You Is MinE [ IพSาะuาย.Iป็uขoJฉัu ]

ลำดับตอนที่ #4 : Part4 : 0-2008-29-02-3-4

คยูฮยอนเดินเข้ามาในร้านPEACEด้วยท่าทางสบายๆ
แล้วนั่งลงที่โต๊ะเดิมที่เคยมานั่งกับคิบอม

"เมนูครับ" อีทึกเดินมายื่นเมนูให้
เจ้าของร้านสินะ^__^;;;; คยูฮยอนคิดพลางส่งยิ้มฝืดๆให้ร่างบาง
เพราะเขายังจำเรื่องหน้าแตกคราวที่แล้วได้ดีเชียวล่ะ
และก็ได้แต่หวังว่าร่างบางจะจำเขาไม่ได้
"คราวก่อนต้องขอบคุณนะครับ" อีทึกพูดแล้วยิ้ม
ทำไมจะจำไม่ได้ คนที่กล้าเอ่ยปากเลี้ยงเจ้าของร้าน ต้องจำให้ขึ้นใจ
"คราวนี้ผมจะลดให้คุณ 10% แล้วก็จะมีของแถมพิเศษให้คุณด้วย"
อีทึกพูดจบ ก็เริ่มพูดแนะนำเมนูต่างๆ

"เออ..." คยูฮยอนหาช่องแทรกอีทึกที่พูดแนะนำเมนูไปเรื่อยๆ
หายใจยังไง??? เขาคิดเมื่อร่างบางยังคงพูดต่อไป
โดยไม่มีท่าทีที่จะหยุดพักหายใจ
ทำให้ร่างสูงเผลอกั้นใจตามไปด้วย

"จะรับอะไรดีครับ" คำสุดท้ายของอีทึกดังขึ้น
คยูฮยอนผ่อนลมหายใจ ก่อนจะสูดเข้าให้เต็มปอด
"ผมขอสเต็กเนื้อสัน กับน้ำเปล่าแล้วกันครับ" เขาตัดสินใจง่ายๆ
อีทึกรับออเดอร์แล้วเดินออกไป
ร่างๆสูงเริ่มกวาดตามองไปเรื่อยๆเพื่อหาใครคนหนึ่ง....


"ซองมิน!!!" เสียงหวานของอีทึกดังขึ้น ทำให้ซองมินหันมามอง
"ตามพี่มานี่" ร่างบางพูดพลางกวักมือเรียก
"ไปไหนครับ" ซองมินถามแบบไม่ไว้ใจ
"ตามมาเหอะน่า...."
"แต่"
"วันนี้ลูกค้าไม่เยอะ ไม่เป็นไรหรอก รยออุคจัดการได้ ใช่ไหมรยออุค"
รยออุคไม่ตอบเพราะเข้าตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอยู่แต่พยักหน้าแทน
"เห็นไหม มานี่ๆ" อีทึกเดินเข้าไปคว้ามือซองมิน
พลางกึ่งลากกึงจูงออกมาหน้าร้าน
ก่อนจะกดให้ร่างอวบนั่งที่โต๊ะหนึ่ง แล้วรีบเดินจากไป

"พี่อีทึกทำอะไรเนี๊ยะ อ๊ะ!!" ซองมินอุทานออกมา
เมื่อเห็นอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม "คะ..คุณ.."
"สวัสดีครับ ซองมิน" คยูฮยอนยิ้มให้ร่างอวบพลางเรียกชื่ออย่างสนิทสนม
"อะ..เอ่อออ... สวัสดีครับ คุณ....คยูฮยอน"
ซองมินพูดชื่อคยูฮยอนที่จำได้ลางๆจากนามบัตรที่ร่างสูงเคยให้มา
ร่างสูงยิ้มกว้างกว่าเก่า ของแถมที่บอกสินะ

....................

