบอมส่งสายตาเป็นเชิงข่มขู่ว่าไม่ให้กลับ
ฮยอกแจต้องสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะบอกซองมิน
"ฉัน...กลับไป..ไม่ได้"
"วะ..ว่าไงนะ? ไอ้ลิงงี่เง่า ไอ้บ้าเอ๊ย!!
นายฟังอยู่รึเปล่า นายต้องกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะเข้าใจมั๊ย??
ฮยอกแจ!! ฮยอกแจ!!" ซองมินโวยวายผ่านโทรศัพท์

คิบอมหยิบโทรศัพท์ของฮยอกแจมาไว้ในมือ
แล้วดึงแบตฯออกก่อนจะยิ้มให้ฮยอกแจอย่างพอใจ
"ทำดีมาก"
"คุณทำแบบนี้ทำไม"
ร่างสูงไม่ตอบ เขาเดินกลับมานั่งทำงานต่อ
เสียงออกคำสั่งดังขึ้นมาอีกครั้ง
"นั่งซะ"
"คุณยังไม่ตอบผมเลย"
"...นายจะเดินไปนั่งเองดีๆ รึว่านายอยากจะมานั่งบนตักฉัน"
คิบอมพูดแล้วแกล้งมองฮยอกแจด้วยสายตาหื่นๆ
ทำให้ร่างบางยอมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากว้างในห้องทำงาน

................

หลังจากสายตัดไป
ซองมินพยายามโทร.หาฮยอกแจหลายครั้ง
แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้
"มีอะไรรึเปล่าซองมิน" คังอินที่กำลังช่วยเปิดร้านถามอย่างสงสัย
"คือว่า...ฮยอกแจเขาขอลาออกอะครับ"
"หา!! ทำไมล่ะ"
"ผมก็ไม่รู้ครับ เขาไม่บอกเหตุผลอะไรเลย
ตัดสายไปเสียเฉยๆ แถมตอนนี้ก็ติดต่อไม่ได้ด้วย"
"....."

"ฉันไม่ให้ออกถ้าเจ้าตัวเขาไม่มาบอกกับฉันเอง"
เสียงอีทึกดังอย่างชัดเจนเมื่อซองมินเล่าจบ
คังอินเหลือบตามองนางฟ้าที่ตอนนี้อาจจะต้องต่อคำว่าซาตาน
ด้วยสายตาหวาดระแวง
กลัวระเบิดลงหงะ T^T
"แล้วตอนนี้ฮยอกแจอยู่ไหน"
"ไม่รู้ครับ ติดต่อไม่ได้เลย"
"ฮยอกแจไม่เคยเหลวไหล...คงมีปัญหาอะไรสักอย่างและ
ตราบใดที่เขายังไม่มาลาออกด้วยตัวเอง
เขาก็ยังเป็นพนักงานของร้านฉันอยู่
นายไปทำงานเถอะซองมิน"
"ครับ" ซองมินรับคำแล้วเดินไปในครัว
อีทึกถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ฮยอกแจ..นายมีปัญหาอะไรของนายนะ









-- to be continued --

---------------------------------------------------------

ตอน5
เป็นอะไรที่ลำบากเหลือเกิน
เพราะมันจะเป็นรอยต่อที่ต้องดำเนินเรื่อง
ให้คาบผ่านไปให้ได้
ให้เวลานานมากเลยล่ะตอนนี้อะ
กว่าจะปะติปะต่อความคิดได้
แงๆ
รุสึกเหมือนว่ามันยาวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย(ทั้งๆที่มันแค่กระจึ้งเดียว)
อย่าลืมเม้นท์ติชมกันนะงับ
ขอบคุณงับ
แล้วก็โลภ ขอรูปฮับ
แหะๆ