หลังจากที่คิบอม ชินดง ทงแฮและฮยอกแจ
นั่งทานอาหารไปได้พักใหญ่
คิบอมก็หันไปสั่งชินดง
"ไปเอาของที่ฉันสั่งให้เตรียมมาได้แล้ว"
"ครับ" ชินดงรับคำแล้วเดินไปบอกพนักงาน

ไวท์ชั้นดีถูกนำมารินให้ทั้ง 4คน
"ขอบคุณสำหรับงานในครั้งนี้นะครับ แก้วนี้ผมให้คุณ"
คิบอมยกแก้วขึ้นดื่ม สายตามองตรงไปที่ทงแฮที่มีสีหน้าหนักใจ
ทำไมฉันจะไม่รู้.......ว่านายแพ้แอล์กอฮอล์ในของพวกนี้
"ไม่ดื่มล่ะครับ ถ้าไม่ดื่มผมถือว่าเป็นการรังเกียจนะครับ"
ร่างสูงย้ำคำพูดทำให้ทงแฮต้องกลั้นใจยกไวท์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
ฮยอกแจตาโตมองร่างโปร่ง
เขารูดีว่าทงแฮนั้นแพ้แอล์กอฮอล์ ส่วนคิบอมลอบยิ้มอย่างสะใจ

ไม่นานนักทงแฮก็เริ่มมึนเพราะอาการแพ้แอล์กอฮอล์
ฮยอกแจที่ต้องดื่มเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทนั้นก็เริ่มมึนนิดๆ
แต่ก็ยังพอที่จะมีสติอยู่ ถามทงแฮด้วยความเป็นห่วง
"ทงแฮ ไหวมั๊ย???"
ทงแฮไม่ตอบแต่ยกมือกุมหัว คิบอมเห็นดังนั้นก็สั่งให้เช็คบิลทันที

ฮยอกแจกับชินดงช่วยกันประคองร่างโปร่งออกมานอกร้าน
คิบอมมองฮยอกแจที่คอยประคองทงแฮด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์นัก
ก่อนจะสาวเท้ายาวๆมาที่ร่างบางแล้วดึงให้ตามมา
"ชินดง จัดการที่เหลือให้เรียบร้อยล่ะ"
เขาสั่ง แล้วลากร่างบางให้ขึ้นลิฟล์ไป
ทงแฮที่ยังมึนๆอยู่ พยายามที่จะขยับตัวให้ตามทั้งคู่ไป
แต่ชินดงดึงเขาไว้และพาออกไปจากคอนโดฯทันที



"จะพาผมไปไหน!!!!" ร่างบางถามพลางแกะมือคิบอมออก แต่ร่างสูงไม่ตอบ
ลิฟล์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ
เขาก็ลากฮยอกแจให้ตามมา ก่อนจะดันให้เข้าไปในห้องหนึ่ง
โดยที่ตัวเองตามเข้าไปทีหลังและล็อกประตูทันที

"คุณจะทำ อุ๊บ!!" เสียงของฮยอกแจหายเข้าไปในลำคอ
เมื่อร่างสูงดึงตัวเปให้แล้วกดจูบหนักๆลงไปบนกลีบปากสวย
ปากหนาดันริมฝีปากบางจนลิ้นเรียวสามารถแทรกเข้าไปหาความหวานในปากของคนตัวเล็กกว่าได


ฮยอกแจไร้แรงที่จะต่อต้านเพราะฤทธิ์ของไวท์
กับลิ้นเรียวที่ยังเข้ามาสำรวจในปากของ
มือเล็กๆนั้นพยายามที่จะดันร่างสูงออก
ก่อนจะทุบแรงๆไปที่อกกว้างเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
ทำให้ร่างสูงต้องถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย

"ทง....แฮ..."ร่างบางเรียกชื่อของทงแฮเบาๆ
ทำให้คนตรงหน้าเขาตอนนี้หน้าตึงขึ้นด้วยความโมโห
คิบอมกระชากร่างบางเข้ามาในห้องนอนแล้วเหวี่ยงลงไปบนเตียง
ทำให้ร่างบางรู้สึกตัว

"ฉันชื่อคิบอม ไม่ใช่ทงแฮ!!!" ร่างสูงตวาดแล้วโยเสื้อโค้ทของเขาทิ้งไป
ก่อนจะโถมตัวคร่อมฮยอกแจไว้ แล้วย้ำจูบหนักๆไปอีกหลายที
"ปล่อยนะ! ทงแฮช่วยด้วย อื้ออ.."
ฮยอกแจทั้งทุบทุบทั้งพลักคิบอมที่โถมตัวเข้ามา
แต่ก็ไม่สามาถสูงแรงได้
ร่างสูงล่วงมือเข้าไปใต้เสื้อแล้วค่อยๆดันเสื้อขึ้น
ปากหนาเลื่อนจากริมฝีปากสีหวานมาสูดดมความหอมจากซอกคอสวย

"ฮ๊ะ!" ฮยอกแจเผลอร้องออกมา
เมื่อมือหนาสะกิดที่ปุ่มนู่นบนอกสวย
คิบอมยิ้มแล้วดึงเสื้อของร่างบางทิ้งไป
พร้อมกวาดสายตามองผิวขาวสวยของคนข้างใต้
แต่ก็ต้องหงุดหงิดเมื่อเห็นรอยกุหลาบสีจางๆบนแผ่นอกขาว
ทงแฮ.สินะ

"ทงแฮ.ฮึก ช่วยด้วย" ร่างบางเรียกชื่อทงแฮ
น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากหางตานั้น ยิ่งทำให้คิบอมรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
เขาใช้ริมฝีปากดูดดุ่นบนคอสวยจนเป็นรอย
แล้วทำซ้ำๆกันอีกหลายแห่งบนเรือนร่างของฮยอกแจ
และย้ำลงไปบนรอยเก่าที่ทงแฮเคยทำไว้ให้มันชัดขึ้นมา
เหมือนกับแสดงความเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้
"ปล่อย...ผมนะ ฮึก" ฮอกแจพูดทั้งน้ำตา แต่คิบอมไม่สนใจ
เขาเลื่อนตัวขึ้นมาจูบที่ริมฝีปกสวย
มือหนาลูบไล้ไปทั่วตัว แล้วก็เม็ดสวยบนแผ่นอกจนร่างบางเผลอครางในลำคอ
ปากหนากระดกยิ้มอย่างพอใจ แล้วเลื่อนตัวลงมา
ลิ้นเรียวเริ่มเลียที่ยอดอกจนเปียกชุ่ม
ก่อนจะเริ่มดุดดันจนร่างบางเสียวซ่าน

"ฮ๊ะ.. หยะ..อย่า ฮึก....อ่า"
มือเล็กดันไหล่ของร่างสูงด้วแรงอันน้อยนิด
คิบอมยังใช้ลิ้เลียวอยู่ที่ยอดอกสีสวยทั้งซ้ายและขวา
ราวกับว่า เป็นของหวานที่แสนอร่อย
ก่อนจะลากลิ้นไล่ลงมาจนถึงท้องเนียน จนฮยอกแจต้องแขม่วท้องด้วยความเสียว

มือหนาปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงของร่างบาง
แล้วร่นกางเกงจนหลุด เหลือแต่เพียงชั้นในสีเข้ม
เขาพรมจูบต้นขาด้านในจนเป็นรอย แล้วดึงชั้นในสีเข้มออก
จนเผยให้เห็นตัวตนสีหวานที่สั้นระริกตัวแรงอารมณ์
"ได้..ได้โปรด อย่า..อ๊า."
มือหนากอบกุมส่วนที่อ่อนไหวของร่างบางไว้
นิ้วเรียวกดย้ำๆลงไปที่ส่วนปลาย
"อึก..ฮืมม..อย่า อ๊ะ!"
ร่างสูงขยับมือเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊าา." ฮยอกแจปลดปล่อยน้ำเหลวสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือคิบอม

ฮยอกแจหอบหายใจอย่างหมดแรง
คิบอมถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแวทาบทับลงไปบนตัวของร่างบางอีกครั้ง
จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกลายของคนตัวเล็กกว่าไปเรื่อยๆ
มือที่ยังมือน้ำสีขาวติดอยู่นั้น
กวาดไปรอบๆช่องทางสีหวานตรงด้านหลัง

"ปะ..อืมม ปล่อย..ผมนะ อื้อ. ทงแฮ..ช่วย..ด้วย.."
ความโกรธถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้ง
คิบอมดันขาเรียวของฮยอกแจให้แยกออก
ก่อนจะดันส่วนปลายของของตัวเองเข้าไปทางช่องทางสวย
โดยไม่มีการเบิกทาง
"เจ็บ!! ไม่นะ เอาออกไป!!!!"
ฮยอกแจพร่ำบอกทั้งน้ำตา แต่คิบอมไม่สนใจ
มือหนาจับตัวตนสีหวานของร่างบางไว้อีกครั้งแล้วบีบคลึง
ลิ้นเรียวเลียยอดอกสวยเพื่อเพิ่มแรงอารมณ์ให้กับร่างบาง
"เจ็บ..ไม่เอา ฮะ.อึก"
เสียงห้ามหวานหูดังขึ้นเป็นระยะๆ
เมื่อคิบอมค่อยๆดันตัวเองเข้าไปเรื่อยๆ
"ทงแฮ..ช่วยด้วย ฮ๊ะ!!" ฮยอกแจครางออกมาอีกครั้ง
เมื่อร่างสูงขยับแก่นกายออกจนเกือบสุดความยาว
ก่อนจะกระแทกลงไปอีกครั้ง
"หยะ..อย่า...อืมมม.. ฮ้า.. ฮ่า.. ทง...แฮ.. อือออ..."
ร่างบางส่งเสียงครางหวานเมื่อคิบอมเร่งจังหวะความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
แต่ปากสวยก็ยังพร่ำเรียกหาทงแฮ
คิบอมหยุดชะงักด้วยความหงุดหงิด
"อึ๊ก." ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกหยุดกะทันหัน
ก่อนจะบิดตัวด้วยความอึดอัดเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย

"ทงแฮ" คิบอมพึมพัมเบาๆ
"เลิกเรียกชื่อนั้นเสียทีเถอะ ฉันชื่อคิบอมไม่ใช่ทงแฮ!!"
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ สายตามองที่วงหน้าหวาน
ที่ตอนนี้มีเหงื่อซึมอยู่ทั่วใบหน้า

ครั้งแรก..คือทงแฮ!! เสียงบางอย่างดังขึ้นในสมองของเขา
สายตาของคิบอมเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว
คิบอมก้มตัวลงไปมอบจูบอย่างเร้าร้อน
มือหนึ่งแยกขาเรียวสวยนั้นให้กว้างขึ้น
อีกมือเคล้นคลึงทางด้านหน้า
และกระแทกกายอย่างหนักหน่วงที่ช่องทางด้านหลัง
จนในที่สุดน้ำรักสีขาวก็ถูกฉีดเข้าไปภายในร่างกายของฮยอกแจ
พร้อมกับที่ร่างบางปลดปล่อยออกมาจนเต็มหน้าท้องแกร่ง
"ฮ๊า!!!"

คิบอมถอนตัวเองออกมาจากฮยอกแจที่หอบหายใจอยู่ข้างใต้
เขาเดินเข้าไปล้างตัวเองในห้องน้ำ
แล้วกลับมาคว้าโทรศัพท์ขึ้นม แล้วกดโทร.ออก
"...เรียบร้อยรึยัง" เขาถามเมื่อเสียงปลายสายดังขึ้นมา
"ดี หาที่ฝังให้เรียบร้อยด้วยละ เขาตัดสายทิ้งแล้วเดินไปที่เตียง
ฮยอกแจหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
คิบอมจูบลงไปบนเรือนผมนิ่ม
แล้วนอนลงข้างๆฮยอกแจ ก่อนจะดึงตัวร่างบางเข้ามาใกล้
จนแผ่นหลังสวยชนกับอกกว้างแล้วกอดร่างบางไว้ก่อนจะหลับตาลง

....................

ชินดงวางสายจากเจ้านาย
ก่อนจะหันกลับมามองอีกร่างที่ตอนนี้
กลางอกแกร่งเต็มไปด้วยรอยเลือด
ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วนั้นกลายเป็นสีขาวซีด
และ......ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป

"ขอโทษนะครับคุณทงแฮ
แต่ผมแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"

........................

ร้านปิดแล้ว
อีทึกกลับไปพร้อมกับคังอิน
รยออุคที่อาสารอเป็นเพื่อนก็กลับไปแล้ว
เพราะซองมินเอ่ยปากบอกว่าไม่เป็นไร
ทำให้รยออุคยอมกลับไปพร้อมเยซองแต่ยังมองมาด้วยความเป็นห่วง
แต่ซองมินก็บอกว่าเขารอได้ ทำให้รยออุคจำใจเดินไปพร้อมเยซอง

ดึกแล้ว...ฮยอกแจอยู่ไหนนะ!!!!!!!!!
ร่างอวบคิดอย่างหงุดหงิด
ไหนบอกว่าจะมารับไง รอมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่โผล่มาให้เห็นเลย
ถ้าเจอตัวล่ะน่าดู ฮึมมม!!!
ซองมินเริ่มอาละวาดอยู่หน้าร้านด้วยความโมโห

รถเปิดประทุนสีแดงสดมาจอดเทียบ ซองมินมองไปที่คนขับที่หันมายิ้มให้
"ยังไม่กลับอีกเหรอครับ" คยูฮยอนเอ่ยถาม
ซองมินได้แต่ยิ้มแหย่ๆตอบกลับไป
"เดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่า"
"ตอนนี้4ทุ่มกว่าแล้วนะ ป่านนี้รถเมล์คงหมดแล้วหละ มาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก"
คยูฮยอนเดินลงมาเปิดประตูแล้วดันให้ซองมินขึ้นนั่ง
เขาผิวปากอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินมาที่ฝั่งคนขับแล้วออกรถไป


"ขอบคุณนะครับ"
เสียงหวานบอกขอบคุณเมื่อถึงอาพาทเม้นท์
คยูฮยอนยิ้มกว้างส่งให้
"ไม่เป็นไรครับ"
"งั้นผมขอตัวนะครับ เอ่ออ.. โชคดีครับ"
พูดจบซองมินก็หันหลังแล้วเดินเร็วๆเตรียมขึ้นบันได
แต่ร่างสูงเรียกไว้ก่อน
"เดี๋ยวครับ ซองมิน" ซองมินชะงักแล้วหันมามองร่างสูง
ที่ยังคงส่งยิ้มมาให้ "ฝันดีนะครับ"
ร่างอวบหลุบตาด้วยความเขิน หน้าเริ่มหลายเป็นสีชมพู
แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว แต่ก็พอที่คยูฮยอนจะได้ยิน
"ชะ..เช่นกันครับ" จบคำก็วิ่งขึ้นไปบนอาพาทเม้นท์ทันที

คยูฮยอนยังอยู่บนรถ มองร่างอวบที่วิ่งขึ้นไปจนถึงห้อง
ซองมินหันมามองคยูฮยอนที่ยิ้มส่งให้อีกครั้ง
ก่อนจะผลุบหายเข้าห้องไป พร้อมหน้าที่ขึ้นสีขึ้นเรื่อยๆ
คยูฮยอนยิ้มอย่างพอใจกับอาการของซองมิน แล้วขับรถออกไป


ซองมินปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้วยืนพิงประตูอยู่อย่างนั้น มือข้างหนึ่งกุมที่อกข้างซ้าย
"เขาแค่ยิ้มให้เองนะซองมิน..." เขาพึมพัม

"ฝันดีนะครับ"

เสียงของคยูฮยอนสะท้อนอยู่ในหัว
หน้าที่เป็นสีชมพูอยู่ก่อนนี้กลายเป็นสีแดงเข้ม
ซองมินค่อยๆทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นดังจนทำให้หูอื้อ










-- to be continued --


(ไม่มีไม่ให้ไม่ว่า แค่อย่าอ่านแล้วผ่านเลยไป ม้นท์กันสักนิด เพื่อเป็นกำลังใจนะคะ)